Μετά την σημερινή ομιλία του Τσίπρα (ο νοών νοείτω)!

H αριστερά της πατάτας και η καυτή πατάτα της αριστεράς! Σχόλιο 1.

Για δεκαετίες, τα ελεγχόμενα από την άρχουσα ελίτ ΜΜΕ μας πιπιλούσαν το μυαλό για την ακρίβεια στις λαϊκές ή στην κρεαταγορά. «Τολμηροί» ρεπόρτερ, λαϊκίζοντες τηλεοπτικοί εισαγγελείς, πολύχρωμοι «δημοσιολογούντες» μαϊντανοί  και λοιποί συστημικοί διαστροφείς της πληροφόρησης ούρλιαζαν υπέρ του φτηνού μπρόκολου και της φτηνής συκωταριάς. Λαϊκατζήδες και κρεοπώλες στηνόντουσαν στον τοίχο.

Την ίδια ώρα το μπρόκολο  και η συκωταριά στις αλυσίδες των Super Market ήταν κατά πολύ ακριβότερα. Αυτό όμως δεν ειπώθηκε ποτέ και από πουθενά! Η τηλεοπτική αλήθεια

ήταν ανάλογη της διαφημιστικής δύναμης! Τα χοντρά διαφημιστικά πακέτα εξαγόραζαν σιωπή…


Τώρα, που υποχώρησε το κίνημα της πατάτας και προϋποθέτεται η ολιστική απάντηση, ας δούμε την πραγματικά καυτή πατάτα της αριστεράς.




Από την βεβαιότητα της εξαθλίωσης στην αβεβαιότητα της ελπίδας! Σχόλιο 2.

Τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν πάντα μία βασική και κρυστάλλινη αιτία και, άρα, επιδέχονται μόνο μία ερμηνεία – η πολυσημία και η αμφισημία ανήκουν στη σφαίρα των τεχνών.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, το μήνυμα των εκλογών είναι ένα:

Ο λαός επέλεξε συνειδητά την αβεβαιότητα της ελπίδας από την βεβαιότητα της εξαθλίωσης.

Όποια πολιτική δύναμη δεν συγκροτήσει το παρόν και το μέλλον της με άξονα αυτή την διαπίστωση, θα εξαφανιστεί από το επόμενο κύμα της πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας!






Ο Αλέξης, ο Καμμένος και ο Μιχαλολιάκος στην κορυφή του κύματος. Σχόλιο 3.

Η συνειδητή επιλογή  από το λαό  της αβεβαιότητας της ελπίδας δεν μπορεί να αναλυθεί και στη συνέχεια να ανασυντεθεί ως πολιτική πρακτική, από καμία αντιμαρξιστική θετικιστική «αφήγηση».

Οι ιστορικοί όροι της απελευθέρωσης  δεν αντικαθίστανται από αγοραίους νεολογισμούς.

Η αλήθεια είναι μία και αυταπόδεικτη: Το αντιμνημονιακό  λαϊκό  κίνημα αποσύνθεσε τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Το κίνημα των πλατειών -  το λαϊκό κίνημα ενός ανώριμου αλλά αντικαπιταλιστικού στη βάση του κοινωνικού μετώπου, ανίκανου, βέβαια,  από την φύση του να αυτοοργανωθεί, φίλοι του ΚΚΕ -  κοινωνικό προϊόν της καπιταλιστικής φάσης που διανύουμε, μετέτρεψε την αντίθεσή του σε ψήφο' εξαντλώντας, ίσως, και τα ίδια τα όρια της αστικής «νομιμότητας», του πολιτικά ορθού.

Αυτό – και τέτοιο – είναι το κύμα που έφερε στην κορυφή τον Αλέξη , τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο.

Κάτω, όμως, από τα επιφανειακά σαρωτικά κύματα , στα βάθη των ωκεανών, εδώ και δύο δεκαετίες οι τεκτονικές ανακατατάξεις ασίγαστες οδεύουν …

Οι του «αριστερού δαιμονίου»: Κατασκευάζουν ανεμόμυλους - δημιουργούν, προωθούν και στηρίζονται σε πολιτικοκοινωνικούς μύθους. Σχόλιο 4.

Από την αφετηρία του νεοελληνικού έθνους  - με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα – δηλαδή από την εποχή του νεοελληνικού Διαφωτισμού, η σκέψη, οι τέχνες, η επιστήμη και τα αντίστοιχα κινήματα, τάσεις και σχολές, είναι εισαγόμενα.

Αυτό το ιστορικό γεγονός, άλλωστε, δεν συνάδει με την κομπραδόρικη φύση της εθνικής αστικής τάξης, η οποία, σημειωτέον, δεν μπόρεσε να ανασυγκροτήσει «ευρωπαϊκά» (καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός) τον εθνικό χώρο ύπαρξής της ;

Επί πλέον, δίπλα στην μικροαστική «κουτοπονηριά» επιβίωσης και κοινωνικής ανέλιξης του, δίπλα στο περίφημο  «ελληνικό δαιμόνιο»  – αποτέλεσμα μιας καθυστερημένης αγροτικής κοινωνίας – και στο μότο του  «είσαι ό,τι δηλώσεις» – αποκρυστάλλωση μιας παρωχημένης επαρχιώτικης αντικοινωνικής κουλτούρας – αναπτύχθηκε και το «αριστερό δαιμόνιο». Απόψεις – και συνήθως αναίσχυντα επί παντός επιστητού – με μαρξίζουσα ορολογία, με βερνικώματα από φράσεις από την θεωρητικο-ιστορική πορεία του επαναστατικού κινήματος, έβγαιναν στον «αέρα» προς εντυπωσιασμό και καναλιτζάρισμα των συνειδήσεων των ιθαγενών – κάτι σαν τα καθρεφτάκια των αποικιοκρατών.

Η υλική αιτία της δράσης των φορέων του «αριστερού δαιμονίου» ήταν και είναι η ίδια με αυτή των φορέων του «ελληνικού δαιμονίου»: η ένταξή τους στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα – η υλική βάση της αστικής ύπαρξής του (το ψωμί και το … παντεσπάνι τους)  … και η … απαστράπτουσα κοινωνική ή κομματική ταυτότητα … βεβαίως, βεβαίως!

Μερικοί μπερδεύουν  τον οπορτουνισμό με τον ατομιστικό αταβισμό των του «αριστερού δαιμονίου». Ο οπορτουνισμός εκφράζει υπαρκτές κοινωνικές συλλογικότητες, υπαρκτές κοινωνικές αντιθέσεις. Οι του «αριστερού δαιμονίου» εκφράζουν τον τρόπο ένταξής τους στην παραγωγική αλυσίδα, το προσωπικό τους συμφέρον και την … εκάστοτε εργοδοσία τους.

Αυτοί, λοιπόν, δεν μπορούν , ακόμα κι αν ήθελαν, να «αφηγηθούν» ούτε τα επιφανειακά σαρωτικά κύματα, ούτε τις ασίγαστες τεκτονικές  ανακατατάξεις στα βάθη των ωκεανών.

Έτσι, προσφεύγουν στην προσφιλή μέθοδο του «δαιμονίου»: Κατασκευάζουν ανεμόμυλους - δημιουργούν, προωθούν και στηρίζονται σε πολιτικοκοινωνικούς μύθους.

Πρώτος μύθος του «αριστερού δαιμονίου»: Η μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά. Σχόλιο 5.

Επικράτεια

Ενσ.: 100% (20.605/20.605) | Εγγεγρ.: 9.949.401 | Ψήφισαν: 6.476.751 | Αποχή: 34.90% | Λευκ./Άκ.: 2.36% (152.647)

Αν ξεχάσουμε τα τιτιβίσματα των συστημικών παπαγάλων, τους κορυβαντιώντας κύκνους κομματικών επιτελείων και τους δημοσιολογούντες του «αριστερού δαιμονίου» και κοιτάξουμε με μάτι ψυχρό τους αριθμούς του εκλογικού αποτελέσματος θα εκπλαγούμε. Δεν θα βρούμε πουθενά την περίφημη μετατόπιση προς τα αριστερά.

Αντίθετα, θα διαπιστώσουμε ότι οι δυνάμεις της «ευρύτερης Δεξιάς»  και της «ευρύτερης Αριστεράς» είναι σχεδόν αμετάβλητες  και , μάλιστα, διαιρούν περίπου στη μέση το εκλογικό σώμα. To εκπληκτικό είναι ότι για να πιάσει η «ευρύτερη Αριστερά» τα ποσοστά της «ευρύτερης Δεξιάς» πρέπει να συνυπολογιστούν τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Οικολόγων - Πράσινων.

Κατά το παρελθόν, στις μεγάλες στιγμές του ΠΑΣΟΚ η ευρύτερη Δεξιά είχε πιάσει πολύ μικρότερα ποσοστά!

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. Η ακριβής απεικόνιση των πολιτικών δυνάμεων.

108

1.192.054

Ν.Δ.

18.85%

52

1.061.265

ΣΥ.ΡΙΖ.Α

16.78%

41

833.529

ΠΑ.ΣΟ.Κ

13.18%

33

670.596

ΑΝΕΞ.ΕΛΛ.

10.60%

26

536.072

Κ.Κ.Ε.

8.48%

21

440.894

ΧΡ.ΑΥΓΗ

6.97%

19

386.116

ΔΗΜ.ΑΡ.

6.11%

185.366

ΟΙΚ.ΠΡΑ.

2.93%

183.466

ΛΑ.Ο.Σ

2.90%

161.510

ΔΗ.ΣΥ.

2.55%

135.932

ΔΗΜ.ΞΑΝΑ

2.15%

114.094

ΔΡΑΣΗ

1.80%

75.439

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

1.19%

ΛΟΙΠΑ

5.48%

Κόμμα

Ποσοστό

Ψήφοι

Κόμμα

Ποσοστό

Ψήφοι

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
ΟΧΙ(ΔΗΜ.ΑΝΑΓ.-ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛ.ΜΕΤ.)
ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ
ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
ΚΟΜΜΑ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΑ
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛ.ΠΑΡ.σ.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
ΚΚΕ (μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ
ΕΕΚ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ - ΕΡΓ.ΕΠΑΝΑΣΤ.ΚΟΜ.
ΚΟΜΜΑ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ

0.96%
0.92%
0.88%
0.61%
0.60%
0.51%
0.45%
0.25%
0.10%
0.06%

60.753
58.459
55.646
38.439
38.193
32.487
28.502
16.049
6.095
3.622

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ/ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΙ
Ο.Α.Κ.Κ.Ε.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝ.ΕΛΛ.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΚΙΝΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΧΑΡ.ΧΡΕΗ ΣΩΖΩ ΖΩΕΣ[...]ΠΑ.Ε.Κ.Ε.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΠΕΡΙΦ. ΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ (ΔΗΜ.ΒΕΡΓΗΣ)

0.05%
0.04%
0.03%
0.01%
0.01%
0.00%
0.00%
0.00%
0.00%

3.088
2.616
2.002
775
469
307
107
96
66

© news247 | Τελευταία ενημέρωση:

19:33:50






Δεύτερος μύθος του «αριστερού δαιμονίου»: Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνοδος της αριστεράς! (Α).  Σχόλιο 6.

Οι ευφυέστεροι του «αριστερού δαιμονίου»




αφήνουν το δάσος  που τους πληγώνει και




επικεντρώνονται στο δέντρο.  «Ναι, μεν»,




 παραδέχονται, «η ευρύτερη Αριστερά δεν




αύξησε τις δυνάμεις της». «Η Αριστερά, όμως»,




 επιμένουν», « η πραγματική Αριστερά , αύξησε




τη δύναμή της».  Και ως "πραγματική αριστερά"

ορίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ.

Αν εξαιρέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, «δια γυμνού οφθαλμού» διαπιστώνουμε ότι «οι καθαρά κομμουνιστικές συνιστώσες της πραγματικής Αριστεράς», σε μια εποχή ραγδαίων κοινωνικών ανακατατάξεων, σε μια εποχή που οι αντικειμενικές συνθήκες ήσαν ιδανικές για τις πολιτικές δυνάμεις της κομμουνιστικής προοπτικής, οι αυτοκαθοριζόμενες  ως δυνάμεις κοινωνικής ανατροπής είχαν ελάχιστα κέρδη. 

Εμείς επειδή δεν κάνουμε το σφάλμα λογικής να πηδάμε από το δάσος στο δέντρο κι από το δέντρο στο δάσος ,όταν η σαλτιμπάγκικη  μέθοδος ανάλυσης της  πραγματικότητας το απαιτεί, αλλά εμμένουμε στη διαλεκτική σχέση δάσους/δέντρου, ανοίγουμε το οπτικό κάδρο πάνω από τη γη, κάτω από τον ουρανό και πέρα στο  χρόνο.

Αν επρόκειτο περί στροφής προς την «πραγματική Αριστερά» της ελληνικής κοινωνίας, δεν θα έπρεπε να βγουν με σημαντικά κέρδη από την εκλογική αναμέτρηση όλες οι δυνάμεις της «πραγματικής Αριστεράς»; Αναγκαστικά από το νόμο ή την αρχή της αιτιότητας η απάντηση είναι μία και μονολεκτική: Ναι!

Η προαναφερθείσα διαπίστωση αν συνδυαστεί  - όπως οφείλει να συνδυαστεί ως ομοειδές κοινωνικό φαινόμενο – με τις εσωτερικές ανακατατάξεις της ευρύτερης Δεξιάς μας οδηγούν πολύ πιο πέρα από την απλή άρνηση της θέσης του «αριστερού δαιμονίου».

Δεύτερος μύθος του «αριστερού δαιμονίου»: Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνοδος της αριστεράς! - Το αντιμνημονιακό κίνημα. (Β). Σχόλιο 7.

Αν επικεντρωθούμε στην εκλογική πανωλεθρία των μνημονικών δυνάμεων της ευρύτερης Δεξιάς, βλέπουμε ότι:

α)  Οι ακραιφνής μνημονικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις (Μπακογιάννη, Μάνος, Tζήμερος) δεν ξεπέρασαν το φράγμα του 3%

β) Το ΛΑΟΣ παρά την ύστατη κωλοτούμπα και την ιστορική του ταυτότητα ως Λαϊκή Δεξιά δεν ξεπέρασε ούτε αυτό το φράγμα του 3%

γ) Η Ν.Δ. παρά τα μνημονιακά «ναι μεν, αλλά» της και παρά τη στροφή της σε θέσεις της Λαϊκής Δεξιάς (π.χ. εγκληματικότητα, μεταναστευτικό) δεν μπόρεσε να αποφύγει την συντριβή.

