Το θέμα και η διαδικασία
Τον περασμένο Απρίλη στη Θεσσαλονίκη διεξήχθη το 41ο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΑ (ΠΟΕ – ΟΤΑ), μιας ομοσπονδίας που απαρτίζεται από περίπου 60 χιλιάδες εργαζόμενους στους 325 Δήμους της επικράτειας, με σκοπό τις εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας.
Το συνέδριο σημαδεύτηκε από την αποχώρηση της συνδικαλιστικής παράταξης ΔΑΣ – ΟΤΑ, δεύτερης σε δύναμη παράταξης της ομοσπονδίας και έχει ένα νόημα να δούμε με μια κριτική και διερευνητική ματιά την πολιτική αυτή επιλογή του συνδικαλιστικού φορέα του ΚΚΕ, γύρω από το αν και κατά πόσο αυτή η επιλογή κινείται στη σωστή κατεύθυνση πάντα σε σχέση με τα συμφέροντα του συνδικαλιστικού κινήματος και κατ’ επέκταση της εργατικής τάξης.
Το συνέδριο σημαδεύτηκε από την αποχώρηση της συνδικαλιστικής παράταξης ΔΑΣ – ΟΤΑ, δεύτερης σε δύναμη παράταξης της ομοσπονδίας και έχει ένα νόημα να δούμε με μια κριτική και διερευνητική ματιά την πολιτική αυτή επιλογή του συνδικαλιστικού φορέα του ΚΚΕ, γύρω από το αν και κατά πόσο αυτή η επιλογή κινείται στη σωστή κατεύθυνση πάντα σε σχέση με τα συμφέροντα του συνδικαλιστικού κινήματος και κατ’ επέκταση της εργατικής τάξης.
Για να πάμε σε ένα συνέδριο προηγείται η διαδικασία κατά την οποία δίνεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα (πάνω από 4 μήνες) ώστε τα πρωτοβάθμια σωματεία των Δήμων να προχωρήσουν σε εκλογές για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους-συνέδρους. Ένα σημαντικό ζήτημα που υπήρχε πάντα αλλά αυτή τη φορά σημάδεψε το συνέδριο, είναι εάν στις εκλογές των σωματείων έχουν δικαίωμα ψήφου οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στους Δήμους με σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου, οι λεγόμενοι «συμβασιούχοι». Το καταστατικό της ομοσπονδίας αναφέρει ρητά ότι οι συμβασιούχοι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, πράγμα το οποίο είναι απαράδεκτο. Και λέμε απαράδεκτο γιατί από την άποψη της ενότητας της εργατικής τάξης αλλά και της συνδικαλιστικής έκφρασης όλων των εργαζομένων, μονίμων και μη, οι συμβασιούχοι πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου.
Από κάθε πλευρά είναι λάθος να τους αποκλείεις, με την επίκληση μάλιστα αστείων επιχειρημάτων όπως αυτό το περί μικρής παραμονής τους στο χώρο εργασίας, αφού γνωρίζουμε συμβασιούχους που κατά την περίοδο της παραμονής τους στη δουλειά έδωσαν αγωνιστικό παρόν ενώ από την άλλη γνωρίζουμε ακόμα περισσότερους μόνιμους που ενώ είναι μερικές δεκαετίες υπάλληλοι ήταν απόντες από κάθε συλλογική διαδικασία ή ακόμα χειρότερα έδειξαν φιλοεργοδοτική συμπεριφορά. Στο θέμα αυτό η πολιτική θέση και των τριών συνδικαλιστικών παρατάξεων της αριστεράς (ΔΑΣ, ΑΣΚ, ΑΚΙΣ) είναι ότι οι συμβασιούχοι πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου και προφανώς υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την πεισματική άρνηση της ηγεσίας να προχωρήσει σε τροποποίηση του καταστατικού ώστε να τους δοθεί δικαίωμα ψήφου.
Εν κατακλείδι του διαδικαστικού θέματος, η ουσία είναι ότι στα σωματεία που κατά παράβαση του καταστατικού της ομοσπονδίας ψηφίζουν και οι συμβασιούχοι δεν γίνονται δεκτοί οι αντιπρόσωποι και αποκλείονται από το συνέδριο ως μη νόμιμα εκλεγμένοι.
