..Σε μυαλά γεμάτα αποχετεύσεις
πρέπει να εισχωρήσει το τερέτισμα των εντόμων.
πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τ' αυτιά μας
Η ελευθερία είναι άχρηστη
αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια, όλοι εσείς οι υγιείς.
Πρέπει ν' ακούστε τις φωνές που μοιάζουν άχρηστες...
Αντρέϊ Ταρκόφσκι-Νοσταλγία (μονόλογοι από το σενάριο της ταινίας)
Απόσπασμα εδώ
Ένοχοι-συνένοχοι στην κούρσα του Χρόνου. Ελπίζαμε ότι η σκόνη του θα σκέπαζε τα ίχνη από τις περπατησιές μας στους βάλτους της ιστορίας. Θα αντάμοιβε το λάγνο λοξοκοίταγμά μας προς την πλευρά των νικητών, θα αμνήστευε την ανομία μας για τη λησμονιά εκείνων και εκείνων που μας έδοσαν τη ζωή.
Και μετά, αφήνοντας στα φυλάκια τη βάρδια της σκιάς μας, καταχωρήσαμε τις νίκες των νικητών στις σελίδες του ημερολογίου μας, ξαναγράψαμε την ιστορία μας κάτω από το φώς της ευδαιμονίας, που ως χτές μας μάστιζε. Σώματα άχρονα, χωρίς σκιές, βάδισαν πάνω στους καθρέφτες ακολουθώντας αλλότρια είδωλα, ματώνοντας χωρίς πόνο.
Μείναν πίσω οι λίγοι, οι Αδιόριστοι. Που κανείς και ποτέ δεν δοκίμασε να τους εμπιστευθεί τους κώδικες της ερμηνείας του Κόσμου. Αυτοί που στους ώμους τους κουβαλούσαν αγόγγυστα τα λιθάρια για να ερμηνεύσουν τον άνθρωπο, για να διαλαλήσουν το θαύμα του Προμηθέα.
Με τους πυρσούς αναμμένους, χάραζαν στο Χρόνο την πιο σύντομη διαδρομή, οι φτέρνες τους έτρωγαν το πικρό αλάτι της γής, ουρλιαχτά οι εμμονές τους. Γιατί το μόνο που ποθούσαν ήταν να αφήσουν την ομορφιά της γής ανέγγιχτη από το διάβα του ορθολογισμού, αμόλυντη από τα στίγματα του αίματος.
Πλάνητες μιας ανάγκης που δεν χρειαζόταν να ζηλέψει, να μισήσει, να επιβάλλει εξουσία και νόμους. Να συνταγογραφήσουν το ψέμμα και τον φόβο σαν γιατρικό. Όρισαν σαν ομορφιά - και Αλήθεια μαζί - αυτό που τους προσφέρθηκε δωρεάν: τα χρώματα, η φωνή, η απαλότητα, η εωδία των α-νόητων της φύσης πραγμάτων.
κατείχαν
ότι αυτή η ομορφιά θα είναι κληρονομιά,
άσπιλη
Ξετυλίγω το κουβάρι από την αρχή, ακολουθώντας την πιο σύντομη διαδρομή στο Πίσω του Χρόνου. Απλησίαστο, μια κληρονομική δέσμευση με εμποδίζει να διαβάσω τη ματιά του Παναγιώτη Φαρμάκη*, ν' ακούσω το τραγούδι της Ευτέρπης στην κοιλάδα, να αφεθώ στην αλήθεια της Αφής μου, να γευθώ το τριμμένο στάρι του Ελικώνα, να μυρίσω τον νάρκισσο της Περσεφόνης.
αποσύρομαι,
ακολουθώντας την πιο σύντομη διαδρομή στο παρόν του Χρόνου, για να συναντήσω κείνο το πετράδι, στην άκρη του γιαλού, που για αιώνες παραμένει σιωπηλό, να μου αφηγηθεί για την ιστορία του κόσμου. Να μου μαρτυρήσουν τα χρώματά του το γιατί της Γέννας, να με διδάξουν με κείνο το πρώτο του κόσμου το Φώς, που ζωγραφίστηκε πάνω στα κτίσματα σαν δώρο για τους αλλαφροΐσκιωτους της γής.
Και αν θελήσει να μου μιλήσει για τους ανθρώπους θα ζητήσω να μου πεί για κείνων τη θέληση να γίνουν Φώς και Στάχτη, για κείνους που γίναν αιμοδότες για να ξεπλυθεί η Γή από τα στίγματα του σκορπισμένου αίματος.
Δεν φτωχύναμε, αδειάσαμε. Απ' ό,τι με χαρά απόκρυφη ενσταλλάξαμε στις ψυχές μας τις στιγμές των κοινών μας ονείρων.
Άλλες φωτογραφίες: Πωγωνιά, Άγιος Ιωάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου