Μονοπάτια Ουτοπίας ΙΙ

 ...και αν ηττηθούμε δεν θάναι από τον εχθρό 

αλλά από τον πόθο μας για κάτι πολύ μακρυνό.

μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι

ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, τραγούδι Μαρία Δημητριάδη.

Ήταν όραμα, πρόταγμα φιλόδοξο. Τόσο που και μόνο η αχνή περιγραφή του προκαλούσε δέος για το ακατόρθωτο, ίσως και την εξ' αρχής παραίτηση. Και μετά, συζητήσεις μηνών που κατέληξαν σε ναυάγιο. Ο εχθρός πάντα μέσα μας: τα ανέξοδα λόγια, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις,  ο φόβος για το ακατόρθωτο.

Ιστορώ για μια ιδέα που ξεφύτρωσε σε μια ομάδα κοινωνικής δράσης της γειτονιάς μου: να ιδρυθεί ένα κοινωνικό ιατρείο παράλληλα με ένα φαρμακείο. Ανακούφιση σε καιρούς δύσκολους, κράτημα για απελπισμένους και ξεχασμένους από την πολιτεία γείτονες. Μα κυρίως αναπαυτήριο για μάς. Γιατί τριών χρόνων περιπλάνηση σε χρόνους και τόπους δύσβατους από την βαρβαρότητα που τους υπέταξε, θάπρεπε κάποτε να οδηγηθεί σε ένα καταφύγιο, σε μια πραγμάτωση λυτρωτική. Η εικόνα από μια άλλη κοινωνία δεν ήταν ανεκτό από μερικούς να αφεθεί να θολώσει, να προσκυνήσει τα είδωλα της βαρβαρότητας. Η προεικόνιση του Αύριο συνέπαιρνε σώματα και ψυχές. 

Η επαναστατικότητα δεν ενσαρκώνεται με λόγια, η ευτυχία δεν αφήνεται για ένα ακαθόριστο μετά. Η επανάσταση συμβαίνει κάθε στιγμή, αφήνει σε κάθε γωνιά της καθημερινότητάς μας τη γλυκιά της γεύση. Με αυτούς τους ορισμούς πορευόμενοι κάποιοι πήραν στην χούφτα τους τον σπόρο, ζέσταναν με την καρδιά τους το χώμα, τον πότισαν με την ανάσα του κορμιού τους.

Το Θέλω, άρα Μπορώ έγινε αξίωμα, πηγή δύναμης και έμπνευσης για την υλοποίηση του οράματος. Δυνάμεις και αντοχές, ξεχασμένες σ' ένα ξεροπήγαδο αντλήθηκαν σταγόνα-σταγόνα για να σκάψουν το ρυάκι και αυτό κάποτε να γίνει χείμαρος και μετά ποτάμι όπου ψυχές και σώματα θα δικαίωναν τον μόχθο. Γιατί κάθε λόγος μας μόνο αν συνηχεί με τις πράξεις μας φθάνει στα αυτιά της κοινωνίας. Και τούτο πάλι δεν αρκεί: οι πράξεις μας, η υλοποίηση των προταγμάτων μας,  το έργο μας δικαιώνεται μόνον αν σκορπάει την αύρα της αέναης δημιουργίας, την ευτυχία στην κοινωνία, το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων, αν, τέλος, αναδημιουργεί τον ίδιο τον πλάστη του. Και τότε είναι που η κάθε τυραννία, η κάθε βαρβαρότητα νοιώθει ανίσχυρη μπροστά του.

...και φύτρωσε ο σπόρος, κι' έγινε κλαρί που άνθισε και μες στο καταχείμωνο έδοσε κιόλας καρπούς...

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας, στην οδό Κάνιγγος 33.

...γιατί βρέθηκε φιλόξενος νούς να στηρίξει το εγχείρημα, να του δώσει την πνοή του. Βρέθηκαν οι εθελοντές,  λίγοι ευτυχώς ή δυστυχώς, που θυσίασαν το εγώ τους, που άντεξαν  στα πισογυρίσματα, στις αντιξοότητες. Όχι δεν έστερξαν δήμαρχοι, κόμματα και χορηγοί, ευτυχώς θα πώ. Γιατί η αναμέτρηση με το ακατόρθωτο είχε γίνει πια πρόταγμα. Χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς πολλά λόγια και ατέρμονες συζητήσεις.

Πρόταγμα που σεβάστηκαν όσοι φορείς ή άτομα προσέτρεξαν να βοηθήσουν.  Όπως μια παράταξη στο  δημοτικό συμβούλιο του δήμου μας (μικρή σε δυνάμεις)  η υλική βοήθεια της οποίας μετασχηματιζόταν σε δύναμη και αισιοδοξία. Και σε εξοπλισμό με τα απαραίτητα.

Βρέθηκε και διαρρυθμίστηκε ο χώρος, αγοράσθηκαν τα έπιπλα, και τα συναφή. Βρέθηκαν γιατροί, νοσοκομειακό προσωπικό με εμπειρία, φαρμακοποιοί, διοικητικό προσωπικό. Όλοι εθελοντές. Ορίσθηκε ένας οδηγός λειτουργίας και καθηκόντων. Στα τυφλά όλα αυτά, εμπειρία δεν υπήρχε. Η μόνη εμπειρία ήταν η θέληση να γίνει το όραμα πράξη.

Και εδώ και τρείς μήνες περίπου αυτοί που πίστεψαν και αγκάλιασαν το όραμα, αυτοί που  θυσιάστηκαν, δικαιούνται να καμαρώνουν. Το πρώτο Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο στον δήμο της Αθήνας δίνει καρπούς. Μεγάλη η ανταπόκριση, μεγάλες και οι ανάγκες. Και διαπιστώνεται καθημερινά πόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (άνεργοι, μετανάστες, ανασφάλιστοι).

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας (Κ.Ι.Φ.Α.). Φάρος στα σκοτάδια των μνημονιακών πολιτικών, προεικόνιση ενός δικού μας μέλλοντος, απάντηση στη μιζέρια και την ηττοπάθεια, αντίδοτο στον αργό μας θάνατο που προσχεδίασαν οι εξουσίες.

Ανέλπιστα μεγάλη και συγκινητική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου που θέλησε να βοηθήσει τόσο στο στήσιμο όσο και στη λειτουργία του. Το ίδιο συγκινητική ήταν και είναι η προσφορά φαρμάκων και φαρμακευτικού υλικού. Μέχρι και προσφορά πλήρους εξοπλισμού του οδοντιατρικού τμήματος έλαχε.

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας, στην οδό Κάνιγγος 33, 1ος όροφος. 

Τηλέφωνο για ραντεβού ή επικοινωνία 210-3802037 καθημερινές εκτός Σαββάτου και αργιών 11.00-18.00

σελίδα στο facebook http://www.facebook.com/KoinonikoIatreioPharmakeioAthinas?fref=ts

Ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 22/01/2013 και θα λειτουργεί καθημερινά τις εργάσιμες ημέρες εντελώς δωρεάν για ανασφάλιστους. Λειτουργεί ως τακτικό ιατρείο γενικής ιατρικής, καρδιολογικό, νευρολογικό, παιδιατρικό, δερματολογικό, ρευματολογικό, πνευμονολογικό, ψυχιατρικό, τμήμα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, οδοντιατρείο και φαρμακείο.

Εκκλήσεις για συνδρομή:
-Οποιοδήποτε φάρμακο που δεν έχει λήξει ίσως να μην σας είναι απαραίτητο. Σε μας όμως είναι αναγκαίο. Το ίδιο ισχύει και για τα φαρμακευτικά και ιατρικά υλικά (π.χ. επιδέσμους, ορρούς, σύριγγες, κ.α.).

- Οι μεγάλες ανάγκες που καθημερινά προκύπτουν δεν μπορούν να καλυφθούν από το υπάρχον ιατρικό προσωπικό. Χρειάζεται η συνδρομή εθελοντών γιατρών από τις εξής ειδικότητες: Παθολόγος, Καρδιλόγος, Ψυχίατρος, ρευματολόγος.

-Προς μικροβιολογικά εργαστήρια: Οι ανάγκες του ιατρείου σε αιματολογικές και μικροβιολογικές εξετάσεις είναι πολύ μεγάλες και οι διοικητές των περισσότερων δημόσιων νοσοκομείων απρόθυμοι να καλύψουν έστω και ένα μέρος αυτών. Η συμβολή των μικροβιολογικών εργαστηρίων με περιορισμένο αριθμό εξετάσεων θα είναι ανεκτίμητη για τους ασθενείς μας.

Προς όλους εσάς: Παρακαλώ αναδημοσιεύστε στα blog σας τις εκκλήσεις του Κ.Ι.Φ.Α (ή αν θέλετε και όλη την ανάρτηση). Διαδόστε το στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. 

Ευχαριστώ

e-Apenanti