Και ενώ ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία έχουν βαλτώσει δημοσκοπικά, έχοντας βέβαια την σιγουριά του 1-2 στην πολιτική σκηνή της χώρας, 2 χρόνια τώρα οι δημοσκόποι βρίσκουν κάτι λιγότερο από τους μισούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου του 2015, να μην επιστρέφουν στο μόρφωμα Τσίπρα λόγω της σκληρής εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων, αλλά και να μην εμπιστεύονται καμία αντιμνημονιακή δύναμη, και ιδιαίτερα την Λαϊκή Ενότητα που το πλειοψηφικό της κομμάτι (Αρ. Ρεύμα, ΔΕΑ) προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Λαϊκή Ενότητα, αν και για λίγους ψήφους δεν κατάφερε να εισέλθει στο Κοινοβούλιο το 2015, συγκεντρώνοντας το 2,87% των ψήφων, λίγους μήνες μετά αποδυναμώθηκε και άλλο στην συνείδηση του κόσμου. Σήμερα το 3% φαντάζει πιο δύσκολο από την μία, και τα θέματα πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας που ανακύπτουν εντός ΛΑ.Ε φέρνουν στο προσκήνιο λίγες αποχωρήσεις, περισσότερες αποστασιοποιήσεις, και μεγαλύτερη γκρίνια που μεταφράζεται σε περιορισμένη εξωστρέφεια σε θέσεις και πολιτική δράση. Δεν παραγνωρίζω την συνεπή στάση της στο θέμα των πλειστηριασμών, αλλά και εκεί η παρουσία συνολικά του Κινήματος δεν εμπνέει ανένταχτο κόσμο με αποτέλεσμα η μαζικότητα στις εν λόγω κινητοποιήσεις να μην αυξάνεται.
Η κύρια γραμμή της ηγεσίας της Λαϊκής Ενότητας, που πλειοψηφεί το Αριστερό Ρεύμα (χωρίς να βγαίνει από το κάδρο της κριτικής οι υπόλοιπες συνιστώσες που στις αποφάσεις της πλειοψηφίας δεν αντιπαρέταξαν μέχρι σήμερα μία άλλη πολιτική στρατηγική, και όποια εναλλακτικές προτάσεις τους έμειναν στα στενά όρια των οργανώσεων τους), ήταν να χτιστεί γύρω από την ΛΑ.Ε ένα γενικώς αντιμνημονιακό μέτωπο. Και αν αυτό είχε μία χρηστική αξία μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου αφού δεν προλάβαινες να χαράξεις ένα ξεχωριστό στίγμα, το να ακολουθεί αυτή τη γραμμή μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα αποτελεί σύμπτωμα πολιτικής ανεπάρκειας. Γιατί το “ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΙ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ” παίχτηκε και έχασε σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες νωρίτερα, και συγκεκριμένα το διάστημα 2011-2012 από τις πλατείες των αγανακτισμένων μέχρι την κυβέρνηση Παπαδήμου και τις εκλογές του 2012 όπου η “αντιμνημονιακή” Δεξιά δεν μπορούσε να ταιριάξει με την αντιμνημονιακή Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που στο κάτω-κάτω, ο τότε ΣΥΡΙΖΑ ήταν “ανοικτό” μαγαζί και το παράκανε και σε αυτό. Μάλιστα η “αντιμνημονιακή” Δεξιά των ΑΝΕΛ το διάστημα 2012-2015 απέδειξε ότι αποτελούνταν από συγκυριακούς αντιμνημονιακούς που μόλις μύριζαν εξουσία και πριν το 2015 έτρεχαν στον Σαμαρά και μετά το 2015 ψηφίζουν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Αντισυστημική Δεξιά δεν υπάρχει ή καλύτερα δεν υπερβαίνει το 1% του εκλογικού σώματος, και αυτό είναι ιστορικό κεκτημένο (και δεν πιάνονται ως αντισυστημικοί οι νεοναζί), ενώ αντίθετα το 2-3% της ριζοσπαστικής Αριστεράς που πολέμησε εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα στην μεγάλη του πλειοψηφία δεν ξεπουλήθηκε (Το κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς που κυριαρχούσε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν καταγραφόταν ποτέ ως ριζοσπαστική Αριστερά).
Μέγα θέμα είναι η θέση της Λαϊκής Ενότητας στο “πατριωτικό πρόσημο” με λάθος ύφος. Από την επιθυμία για σύμπραξη με το ΕΠΑΜ του Καζάκη που εντός του υπάρχουν ακροδεξιές φωνές (και αξιόλογοι αγωνιστές όμως, αλλά ας καλέσουμε αυτούς και μόνο), από την αρχική θολή θέση για τα Μακεδονικά συλλαλητήρια (που μετά διορθώθηκε) και η ανοχή στον ξυλοδαρμό Μπουτάρη από φασίστες από συνιστώσα (όχι το Αρ. Ρεύμα) εντός ΛΑ.Ε φτάνουμε να δημιουργείται στο κόσμο η εικόνα ότι η Λαϊκή Ενότητα απομακρύνεται από την αριστερά και καταλήγει να είναι ένας γραφικός σχηματισμός που τα λέει και αριστερά, και λίγο δεξιά. Η εικόνα του αχταρμά που στέρησε την είσοδο στην Βουλή το 2015, έχει μεγεθυνθεί επικίνδυνα στην κοινωνία και αυτό απομακρύνει την ΛΑ.Ε από το πιο κοντινό εκλογικό της κοινό, που είναι αυτό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που λιγότεροι από τους μισούς σήμερα δηλώνουν ότι δεν θέλουν να ψηφίσουν το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν βρίσκουν φωνή από κάπου αλλού. Και αυτοί οι ψηφοφόροι είναι κόσμος αν όχι στην ολότητα του αριστερός, αλλά είναι αριστερόστροφος και σήμερα δεν εκφράζεται από την γραμμή του “δεν αλλάζει κάτι άμεσα” του ΚΚΕ, αλλά ούτε από την Λαϊκή Ενότητα που στις παραπάνω περιπτώσεις φαντάζει να μην εκφράζει το χώρο της αριστεράς, ενώ στην πραγματικότητα κατά 98% αποτελείται από καθαρά αριστερούς ανθρώπους.
Ίσως το άγχος των αριστερών προσωπικοτήτων της Λαϊκής Ενότητας να εκφράσουν πλατύτερα ρεύματα οδηγεί σε λαθεμένες προσεγγίσεις που εντέλει συγκρούονται με την ταυτότητα της Λαϊκής Ενότητας, η οποία αριστερή ταυτότητα είναι η μόνη που μπορεί να συγκινήσει τον κόσμο που αγανακτεί με τις μνημονιακές πολιτικές και πίστεψε στην αριστερά για την ανατροπή τους. Μπορεί η κωλοτούμπα Τσίπρα να έδωσε τροφή σε δεξιούς να μιλάνε για “αριστερά μνημόνια” και την ευκαιρία να μιλήσουν απαξιωτικά για την πορεία της Αριστεράς των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να απαξίωσε την αριστερά σε κοινωνικά στρώματα, αλλά μην κάνουμε το λάθος σαν ΛΑ.Ε να απαξιώσουμε από μόνοι μας την Αριστερά. Και άλλες φορές η Αριστερά έχασε μάχες και η ήττα έφερε χαμηλή παρεμβατικότητα για ένα διάστημα μετά, αλλά πάντα μετά τις ήττες έμεναν οι συνεπείς που κράταγαν το “καντήλι ανοικτό”, έτοιμο να βάλει φωτιά στο οικοδόμημα του Καπιταλισμού όταν η Αριστερά θα κατάφερνε να ακούσει τα “αχ….” του κόσμου της εργασίας και να γίνει πάλι επίκαιρη.
Θα ήταν παράλειψη να μην ξεκαθαρίσουμε και από την άλλη μεριά ότι η ευαισθησία που πρέπει να μας διακρίνει ως αριστερούς σε βασικά κοινωνικά θέματα, δικαιωμάτων, κτλ δεν πρέπει με τίποτα να μας κάνει δεκτικούς σε ταυτίσεις με συνθήματα και τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερα μνημόνια, “πουλά” αριστερά σε θέματα δικαιωμάτων αλά καρτ…..Να μην ξεχνάμε ότι ενώ οι δικαιωματικού του ΣΥΡΙΖΑ σκίζουν τα ιμάτια τους για τα δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση τους έχει φτιάξει στην χώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων!
Ο κόσμος περιμένει εναλλακτική πρόταση και εκφραστή της. Πρώτα πρόταση, καθαρή (κρυστάλλινη και όχι σαν αυτή του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και του προγράμματος Θεσσαλονίκης), πρόταση που θα απαντά στις αγωνίες του λαού, που θα σύρει τον λαό έξω από τον βούρκο της απελπισίας. Και η πρόταση θα πρέπει να εκφράζεται από ανθρώπους με ήθος και συνέπεια και μόνο τέτοιους, από ανθρώπους που δεν θα δικαιολογούν καμία φασιστική έκφανση εντός της κοινωνίας. Οι συνενώσεις, συμμαχίες με προσωπικότητες που δρουν μόνο ως προσωπικότητες, με στόχο το 3%, 5%, 45%, μάλλον τον απωθούν!
* Ο Σπύρος Γουδέβενος είναι μέλος της Λαϊκής Ενότητας και του Αριστερού Ρεύματος.
** Η Iskra δημοσιεύει όλες τις απόψεις που της αποστέλλονται, ανεξάρτητα εάν δεν εκφράζεται από αυτές και έχει διαφορετική θεώρηση.
https://iskra.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%AF%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου