Ο ΚΡΙΣΙΜΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ Η ΤΑΞΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Είναι αλήθεια ότι από τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα η χώρα μας γνώρισε μια καταναλωτική άνθιση και βίωσε αστικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες που για περίπου πενήντα χρόνια είχε συστηματικά στερηθεί. Στα χρόνια αυτά οι αναπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού εισέρχονται στο στάδιο μιας σχετικής αποσταθεροποίησης που κύριο συστατικό της ήταν οι συχνότερες, βαθύτερες και μεγαλύτερης διάρκειας κυκλικές κρίσεις που τα δομικά τους χαρακτηριστικά άρχισαν να προοιωνίζουν την εξάντληση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Στο χρονικό διάστημα από τα Ιουλιανά γεγονότα του καλοκαιριού του 65 μέχρι σήμερα τα αντιφατικά φαινόμενα της καπιταλιστικής ανάπτυξης όπως αυτά διαμορφώνονται και επιβάλλονται σε μια χώρα της περιφέρειας, την πατρίδα μας, σημάδεψαν τη σκέψη, τη δράση, την ιδεολογία και τον πολιτισμό του συνόλου του πληθυσμού. Τα φαινόμενα της καταστροφής του παραγωγικού ιστού, της διαφθοράς και της ανεπάρκειας του κράτους, της διάλυσης της παιδείας και της υιοθέτησης αντικοινωνικών πολιτιστικών προτύπων συνοδευόμενα από την υψηλή ρητορική του Πασόκ αλλά και μέρους της αριστεράς κάτω από τον μανδύα της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την πολιτική, οικονομική και ηθική δικαίωση των αγώνων των εργαζόμενων συνετέλεσαν στην διαμόρφωση σε όλο αυτό το διάστημα μιας εναλλασσόμενης ανάμεσα στη ρεφορμιστική ουτοπία και στον ουτοπικό σεχταρισμό ταξικής πολιτικής εκ μέρους των οργανωμένων αριστερών δυνάμεων. Η αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της, κομματικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές και πολιτιστικές, υπέκυψε στις επιρροές της κυρίαρχης ιδεολογίας με συνέπεια να αποτύχει συστηματικά να δώσει και το δικό της ταξικό στίγμα στις εξελίξεις.
Η σημερινή κρίση του χρέους και των ελλειμμάτων έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και μάλιστα στις συνθήκες της επιχειρούμενης Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το χρέος και τα ελλείμματα, δευτερογενής συνέπεια και όχι αιτία της ανάλογης κρίσης όλων των χωρών της περιφέρειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από τα μέτρα που η άρχουσα τάξη αποφάσισε ότι έπρεπε να ληφθούν έφεραν στην επιφάνεια όλες τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, παραλείψεις και αναθεωρητισμούς κατά κύριο λόγο των κομματικών εκφραστών της αριστεράς. Η προϋπάρχουσα πολυδιάσπαση των αριστερών δυνάμεων σε συνδυασμό με την κυριαρχία στο εσωτερικό τους απόψεων ουτοπικών, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, και σεχταριστικών, βλέπε ΚΚΕ, οδήγησε τα τελευταία δύο χρόνια στην αποτυχία διαμόρφωσης ενός πολιτικού ριζοσπαστικού μετώπου που θα μετουσίωνε το θυμό και την απελπισία των εργαζομένων σε ταξική συνειδητοποίηση. Έτσι οι μάχες που δόθηκαν χαρακτηρίστηκαν από τα πενιχρά τους αποτελέσματα στις προσπάθειες αποτροπής επιβολής των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων που έδεσαν τη χώρα με ακόμα μεγαλύτερα δεσμά στο άρμα των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων.
Σήμερα βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να πληρώσουν το τίμημα μιας κρίσης που δεν την προκάλεσαν αλλά την ίδια στιγμή θέλουν να μείνουν στην αγκαλιά του θηρίου που την προκάλεσε. Η πρώτη διαπίστωση δείχνει ότι η έλλειψη ορθής εναλλακτικής πολιτικής προς όφελος της εργατικής τάξης από τους κύριους κομματικούς εκφραστές της – ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ - στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν γκρέμισε ολοσχερώς ότι χτίστηκε ως υποτυπώδης ταξική συνείδηση τα τελευταία χρόνια. Η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ πέρα από κάθε προσδοκία και η σταθερή εκλογική υποστήριξη προς το ΚΚΕ αποτελούν επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης. Η δεύτερη διαπίστωση δείχνει το έλλειμμα ταξικής συνείδησης στα πλατειά στρώματα των εργαζόμενων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που εκφράζεται με την ελπίδα επιστροφής των «καλών ημερών της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ», αρκεί βέβαια να βοηθήσουν σε αυτό και οι καλοί Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί και λοιποί σοσιαλιστές. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για το μέλλον των εργαζόμενων η αστική τάξη ντόπια και ξένη χρησιμοποιεί στο έπακρο την κυρίαρχη ιδεολογία για να απορροφήσει τους ισχυρούς κοινωνικούς κραδασμούς και τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους για να περιορίσει δυναμικά, όπου απαιτείται, την οργανωμένη αντίσταση των πλέον συνειδητών τμημάτων του λαού.
Η αστική τάξη καταλαβαίνει σε βάθος και με αρκετή ακρίβεια τις ιδεολογικές μετατοπίσεις που συμβαίνουν στους εργαζόμενους. Ο θυμός και η εγκατάλειψη των σοσιαλδημοκρατικών οραμάτων, ως έστω και προσωρινά ανέφικτων, σε μια μεγάλη μερίδα του εργαζόμενου λαού σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη ποσοτικά συμμετοχή του στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο ετών έχει δημιουργήσει τις πρώτες προϋποθέσεις για το σταδιακό χτίσιμο ενός αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού μετώπου. Το σμίλευμα των στόχων που θα θέσει το μέτωπο για να πετύχει πρέπει να προκύψει μέσα από τους ίδιους τους αγώνες όπου η συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων είναι μια αναγκαία προϋπόθεση. Σήμερα η θέση του αδιεξόδου των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ για την δομική αλλαγή των δεδομένων που αφορούν στα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, τον παραγωγικό ιστό της χώρας, το τραπεζικό της σύστημα, κλπ πρέπει να αναδειχτεί μέσα από την προτεινόμενη διαδικασία διαπραγμάτευσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει όμως να πάρουν μέρος και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πιστεύουν ότι η μόνη πραγματική διέξοδος είναι μια βαθειά επαναστατική μεταβολή που η επιτυχία της επιβάλλει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Οι μεγάλες μάζες ψηφοφόρων που μετακινούνται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ουσία αμφιταλαντεύονται ιδεολογικά για το ποια είναι η λύση των καθημερινών προβλημάτων τους ή μάλλον ποιες είναι οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες που θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο πρέπει να μην αφεθούν στη χειραγώγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Μόνο η δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου των αριστερών δυνάμεων, έστω στην αρχή και μόνον εκλογικού, θα δώσει την ευκαιρία στις πραγματικές επαναστατικές δυνάμεις της κοινωνίας, που επιθυμούν την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, να επικοινωνήσουν με τους εργαζόμενους και τις πολιτικές τους ηγεσίες που ακολουθούν τη λογική της διαπραγμάτευσης με τις Βρυξέλλες, προκειμένου αφενός να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση για το μέγεθος και το βάθος των αλλαγών στα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και το χρέος, και αφετέρου η βέβαιη αποτυχία της διαπραγμάτευσης να μην οδηγήσει στην αποδοχή των τετελεσμένων αλλά στη συγκροτημένη ολική αλλαγή πλεύσης. Για να γίνει αυτό πρέπει το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καλέσουν το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ σε διαπραγμάτευση με στόχο την κατάκτηση κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα διαπραγματευθεί από μηδενική βάση όλες τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από το Σεπτέμβριο του 2009 με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με συγκεκριμένες και προσυμφωνημένες θέσεις μεταξύ των συνιστωσών του μετώπου, που η μη αποδοχή τους από τους εταίρους θα σημαίνει τη ριζική ρήξη μαζί τους. Είναι αυτονόητο ότι τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις και το χρέος δεν είναι προϊόντα της νομικής επιστήμης αλλά της πολιτικής και των ταξικών συσχετισμών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως πολιτική θα είναι η αμφισβήτησή τους. Φυσικά δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία του μετώπου η συμμετοχή και των τεσσάρων αυτών πολιτικών δυνάμεων. Στο διάστημα που θα απαιτηθεί για τη διενέργεια των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να ετοιμαστεί το πρόγραμμα του μετώπου και η οργάνωση του λαού προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι εξελίξεις που θα προκύψουν από τη ρήξη.
Είναι βέβαιο ότι τμήματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ θα προβάλλουν μεγάλες αντιστάσεις στη δημιουργία αυτού του κατ’ αρχήν εκλογικού μετώπου. Επίσης, αν το μέτωπο γίνει πραγματικότητα, τη στιγμή των δύσκολων διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους του διεθνούς κεφαλαίου θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν μια συμβιβαστική λύση που στην ουσία θα προδίδει τα συμφέροντα των εργαζόμενων στο όνομα και για λογαριασμό των οποίων αυτές θα διεξάγονται. Αυτές είναι οι στιγμές στην ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που οι αληθινοί υπερασπιστές των ταξικών συμφερόντων κερδίζουν την ηγεσία των λαϊκών εξεγέρσεων και την πλειοψηφία του λαού για το πρόγραμμά τους. Μόνον η συμπαράταξη τη στιγμή της μάχης εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις της ιδεολογικής ηγεμονίας και της επαναστατικής πρωτοπορίας. Και αυτή τη στιγμή η δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης, στην οποία θα συμμετέχουν και οι συνεπείς δυνάμεις της επανάστασης, θα δώσει μια πρώτη μάχη με προϋποθέσεις ουσιαστικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο που στριμωγμένο στη γωνία από τις δικές του αντιφάσεις προσπαθεί να εξαθλιώσει τους εργαζόμενους παίρνοντας πίσω τις κατακτήσεις αιώνων πάλης και αίματος. Στη μάχη αυτή πρέπει να είμαστε όχι μόνο παρόντες αλλά και πρωταγωνιστές για να προβάλλουμε και να διεκδικήσουμε τα κοινά συμφέροντα των εργαζόμενων. Κι’ αυτό γιατί «Οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα προλεταριακά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ' όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολο του.»
Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλλουν όλοι οι σύντροφοι που η πολιτική τους εμπειρία των τελευταίων πενήντα ετών τους έχει δείξει ξεκάθαρα και πέρα από τις οποιεσδήποτε δικαιολογημένες επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ότι μόνο η οργανωμένη και ενωτική κινητοποίηση των μεγάλων λαϊκών μαζών μπορεί να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Στη σημερινή κρίσιμη για το λαό πολιτική συγκυρία η μεγαλύτερη προσφορά όλων αυτών των συντρόφων, που πονάνε βλέποντας ότι στο όνομα δήθεν της επανάστασης οι ηγεσίες όλων των αριστερών κομματικών σχηματισμών για χρόνια τώρα παγιδεύονται είτε από τη ρεφορμιστική ουτοπία είτε από τον ουτοπικό σεχταρισμό, είναι να επιμείνουν στην ανάγκη δημιουργίας ενός λαϊκού μετώπου που θα ανοίξει το δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές. Το παράδειγμα του μετώπου της Λαϊκής Ενότητας (το όνομα του μετώπου) του Χιλιανού λαού, όπως και πολλά άλλα αντίστοιχα παραδείγματα, που πάλεψε για να πετύχει την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης αποφασισμένης να βγάλει τη χώρα από το σφιχταγκάλιασμα των πολυεθνικών εταιρειών, δείχνει το δρόμο. Και εκεί υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές και κομματικές δυνάμεις που συμμετείχαν στη Λαϊκή Ενότητα όμως το κοινό πρόγραμμα, που πρόβλεπε μετά την κατάκτηση της προεδρίας και το σταδιακό βάθεμα των λαϊκών κατακτήσεων, λειτούργησε ως καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων και ως ενοποιητική δύναμη των ταξικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας. Και μόνο η ανάγκη της διεθνούς και ντόπιας αστικής τάξης να καταφύγει στο βάρβαρο πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία την ορθότητα της επιλογής της δημιουργίας του μετώπου της Λαϊκής Ενότητας και της αποτελεσματικότητάς του.
Σύντροφοι οι στιγμές είναι κρίσιμες και οι αποφάσεις μας καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας. Η ιδεολογική άλωση για μια ακόμα φορά της εργατικής τάξης μπορεί να αποφευχθεί. Αυτή θα συμβεί αν για μια ακόμα φορά κάτσουμε στη γωνία των πολιτικών εξελίξεων μόνοι μας υπερασπιζόμενοι την ιδεολογική μας καθαρότητα. Ο φόβος για το αντίθετο, δηλαδή ότι μπορεί οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις με τη συμμετοχή τους σε ένα μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ και όποιους άλλους κινούνται στις αριστερές παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας να διαβρωθούν ιδεολογικά από τους τελευταίους, ένα μόνο πράγμα μπορεί να καταδείχνει: τη δική μας σημερινή ιδεολογική ανεπάρκεια. Η θέση του συντρόφου Αλαβάνου ότι ουσιαστική διαπραγμάτευση δεν χωρεί στα πλαίσια των υφιστάμενων θεσμών και υπογραμμένων συμφωνιών από τις χώρες μέλη πρέπει να μας οδηγήσει στη μετωπική σύμπραξη για να πειστούν οι λαϊκές μάζες από την πράξη για την αναμφίβολη ορθότητα του επιχειρήματός του. Η μεγάλη επίθεση, που διεξάγεται αυτές τις μέρες από τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ και τα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα ενημέρωσης, στην άποψη ότι πρέπει να γίνει ουσιαστική ανατροπή των προβλεπόμενων από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις κατά τη διαπραγμάτευση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει γιατί στη διαπραγμάτευση αυτή πρέπει να είμαστε παρόντες. Το λαϊκό αντικαπιταλιστικό μέτωπο πρέπει να γίνει τώρα. Οι σύντροφοι που συμμετέχουν στους ταξικούς αγώνες τα τελευταία πενήντα χρόνια ήρθε η στιγμή να δείξουν αυτή τη φορά πως «είναι ένα τσουκάλι που κάνει καλά τη δουλειά του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου