Το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως μια εταιρεία παραγωγής γάλακτος έχει προβλήματα με μμε σε τοπικό επίπεδο. Είναι το γνωστό μοτίβο μεταξύ αφεντικών και δημοσιογράφων (και άλλων μηχανισμών στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου) που τα χαλάνε και τα βρίσκουν ανά περίσταση όποτε η σύγκρουση ή η συμφωνία συμφερόντων τους ορίζει. Κάτι που σίγουρα δεν απασχολεί καμιά άνεργη και κανένα ανασφάλιστο. Μας απασχολεί να ζήσουμε τις ζωές μας με αξιοπρέπεια και όχι οι κόντρες των αφεντικών.
Δουλεύοντας σε part time, είτε δίσκο, είτε voucher, είτε φυλλάδια, είτε delivery, είτε σε οποιαδήποτε “δουλειά του ποδαριού” που λένε, τα εργασιακά βιώματα μεταξύ των καταπιεσμένων επικοινωνούνται. Οι μαύρες σερβιτόρες και οι ντελιβεράδες, τα παιδιά που ψήνονται ή παγώνουν με τα φυλλάδια στο χέρι, οι voucherαδες, που ξέρουν ασχέτως πολιτικοποίησης πως δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές διαφυγής τους από τις δεδομένες εργασιακές συνθήκες, όταν αντιληφθούν πως δίπλα τους στέκεται κάποιο άτομο που βιώνει ακριβώς τα ίδια και δεν είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, τότε μιλάνε. Ή αλλιώς γνωρίζουμε πως ζούμε ως σκλάβοι των αφεντικών, του φόβου της ανεργίας, της ανασφάλειας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως λείπει από μέσα μας το ταξικό μίσος για τις πολλαπλές και καθημερινές καταπιέσεις που κυκλώνουν την επιβίωσή μας.
Η συγκεκριμένη εταιρεία γάλακτος – όπως πολλές άλλες – έχει ένα αριθμό μόνιμου προσωπικού ενώ παράλληλα κάθε χρόνο σε συνεννόηση με κάθε φορέα υλοποίησης προγραμμάτων “επαγγελματικής κατάρτισης” τύπου voucher, φροντίζει να παίρνει αρκετό αριθμό voucherάδων. Εργαζομένων δηλαδή που δεν κοστίζουν τίποτα στην εταιρεία σε μισθό και ασφάλεια. Τζάμπα δούλους με άλλα λόγια. Τυχαίνει λοιπόν να έχουν περάσει πολλά άτομα από την συγκεκριμένη εταιρεία και τυχαίνει να έχουν όλα την ίδια αφήγηση σε σχέση με τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν πίσω από τα μπουκάλια γάλα και το τυρί φέτα.
Οι μόνιμοι φροντίζουν να “τρέχουν” τους voucherάδες με αγγαρείες και καψόνια, όπως οι καραβανάδες τους φαντάρους. Οι “βρώμικες” ή οι “βαριές” δουλειές περιμένουν voucherαδες για να ολοκληρωθούν. Μέσα σε ένα 8ωρο κάθε voucherας και voucherού στύβονται κυριολεκτικά στην δουλειά υπό την επίβλεψη των μόνιμων.
Εκεί το εργατικό ατύχημα δεν περνάει, ένσημα δεν υπάρχουν, μόνο μπορείς να περιμένεις να τελειώσει το πρόγραμμα κι ύστερα για μήνες να ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα πληρωθείς. Στο μεταξύ δουλεύεις σαν δούλος σε ένα εργασιακό κάτεργο. Κανείς και καμιά δεν μπορεί να ελπίζει στην πιθανότητα σύμβασης με την εταιρεία μετά το πέρας του προγράμματος, όπως συνηθίζουν οι εκπαιδευτές των voucher να αφήνουν να αιωρείται ως πιθανό σενάριο. Γιατί ακριβώς προϋπόθεση σε κάτι τέτοιο είναι να μείνει ικανοποιημένη η εταιρεία μαζί σου. Δηλαδή να αντέχεις τόσο κι άλλο τόσο την εξάντληση χωρίς να μειώνεται η παραγωγικότητά σου, να είσαι ο ρουφιάνος του προϊστάμενου, να υπομένεις με σκυφτό κεφάλι τις προσβολές και τα πάντα. Αν είσαι γυναίκα φρόντισε να πηγαίνεις σα λέτσο για δουλειά, διαφορετικά “προκαλείς” και θα έχεις να αντιμετωπίσεις την ματσίλα τόσο συναδέλφων όσο και προϊστάμενων και διευθυντών, κι αν αντιδράσεις στο πέσιμο; Τότε δεν εκτιμάς την ευκαιρεία που σου δίνεται να εργαστείς μέσα σε μια ζοφερή κατάσταση που “βλέπεις τι γίνεται γύρω. Μην μιλάς και δούλευε, αλλιώς ξέρεις που είναι η πόρτα”…
Οι μόνιμοι λοιπόν της εταιρείας αυτής αποφάσισαν να πάρουν θέση για την “στοχοποίηση” του αφεντικού τους από τις “κακές γλώσσες” με την εξής ανακοίνωση σε τοπικά μμε: “Εργαζόμενοι ΕΑΣ Βόλου: Ανεγκέφαλοι και μακρυχέρηδες οι ελάχιστοι που επιδίδονται σε ψευδείς καταγγελίες: Θέλουμε να τους γνωρίσουμε ότι για μας τους εργαζόμενους η ΕΒΟΛ είναι το σπίτι μας. Είναι η συνεταιριστική οργάνωση που δίνει ψωμί σε (130) οικογένειες εργαζομένων, που εξασφαλίζει τις καλλίτερες τιμές στα προϊόντα χιλιάδων παραγωγών, γεωργών και κτηνοτρόφων και που με τη μεγάλη της κοινωνική ευθύνη στηρίζει και υπηρετεί την κοινωνία του Βόλου και της περιοχής του. Στηρίζουμε τον Πρόεδρο και το Διοικητικό Συμβούλιο της Οργάνωσης και τιμούμε την σκληρή προσπάθεια που κάνουν να αναδείξουν την ΕΒΟΛ ως την καλλίτερη Συνεταιριστική Οργάνωση της Ελλάδας. Τους προειδοποιούμε: «κάτω τα χέρια από την ΕΒΟΛ». Ακολουθούν 110 υπογραφές εργαζομένων της ΕΑΣ ΒΟΛΟΥ-ΕΒΟΛ.“
Ο Βόλος παλεύει να πρωτοστατεί στον τοπικισμό με κάθε τρόπο. Ναι η Εβόλ είναι παλιά εταιρεία και ναι πολλές άλλες επιχειρήσεις προτιμούν τα γάλατά της, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι ακόμη ένα κάτεργο που περιμένει να στύψει άνεργα άτομα που μόνη τους διέξοδος πια είναι η συμμετοχή σε voucher. Αν μιλούσαν άραγε όσες και όσοι έχουν περάσει με προγράμματα από την ΕΒΟΛ στη θέση των ανταγωνιστών της, τι θα λέγανε οι προλετάριοι που σπίτι τους είναι η ΕΒΟΛ;
Είναι ντροπή εργαζόμενοι να αναλαμβάνουν την υπεράσπιση των αφεντικών. Είναι ντροπή και ταυτόχρονα η επιβεβαίωση πως το προλεταριάτο που αγιοποιήθηκε ρομαντικά και φλογερά δεν είναι τίποτε το ενιαίο και τίποτε το αδιαίρετο. Και αν σε αυτό το σημείο η απάντηση είναι πως ο καπιταλισμός διαιρεί το προλεταριάτο, τότε μάλλον θεωρούμε τους προλετάριους άβουλα όντα που στερούνται αντίληψης και νοημοσύνης ώστε να γνωρίζουν τι κάνουν και που χρειάζονται μια φωτεινή καθοδήγηση, ένα πάτρονα που θα τους εξηγήσει τι πρέπει να κάνουν. Και όμως οι συγκεκριμένοι για παράδειγμα γνωρίζουν πολύ καλά και έχουν επιλέξει το στρατόπεδο των αφεντικών. Γιατί η ταξική τους συνείδηση δεν υπάρχει, γιατί επιθυμούν να γίνουν αφεντικά οι ίδιοι κάποτε και να εξουσιάζουν ίδια και χειρότερα. Το δίλημμα πως θα χάσουν την δουλειά τους αν δεν υπερασπιστούν τα αφεντικά είναι επίπλαστο εξ αρχής και σκοπό μόνο έχει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Τα αφεντικά προσλαμβάνουν και απολύουν ανάλογα τα συμφέροντα της τσέπης τους και ναι αν είσαι προδότης τη τάξης σου, ρουφιάνος δηλαδή, ίσως επιμηκύνεις την παραμονή σου στην μισθωτή σκλαβιά. Είναι ντροπή να προσκυνά κανείς τα δεσμά του.
Και είναι εξοργιστικό για όλες και όλους εμάς που κάθε μέρα μας πατάει το σβέρκο μας η ανεργία, η επισφάλεια, η απλήρωτη εργασία. Που τζογάρουμε κάθε φορά δουλεύοντας χωρίς να ξέρουμε αν θα πληρωθούμε και πότε. Που ακόμη αφήνουμε κάρτες για ιδιαίτερα μπας και αποφύγουμε ακόμη ένα voucher, που τα σερβιτοριλίκια τα πληρώνουμε με τσακισμένη μέση, χέρια και πόδια, που τα φυλλάδια μας κοστίζουν άγχος από το ρουφιάνο που παρακολουθεί πόσο “παράγουμε’ εργασία στον ήλιο και στο κρύο και τον καύσωνα, που οι σεζόν για μας σημαίνουν μήνες ατελείωτης κούρασης για να τη βγάλουμε οριακά το χειμώνα. Που μπαίνουμε στην μηχανή του κιμά μπας και την βγάλουμε…
Ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή.
Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι.
Vectrum
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
απεραντο γαλαζιο
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2017/06/blog-post_22.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου