«Όσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτόν τον τίτλο μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία, όχι της “κοινωνίας” ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας,
αλλά την ψυχολογία των κατώτερων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης. Αριστερά κόμματα είναι εκείνα που το ακροατήριό τους δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως ποτέ δεν είναι αδιάφορος ο πεινασμένος για το κομμάτι το ψωμί» (Άπαντα, τόμ. 15, σσ. 264-5).
Επομένως, οι κομμουνιστές δεν είναι «άλλο» και, πολύ περισσότερο, «εχθρικό» ρεύμα προς τους αριστερούς, δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα με οδηγό το «ή κομμουνιστής (ακόμη χειρότερα, ή ΚΚΕ) ή τίποτα». Είναι ένα από τα ρεύματα της Αριστεράς. Δεν κλείνουν τα μάτια απέναντι στην ύπαρξη κι άλλων ριζοσπαστικών αριστερών ρευμάτων ούτε θεωρούν ότι οι μη «χημικώς καθαρές» κομμουνιστικές τάσεις, τα μη επαναστατικά «όχι στο μνημόνιο» είναι συλλήβδην αναχώματα και οπορτουνιστές (όχι ότι δεν υπάρχουν αναχώματα και οπορτουνιστές).
Επιπλέον, η Αριστερά έχει ιδεολογικές αναφορές στον Μαρξ και τους θεωρητικούς που ακολούθησαν το δρόμο του. Και στη βάση αυτών των αναφορών, αναλύει επιστημονικά την πραγματικότητα, προβλέπει τις εξελίξεις, καθορίζει αντιπάλους και φίλους, διαμορφώνει στρατηγική και τακτική, αναπτύσσει τον ζωντανό και γόνιμο διάλογο στο εσωτερικό της και με τους εργαζόμενους.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η Αριστερά, η αριστερή πολιτική είναι ιστορικά συγκεκριμένη. Αυτό δικαιώνει τις ιστορικές παραδόσεις, επιβεβαιώνει τους αυτοπροσδιορισμούς, «αποφασίζει» για την ορθότητα των γενικών αρχών. Με αυτή την έννοια πρέπει να απαντήσουμε και σήμερα τι σημαίνει Αριστερά, παίρνοντας υπόψη τις «πολιτικές ταυτότητες» και τις ιστορικές διαδρομές, αλλά κρίνοντας πάνω απ’ όλα συγκεκριμένα.
«Πυρηνικό» όπλο της αριστερής πολιτικής είναι ο ενεργός, οργανωμένος και μαχόμενος λαός. Πυρηνικό, με την έννοια του στοιχειακού, που δηλώνει παρόν σε κάθε χώρο εργασίας, σπουδών και ζωής. Αλλά και με την έννοια του συνολικού, που ως πολιτικό κίνημα μπορεί να ανατινάξει τα θεμέλια της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.
Συνεπώς, βασικό κριτήριο μιας αριστερής πολιτικής και δύναμης είναι αν ρίχνει όλο το βάρος της ώστε να γίνεται πρωταγωνιστής ο συλλογικά μαχόμενος κι οργανωμένος λαός, να οικοδομείται ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με καρδιά ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.
Όχι να λιβανίζει τα καθεστώτα, όπως πράττει το ΚΚΕ, όπου η εξουσία της εργατικής τάξης έγινα εξουσία επί της τάξης!!!
αλλά την ψυχολογία των κατώτερων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης. Αριστερά κόμματα είναι εκείνα που το ακροατήριό τους δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως ποτέ δεν είναι αδιάφορος ο πεινασμένος για το κομμάτι το ψωμί» (Άπαντα, τόμ. 15, σσ. 264-5).
Επομένως, οι κομμουνιστές δεν είναι «άλλο» και, πολύ περισσότερο, «εχθρικό» ρεύμα προς τους αριστερούς, δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα με οδηγό το «ή κομμουνιστής (ακόμη χειρότερα, ή ΚΚΕ) ή τίποτα». Είναι ένα από τα ρεύματα της Αριστεράς. Δεν κλείνουν τα μάτια απέναντι στην ύπαρξη κι άλλων ριζοσπαστικών αριστερών ρευμάτων ούτε θεωρούν ότι οι μη «χημικώς καθαρές» κομμουνιστικές τάσεις, τα μη επαναστατικά «όχι στο μνημόνιο» είναι συλλήβδην αναχώματα και οπορτουνιστές (όχι ότι δεν υπάρχουν αναχώματα και οπορτουνιστές).
Επιπλέον, η Αριστερά έχει ιδεολογικές αναφορές στον Μαρξ και τους θεωρητικούς που ακολούθησαν το δρόμο του. Και στη βάση αυτών των αναφορών, αναλύει επιστημονικά την πραγματικότητα, προβλέπει τις εξελίξεις, καθορίζει αντιπάλους και φίλους, διαμορφώνει στρατηγική και τακτική, αναπτύσσει τον ζωντανό και γόνιμο διάλογο στο εσωτερικό της και με τους εργαζόμενους.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η Αριστερά, η αριστερή πολιτική είναι ιστορικά συγκεκριμένη. Αυτό δικαιώνει τις ιστορικές παραδόσεις, επιβεβαιώνει τους αυτοπροσδιορισμούς, «αποφασίζει» για την ορθότητα των γενικών αρχών. Με αυτή την έννοια πρέπει να απαντήσουμε και σήμερα τι σημαίνει Αριστερά, παίρνοντας υπόψη τις «πολιτικές ταυτότητες» και τις ιστορικές διαδρομές, αλλά κρίνοντας πάνω απ’ όλα συγκεκριμένα.
«Πυρηνικό» όπλο της αριστερής πολιτικής είναι ο ενεργός, οργανωμένος και μαχόμενος λαός. Πυρηνικό, με την έννοια του στοιχειακού, που δηλώνει παρόν σε κάθε χώρο εργασίας, σπουδών και ζωής. Αλλά και με την έννοια του συνολικού, που ως πολιτικό κίνημα μπορεί να ανατινάξει τα θεμέλια της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.
Συνεπώς, βασικό κριτήριο μιας αριστερής πολιτικής και δύναμης είναι αν ρίχνει όλο το βάρος της ώστε να γίνεται πρωταγωνιστής ο συλλογικά μαχόμενος κι οργανωμένος λαός, να οικοδομείται ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με καρδιά ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.
Όχι να λιβανίζει τα καθεστώτα, όπως πράττει το ΚΚΕ, όπου η εξουσία της εργατικής τάξης έγινα εξουσία επί της τάξης!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου