Στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 27/5/2012 δημοσιεύεται άρθρο του Μάκη Μαΐλη μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο Με φανατισμό υπέρ του ΚΚΕ, με ταξικό μίσος να χαλάσουμε τα αντιλαϊκά σχέδια. Η κεντρική ιδέα του άρθρου είναι πως η αστική τάξη με όλα τα μέσα που διαθέτει επιχειρεί να μειώσει την δυναμική του ΚΚΕ και να το βάλει στο περιθώριο μέσω των εκλογών της 17ης Ιούνη.
Στο βαθμό που θυμόμαστε, η αστική τάξη από τότε που ιδρύθηκαν κόμματα με στόχο και πρόγραμμα να της αφαιρέσουν την εξουσία και να την αποδώσουν στο μοναδικό δικαιούχο, το προλεταριάτο, δεν έχει παραιτηθεί στιγμή από την προσπάθεια καταπολέμησης και εκμηδένισης τους με κάθε μέσο.
Στο βαθμό που θυμόμαστε, η αστική τάξη από τότε που ιδρύθηκαν κόμματα με στόχο και πρόγραμμα να της αφαιρέσουν την εξουσία και να την αποδώσουν στο μοναδικό δικαιούχο, το προλεταριάτο, δεν έχει παραιτηθεί στιγμή από την προσπάθεια καταπολέμησης και εκμηδένισης τους με κάθε μέσο.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, ένα από τα παλαιότερα και ανθεκτικότερα, δεν έχει αποτελέσει εξαίρεση. Η αστική τάξη ουδέποτε άφησε σε χλωρό κλαρί το ΚΚΕ είτε θέτοντας το εκτός νόμου είτε προσπαθώντας να το διεμβολίσει σε περιόδους αστικής «νομιμότητας».
Τότε λοιπόν προς τι η έκκληση του Μ. Μαΐλη για προσπάθεια περιφρούρησης του κόμματος; Προς τι η επίθεση εναντίων όλων όσων αναρωτιούνται τι φταίει που το κόμμα της εργατικής τάξης χάνει διαρκώς πολύτιμες δυνάμεις προς την κατεύθυνση της ρεφορμιστικής καθεστωτικής «αριστεράς» και η ταύτιση τους με τα όργανα της αστικής τάξης; Δηλαδή, όποιος ρωτά «τις πταίει;» που ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 2,9% έφτασε να λεηλατεί την εκλογική βάση του ΚΚΕ και να φαντάζει ηγεμονική πολιτική δύναμη είναι μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης και εντεταλμένος προβοκάτορας της ΕΥΠ;
Μάλλον η αγωνία να συγγραφεί το άρθρο βρίσκεται αλλού. Επαναλαμβάνει τα αυτονόητα για να μας πει πως η κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ είναι επίθεση στην ηγεσία του ΚΚΕ άρα και στο ίδιο το ΚΚΕ. Λέει: «Ο γιαλός είναι στραβός, γράφουν διάφοροι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι, καθώς και στις ιστοσελίδες διάφοροι τύποι υπονομευτές, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, αναφερόμενοι στην πολιτική του ΚΚΕ. Άρα, λένε, αυτή πρέπει να αλλάξει. Η συγκεκριμένη επίθεση συνοδεύεται με την επίθεση ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ, την οποία ονοματίζουν ‘‘ηγετική ομάδα’’, διαχωρίζοντας την ΚΕ και το ΠΓ από τον κορμό του Κόμματος!… Όμως, αυτή η πολιτική έχει επιβεβαιωθεί. Γι’ αυτό και τη χτυπούν απ’ όλες τις μεριές. Και επιβεβαιώθηκε μόνο επειδή πήγε κόντρα στο ρεύμα. Αν διαμορφωνόταν σύμφωνα με το κάθε φορά ρεύμα, θα ήταν άλλη, θα ήταν οπορτουνιστική, θα υπονόμευε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων».
Τι μας λέει εδώ ο Μ. Μαΐλης; Πρώτον, ότι η επίθεση που γίνεται στο ΚΚΕ είναι πρώτα και κύρια επίθεση στην πολιτική του η οποία κατά τον ίδιο δικαιώθηκε- επιβεβαιώθηκε, λέει- «μόνο επειδή πήγε κόντρα στο ρεύμα». Με άλλα λόγια ό,τι πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα είναι και σωστό!!! Έτσι όμως σκέφτεται μόνο αυτός που δεν ξέρει να σκέφτεται ή δεν κάνει προσπάθεια να σκέφτεται. Αν κανείς κοιτάξει με προσοχή ποιο είναι το «ρεύμα», δηλαδή το πρόταγμα της αστικής τάξης στην παρούσα κατάσταση θα διαπιστώσει ότι κόντρα σ’ αυτό το ρεύμα υπάρχουν κι άλλοι εκτός του ΚΚΕ. Αν το πρόταγμα για την άρχουσα τάξη είναι η πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων τότε δεν χωράει αμφιβολία ότι όλο αυτό το ετερόκλητο κράμα των αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι ενάντια στο ρεύμα και η μόνη πολιτική «κόντρα στο ρεύμα» που έχει σοβαρό πρόβλημα επιβεβαίωσης από τον λαό είναι η πολιτική του ΚΚΕ. Ο κάθε νοημων άνθρωπος που δεν έχει αντικαταστήσει τη διαλεκτική σκέψη με την μεταφυσική και τον εκλεκτικισμό, εύκολα θα μπορούσε να καταλάβει αυτό που ο Μ. Μαΐλης δεν θέλει ή δεν μπορεί να διανοηθεί. Αν, για να έχεις σωστή πολιτική, ήταν αρκετό να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα- το κάθε κυρίαρχο ρεύμα- τότε το ΚΚΕ θα ήταν στην εξουσία εδώ και πολλές δεκαετίες και δεν θα είχε την ανάγκη των κομπογιαννίτικων συνταγών του κ. Μαΐλη για να εξηγήσει αυτό που του συμβαίνει σήμερα.
Δεύτερον, ο Μ. Μαΐλης διαμαρτύρεται γιατί κάποιοι, λέει, διαχωρίζουν την ηγεσία του ΚΚΕ από το υπόλοιπο κόμμα. Προφανώς ο Μ. Μαΐλης έχει ασθενή μνήμη ή δεν θέλει να θυμάται. Τον διαχωρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ από την βάση του δεν τον εισηγήθηκε κανείς εχθρός του κόμματος αλλά η ίδια η ηγεσία. Κι όχι μόνο τον εισηγήθηκε στα φανερά αλλά κάνει κι ότι μπορεί για να τον επιβάλλει. Μόνο τώρα στα δύσκολα θυμήθηκε την βάση κι αυτό για να της φορτώσει δικές της ευθύνες. Στις 27 Φεβρουαρίου του 2011 δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη ένα άρθρο της Ελένης Μπέλλου με τίτλο «ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ: Ιδεολογική κρίση – Προγραμματική ανασυγκρότηση». Για τους γνωρίζοντες πώς λειτουργεί το ΚΚΕ το άρθρο αυτό ήταν προάγγελος προγραμματικών και καταστατικών αλλαγών στο κόμμα. Έγραφε η Ε. Μπέλλου για τη σχέση ηγεσίας- βάσης: «Το ζήτημα της διαλεκτικής σχέσης κομματικής βάσης- καθοδήγησης ίσως είναι από αυτά τα ζητήματα στα οποία χρειάζεται να βαθύνουμε, γιατί μάλλον είναι περιορισμένη η πρακτική και η γενίκευση συμπερασμάτων από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, του ‘‘κόμματος νέου τύπου’’ που καθιέρωσε ο Λένιν και η Κομμουνιστική Διεθνής…. Χωρίς αμφιβολία υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην κομματική βάση και την καθοδήγηση, με προβάδισμα στη δεύτερη λόγω δυνατότητας γενίκευσης της πείρας, συνολικά θεωρητικής υποδομής… Η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι ιδιαίτερα σε φάσεις μεγάλων αποφάσεων, σε καμπές, καθοριστικός είναι ο ρόλος του κόμματος, που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του καθοδηγητικού οργάνου. Οι οπορτουνιστικές εκφορές της αστικής ιδεολογίας αρέσκονται να παραμυθιάζουν για τον αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης. Η πραγματικότητα είναι ότι ο συγκεντρωτισμός στη λήψη αποφάσεων σε κρίσιμες στιγμές είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλισθεί η ενότητα θέλησης και δράσης, η αποτελεσματικότητα του πιο σκληρού ταξικού αγώνα. Συγκεντρωτισμός και πειθαρχία σε αυτόν σημαίνει οργανωτική μετουσίωση της ιδεολογικής – πολιτικής πρωτοπορίας».
Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ διακηρύττει με τόσο κατηγορηματικό τρόπο- και για πρώτη φορά στην ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος- την πρωτοκαθεδρία και το απόλυτον της ηγεσίας πάνω στη βάση, δεν είναι φαρισαϊσμος να διαμαρτύρεται που κάποιοι την διαχωρίζουν από την βάση του κόμματος; Στο κάτω- κάτω γιατί τις δικές της επιλογές θα πρέπει να τις χρεώνεται ολόκληρο το κόμμα όταν η ίδια δεν έχει το θάρρος και τη λεβεντιά να αναλάβει τις ευθύνες της; Τη στιγμή που το κόμμα συντρίβεται εκλογικά πως είναι δυνατόν να διακηρύττει ως ορθή την πολιτική της κι ύστερα να ζητάει ο λογαριασμός να πληρωθεί απ’ όλους;
Ο Μ. Μαΐλης επικεντρώνει στο εξής σύνθημα-καθήκον που προτάσσεται ποικιλοτρόπως τον τελευταίο καιρό ως κύριο προεκλογικό σύνθημα του κόμματος: «Το ΚΚΕ να βγει όρθιο και ενισχυμένο». Αυτό το σύνθημα θα ήταν συντακτικά σωστό (γιατί πολιτικά δεν είναι αφού εξορισμου αναγνωρίζει την ήττα πριν καν αυτή συντελεστεί) αν είχε το σωστό υποκείμενο : αντί του «ΚΚΕ» τη φράση «η ηγετική ομάδα που το έφερε σ’ αυτή τη δεινή θέση».
Γιατί το ΚΚΕ και όρθιο θα μείνει και αλώβητο ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ό,τι δεν κατάφεραν οι εχθροί του δεν θα μπορέσουν να το καταφέρουν οι «φίλοι» του. Όσο ψηλά κι αν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου