-- Εάν την αντίθεσή μου σ' ό,τι συμβαίνει γύρω μου την λέω χαμηλόφωνα στο σπίτι μου, δε μ' ακούει κανείς.
-- Εάν δεν εκφράζω την άποψή μου θαρραλέα είμαι ανύπαρκτος. Δε με ξέρει κανείς. Μου αξίζει ό,τι ζήτησα. Τίποτα.
-- Εάν περιμένω από τους άλλους, θα μου δώσουν ό,τι έχουν ευχαρίστηση, ό,τι τους βολεύει. Κι εγώ καμία αντίρρηση. Για να θεωρούμαι το καλό παιδί, ο λογικός άνθρωπος. Δηλαδή, το θύμα του έργου, που υπομένει το κρύο μέχρι να περάσει ο χειμώνας, για να λιώσει απ' την καλοκαιρινή ζέστη. Περιμένοντας μια άνοιξη που θα έρθει όταν το αποφασίσουν τα εργοδοτικά λουλούδια. Δηλαδή, ποτέ.
Οι επιχειρηματίες ζήσανε εποχές με υπερκέρδη τα οποία δε μας μοίρασαν ποτέ. Τώρα που μειώθηκαν τα κέρδη τους, θέλουν να τα διατηρήσουν εξαθλιώνοντας εμένα και την οικογένειά μου. Ε, λοιπόν, δεν το δέχομαι. Φτάνει, ως εδώ. Δε θα παίζουν με τη ζωή μου.
Εξάλλου, με κανέναν δεν έκαναν συμβόλαιο ότι κάθε χρόνο θα κερδίζουν και περισσότερα. Η αχαριστία που τους διακρίνει στερείται ηθικής και ανθρωπιάς. Το μόνο που βλέπουν είναι αριθμούς. Οι άνθρωποι γι' αυτούς είναι αναλώσιμοι. Ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς, πόσες προσπάθειες, πόση ανοχή και υπομονή έχει κάνει για να φέρει εις πέρας ό,τι του ζητήθηκε στο χώρο δουλειάς. Δουλεύοντας 15 και 20 μέρες χωρίς ρεπό, με υπερωρίες, απλήρωτα, σύμφωνα με την προσαύξηση που προβλέπει ο νόμος. Ολοι θα θυμάστε τη δακρύβρεχτη επιστολή του Αριστοτέλη Διβάνη που διαβάστηκε από τον διευθυντή στη συνέλευση των εργαζομένων και ζητούσε τη βοήθεια του προσωπικού, να παραχωρήσει το κεκτημένο δικαίωμά του να σιτίζεται εντός του οκταώρου και να εφαρμοστεί το οκταμισάωρο. Να μη χτυπάει την κάρτα του όταν δουλεύει το ρεπό του και να ψευδομαρτυρεί ακόμα και τ' όνομά του, για να είναι νομιμοφανής η επιχείρηση σε περίπτωση ελέγχου από την Επιθεώρηση Εργασίας και να μην επιβληθεί πρόστιμο. Παράλληλα δε, με αυτόν τον τρόπο, κανείς δε θα μπορεί να διεκδικήσει την υπερωριακή αμοιβή γιατί δε θα υπάρχουν αποδείξεις. Τυχαίο; Και άλλα διάφορα που έχει βιώσει ο καθένας από εμάς με ξεχωριστό τρόπο.
Σήμερα, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ''ο αγώνας της όρνιθας'' που κάναμε έως τώρα, μας τιμούν για τις προσπάθειές μας με μια μεγαλοπρεπή μείωση 15%. Θα μας δοθεί για άλλη μια φορά η ευκαιρία να βοηθήσουμε με το υστέρημά μας τη βιωσιμότητα της επιχείρησης. Για την επιβίωσή μας ούτε κουβέντα. Δεν ενδιαφέρεται κανείς. Δυστυχώς, ούτε εμείς οι ίδιοι. Αυτά που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και των πράξεών μας.
Για ν' αλλάξει κάτι, συνάδελφοι, πρέπει να σπάσουμε τον υμένα της φοβίας για να τεκνοποιήσουμε τα όνειρά μας. Παρθένος και μητέρα δε γίνεται. Ολοι μας επιβάλλεται να συμμετέχουμε στη διεκδίκηση του δικαιώματός μαςγια ζωή χωρίς εκπτώσεις και μισθό χωρίς μειώσεις».
(Η παραπάνω τοποθέτηση είναι του Ηλία Κολιόπουλου, μέλους της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου «Κάραβελ», και έγινε σε πρόσφατη μαζική συνέλευση των εργαζομένων στο ξενοδοχείο. Ομόφωνα αποφάσισαν να μην αποδεχτούν καμία μείωση μισθών και να συμμετάσχουν στην απεργία του κλάδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου