 |
Του Κ.Μ. |
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σε συνθήκεςοξύτατης πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής κρίσης, μια διχοτομημένη αριστερά έχει βρεθεί στο προσκήνιο. Κανείς από τους δύο πόλους (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) δεν ακολουθεί πολιτική γραμμή που να αφήνει ελπίδες για ανατρεπτική διέξοδο από την κρίση.
Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές εφεδρείες της άρχουσας τάξης έχουν καεί, και μάλιστα με πρωτοβουλία της ίδιας, με εντυπωσιακή ευκολία. Η αστάθεια που αρχίζει να εμφανίζει το κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ εντείνεται και οι δυνατές λύσεις ολοένα και περιορίζονται στις εξής δύο: πραξικόπημα (δηλαδή άρση άρθρων του Συντάγματος και έκτακτα μέτρα) ή δημιουργία ρήγματος από το λαϊκό παράγοντα και ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Ή μήπως υπάρχει και μια τρίτη λύση που οδηγεί σε (μεταβατική έστω) ευστάθεια του πολιτικού και οικονομικού συστήματος; Ας δούμε καλύτερα τις εκδοχές.
Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές εφεδρείες της άρχουσας τάξης έχουν καεί, και μάλιστα με πρωτοβουλία της ίδιας, με εντυπωσιακή ευκολία. Η αστάθεια που αρχίζει να εμφανίζει το κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ εντείνεται και οι δυνατές λύσεις ολοένα και περιορίζονται στις εξής δύο: πραξικόπημα (δηλαδή άρση άρθρων του Συντάγματος και έκτακτα μέτρα) ή δημιουργία ρήγματος από το λαϊκό παράγοντα και ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Ή μήπως υπάρχει και μια τρίτη λύση που οδηγεί σε (μεταβατική έστω) ευστάθεια του πολιτικού και οικονομικού συστήματος; Ας δούμε καλύτερα τις εκδοχές.
Σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης από το μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ η πορεία του τόπου μοιάζει προδιαγεγραμμένη: Δε θα μπορούν να κυβερνήσουν, αφού ο λαός θα πάρει τους δρόμους κατά των μνημονίων και θα βρίσκεται σε ισχυρότερη θέση από αυτήν που βρισκόταν προεκλογικά. Ένα τέτοιο μπλοκ εγγυάται το βάθεμα της πολιτικής κρίσης και θεωρώ ότι θα αναγκαστεί, για να κρατήσει το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, στη λήψη έκτακτων μέτρων.
Σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης με κύριο πόλο το ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι η οποιαδήποτε ανατροπή του μνημονίου θα συνοδεύεται από καταιγισμό αντιδράσεων, τόσο από τη ντόπια οικονομικο-πολιτική ελίτ όσο και από την ΕΕ. Για να αντέξει μια "αριστερή" κυβέρνηση έχει μόνο ένα δρόμο, την επίθεση καθώς και τη κινητοποίηση του λαού. Αλλά, ήδη προεκλογικά, μοιάζει καμία από αυτές τις προϋποθέσεις να μην ενθαρρύνεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που προϊδεάζει για τις μετεκλογικές του κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά, αν σχηματίσει κυβέρνηση, θα είναι υποχρεωμένος να επιλέξει, και μάλιστα "από την προηγούμενη των εκλογών μέρα", αν θα ακολουθήσει το δρόμο της ανατροπής ή αν θα επιλέξει το δρόμο της διολίσθησης προς την εξυπηρέτηση της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Στη δεύτερη περίπτωση, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θα αποκτήσει ευστάθεια, έστω για κάποιο διάστημα, επειδή ο λαός θα περιμένει να δει τι θα γίνει και θα αποδέχεται τη λήψη μέτρων εν ονόματι μιας μελλοντικής «λήξης του μνημονίου».
Αλλά το κρίσιμο ζήτημα, κάτω από αυτή την εκδοχή, είναι τι θα γίνει ΜΕΤΑ. Αν δεν υπάρξει κάποιος άλλος αριστερός πόλος που να επιδιώξει να ενσωματώσει τη λαϊκή αγανάκτηση (πράγμα που το ΚΚΕ αποδείχνεται ανίκανο να κάνει έτσι κι αλλιώς), ο οποίος θα αναδείξει τα αιτήματα της συγκυρίας και θα ασκήσει μαζική πολιτική επικοινωνώντας με την αγωνία και τους πόθους του κόσμου, τότε το επακόλουθο θα είναι η απογοήτευση, η διάλυση των ελπίδων και ο μαρασμός. Η άρχουσα τάξη θα βρει ανοιχτό το πεδίο για να ξεφορτωθεί τον ενοχλητικό ΣΥΡΙΖΑ (διότι περιθώριο για σοσιαλδημοκρατικά πειράματα δεν υπάρχει ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη, κι ας λένε για το κλίμα που αλλάζει εκεί χάρις στους ατίθασους Έλληνες).
Έτσι κι αλλιώς λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, το κύριο πρόβλημα για την αριστερά σήμερα είναιπώς θα καταφέρει να μορφοποιήσει έναν τρίτο, ανύπαρκτο σήμερα, πόλο, ο οποίος θα αναλάβει να σηκώσει το βάρος των επερχόμενων συγκρούσεων. Σε διπλανή στήλη δημοσιεύεται ένα άρθρο του Γ. Ρούση, παρμένο από το "Ποντίκι", που ξεκινά από το στοιχειώδες: Την ανάγκη ΣΗΜΕΡΑ μιας αριστερής κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που το ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς, έχει σταθεί ανίκανο να κάνει. Χωρίς μια τέτοια συζήτηση ούτε καν σκέψη μπορεί να γίνεται για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα που θα βρούμε μπροστά μας. Αφήνω το αυτονόητο, ότι η επισήμανση των αδυναμιών του ΣΥΡΙΖΑ, των αντιφάσεών και των υπαναχωρήσεών του, μόνο ενισχυτικά μπορεί να λειτουργήσει στο ξεκαθάρισμα των κρίσιμων ζητημάτων και άρα στην ενίσχυση της λαϊκής παρέμβασης, που χωρίς αυτήν οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου θα μείνει στο κλασικό ελληνικό πεδίο των προεκλογικών υποσχέσεων.
Όμως πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουμε ότι η συζήτηση και η κριτική, όσο προφανής κι αν είναι η ανάγκη της, δε φτάνει. Στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί (και μακάρι εδώ να διαψευστώ, αλλά με ευχολόγια κανείς δεν έφτασε ποτέ πουθενά) η ίδια η ζωή θα ζητά έναν αριστερό πόλο οργάνωσης της λαϊκής πάλης και αφομοίωσης της πείρας από την πάλη αυτή. Ένα ρόλο που, δυστυχώς, το ΚΚΕ με την πορεία που έχει πάρει και τα χαρακτηριστικά που έχει πλέον παγιοποιήσει, δε δείχνει ότι μπορεί να παίξει.
Αλλά το πρόβλημα της ύπαρξης ενός αριστερού πόλου που θα θέτει ανοιχτά τα ζητήματα στο λαό, που θα επιδιώκει την οργάνωσή του ασκώντας μαζική πολιτική και μη περιφρονώντας τα αιτήματα της συγκυρίας θα το βρει η αριστερά μπροστά της και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετύχει να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα μπορεί τότε ο ΣΥΡΙΖΑ να κρύβει τις αντιφάσεις του κάτω από μια αντιπολιτευτική τακτική, αλλά όλα τα ζητήματα θα παραμένουν ανοιχτά και ενδεχομένως κάτω από πολύ πιο οξυμένες συνθήκες πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου