Η εικόνα των νεκρών παιδιών μετά από την χημική επίθεση θα στοιχειώνει για καιρό τη σκέψη μας. Θα είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει την παράνοια του πολέμου, την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, τον κυνισμό όσων μάχονται για την εξουσία και την επικράτηση.
Αυτή η εικόνα δεν έχει όμως την ίδια ανάγνωση απ’ όλους. Πολλοί αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν το μέρος κάποιου από τους εμπλεκόμενους, να βαφτίσουν κάποιον τον «καλό» του πολέμου ή τουλάχιστον τον «αρεστό».
Δυστυχώς δεν υπάρχουν «καλοί» σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ο Ασάντ δεν είναι η αθώα περιστερά που βάλλεται από τους κακούς και «αμύνεται». Ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο υπεύθυνος της χημικής επίθεσης, είναι διαπιστωμένο ότι έχει χρησιμοποιήσει βόμβες διασποράς κατά άμαχου πληθυσμού. Είναι ένας χασάπης του ίδιου του λαού του, που αγωνιά όχι για τις ζωές των πολιτών, αλλά για την παραμονή του στην εξουσία. Το ότι οι Δυτικοί ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν την πτώση του δεν τον καθιστά άγγελο.
Οι Ρώσοι- σύμμαχοι του Άσαντ δεν είναι προφανώς οι «άγγελοι του καλού» που βρίσκονται στη χώρα με τις καλύτερες προθέσεις. Βρίσκονται εκεί για να επιβάλλουν αυτόν που θεωρούν ότι θα υπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Και θα το κάνουν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Ο Πούτιν έχει δείξει άπειρες φορές ότι είναι ένας χασάπης, εντός και εκτός της χώρας του, ένας αδίστακτος εξουσιομανής, που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να επιβληθεί.
Οι Αμερικάνοι προφανώς δεν χρειάζονται συστάσεις. Έχουν τόσο αιματοβαμμένο ιστορικό, που δεν χρειάζεται καν επιχείρημα για να βγάλεις το συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει το παραμικρό μπροστά στην επικράτησή τους. Με την αναρρίχηση στον «θρόνο» ενός παρανοϊκού ακροδεξιού τα πράγματα προφανώς δεν θα άλλαζαν, παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι η πολιτική Τραμπ θα είναι πολιτική απεμπλοκής. Είναι άλλωστε ένα χούι που έχουν από παλιά οι Ρεπουμπλικάνοι να προαναγγέλουν απεμπλοκή και να μπαίνουν ακόμα βαθύτερα μες τα σκατά. Το είχε κάνει και ο Νίξον με το Βιετνάμ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα ξανακούσουμε τις γελοιότητες περί «προστασίας του ελεύθερου κόσμου», μια θέση με την οποία γελάνε και τα καζανάκια του Λευκού Οίκου. Και θα έχουν αποτέλεσμα σε ένα μεγάλο μέρος της αμερικάνικης κοινής γνώμης, αυτής που εξέλεξε τον γελοίο ακροδεξιό στην εξουσία.
Αυτή η «προστασία του ελεύθερου κόσμου» εξέθρεψε και γιγάντωσε και τους ταλιμπάν και τους παρανοϊκούς σκοταδιστές του ISIS, για τους οποίους προφανώς δεν χρειάζονται επίσης επιχειρήματα για το πόσο χασάπηδες είναι.
Ο πόλεμος δεν είναι ένα videogame όπου διαλέγεις «παίκτη». Ειδικά ένας πόλεμος σαν αυτόν στην Συρία
Δυστυχώς για τις εμμονές, τις ιδεοληψίες, τις απλουστεύσεις του καθενός ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει καλούς και κακούς. Έχεις μόνο χασάπηδες και μόνιμα θύματα τους ανθρώπους που πεθαίνουν είτε εντός της χώρας, είτε στο ταξίδι τους για να ξεφύγουν απ’ αυτόν τον εφιάλτη.
Αυτή η εικόνα δεν έχει όμως την ίδια ανάγνωση απ’ όλους. Πολλοί αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν το μέρος κάποιου από τους εμπλεκόμενους, να βαφτίσουν κάποιον τον «καλό» του πολέμου ή τουλάχιστον τον «αρεστό».
Δυστυχώς δεν υπάρχουν «καλοί» σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ο Ασάντ δεν είναι η αθώα περιστερά που βάλλεται από τους κακούς και «αμύνεται». Ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο υπεύθυνος της χημικής επίθεσης, είναι διαπιστωμένο ότι έχει χρησιμοποιήσει βόμβες διασποράς κατά άμαχου πληθυσμού. Είναι ένας χασάπης του ίδιου του λαού του, που αγωνιά όχι για τις ζωές των πολιτών, αλλά για την παραμονή του στην εξουσία. Το ότι οι Δυτικοί ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν την πτώση του δεν τον καθιστά άγγελο.
Οι Ρώσοι- σύμμαχοι του Άσαντ δεν είναι προφανώς οι «άγγελοι του καλού» που βρίσκονται στη χώρα με τις καλύτερες προθέσεις. Βρίσκονται εκεί για να επιβάλλουν αυτόν που θεωρούν ότι θα υπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Και θα το κάνουν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Ο Πούτιν έχει δείξει άπειρες φορές ότι είναι ένας χασάπης, εντός και εκτός της χώρας του, ένας αδίστακτος εξουσιομανής, που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να επιβληθεί.
Οι Αμερικάνοι προφανώς δεν χρειάζονται συστάσεις. Έχουν τόσο αιματοβαμμένο ιστορικό, που δεν χρειάζεται καν επιχείρημα για να βγάλεις το συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει το παραμικρό μπροστά στην επικράτησή τους. Με την αναρρίχηση στον «θρόνο» ενός παρανοϊκού ακροδεξιού τα πράγματα προφανώς δεν θα άλλαζαν, παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι η πολιτική Τραμπ θα είναι πολιτική απεμπλοκής. Είναι άλλωστε ένα χούι που έχουν από παλιά οι Ρεπουμπλικάνοι να προαναγγέλουν απεμπλοκή και να μπαίνουν ακόμα βαθύτερα μες τα σκατά. Το είχε κάνει και ο Νίξον με το Βιετνάμ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα ξανακούσουμε τις γελοιότητες περί «προστασίας του ελεύθερου κόσμου», μια θέση με την οποία γελάνε και τα καζανάκια του Λευκού Οίκου. Και θα έχουν αποτέλεσμα σε ένα μεγάλο μέρος της αμερικάνικης κοινής γνώμης, αυτής που εξέλεξε τον γελοίο ακροδεξιό στην εξουσία.
Αυτή η «προστασία του ελεύθερου κόσμου» εξέθρεψε και γιγάντωσε και τους ταλιμπάν και τους παρανοϊκούς σκοταδιστές του ISIS, για τους οποίους προφανώς δεν χρειάζονται επίσης επιχειρήματα για το πόσο χασάπηδες είναι.
Ο πόλεμος δεν είναι ένα videogame όπου διαλέγεις «παίκτη». Ειδικά ένας πόλεμος σαν αυτόν στην Συρία
Δυστυχώς για τις εμμονές, τις ιδεοληψίες, τις απλουστεύσεις του καθενός ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει καλούς και κακούς. Έχεις μόνο χασάπηδες και μόνιμα θύματα τους ανθρώπους που πεθαίνουν είτε εντός της χώρας, είτε στο ταξίδι τους για να ξεφύγουν απ’ αυτόν τον εφιάλτη.
Αν είμαστε με κάποιον αυτός είναι τα παιδιά της Συρίας. Απ’ όποιον χασάπη κι αν βάλλονται.
https://www.viewtag.gr/syria-dialexe-ton-chasapi-tis-kardias-sou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου