Εχω λόγο ύπαρξης ως νομικός, ως δικηγόρος;;;;

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Το γεγονός, ότι στα χρόνια των Μνημονίων, «καταργήθηκε» το Εργατικό Δίκαιο, αυτό, που, παρείχε έστω και ελάχιστες διασφαλίσεις και εγγυήσεις στους εργαζόμενους απέναντι στη κρατική και ιδιωτική εργοδοτική αυθαιρεσία, είναι γνωστό τοις πάσι.

Αλλά το να επικυρώνεται με απόφαση του Αρείου Πάγου (402/2014) η ερμηνεία!!! του Αναγκαστικού Νόμου 539/1945 !!! ότι είναι νόμιμη η απόλυση ενός εργαζόμενου, όταν αυτός βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια (από πνευμονία έως καρκίνο πχ) , αλλά είναι παράνομη όταν έχει πάρει τη θερινή του άδεια (και βρίσκεται στις παραλίες ή στα βουνά πχ) ε τότε να με συγχωρέσετε, αλλά ήρθε η ώρα, να αναλογισθώ, αν έχω λόγο ύπαρξης ως νομικός, ως δικηγόρος…


Γιατί αυτό δεν είναι μόνο μια ακόμα καταπάτηση εργασιακού δικαιώματος, αυτό δεν είναι μόνο τραγελαφικό, αλλά είναι ταυτόχρονα και ιδιαίτερα εξοργιστικό.

Γιατί συνιστά τον απόλυτο εμπαιγμό δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας απέναντι σε εργαζόμενους και κοινωνία, που και αυτοί όμως, από την πλευρά τους, έχουν αποδείξει, ότι βρίσκονται σε επικίνδυνα συνεχιζόμενο βαθύ λήθαργο.

Η δικαστική εξουσία απέδειξε για ακόμα μια φορά, ότι εκτός από ταξικά προσανατολισμένη και άρα επικίνδυνη, μπορεί και να διαθέτει και ένα διεστραμμένο χιούμορ.

Τουλάχιστον ας της το αναγνωρίσουμε!

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/09/blog-post

_36.html