Ποιος είναι άραγε ο νικητής σ' ένα αγώνα; Κείνος που πρακτικά οφέλη αποκόμισε η κείνος που την αξία του αγώνα γνώρισε, κείνος που τ' άδικο να πολεμά αποφάσισε;
Η υποχρεωτικότητα για την φοίτηση των 4χρόνων στα νηπιαγωγεία, ψηφίστηκε...
Η αδικία σε βάρος των παιδαγωγών των παιδικών σταθμών, συντελέστηκε...
Μα οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα, δυναμικότητα, παλμό, κινητοποιήσεις του κλάδου σ' όλη τη χώρα είναι η δική του νίκη, η παρακαταθήκη του για το μέλλον....
Στα χρόνια του καναπέ και της ηττοπάθειας, χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν στους δρόμους, πολλοί λίγο πριν τη συνταξιοδότηση, κι άλλοι που πρόσφατα ξεκίνησαν τον εργασιακό τους βίο, με το ίδιο πείσμα, την ίδια μαχητικότητα να υπερασπίζονται αυτό που σπούδασαν, αυτό που γνωρίζουν, αυτό που αγαπούν.
Το παιδί, μια σημαντικότατη ύπαρξη, που χρήζει αγωγής, και εκπαίδευσης απ' τη στιγμή της γέννησης, και όχι μόνο στα 4 - 5 του χρόνια...
Κι αν η μάχη τούτη χάθηκε, ο αγώνας συνεχίζεται... Δυναμικά, υπερήφανα, ενωτικά αισιόδοξα..
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2018/02/blog-post_98.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου