Αν κοιτάξει κανείς το πολιτικό-κομματικό τοπίο του σήμερα στην Ελλάδα, είναι αλήθεια δύσκολο ένας
σκεπτόμενος άνθρωπος να ταυτιστεί με κάποιο κόμμα,
να
το εμπιστευτεί και να ελπίσει σε αυτό:
Αρχίζοντας εκ Δεξιών, ο ΛΑ.Ο.Σ απέδειξε στους ψηφοφόρους του πόσο σταθερές απόψεις και στάση έχει πολιτικά, με το να διαφωνεί αρχικά με την κυβέρνηση Παπανδρέου, να συνεργάζεται έπειτα μαζί του(ς), για να ξαναφύγει ως αντιμνημονιακός στο τέλος, κάτι που δυστυχώς, μαζί με άλλους παράγοντες, πυροδοτεί αυτόματα την άνοδο ακραιότερων από την δικιά του παράταξη… Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δηλώνουν κατά του Μνημονίου, ταυτόχρονα είναι και υπερ της χαμηλής φορολόγησης του πλούτου (λίγο απ’το ένα, λίγο απ’το άλλο, ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά).
Έπειτα, πηγαίνοντας στα ‘αριστερά’ κόμματα:
Tο Κ.Κ.Ε, έχει σταθερές απόψεις αιώνες τώρα, έχει κάποια στοιχειώδη πρόταση, αλλά αρνείται κατηγορηματικά την συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά- στην οποία υποτίθεται πως ανήκει- αλλά και το ενδεχόμενο να κυβερνήσει, επικεντρωμένο στην αντίδραση για την αντίδραση, μάλλον… Η Δημοκρατική Αριστερά, έχει ανοίξει τις πύλες ως καταφύγιο στους απογοητευμένους της ‘σοσιαλιστικής’ παράταξης, και έρχεται σε αντίφαση λέγοντας ότι είναι κατά του Μνημονίου, όταν από την άλλη ‘θα αναγνωρίσει τις δεσμεύσεις της χώρας’.
Από τους υπόλοιπους ‘αντάρτες’, το κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη και τα άλλα spin offs, τα θεωρώ απλά σωσίβιες λέμβους σε ανθρώπους που θέλουν να επανεκλεγούν και να επιβιώσει ο δικομματισμός των γνωστών, σε πιο light εκδοχές(Δεν εξαιρώ τον Καμμένο, αλλά αναφέρθηκα στο κόμμα του επειδή του δίνουν οι ‘δημοσκοπήσεις’ ένα σεβαστό ποσοστό). Επίσης δεν αναφέρω τα δύο μεγάλα κόμματα, γιατί ευελπιστώ πως έχουν τελειώσει και πολιτικά και ιδεολογικά στα μυαλά των περισσότερων πολιτών, αφου μας έφεραν ως εδώ σήμερα, με μεγάλο μερίδιο ευθύνης να τους βαραίνει προσωπικά. Και τα μικρά κόμματα δεν τα αναφέρω γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ψήφος σε αυτά απλά ενισχύει τα δύο μεγάλα (ευθύνη στον εκλογικό νόμο, όχι στα μικρά κόμματα, προφανώς)… Εξαιρώ από τα τελευταία την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δείχνει θετικά σημάδια ανόδου, αλλά δυστυχώς και σε κάποιες θέσεις της, και στο πως αντιμετωπίζει την συνεργασία με άλλους φορείς, αποτελεί λίγο πολύ ένα ‘μικρό ΚΚΕ’…
Τι μένει? Ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ένα κόμμα που έχει κατακριθεί σε επίππεδο λασπολογίας κατά καιρούς από πολλούς, και εντός και εκτός αριστεράς, και ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ, ιδίως όποτε οι ‘δημοσκοπήσεις’ του έδιναν ‘κάτι παραπάνω’ (τυχαίο? Δεν νομίζω). Ωστόσο, μιλώντας για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις, πολλοί βλέπουν αρνητικά το ότι ζητά να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Έχει κανείς αναρωτηθεί πόσο παράλογο είναι αυτό?
Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν η χώρα βυθίζεται σε ύφεση και κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική, κοινωνική και κρίση αξιών, το πατριωτικό καθήκον (να μου συγχωρεθεί η χρήση αυτής της λέξης, που δυστυχώς έχει βαφτεί μπλέ λόγω οικειοποίησής της από συγκεκριμένα κόμματα) προστάζει να παραμεριστεί το συμφέρον της παράταξης, και να μπεί προτεραιότητα στην ίδια την χώρα, και το τι πρέπει να γίνει. Έτσι, αυτό που πρέπει να κάνει ένα σοβαρό κόμμα, είναι έκλιση σε όποιον παλεύει για τον ίδιο σκοπό, να δημιουργηθεί ένα ισχυρό μέτωπο διεκδίκησης και ανατροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με αρκετά θεμιτό και εφαρμόσιμο αντιπρόγραμμα (ειδικά σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα), με ενωτικό και ευρύ χαρακτήρα, Αριστερό προσανατολισμό, δεν εμπίπτει σε ακραιότητες του χώρου, έχει έναν νέο άνθρωπο επικεφαλής, και ζητά να το εμπιστευτεί ο κόσμος, να δούμε κάτι διαφορετικό. Ζητά να έχει στο πλευρό του όποιον έχει διάθεση για συνεργασία, ζητά να βγεί στην μπροστινή γραμμή. Δεκτή και δικαιολογημένη η δυσπιστία και η διαφωνία, αλλά υπάρχει και άλλη προσέγγιση.
Τα άλλα κόμματα του χώρου, αντι να ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα, κοιτούν μόνο το πώς θα ανεβούν τα δικά τους ποσοστά, και μάλλον δεν έχουν προς το παρόν διάθεση για διακομματική συνεργασία (προς το παρόν, γιατί από 7 Μαϊου πολλά μπορεί να αλλάξουν).
Μετά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ακόμη το θράσος να ζητούν την ψήφο μας, μετα απ’ ότι έκαναν, και να ζητούν συγνώμη για την λιτότητα, αλλά και ευγνωμοσύνη που μας ‘έσωσαν’! Αυτό το Θέατρο του Παραλόγου, δεν μας φαίνεται παράδοξο? Που θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να παραιτηθούν? Και πολλές από τις άλλες παρατάξεις, απλά αναμασούν τα ίδια και τα ίδια.
Το ΚΚΕ στον αντίποδα, που θα μπορούσε λόγω της ισχυρής και σταθερής εκλογικής του βάσης να αποτελέσει φορέα αλλαγής, όντας αντικειμένικα ένα σχετικά σοβαρό κόμμα, δεν θέλει να κυβερνήσει. Και μια μερίδα της κοινής γνώμης χρεώνει αυτό ακριβώς στην Αριστερά, ότι, δηλαδή, ήταν πάντοτε αμέτοχη, ασκούσε κριτική και απέφευγε την ευθύνη.
Επιτέλους λοιπόν, ένας αριστερός σχηματισμός θέλει να εκτεθεί, θέλει να πάρει την ευθύνη, θέλει να πράξει, θέλει να βγεί μπροστά. Προτείνει, διεκδικεί και καλεί όλους τους πολίτες να στεγαστούν κάτω από έναν συνασπισμό Αριστεράς, έναν δυνατό σχηματισμό που θα δώσει ελπίδα, και μπορεί να φέρει την ανατροπή.
Θα πεί κάποιος, και το δέχομαι, ότι και αυτό άλλο ένα κόμμα είναι που κοιτά τον ‘εαυτό του’, και η στάση του σήμερα είναι απλά μία διαφήμιση, ένας ωραίος τρόπος προσηλυτισμού, μια καμπάνια επαγγελματία πολιτικού, και για κάποιους ένα πιο αριστερό ΠΑΣΟΚ, ένα ‘ΠΑΣΟΚ του ’80’.
Και εγώ θα απαντήσω:
Ενναλακτική δεν υπάρχει, αφου μικρά κόμματα(κάτω από 3%), αποχή, λευκό και άκυρο ενισχύουν τους Δυνατούς, και οι δύο αυτοί Δυνατοί είναι εκπρόσωποι της κατάστασης που ζούμε και για την οποία υποτίθεται πως διαμαρτυρόμαστε. Γιατί λοιπόν να μην δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό? Είναι στο αίμα μας το συνεχές παράπονο, και η γκρίνια προς όλους και όλα? Αυτό το ‘ΟΧΙ’ σε όλα? Διότι, μπροστά σε μια προοπτική, μου φαίνεται πως αντί να αδράξουμε την ημέρα, βυθιζόμαστε περισσότερο στον πεσσιμισμό.
Ας κάνουμε ένα πείραμα λοιπόν, και ας δυναμώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, πιέζοντας και τα άλλα αριστερά κόμματα να συνεργαστούν μετεκλογικά, και ας δούμε. Τους παλιούς τους ξέρουμε, τους καινούργιους, να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Και αυτή η ιστορική στιγμή θα τους κρίνει. Γιατί αν δεν πράξουν αυτά που λένε, ή αν δεν προσπαθήσουν, έστω, επαξίως, για την πραγμάτωση αυτών, τότε θα διαφέρουν ελάχιστα από τα κόμματα που κατηγορούν, και ο λαός θα τους διαγράψει όλους… Και τότε μπορεί και να ανοίξει ο δρόμος προς μια επανάσταση(αν και αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα ενός χειραγωγημένου λαού, που θα έπρεπε ΗΔΗ να το είχε κάνει, και όχι ακόμη να κάθεται, όταν σε λίγο το ζήτημα ‘καλή ζωή ή πολυτέλεια’ θα είναι ‘επιβίωση ή όχι’, για το μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, ακόμη και παγκοσμίως. Όταν δηλαδή το ‘ευ ζείν’ γίνει πολυτέλεια)…
Ήδη, οι μέχρι σήμερα αγώνες, είναι μία ένδειξη του ότι ένα μεγάλο μέρος της μάζας έχει αρχίσει να ξυπνά. Πραγματικά αποτελεσματικοί όμως, θα είναι οι αγώνες που θα φέρουν στον δρόμο ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ. Που το Σύνταγμα δεν θα μας χωράει, που οι αστυνομικοί ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ να μας καταστείλουν γιατι στο πλήθος θα διακρίνουν και δικούς τους (πέρα από ασφαλίτες!). Τότε που η κυβέρνηση μπορεί να αφήσει τα επιχειρήματα, και να επικαλείται… τα άρματα!(ή τα ελικόπτερα…?)
Μέχρι τότε όμως, ας δυναμώσουμε ένα κόμμα που διεκδικεί, και φαίνεται να προσφέρει μια εναλλακτική. Από όπου και να καταγόμαστε ιδεολογικά, είμαστε όλοι πολίτες αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου. Οφείλουμε να αισθανθούμε όλοι την ευθύνη και την βαρύτητα που έχει η ψήφος μας στις 6 Μαϊου, οφείλουμε να μην απέχουμε, απαξιώνοντας τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη υποτηπώδους Δημοκρατίας. Να μην ψηφίσουμε κατά συνήθεια, να μην ψηφίσουμε από ιδίον συμφέρον, ούτε από φόβο και διλλήματα. Ας ελπίσουμε, ας προβληματιστούμε. Τώρα έχουμε την ευκαιρία… Ας ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ…
Έπειτα, πηγαίνοντας στα ‘αριστερά’ κόμματα:
Tο Κ.Κ.Ε, έχει σταθερές απόψεις αιώνες τώρα, έχει κάποια στοιχειώδη πρόταση, αλλά αρνείται κατηγορηματικά την συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά- στην οποία υποτίθεται πως ανήκει- αλλά και το ενδεχόμενο να κυβερνήσει, επικεντρωμένο στην αντίδραση για την αντίδραση, μάλλον… Η Δημοκρατική Αριστερά, έχει ανοίξει τις πύλες ως καταφύγιο στους απογοητευμένους της ‘σοσιαλιστικής’ παράταξης, και έρχεται σε αντίφαση λέγοντας ότι είναι κατά του Μνημονίου, όταν από την άλλη ‘θα αναγνωρίσει τις δεσμεύσεις της χώρας’.
Από τους υπόλοιπους ‘αντάρτες’, το κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη και τα άλλα spin offs, τα θεωρώ απλά σωσίβιες λέμβους σε ανθρώπους που θέλουν να επανεκλεγούν και να επιβιώσει ο δικομματισμός των γνωστών, σε πιο light εκδοχές(Δεν εξαιρώ τον Καμμένο, αλλά αναφέρθηκα στο κόμμα του επειδή του δίνουν οι ‘δημοσκοπήσεις’ ένα σεβαστό ποσοστό). Επίσης δεν αναφέρω τα δύο μεγάλα κόμματα, γιατί ευελπιστώ πως έχουν τελειώσει και πολιτικά και ιδεολογικά στα μυαλά των περισσότερων πολιτών, αφου μας έφεραν ως εδώ σήμερα, με μεγάλο μερίδιο ευθύνης να τους βαραίνει προσωπικά. Και τα μικρά κόμματα δεν τα αναφέρω γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ψήφος σε αυτά απλά ενισχύει τα δύο μεγάλα (ευθύνη στον εκλογικό νόμο, όχι στα μικρά κόμματα, προφανώς)… Εξαιρώ από τα τελευταία την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δείχνει θετικά σημάδια ανόδου, αλλά δυστυχώς και σε κάποιες θέσεις της, και στο πως αντιμετωπίζει την συνεργασία με άλλους φορείς, αποτελεί λίγο πολύ ένα ‘μικρό ΚΚΕ’…
Τι μένει? Ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ένα κόμμα που έχει κατακριθεί σε επίππεδο λασπολογίας κατά καιρούς από πολλούς, και εντός και εκτός αριστεράς, και ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ, ιδίως όποτε οι ‘δημοσκοπήσεις’ του έδιναν ‘κάτι παραπάνω’ (τυχαίο? Δεν νομίζω). Ωστόσο, μιλώντας για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις, πολλοί βλέπουν αρνητικά το ότι ζητά να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Έχει κανείς αναρωτηθεί πόσο παράλογο είναι αυτό?
Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν η χώρα βυθίζεται σε ύφεση και κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική, κοινωνική και κρίση αξιών, το πατριωτικό καθήκον (να μου συγχωρεθεί η χρήση αυτής της λέξης, που δυστυχώς έχει βαφτεί μπλέ λόγω οικειοποίησής της από συγκεκριμένα κόμματα) προστάζει να παραμεριστεί το συμφέρον της παράταξης, και να μπεί προτεραιότητα στην ίδια την χώρα, και το τι πρέπει να γίνει. Έτσι, αυτό που πρέπει να κάνει ένα σοβαρό κόμμα, είναι έκλιση σε όποιον παλεύει για τον ίδιο σκοπό, να δημιουργηθεί ένα ισχυρό μέτωπο διεκδίκησης και ανατροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με αρκετά θεμιτό και εφαρμόσιμο αντιπρόγραμμα (ειδικά σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα), με ενωτικό και ευρύ χαρακτήρα, Αριστερό προσανατολισμό, δεν εμπίπτει σε ακραιότητες του χώρου, έχει έναν νέο άνθρωπο επικεφαλής, και ζητά να το εμπιστευτεί ο κόσμος, να δούμε κάτι διαφορετικό. Ζητά να έχει στο πλευρό του όποιον έχει διάθεση για συνεργασία, ζητά να βγεί στην μπροστινή γραμμή. Δεκτή και δικαιολογημένη η δυσπιστία και η διαφωνία, αλλά υπάρχει και άλλη προσέγγιση.
Τα άλλα κόμματα του χώρου, αντι να ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα, κοιτούν μόνο το πώς θα ανεβούν τα δικά τους ποσοστά, και μάλλον δεν έχουν προς το παρόν διάθεση για διακομματική συνεργασία (προς το παρόν, γιατί από 7 Μαϊου πολλά μπορεί να αλλάξουν).
Μετά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ακόμη το θράσος να ζητούν την ψήφο μας, μετα απ’ ότι έκαναν, και να ζητούν συγνώμη για την λιτότητα, αλλά και ευγνωμοσύνη που μας ‘έσωσαν’! Αυτό το Θέατρο του Παραλόγου, δεν μας φαίνεται παράδοξο? Που θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να παραιτηθούν? Και πολλές από τις άλλες παρατάξεις, απλά αναμασούν τα ίδια και τα ίδια.
Το ΚΚΕ στον αντίποδα, που θα μπορούσε λόγω της ισχυρής και σταθερής εκλογικής του βάσης να αποτελέσει φορέα αλλαγής, όντας αντικειμένικα ένα σχετικά σοβαρό κόμμα, δεν θέλει να κυβερνήσει. Και μια μερίδα της κοινής γνώμης χρεώνει αυτό ακριβώς στην Αριστερά, ότι, δηλαδή, ήταν πάντοτε αμέτοχη, ασκούσε κριτική και απέφευγε την ευθύνη.
Επιτέλους λοιπόν, ένας αριστερός σχηματισμός θέλει να εκτεθεί, θέλει να πάρει την ευθύνη, θέλει να πράξει, θέλει να βγεί μπροστά. Προτείνει, διεκδικεί και καλεί όλους τους πολίτες να στεγαστούν κάτω από έναν συνασπισμό Αριστεράς, έναν δυνατό σχηματισμό που θα δώσει ελπίδα, και μπορεί να φέρει την ανατροπή.
Θα πεί κάποιος, και το δέχομαι, ότι και αυτό άλλο ένα κόμμα είναι που κοιτά τον ‘εαυτό του’, και η στάση του σήμερα είναι απλά μία διαφήμιση, ένας ωραίος τρόπος προσηλυτισμού, μια καμπάνια επαγγελματία πολιτικού, και για κάποιους ένα πιο αριστερό ΠΑΣΟΚ, ένα ‘ΠΑΣΟΚ του ’80’.
Και εγώ θα απαντήσω:
Ενναλακτική δεν υπάρχει, αφου μικρά κόμματα(κάτω από 3%), αποχή, λευκό και άκυρο ενισχύουν τους Δυνατούς, και οι δύο αυτοί Δυνατοί είναι εκπρόσωποι της κατάστασης που ζούμε και για την οποία υποτίθεται πως διαμαρτυρόμαστε. Γιατί λοιπόν να μην δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό? Είναι στο αίμα μας το συνεχές παράπονο, και η γκρίνια προς όλους και όλα? Αυτό το ‘ΟΧΙ’ σε όλα? Διότι, μπροστά σε μια προοπτική, μου φαίνεται πως αντί να αδράξουμε την ημέρα, βυθιζόμαστε περισσότερο στον πεσσιμισμό.
Ας κάνουμε ένα πείραμα λοιπόν, και ας δυναμώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, πιέζοντας και τα άλλα αριστερά κόμματα να συνεργαστούν μετεκλογικά, και ας δούμε. Τους παλιούς τους ξέρουμε, τους καινούργιους, να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Και αυτή η ιστορική στιγμή θα τους κρίνει. Γιατί αν δεν πράξουν αυτά που λένε, ή αν δεν προσπαθήσουν, έστω, επαξίως, για την πραγμάτωση αυτών, τότε θα διαφέρουν ελάχιστα από τα κόμματα που κατηγορούν, και ο λαός θα τους διαγράψει όλους… Και τότε μπορεί και να ανοίξει ο δρόμος προς μια επανάσταση(αν και αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα ενός χειραγωγημένου λαού, που θα έπρεπε ΗΔΗ να το είχε κάνει, και όχι ακόμη να κάθεται, όταν σε λίγο το ζήτημα ‘καλή ζωή ή πολυτέλεια’ θα είναι ‘επιβίωση ή όχι’, για το μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, ακόμη και παγκοσμίως. Όταν δηλαδή το ‘ευ ζείν’ γίνει πολυτέλεια)…
Ήδη, οι μέχρι σήμερα αγώνες, είναι μία ένδειξη του ότι ένα μεγάλο μέρος της μάζας έχει αρχίσει να ξυπνά. Πραγματικά αποτελεσματικοί όμως, θα είναι οι αγώνες που θα φέρουν στον δρόμο ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ. Που το Σύνταγμα δεν θα μας χωράει, που οι αστυνομικοί ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ να μας καταστείλουν γιατι στο πλήθος θα διακρίνουν και δικούς τους (πέρα από ασφαλίτες!). Τότε που η κυβέρνηση μπορεί να αφήσει τα επιχειρήματα, και να επικαλείται… τα άρματα!(ή τα ελικόπτερα…?)
Μέχρι τότε όμως, ας δυναμώσουμε ένα κόμμα που διεκδικεί, και φαίνεται να προσφέρει μια εναλλακτική. Από όπου και να καταγόμαστε ιδεολογικά, είμαστε όλοι πολίτες αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου. Οφείλουμε να αισθανθούμε όλοι την ευθύνη και την βαρύτητα που έχει η ψήφος μας στις 6 Μαϊου, οφείλουμε να μην απέχουμε, απαξιώνοντας τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη υποτηπώδους Δημοκρατίας. Να μην ψηφίσουμε κατά συνήθεια, να μην ψηφίσουμε από ιδίον συμφέρον, ούτε από φόβο και διλλήματα. Ας ελπίσουμε, ας προβληματιστούμε. Τώρα έχουμε την ευκαιρία… Ας ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου