Αντί καλημέρας... Από τα... δώρα και τις ευχές

Από Κ.:





Από Μ.:
¨ Ας τελειώνουμε με τις βραχογραφίες των φιλιών.
Ο άνεμος το λέει:
Αρχίζει η εποχή του κυνηγιού¨!


Από Γ.:

 



Από Ε.:

         Η προσευχή ενός άθεου ποιητή

 Έφτασα μακριά

Κύριε

Ως την άκρη του ματιού και πέραν

Και δε βρήκα σκιά

Να ξαποστάσω το λαχανητό μου

Μήτε Βιβλικές παραφράσεις

           Λυσσομανούντα κοπάδια νυχτερίδων

           Και τέτοια

Στην κοιλάδα των χαλασμένων ρολογιών

Παντού τα ερείπια της αρχαίας καταιγίδας

Πάντα παρών ο ιεροεξεταστής νους

Ολόιδιος με νυστέρι προβολέα

Να ξεχαρβαλώνει την ύπαρξη

           Και τα χρώματα των γυναικών

           Παραμένανε χρώματα

           Κι ας εύρισκα το πρωί

           Το αίμα και την ψυχή μου

           Στα νύχια και στα χείλη τους

Σ’ αναζήτησα στο πέρας της γλώσσας

Κύριε

           Σε κάθε παρεκτρεπόμενη μετωνυμία

           Σε κάθε σπασμένη σύνταξη

           Σε κάθε σκοτεινό στίχο

‘Οποτε η παράβαση με καλούσε

Και ενείχε υποψία έστω ανταπόδωσης

Αλλά ο ουρανός παρέμενε βουβός

Με μίνιο και γυμνούς αγγέλους καρφωμένους στις ρωγμές

            Χάντρινο μάτι ψεύτικου ψαριού

            Στις προθήκες των μαγαζιών

Κι είχα μια γεύση του κορμιού για μοίρα.

Κύριε

Δώσε μου πίσω

Τα παιδικά μου όπλα

Και το χάρτινο λυχναράκι της Ανάστασης

Δώσε μου

Κύριε

Τα συμφραζόμενο του πρώτου μύθου!

… Τουλάχιστον να ξέρω πότε ματώνω αληθινά …

Από Ε....μαζί με την παράφραση για...τη μνήμη του '76:

 

Από Δ.:

                                      Η ύβρις

Τρέχει ενιαυτούς η ελευσίνια Σελήνη

Αφροί γύρω της και καλπάζοντα νέφη

Τρελέ κυνηγέ! Συγκράτησε τ’ άλογο

δώθε απ’ τους όχθους των χαρμόσυνων θανάτων

Αλυχτούν οι σκύλοι το σγουρότροπο φως

π’ αναδύει το μέσα τοπίο

Λεξότοποι και τοπολέξεις

και τα ρέοντα προς ύδατα ύδατα

δένουν μυστικά το θαύμα του ροδιού

‘Έξω! Έξω από την ελεατική γη

οι βέβηλες οπλές τ’ ανέμου!

Σφυρίζουν τα βέλη τ’ αδυσώπητο τραγούδι

αχνίζει το αίμα των ενασγιμάτων

Ιδού το χέρι μου! Ιδού η αφή μου!

Ιδού το τιτίβισμα τ’ αρχαίου κυττάρου!

Βρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί μου

Βρέχει το εναργητένιο κάτοπτρο!

Βρέχει παντού ουρανό! Βρέχει βαθειά του!

Ποιος εγώ

Πυθαγόρας στους κρυστάλλινους ρόμβους

Παραμονεύει άρρητους στεναγμούς κορυδαλλών;

Ή, εσύ, άλλε μου Ηνίοχε, που τόσο αγάπησες

το συναμφότερο πόνο των κοριτσιών

και τις αγουρίδες της κληματαριάς του σπιτιού,

θα υποκύψεις στην ενάργεια της εποχής;

Πάει πια το δρέπανο και το τόξο και τ’ ακόντιο;

Πάει η πληγωμένη φωνή της μέθης;

Μητέρα Σελήνη άσε ξέπλεκα τα ξόρκια!

Καμιά λύπη για τις κραυγές των μανδραγόρων!

Το σκοτάδι απλώνει σκοτάδι

μουρμουρίζει στη φλέβα σαν παλιό κρασί

Πιες κυνηγέ! Πιες όλη τη ματιά!

Πιες τη μυρωδιά της πλυμένης νύχτας …

κι απ’ τ’ αυτί τα σαυροδρόμια!

Το φλασκί υπάρχει για ν΄αδειάσει!

Χείλη μου, λερωμένα από φονικά χείλη μου,

πού η εντός και πού η εκτός εξορία;

Και τέλος, από τον φίλο προβοκάτορα Σ.:

Σας ευχαριστώ όλες κι όλους.....

Εκδορεύς