«Ο Βαλκάνιος Άνθρωπος»

...Τα Βαλκάνια τελικά είναι ένας τόπος όπου το παιχνίδι, ο χορός και η μέθη ξεγελούν τον θάνατο. Τα καφενεία της Βοσνίας, της Αλβανίας, της Σερβίας, του Κοσσόβου θυμίζουν αλλοτινές δικές μας εποχές, Εδώ, ενάντια στον ευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό, οι άνθρωποι βαθιά ριζωμένοι στον τόπο τους βιώνουν μια «πρωτόγονη» κατάσταση της ζωής.

Η σέρβα ποιήτρια Ντεσάνκα Μαξίμοβιτς στο ποίημά της «Ο Βαλκάνιος Άνθρωπος» περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο αυτή την κατάσταση:  

Δεν κοκκινίζω από ντροπή γιατί είμαι
Όπως με λέτε εσείς
Ο βάρβαρος των Βαλκανίων
Γης κουρνιαχτού και καταιγίδας
Κι εγώ σας λέω:
Όμοια και σε εμάς υπάρχει
Κάποια κουλτούρα σε εσάς άγνωστη
---------
Σε σας όλα είναι καθορισμένα από τα πριν
Πώς πρέπει να ντυνόσαστε, να τρώτε, να μιλάτε
Εμείς όταν μιλάμε, μιλάμε μεγαλόφωνα
Χειρονομούμε απότομα με ορμή
Τρώμε με θόρυβο τη σούπα μας
Και είναι για εμάς αμηχανία σκληρή
Στα χέρια μας τα γάντια

http://popaganda.gr/longform/the-balkans-by-thodoris-nikolaou/