ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

(Σαβ, 6/6/15 - 16:17)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ*

Στο σημείο που έχει φτάσει πλέον η διαπραγμάτευση δεν χωρούν πολλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Οι δανειστές απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να παραδώσει ακόμη και … τα προσχήματα.

Ξε­κα­θα­ρί­ζουν προς όλους τους εν­δια­φε­ρό­με­νους πως η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή για την κρίση και ο δρό­μος της λι­τό­τη­τας και της υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­σί­ας είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τος και πως δεν θα επι­τρέ­ψουν, ούτε συμ­βο­λι­κά, να φανεί πως μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση τους οδή­γη­σε σε συμ­βι­βα­σμό και έθεσε σε αμ­φι­σβή­τη­ση το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή». Ξε­κα­θα­ρί­ζουν με όρους σκλη­ρής επι­βο­λής και ωμής επί­δει­ξης δύ­να­μης πως δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει κα­νέ­νας συμ­βι­βα­σμός με­τα­ξύ κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας ως προς τα βάρη της κρί­σης, μέσα στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο και σε κάθε χώρα χω­ρι­στά.

Η κυ­βέρ­νη­ση απέρ­ρι­ψε την πρό­τα­ση των «θε­σμών». Εάν οι δα­νει­στές με­τα­κι­νη­θούν από την θέση τους, η μόνη δια­θέ­σι­μη συμ­φω­νία θα είναι αυτή της πλή­ρους ακύ­ρω­σης της Αρι­στε­ράς και της ήττας για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα καθώς θα κυ­μαί­νε­ται υπο­χρε­ω­τι­κά με­τα­ξύ της ελ­λη­νι­κής πρό­τα­σης κι αυτής των δα­νει­στών. Η τα­κτι­κή που ακο­λού­θη­σε η κυ­βέρ­νη­ση ως σή­με­ρα, να «δίνει χώρο για να κερ­δί­σει χρόνο», οδή­γη­σε στο ση­μείο, μέσω των διαρ­κών υπο­χω­ρή­σε­ων, να έχει απο­λέ­σει όλο τον «χώρο» της. Δυ­στυ­χώς η τε­λευ­ταία ελ­λη­νι­κή πρό­τα­ση, που δεν έγινε δεκτή από τους δα­νει­στές καθώς εγεί­ρουν ακόμη πιο σκλη­ρές απαι­τή­σεις, έφερε ήδη βα­θύ­τα­το το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο απο­τύ­πω­μα (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ΕΝΦΙΑ, ορι­ζό­ντια φο­ρο­λο­γία μέσω ΦΠΑ, ανα­βο­λή κάθε φι­λερ­γα­τι­κού, φι­λο­λαϊ­κού μέ­τρου κ.λ.π.) και το μόνο που προ­κά­λε­σε ήταν να τους ανοί­ξει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την όρεξη.

Μια εν­δε­χό­με­νη εξέ­λι­ξη προς συμ­βι­βα­σμό στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες – εξέ­λι­ξη πο­θη­τή από την ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη και κάθε εί­δους μη­χα­νι­σμό και εκ­προ­σώ­πη­σή της – θα απο­τε­λέ­σει τα­φό­πλα­κα για τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις προσ­δο­κί­ες του­λά­χι­στον του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας και βέ­βαια θα απο­τε­λέ­σει και την πιο ου­σια­στι­κή «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια τέ­τοια επι­λο­γή, μια συμ­φω­νία με τους όρους που έχουν δια­μορ­φω­θεί σή­με­ρα, δεν είναι πο­λι­τι­κά δια­χει­ρί­σι­μηαπό μια κυ­βέρ­νη­ση που στη­ρί­ζει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολύ σύ­ντο­μα θα χρεια­στεί να αντι­πα­ρα­τε­θεί με την κα­τε­ξο­χήν λαϊκή, ερ­γα­τι­κή βάση της Αρι­στε­ράς και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τα συν­δι­κα­λι­σμέ­να τμή­μα­τα, τους άνερ­γους, τους χτυ­πη­μέ­νους μι­κρο­με­σαί­ους, τα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις όπως πχ στο λι­μά­νι του Πει­ραιά και στα αε­ρο­δρό­μια, στο Ελ­λη­νι­κό κ.α. Μέσα σ’ ένα κλίμα εκτε­τα­μέ­νης απο­γο­ή­τευ­σης για τις χα­μέ­νες προσ­δο­κί­ες κα­τάρ­γη­σης του ΕΝΦΙΑ, επα­να­φο­ράς του αφο­ρο­λό­γη­του, αύ­ξη­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, απο­κα­τά­στα­σης και ενί­σχυ­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους…

Μια εν­δε­χό­με­νη συμ­φω­νία δεν είναι δια­χει­ρί­σι­μη ούτε μέσα στο κόμμα όπου με βάση την ει­κό­να του εσω­τε­ρι­κού συ­σχε­τι­σμού και την δυ­να­μι­κή του είναι φα­νε­ρό πως δεν περ­νά­ει. Η θέση που εκ­φω­νή­θη­κε για την «κομ­μα­τι­κή πει­θαρ­χία» στο­χεύ­ει την «αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα» και τα όρια της πο­λι­τι­κής της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας. Το εν­δε­χό­με­νο μιας συμ­φω­νί­ας «στρα­τη­γι­κής και τα­κτι­κής ήττας» για την Αρι­στε­ρά στην κυ­βέρ­νη­ση δεν επι­τρέ­πει αυ­τα­πά­τες για την ανα­βο­λή της σύ­γκρου­σης με τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα και την προσ­δο­κία για ακύ­ρω­σή της στην πράξη.

Είναι πλέον φα­νε­ρό ότι «τί­μιος συμ­βι­βα­σμός» και «κοινά επω­φε­λής συμ­φω­νία» πολύ απλά δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει.

Τα εγ­χώ­ρια αστι­κά κέ­ντρα και οι πο­λι­τι­κοί τους εκ­πρό­σω­ποι ανα­σύ­ρουν εκ νέου τα σε­νά­ρια για «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση» καθώς οι εκλο­γές δεν τους διευ­κο­λύ­νουν κα­θό­λου. Στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας δεν υπάρ­χει αξιό­μα­χη εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή λύση εάν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα­θεί απο­φα­σι­στι­κά έξω από κάθε εκ­δο­χή «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης». Αλλά και στην ευ­ρω­ζώ­νη όχι μόνο δεν εμ­φα­νί­ζε­ται η έξο­δος από την κρίση αλλά αντί­θε­τα πα­ρα­τεί­νε­ται η ύφεση και η αβε­βαιό­τη­τα.

Η επι­λο­γή της αθέ­τη­σης πλη­ρω­μών δό­σε­ων και της απαί­τη­σης άμε­σης απο­μεί­ω­σης του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους πα­ράλ­λη­λα με αρι­στε­ρή στρο­φή σε τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής, είναι απα­ραί­τη­τη. Μια τέ­τοια επι­λο­γή πε­ρι­λαμ­βά­νει την δυ­να­τό­τη­τα για το ξε­δί­πλω­μα όλου του φά­σμα­τος των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών» (ορι­στι­κή παύση πλη­ρω­μών και μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή χρέ­ους) και μπο­ρεί να με­τα­τρέ­ψει το εν­δε­χό­με­νο του χρε­ο­στα­σί­ου (default) και την απει­λή του GREXIT από φό­βη­τρο για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στην Ελ­λά­δα, σε όπλο ενα­ντί­ον των εκ­βια­στών καθώς και σε εναλ­λα­κτι­κή προ­ο­πτι­κή.

Παρά τα λάθη και τις αστο­χί­ες ο δρό­μος της Αρι­στε­ράς πα­ρα­μέ­νει ανοι­χτός. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνο δεν πρέ­πει να φο­βά­ται τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις αλλά αντί­θε­τα πρέ­πει να τις προ­κα­λέ­σει. Να στα­μα­τή­σει την δια­πραγ­μά­τευ­ση και τις πλη­ρω­μές των δό­σε­ων, να πάρει πίσω όλες τις υπο­χω­ρή­σεις και να μι­λή­σει κα­θα­ρά στον λαό και ιδιαί­τε­ρα στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και στα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα που απο­τε­λούν την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, για την ανα­γκαιό­τη­τα της απε­λευ­θέ­ρω­σης από τους εσω­τε­ρι­κούς και εξω­τε­ρι­κούς αστι­κούς εκ­βια­σμούς. Οδη­γώ­ντας την χώρα σε εκλο­γές με ανα­νε­ω­μέ­νη γραμ­μή στην βάση των απο­φά­σε­ων του Συ­νε­δρί­ου του – ξε­περ­νώ­ντας ακόμη και το «πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ». Διεκ­δι­κώ­ντας εκ νέου και με αξιώ­σεις την με­τα­βα­τι­κή «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς».

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει τώρα να δη­λώ­σει σε όλους τους τό­νους μέσα κι έξω από την χώρα πως η Αρι­στε­ρά δεν υπο­τάσ­σε­ται στα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα δόγ­μα­τα, δεν υλο­ποιεί πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και δεν υπο­γρά­φει μνη­μό­νια – ούτε σκλη­ρά, ούτε «μα­λα­κά». Αντί­θε­τα διεκ­δι­κεί την άμεση ανα­δια­νο­μή πλού­του και ισχύ­ος υπέρ των «από κάτω», των ερ­γα­ζό­με­νων, των ανέρ­γων, των κα­τώ­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των και των κάθε λογής απο­κλει­σμέ­νων. Δια­τί­θε­ται γι’ αυτό να συ­γκρου­στεί σκλη­ρά με την ντό­πια άρ­χου­σα τάξη και τους μη­χα­νι­σμούς της, διεκ­δι­κώ­ντας πα­ράλ­λη­λα την ανε­ξαρ­τη­σία της από κάθε λογής ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­βο­λές, είτε μέσα είτε έξω από την ΟΝΕ.

Αυτό το μή­νυ­μα μπο­ρεί να ενερ­γο­ποι­ή­σει τη μο­να­δι­κή δύ­να­μη ανα­τρο­πής, του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των κι­νη­μά­των στην Ελ­λά­δα και πα­νευ­ρω­παϊ­κά. Μπο­ρεί να δια­μορ­φώ­σει τους όρους ώστε να υπάρ­ξει «επό­με­νη μέρα» για την Αρι­στε­ρά, στην Ελ­λά­δα, στην Ισπα­νία και σ’ όλη την Ευ­ρώ­πη. Σε ένα πό­λε­μο που έχει μπρο­στά ακόμη πολ­λές και κρί­σι­μες μάχες.

*Πηγή: rproject.gr

Σάββατο  6  Ιουνίου  2015

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20806:sapounas-ekloges&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168