Η τακτική της ΔΑΣ – ΠΑΜΕ
και η επιλογή της αποχώρησης
Η τακτική που ακολούθησε η ΔΑΣ πριν από το συνέδριο κατά τη διάρκεια των εκλογών των σωματείων για την ανάδειξη των αντιπροσώπων, ήταν να προσπαθήσει να καταφέρει να ψηφίσουν συμβασιούχοι σε όσο περισσότερα σωματεία μπορεί ώστε με αυτό τον τρόπο να πιέσει τις παρατάξεις τις πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) να νομιμοποιήσουν τους αντιπροσώπους από τα εν λόγω σωματεία. Η επιλογή αυτή ενέχει φυσικά το ρίσκο να μη γίνουν δεκτοί στο συνέδριο οι συγκεκριμένοι σύνεδροι και να πεταχτούν έξω.
Τελικά συμβασιούχοι ψήφισαν σε 18 σωματεία από τα περίπου 240 της Ομοσπονδίας και σημειώτεον ότι αυτό έγινε με πρωτοβουλία ή και με σύμφωνη γνώμη όχι μόνο της ΔΑΣ, αλλά και των άλλων παρατάξεων της αριστεράς. Η παράταξη όμως που συστηματικά και επίμονα προσπάθησε να το κάνει αυτό ήταν αναμφισβήτητα η ΔΑΣ. Φτάνοντας στο συνέδριο, έγινε ψηφοφορία για τη νομιμοποίηση των 18 σωματείων και με τις ψήφους των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ αποκλείστηκαν όλοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των παραπάνω σωματείων που ψήφισαν και συμβασιούχοι. Οι τρείς παρατάξεις τις αριστεράς πήραν σαφή θέση και ψήφισαν υπέρ της νομιμοποίησης των αντιπροσώπων από τα παραπάνω σωματεία.
Μετά τον αποκλεισμό των αντιπροσώπων των παραπάνω σωματείων συνέβη το γεγονός που σημάδεψε το συνέδριο αλλά και την ομοσπονδία. Η παράταξη της ΔΑΣ κατήγγειλε το συνέδριο ως νόθο και πραξικοπηματικό και αποχώρησε μαζί με τους περίπου 100 εναπομείναντες «νόμιμους» σύνεδρους που εξακολουθούσε να έχει (ακόμα και έτσι θα ήταν πάλι δεύτερη δύναμη) και δεν κατέβηκε ούτε στις εκλογές χάνοντας έτσι την αντιπροσώπευσή της τόσο στα όργανα της ομοσπονδίας αλλά και στερώντας από τη δύναμή της 30-35 αντιπροσώπους που θα εξέλεγε ως σύνεδρους για το επόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Η αποχώρηση της ΔΑΣ μετέτρεψε αυτόματα σε πρώτη δύναμη την ΠΑΣΚΕ δίνοντάς της απόλυτη πλειοψηφία με 18 από τις 35 έδρες στο Γενικό Συμβούλιο της ομοσπονδίας, ενώ αν παρέμενε θα έχανε την αυτοδυναμία η ΠΑΣΚΕ.
Η κριτική πάνω στην επιλογή
της αποχώρησης της ΔΑΣ – ΠΑΜΕ
1. Ήταν επαρκής λόγος αποχώρησης το ζήτημα αυτό;Καταρχήν ας δεχτούμε ότι η πράξη της αποχώρησης αυτή καθεαυτή είναι μια πολιτική πράξη και το διαζύγιο από μια ομοσπονδία είναι ένα σημαντικό γεγονός και για αυτό το λόγο ας πούμε ότι μια τέτοια πράξη είναι το τελευταίο ισχυρό «όπλο» που έχει στη φαρέτρα της μια συνδικαλιστική δύναμη.
Πολύ σημαντικό είναι να εξετάσουμε εάν αυτό το «ισχυρό όπλο» της αποχώρησης ξοδεύτηκε πάνω σε ένα εξίσου σημαντικό πολιτικό και συνδικαλιστικό αίτημα. Εάν με απλά λόγια αξίζει τον κόπο να αποχωρήσεις από μια δυναμική ομοσπονδία και να «θυσιαστείς» πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή στο εάν πρέπει ή δεν πρέπει να ψηφίζουν οι συμβασιούχοι. Ας δούμε λοιπόν αν, πέρα από το παραπάνω θέμα που εκτιμήθηκε ως ζήτημα αιχμής από την ΔΑΣ, υπάρχουν και άλλα σημαντικότερα σε βαρύτητα.
Πρώτο ζήτημα: Είναι άραγε σημαντικότερο το δικαίωμα ψήφου των συμβασιούχων από το ίδιο τους το δικαίωμά στη σταθερή και μόνιμη εργασία; Ασφαλώς και το δικαίωμά τους στη μόνιμη δουλειά είναι πολύ πιο ουσιαστικό από κάθε άποψη, όμως η ΔΑΣ δεν επέλεξε να αποχωρήσει από το συνέδριο με ένα τέτοιο αίτημα.
Δεύτερο ζήτημα: Είναι άραγε το δικαίωμα ψήφου των συμβασιούχων σημαντικότερο από τις δραματικές μειώσεις προσλήψεων, τις προσλήψεις μέσω ΜΚΟ, την ελαστικοποίηση της εργασίας και από τις επικείμενες απολύσεις 15.000 υπαλλήλων μόνο για το τρέχον έτος; Θα μπορούσαν οι συνάδελφοι της ΔΑΣ να πάρουν την πρωτοβουλία και να ζητήσουν πολιτική απόφαση ολόκληρου του συνεδρίου από την πρώτη κιόλας μέρα και να απαιτήσουν σαφή δέσμευση όλων των δυνάμεων μέσα σε ένα πλαίσιο βασικών αιτημάτων (π.χ. απολύσεις – αξιολόγηση – νέες περικοπές) ότι σε μια τέτοια περίπτωση που η όποια κυβέρνηση θα επιχειρούσε κάτι από τα παραπάνω, η ΠΟΕ – ΟΤΑ με γενική απεργία διαρκείας θα βάλει λουκέτο στους Δήμους και θα τους μετατρέψει σε Χαλυβουργίες. Έτσι για να έπαιρνε και ένα μήνυμα ο υπουργός της τρόικας, από την πρώτη κιόλας μέρα του συνεδρίου εκείνης της δυναμικής ομοσπονδίας, που να θυμίσουμε ότι τον Οκτώβρη του 2011 μέσα στις απεργίες και τις καταλήψεις, τρόμαξαν να την «συμμαζέψουν» και τους δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη. Γιατί λοιπόν δεν αποχώρησε η ΔΑΣ βάζοντας ένα τέτοιο ζήτημα;
Τρίτο ζήτημα: Τα τελευταία δύο χρόνια οι εργαζόμενοι στους Δήμους, όπως και όλος ο κόσμος της εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δέχονται μια τεράστια επίθεση στις αποδοχές τους με άμεσο αποτέλεσμα την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, ενώ ταυτόχρονα η ανεργία καλπάζει. Μέσα σε όλο αυτόν τον καταιγισμό μέτρων, οι εργαζόμενοι έδειξαν μια πρωτοφανή διάθεση αντίδρασης και αγώνα, κάνοντας σημαντικά προχωρήματα που εκφράστηκαν τόσο από αυθόρμητες όσο και από οργανωμένες δράσεις, μέσα από καταλήψεις πλατειών το καλοκαίρι του 2011 που αναβαθμίστηκαν σε καταλήψεις δημοσίων κτιρίων τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου και καταγράφηκαν στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος σε όγκο και ποιότητα απεργιακός αγώνας στη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κατάφεραν με «μοναδική μαεστρία» να μετατρέψουν αυτήν την τεράστια οργή των εργαζομένων σε μια γιγάντια ήττα δεν είναι ένα μείζον ζήτημα; Είναι άραγε σημαντικότερο το δικαίωμα των συμβασιούχων να ψηφίζουν από το να παραμείνουμε σε ένα συνέδριο για να προπαγανδίσουμε τις τεράστιες αυτές ευθύνες της ηγεσίας της ομοσπονδίας αλλά και της ΑΔΕΔΥ, που οδηγεί την «ομάδα» από τη μία ήττα στην άλλη;
Άρα βλέπει κανείς ότι όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω, υπάρχουν σημαντικότερα σε βαρύτητα ζητήματα για επιλέξει κανείς την αποχώρηση από μια δυναμική ομοσπονδία.
2. Είναι σωστή επιλογή της αποχώρησης σαν πολιτική πράξη;
Παρά το γεγονός ότι η ΔΑΣ αποχώρησε με ένα όχι άξιο αποχώρησης αίτημα, πράγμα το οποίο είναι προβληματικό έτσι και αλλιώς, πρέπει να αμφισβητήσουμε την ορθότητα της ίδιας της πράξης της αποχώρησης αυτής καθεαυτής. Σε αυτό θα μας βοηθήσει ο Β.Ι. Λένιν που στον «Αριστερισμό»2 που έγραψε το 1920, αναφέρεται ακριβώς στην επιλογή της αποχώρησης από συνδικάτα-συλλόγους-ενώσεις σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Πρέπει η επαναστάτες να δουλεύουν μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα;». Στη μπροσούρα του αυτή, παρότι είναι γραμμένη σε μια άλλη εποχή με άλλα δεδομένα, ο Λένιν αναφέρεται σε μια αντίστοιχη περίπτωση που οι τότε Γερμανοί «κομμουνιστές» έκριναν ότι είναι άσκοπο να συμμετέχουν μέσα στα «αντιδραστικά συνδικάτα» που δεν ήταν κάτω από τον έλεγχό τους και αποχωρούσαν από αυτά συμμετέχοντας σε δικά τους «επινοημένα» συνδικάτα.
Πάνω στην επιλογή αυτή της αποχώρησης από τα συνδικάτα, ο Λένιν είναι πραγματικά αμείλικτος στην κριτική του. Για του λόγου το αληθές και επειδή ο Λένιν πέθανε το 1924 και δεν πρόλαβε να δει τις εξελίξεις στη Γερμανία, εμείς ξέρουμε γιατί είδαμε εκ των υστέρων τα αποτελέσματα που είχαν μαζί με αυτήν και όλες οι άλλες ολέθριες επιλογές των Γερμανών Κομμουνιστών που τελικά όχι μόνο έχασαν, αλλά απέτυχαν να φράξουν το δρόμο προς την εξουσία στους Ναζί με τα γνωστά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα. Ας δούμε μερικά αποσπάσματα από το σύγγραμμα του Λένιν που είναι πραγματικά αποκαλυπτικά:
«…Τον αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές και σοσιαλσοβινιστές αρχηγούς τον διεξάγουμε για να τραβήξουμε την εργατική τάξη με το μέρος μας. Θα ήταν ανοησία να ξεχνά κανείς αυτή τη στοιχειώδη και εξόφθαλμη αλήθεια. Και ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που από τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα των ηγετικών κύκλων των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι … οι κομμουνιστές πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!! Να αρνούνται να δουλέψουν μέσα σ’ αυτά!! Να δημιουργήσουν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Αυτό είναι ασυγχώρητη βλακεία, που ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη. Γιατί … οι ηγέτες των συνδικάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά «πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα» … ή «εργατικοί εντολοδόχοι της τάξης των καπιταλιστών». Να μη δουλεύεις μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα σημαίνει να εγκαταλείπεις τις λειψά αναπτυγμένες .. εργατικές μάζες στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών, των πρακτόρων της αστικής τάξης, των αριστοκρατών εργατών ή των «αστοποιημένων εργατών».
Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τις «μάζες» και να κατακτήσεις τη συμπάθειά τους, την αγάπη τους και την υποστήριξη τους δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές και τις καταδιώξεις απομέρους των «αρχηγών» (που, όντας οπορτουνιστές και σοσιαλσοβινιστές, συνδέονται στις περισσότερες περιπτώσεις άμεσα ή έμμεσα με την αστική τάξη και με την αστυνομία), αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί που είναι οι μάζες. Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονητική προπαγάνδα και ζύμωση μέσα σ’ εκείνα ακριβώς τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τις ενώσεις, ακόμη και στις πιο αντιδραστικές, όπου υπάρχουν προλεταριακές και μισοπρολεταριακές μάζες…»
Βλέπουμε ότι η κριτική του Λένιν στο εν λόγω θέμα πέφτει σαν βαρύ χέρι πάνω στο σβέρκο των συντρόφων της ΔΑΣ. Όταν δε ο Λένιν μιλάει για «νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης», αυτό έρχεται και κάθεται ακριβώς πάνω στην επιλογή του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ να κατασκευάσει στον κλάδο το «Συνδικάτο ΟΤΑ». Πως λοιπόν θα ζυμωθούμε με τις μάζες και πως θα μπολιάσουμε στους συναδέλφους τις απόψεις και τις ιδέες μας όταν αποχωρούμε από τις ομοσπονδίες των 60.000 και συμμετέχουμε στα δικά μας «συνδικάτα» των 1000 μελών; Τι ακριβώς να κάνουμε δηλαδή μεταξύ μας, να πείσουμε ο ένας τον άλλο σύντροφοι; Και να καταδικάσουμε την τεράστια μάζα των συναδέλφων μας στο να «καθοδηγείται» άκριτα και πιο εύκολα από την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ; Δίνοντας μάλιστα ένα ισχυρό επιχείρημα που διευκολύνει τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ να μπορούν τώρα να προπαγανδίζουν πάνω και στην «αδιαφορία» για την ομοσπονδία αλλά και στην υπονόμευση της συνδικαλιστικής – οργανωτικής «ενότητας» του κλάδου από την ΔΑΣ;
Άρα είναι μεγάλο λάθος να αποχωρείς από μια ομοσπονδία και ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το εργατικό κίνημα μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Σε μια περίοδο που αν ούτε τώρα δεν κερδίσουμε τις μάζες προβάλλοντας τις αδυναμίες και τις εγκληματικές ευθύνες της συμβιβασμένης ηγεσίας πότε θα το κάνουμε; Σήμερα αποδεικνύονται αυτά που όλον τον άλλο καιρό έλεγε η αριστερά και ήρθαν πια μπροστά. Τώρα η αλήθεια είναι γυμνή και οι συνθήκες τέτοιες που ευνοούν στο να τραυματίσεις βαριά και τελικά να ξεπαστρέψεις αυτές τις ηγεσίες που συμβιβασμένες οδηγούν το εργατικό κίνημα σε μια ήττα άνευ προηγουμένου. Τώρα είναι που τις ηγεσίες αυτές τις συμβιβασμένες το σύστημα τις χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, μιας και ο ρόλος τους αποκτά τη μεγαλύτερη αξία αφού οι εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να «εκραγούν» και χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να τους κατευνάσει, τώρα λοιπόν το σύστημα θα προσφέρει τα πάντα σε αυτές τις προδοτικές ηγεσίες για να κάνουν αυτό που κανείς άλλος δεν μπορεί, να διατηρήσουν δηλαδή σε λήθαργο το εργατικό κίνημα, να καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια και να βάζουν τρικλοποδιές τις κρίσιμες ώρες, έτσι που κανείς να μην το βλέπει παρά μόνο οι λίγοι.
Τώρα λοιπόν διαλέξατε και εσείς σύντροφοι της ΔΑΣ, να αποχωρήσετε από την ομοσπονδία με ένα τέτοιο μικρό αίτημα αγνοώντας όλα τα άλλα τα πιο σοβαρά. Αναγάγατε σε μείζον θέμα ένα αίτημα σημαντικό μεν, που δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση πρώτης γραμμής όσο και να το στολίσουμε. Ήρθατε στο συνέδριο κάνοντάς το «σημαία» και είχατε και την απαίτηση την ολέθρια αυτή επιλογή σας να την ακολουθήσουν και οι άλλες παρατάξεις της αριστεράς. Επειδή δηλαδή εσείς «σφάλλατε» ή «σκοπίμως σφάλλατε» στην εκτίμησή σας, έπρεπε να σφάλουμε και εμείς οι υπόλοιποι μαζί σας; Κατηγορώντας τους υπόλοιπους επειδή δεν αποχώρησαν, καταφέρατε πάλι να διχάσετε την αριστερά για ένα τέτοιο θέμα και να οδηγηθούμε σε ένα μικρό εμφύλιο, να χαλάμε ενέργεια και να φθειρόμαστε ασχολούμενοι με μεταξύ μας ανακοινώσεις και αντιπαραθέσεις επ’ αυτού, αφήνοντας ουσιαστικά αλώβητη τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και τους δορυφόρους της.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε το ολίσθημα του Ριζοσπάστη3 στις 27/4/2012 που δείχνει κάτι εξόχως σημαντικό. Σε ένα δημοσίευμά του ενώ κάνει κριτική και στις τέσσερις παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΣΚ, ΑΚΙΣ), στο τέλος του άρθρου κάνει και μνεία σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο. Ορθώς γίνεται κριτική από τον Ριζοσπάστη σε όλες τις παρατάξεις και φυσικά έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το πράξει, το εξόφθαλμο ολίσθημα όμως είναι ότι μέσα σε ένα άρθρο με κριτική στις παρατάξεις έμπλεξε και ένα (!) πρωτοβάθμιο σωματείο. Το οποίο δεν ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ, ούτε από την ΔΑΚΕ, ας το πούμε καθαρά ότι ελέγχεται από δυνάμεις τις ΑΚΙΣ που πρόσκεινται και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για ποιο λόγο λοιπόν σε ένα άρθρο που μιλάει για παρατάξεις, μπλέξατε και ένα πρωτοβάθμιο σωματείο; Και ακόμα χειρότερα, με ποιο κριτήριο επιλέξατε να μπλέξετε στην κριτική σας μόνο ένα(1) συγκεκριμένο σωματείο από τα συνολικά 240 της ομοσπονδίας σύντροφοι; Και γιατί περιστρέφεστε πάντα γύρω από αυτό το σωματείο; Αυτό σας πείραξε; Μήπως γιατί εκεί πρόεδρος του σωματείου είναι ο επικεφαλής της ΑΚΙΣ; Στρέφοντας τα βέλη σας ουσιαστικά προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δείχνετε τελικά ποιός είναι το μέτωπό σας σύντροφοι, ο εχθρός σας δηλαδή δεν είναι η ΠΑΣΚΕ ούτε ΔΑΚΕ, είναι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και αυτό είναι κάτι εξόχως αποκαλυπτικό.
Πολλά ακόμα μπορούν να ειπωθούν που έχουν μια κάποια σημασία, αλλά στεκόμαστε στο πιο σημαντικό, και αυτό είναι η επιλογή της αποχώρησης της ΔΑΣ από την ομοσπονδία. Ο Λένιν, αναφερόμενος τόσο σε συνδικάτα όσο και σε ενώσεις συνδικάτων, μιλάει για «εξόφθαλμη αλήθεια», για «ασυγχώρητη βλακεία», για «εγκατάλειψη της εργατικής μάζας στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών», μιλάει ακόμα και για τις «επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης»που πάτε να φτιάξετε, αλλά ίσως αυτά να μην έχουν και τόσο μεγάλη αξία για εσάς σύντροφοι, γιατί όλα αυτά τα λέει ο Λένιν, ο ρεφορμιστής..
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Μάιος 2012
Ευσταθίου Ταξιάρχης, συνδικαλιστής
μηπως εχουν γινει ασαφη τα ορια μεταξυ πασοκ και συριζα, και αυτοι που καταγγελουν τους πασκε στην ουσια τους χτυπανε παλαμακια αφου ειναι ολοι μια μεγαλη παρεα?
ΑπάντησηΔιαγραφή