δ) Το κόμμα του Καμμένου και το κόμμα της Χ.Α., αν και ο μικρός χρόνος ζωής του πρώτου και η περιθωριακή αποκλίνουσα για πολλά χρόνια πολιτική συμπεριφορά του δεύτερου ήσαν μειονεκτήματα, εκλογικά θριάμβευσαν!

Εξ όλων αυτών το συμπέρασμα είναι κρυστάλλινο. Οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της ευρύτερης Δεξιάς είχαν ως συνισταμένη, κυρίως, την θέση των πολιτικών σχηματισμών απέναντι στο μνημόνιο. Η νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της λαϊκής Δεξιάς εκφράστηκε μέχρι και στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι δε νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις, από τη μια μεριά έδειξαν ότι είναι υπαρκτές, από την άλλη μειοψήφησαν στον ευρύτερο Δεξιό χώρο.

Αν εξετάσουμε με την σειρά της τη συνισταμένη που ώθησε το «δεξιό αντιμνημονιακό κίνημα» προς Καμμένο και Χ.Α., θα δούμε πως ο αντιμνημονιακός Λόγος των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών, αλλά και ο απελπισμένος του Σαμαρά, είχε την ιδεολογική επικάλυψη με αιτιάσεις και επιχειρήματα από το πλέον μαύρο οπλοστάσιο της συντηρητικής Δεξιάς. Ο αντι-αριστερισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η εξύψωση της «ελληνικής» ταυτότητας (έστω της

«εθνικοαπελευθερωτικής»), ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία του πολιτικού τους Λόγου.

Άρα, το δεξιό αντιμνημονιακό «κίνημα», όχι μόνο δεν εκφράζει αριστερή ή ριζοσπαστική προδιάθεση, αλλά, αντιθέτως είναι δείγμα και απόδειξη της περαιτέρω συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Τώρα, είναι η στιγμή να τεθεί το ζήτημα των ποιοτικών χαρακτηριστικών του «αριστερού αντιμνημονιακού κινήματος».

Για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους (εμφύλιος κλπ) η κάθετη διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας σε «Δεξιά» και «Αριστερά», παρά το ’74, το ’81και το ’89 δεν έχει ξεπεραστεί. Μέσες – άκρες έχει εκφραστεί σε όλες τις μεταχουντικές εκλογικές αναμετρήσεις. Η μεταπολίτευση ως κόμβος μετεξέλιξης της πολιτικής συνείδησης των Ελλήνων – αν υπήρξε – είχε τελειώσει το ’89, με πολιτική νίκη στο επίπεδο της ιδεολογίας της Δεξιάς. Εδώ, έγκειται και η «δεξιά στροφή» του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Η επιχορηγούμενη ευημερία δεν «μας» άφηνε να το δούμε. Με το τέλος της «ευημερίας» τα πράγματα ξεκαθάρισαν: Η κάθετη διαίρεση εκφράστηκε απόλυτα. Οι δεξιοί αντιμνημονιακοί πήγαν στην αντιμνημονιακή «Δεξιά» και οι αντιμνημονιακοί αριστεροί, στην αντιμνημονιακή «Αριστερά». Σε αυτό οφείλεται αποκλειστικά και η εκλογική επιτυχία της δήθεν αριστεράς του Κουβέλη.

Όμως, αν επιμείνουμε στην εξέταση του αριστερού αντιμνημονιακού «κινήματος», θα διαπιστώσουμε ότι, και σε αυτή την πλευρά του αντιμνημονιακού «κινήματος», εκφράστηκε η συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μοναδικός αριστερός φορέας υποδοχής του αντιμνημονιακού «κινήματος», αντίθετα από τα άλλα δύο αριστερά κόμματα (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), δεν είχε αντικαπιταλιστικό Λόγο και νέρωσε το κρασί του σε πολλά σημεία τριβής με την πραγματικότητα (π.χ. μεταναστευτικό).

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στην ανοικτή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 13-5-2012 στην Νίκαια. Πάνω από τις μισές ερωτήσεις των ψηφοφόρων και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Αλέξη Τσίπρα αφορούσαν το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα.

Στο σημείο αυτό κάποιος, εύλογα, μπορεί να θέσει το ερώτημα: Τότε, πως λέτε στο 2 ότι «το κίνημα των πλατειών» είναι «το λαϊκό κίνημα ενός ανώριμου αλλά αντικαπιταλιστικού στη βάση του κοινωνικού μετώπου»; Δεν φάσκετε και αντιφάσκετε;




Αναγκαία διευκρινιστική παρέκβαση. Οι αθόρυβες εδώ και δύο δεκαετίες τεκτονικές ανακατατάξεις και το αντιμνημονιακό κίνημα. Α. Σχόλιο 8.

«Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο, και τότε δεν υπερασπίζονται τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν τη δικιά τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου».

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Μετά την πτώση του υπαρκτού - ή «υπαρκτού» -  Σοσιαλισμού το διεθνοποιημένο κεφάλαιο βρέθηκε μόνος πρωταγωνιστής στην παγκόσμια πολιτικο-οικονομική σκηνή, με γονατισμένο τον ταξικό του εχθρό, χωρίς αντίπαλο δέος και με απόλυτη ιδεολογική και ηθική κυριαρχία.

Το βασικό δόγμα του, συμπυκνωμένο στο περίφημο σλόγκαν «απόλυτη ελευθερία στις αγορές», έγινε η ερπύστρια του ισοπεδωτικού τανκς του που μασούσε εθνικές αστικές τάξεις, «νέες αγορές», λαούς, έθνη, ιδεολογίες και ισοπέδωνε κάθε ιδιαιτερότητα και κάθε συλλογικότητα που αντιστεκόταν ή θα μπορούσε κάποτε να αντισταθεί. Στο επίπεδο της ανθρώπινης συνείδησης, η οποιαδήποτε κριτική απέναντί του αντιμετωπιζόταν ως παρωχημένη γραφικότητα και η θεμελιώδης έως τότε αρχή της ψευτο-ηθικής ανωτερότητας του καπιταλισμού ως πολικο-οικονομικού συστήματος αντικαταστάθηκε γρήγορα, σιωπηλά και αδίστακτα από τον κυνισμό της «πραγματικότητας». Από την αρχή «η οικονομία στην υπηρεσία των ανθρώπων» περάσαμε στην αρχή «οι άνθρωποι στην υπηρεσία της οικονομίας». Αυτή η φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση.

Απέναντι και ενάντια στην παγκοσμιοποίηση αναπτύχθηκε ένα κίνημα με δύο σχεδόν αντιθετικούς πόλους: τον δεξιό και τον αριστερό.

Ο αριστερός πόλος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος επικεντρώθηκε πρωτίστως στις οικονομικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο – και δευτερευόντως σε εθνικό - και στα ζητήματα για το περιεχόμενο της «παγκόσμιας Δημοκρατίας» (π.χ. αντίθεση στην «σύγκρουση» των πολιτισμών). Με απλά λόγια, ο κριτικός αντιπολιτευτικός του Λόγος δεν αναιρούσε ούτε έθετε λεκτικά και πρακτικά σε αμφισβήτηση την ενοποίηση του κόσμου (των αγορών από τη μια και το τέλος των εθνικών κρατών από την άλλη), αλλά – σπερματικά έστω – εξερευνούσε το ποιός και το πώς θα πληρώσει το κόστος της οικονομικής  ενοποίησης σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο και τις δυνατότητες μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης του παγκόσμιου χωριού.

Ο δεξιός πόλος επικεντρώθηκε κυρίως στις οικονομικές επιπτώσεις σε εθνικό επίπεδο και στην αντίθεσή του σε ζητήματα διάλυσης του εθνικού κράτους και των «ταυτοτητικών» ιδιαιτεροτήτων (εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κ.λπ.).

Φυσικό επακόλουθο ήταν οι δύο πόλοι να αναζητήσουν ιδεολογικοπολιτικούς προγόνους, να διεκδικήσουν ιστορικό βάθος και να εξοπλιστούν θεωρητικά και ιδεολογικά από ιστορικά δοκιμασμένα οπλοστάσια. Έτσι, δεν άργησαν να συνδεθούν με αριστερές και δεξιές συγκροτήσεις που επιβίωσαν έστω και σαν κελύφη από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ή την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», δίνοντας και παίρνοντας ζωτική ενέργεια.  Όσες απόπειρες έμειναν στην μονοθεματική καταγγελία της παγκοσμιοποίησης και δεν προχώρησαν σε ολιστική προσέγγιση εξαφανίστηκαν ή εξαφανίζονται.

Η κοινωνική βάση και των δύο πόλων του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος ήταν τα μικροαστικά και γραφειοκρατικά στρώματα που εξαφανίζονταν έμμεσα ή άμεσα από τις πιέσεις της ανταγωνιστικής παγκόσμιας πλέον μη «προστατευόμενης» αγοράς και τμήματα της εργατικής τάξης που έχαναν την εργασία τους από τις ανακατατάξεις και τις μετακινήσεις του βιομηχανικού κεφαλαίου. Από δω αντλούσαν τη δυναμική τους.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση της τελευταίας πενταετίας απέδειξε ότι η παγκοσμιοποίηση ως σχεδιασμός με τη μορφή που την ξέραμε, απέτυχε. Μπροστά στο φάσμα της κατάρρευσης του τραπεζιτικού συστήματος τα εθνικά κράτη με πρώτο τις ΗΠΑ παραμέρισαν το προς κατανάλωση των μαζών περίφημο ιδεολόγημα περί της "ελευθερίας των αγορών" και έτρεξαν να το σώσουν με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, δηλαδή του λαού. Παράλληλα, νέες εθνικές αστικές τάξεις (π.χ. Κίνα) ή υπολείμματα σε συνεργασία με γραφειοκρατικές εθνικές ελίτ (π.χ. Γερμανία) έθεταν και θέτουν τους δικούς τους όρους στο παιγνίδι των αγορών και της παγκόσμιας πολιτικής ισχύος.

Με αυτό σαν δεδομένο μπορούμε να πούμε ότι οι δύο πόλοι της αντιπαγκοσμιοποίησης δρούσαν σε λάθος πολιτικό και ιστορικό χρόνο. Ο πρώτος πόλος (αριστερός) είχε τα μάτια του στραμμένα στο μέλλον και ο δεύτερος(δεξιός) στο παρελθόν - και οι δύο, πάντως, αναφέρονταν σε λάθος ιστορικό πλαίσιο!




Αναγκαία διευκρινιστική παρέκβαση. Οι αθόρυβες εδώ και δύο δεκαετίες τεκτονικές ανακατατάξεις και το αντιμνημονιακό κίνημα. Β. Σχόλιο 9.




«Από τη μεριά του ο  γερμανικός σοσιαλισμός αντιλαμβάνεται όλο και πιο πολύ τον προορισμό του, ότι είναι ο πομπώδης εκπρόσωπος αυτής της μικροαστικής τάξης. Ανακήρυξε το γερμανικό έθνος πρότυπο έθνους και τον Γερμανό μικροαστό  πρότυπο ανθρώπου. Σ’ όλες τις ποταπότητες αυτού του μικροαστού έδινε ένα απόκρυφο ανύπαρκτο σοσιαλιστικό νόημα που σήμαινε το αντίθετό του».

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Το απόσπασμα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν μπήκε ως προμετωπίδα του σχολίου για να ξανανοίξει λόγω Χρυσής Αυγής μια ιστορική συζήτηση περί των προγόνων του Ναζισμού. Ούτε μπήκε για να αιτιολογήσει σαν ιστορικά αναπόφευκτα τα «εθνικά ιδεολογικά στερεότυπα» του αντιμνημονιακού κινήματος. Το αντιμνημονιακό κίνημα δεν έχει αποκρυσταλλωθεί, παραμένει ρευστό και αυθόρμητο  και γι αυτό το λόγο θα ήταν ανόητη η όποια ιστορική συσχέτισή του. Επί πλέον, πάγια θέση του Οδοφράγματος είναι να αποφεύγει την προσφυγή σε τσιτάτα, γιατί τα τσιτάτα αποστεώνουν τη σκέψη και λίγες φορές το εννοιακό τους περιεχόμενο ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα της επίκλησης. Μπήκε αποκλειστικά για να δείξει μια ιστορική συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων των κοινωνιών που ναρκισσεύονται με την – και από την – φαντασιακή προβολή της ανωτερότητας του πολιτισμού (νέου, αρχαίου, αστικού ή «επαναστατικού») που εκπροσωπούν ή παράγουν.

Το αντιμνημονιακό κίνημα πήρε τα αναφερθέντα στο τσιτάτο χαρακτηριστικά για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης του ανήκε στα μικροαστικά στρώματα, και, δεύτερον, γιατί οι σχέσεις τους με τον κρατισμό και την εξουσία (ιδιότυπος «σοσιαλισμός») ήσαν σφικτά δεμένες τουλάχιστον από το’74(«σοσιαλομανία» Καραμανλή) και το ’81 («σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ). 

Από την μεταπολίτευση τα μικροαστικά στρώματα είχαν μερίδιο και στην εξουσία και στην «λεία» έμμεσα ή άμεσα. Η κατασπατάληση Εθνικών Προϋπολογισμών, Ευρωπαϊκών πακέτων και Δανείων δεν αφορούσε μόνο μερικές δεκάδες διαπλεκόμενων και τους μηχανισμούς της ληστρικής γραφειοκρατίας, αλλά τεράστια κοινωνικά στρώματα που απολάμβαναν μια δανειοδοτούμενη αντιπαραγωγική ανάπτυξη κι ένα ιδιότυπο – πασοκικής έμπνευσης – κοινωνικό κράτος (π.χ. πέτσινες συντάξεις).

Το λέμε ευθέως: Ο Πάγκαλος είχε σε μεγάλο βαθμό δίκαιο όταν έλεγε ότι «μαζί τα φάγαμε». Το λάθος της αναποτελεσματικότητας των «πυρών» του επικεντρώνεται στις μισές αλήθειες που εμπεριείχε η φράση του. Δεν τα φάγαμε ίσα όλοι, ούτε με τον ίδιο τρόπο και οι ευθύνες δεν επιμερίζονται εξίσου.  Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού τρώγαμε για να εξασφαλιστεί η συνενοχή μας στο έγκλημα που διαπραττόταν. Και κάτι ακόμα’ ο κύριος Πάγκαλος και οι σύντροφοί του ξέχασαν τον πρώτο κανόνα της προπαγάνδας: Ο κόσμος ακούει όταν μπορεί να ακούσει και ακούει ότι θέλει να ακούσει. Και ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε και δεν ήθελε να ακούσει τις παγκάλιες ρήσεις.

Άκουσε τα κόμματα του αντιμνημονιακού "σοσιαλίζοντος" κρατισμού.






Αναγκαία διευκρινιστική παρέκβαση. Οι αθόρυβες εδώ και δύο δεκαετίες τεκτονικές ανακατατάξεις και το αντιμνημονιακό κίνημα. Γ. Σχόλιο 10.

Το  αντιμνημονιακό κίνημα είναι η ιδιαίτερη έκφραση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε μια συγκεκριμένη οικονομικο-πολιτική συγκυρία, στη δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης.

Το διεθνοποιημένο Κεφάλαιο για να εντάξει στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των ελεύθερων αγορών τις χώρες του πρώην «υπαρκτού» σοσιαλισμού και τις αναπτυσσόμενες από τον τρίτο κόσμο χώρες (π.χ. Κίνα, Ινδία), χρηματοδότησε την ένταξη με «δανεισμό». Κράτη, επιχειρήσεις, οικογένειες και άτομα δανείστηκαν με ποσά που υποθήκευαν το οικονομικό τους μέλλον για δεκαετίες. Οι επενδύσεις σε υποδομές, υπηρεσίες και κατανάλωση αύξησαν τη ζήτηση και την παγκόσμια ανάπτυξη. Όταν το συγκεκριμένο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης - γιατί περί αυτού επρόκειτο – έπιασε «οροφή», ξέσπασε η πολύμορφη κρίση χρέους.

Η ανθρωπότητα μπήκε στη δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης.

Σε άλλες εποχές, σε προγενέστερα καπιταλιστικά στάδια ανάπτυξης, η κρίση θα αντιμετωπιζόταν από τα κράτη έθνη με προστατευτικές οικονομικές πολιτικές και πόλεμο. Σήμερα - χωρίς να αποκλείεται στο τέλος λόγω της πίεσης των λαών, κυρίως του «Δυτικού κόσμου» και των εθνικών γραφειοκρατιών, η παλιά καλή συνταγή – έχει επιλεγεί στο εσωτερικό των «χρεωμένων» κρατών η καταστροφή της μεσαίας τάξης (γραφειοκρατικής και οικονομικής) και,  μέσω του παραγωγικού «εξορθολογισμού»,  η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Φυσικά, επειδή για τους καπιταλιστές  η «κρίση είναι ευκαιρία», στις γονατισμένες χώρες θα λεηλατηθούν τα «δίκτυα» (ενέργειας, νερού, συγκοινωνιών κ.λπ.)  οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι (π.χ. ορυκτός πλούτος), μα και κάθε τομέας της οικονομίας που θα έχει δυνητικά αναπτυξιακές προοπτικές. Ας μην μας ξεφεύγει από το νου ότι η καταστροφή κρατικών δομών και υπηρεσιών είναι και καταστροφή της μεσαίας τάξης και ενέχει έμμεσα ή άμεσα την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Η δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί παρά να τελειώσει αργά ή γρήγορα, αν όχι με την παγκόσμια διακυβέρνηση του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, με την παγκόσμια «συνεννόηση» - αρχικά νομισματική. Στην πράξη για τους λαούς του κόσμου σημαίνει οικονομική, κοινωνική και πολιτική «κινεζοποίηση».

Από εδώ εδράζεται η άποψή μας ότι στη βάση του το αντιπαγκοσμιοποιητικό και αντιμνημονιακό κίνημα είναι αντικαπιταλιστικό και παρά τα φαντάσματα του παρελθόντος  που βαραίνουν στις συνειδήσεις του παρόντος (π.χ. δεξιά/αριστερά), στο μέλλον - όλο και περισσότερο - θα παίρνει χαρακτηριστικά  ε ξ ε γ ε ρ τ ι κ ά.

Τρίτος μύθος του αριστερού «δαιμονίου»: Ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας και ο ΣΥΡΙΖΑ  το νέο ΠΑΣΟΚ. Σχόλιο 11.

Αρκετοί, άλλοι για προπαγανδιστικούς λόγους κι άλλοι εκ του πονηρού, ταυτίζουν ή συγκρίνουν τον Τσίπρα με τον Α. Παπανδρέου και τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Παρότι μια τέτοια ιστορική σύγκριση – δηλαδή ολιστική – εκ προοιμίου  μόνο σαν αστειότητα μπορεί να υπάρξει, γιατί το μεν ιστορικό κεφάλαιο Ανδρέας/ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει, ενώ το κεφάλαιο Αλέξης/ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά ανοίγει τώρα, υπάρχουν πλευρές της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας, αλλά και προοπτικές του «αύριο»,  που μπορούν να διαφωτιστούν μέσα από μια τέτοια σύγκριση.  Αυτή η μέθοδος-απόπειρα, αν θέλει να μην χαθεί στα μονοπάτια της υποκειμενικότητας και να είναι αποτελεσματική,  πρέπει - και μπορεί - να επικεντρωθεί μόνο στις πολιτικές διαφορές των δύο ζευγμάτων.

Οι διαφορές Α. Παπανδρέου/ΠΑΣΟΚ και  Α. Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ.

I) Οι ηγετικές διαφορές.

 Ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ηγέτης και πριν  το ΠΑΣΟΚ (αριστερή πτέρυγα Ε.Κ., ΠΑΚ).  Ο Α. Τσίπρας αναδείχθηκε ως αρχηγός μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες.

Ο Α. Παπανδρέου δημιούργησε ένα «προσωποπαγές αρχηγικό» νέο κόμμα (ΠΑΣΟΚ) ερχόμενος σε σύγκρουση με τον παλιό κεντροαριστερό σχηματισμό (Ε.Κ). Ο Α. Τσίπρας αποδέχτηκε τις εσωκομματικές ισορροπίες και την θέση του κόμματός του στην πολιτική χωροταξία.

Ο Α. Παπανδρέου έδινε στο κόμμα του - και ανάλογα με τις συγκυρίες - όποιο πολιτικό στίγμα τον συνέφερε προσωπικά με ελάχιστους εσωκομματικούς κλυδωνισμούς. Ο Α. Τσίπρας είναι δέσμιος ενός πολιτικού κομματικού στίγματος που δεν μπορεί να ανατραπεί δίχως την διάλυση του υπάρχοντος κομματικού μορφώματος.

H εικόνα, η σκηνική παρουσία, η ρητορεία και η άρθρωση του λόγου, του μεν Α. Παπανδρέου συνάδουν με το βαρύ «προφίλ» των ηγετών της ψυχροπολεμικής εποχής, του δε Α. Τσίπρα – πιο «ποπ - ροκ» - με την «ελαφρότητα» του τέλους των ουτοπιών. Ο Ανδρέας ήταν ο στιβαρός «πατέρας», ο Αλέξης είναι το αξιαγάπητο χαρισματικό  παιδί της διπλανής πόρτας. Σημ. Κάποιοι ηλίθιοι προσπαθούν να τον «βαρύνουν».

 

II. Ποιοτικές  διαφορές των κομματικών μηχανισμών.

Το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε ένα πολιτικοϊδεολογικό ρεύμα (αντιδεξιό, από ΕΑΜ έως και μεταπολίτευση) που πατούσε γερά στην Ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι προ ολίγων μηνών εξέφραζε την πολιτικοϊδεολογική απόπειρα τάσεων σχεδόν όλου του αριστερού φάσματος να αρθρώσουν Λόγο στην εποχή της παντοδυναμίας του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης επικράτησής του. Το ιστορικό του βάθος ήταν μικρό και τα θεμέλιά του πάνω σε κινούμενη άμμο.

Το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε τους αποκλεισμένους για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους πολίτες από τη νομή της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε κάποιους «αμετανόητους αριστερούς ρεαλιστές».

Το ΠΑΣΟΚ καβάλησε πάνω στο παγιοποιημένο εθνικοαπελευθερωτικό ρεύμα και κατάπιε σταδιακά όλους τους ανταγωνιστές του στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε με την κορύφωση του  αντιμνημονιακού  κύματος και μέχρι στιγμής δεν έχει εξουδετερώσει ούτε τους ανταγωνιστές του στους  χώρους της κεντροαριστεράς (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ)  και της αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ούτε στον αντιμνημονιακό χώρο (Καμμένος, Χ.Α.).

Στο ΠΑΣΟΚ υπήρχαν τάσεις (πολιτικοϊδεολογικές κατευθύνσεις χωρίς οργανωτικές υποδομές) και ομαδοποιήσεις (χαλαρές οργανωτικές μορφές γύρω από πρόσωπα). Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν Συνιστώσες με δικές τους οργανωτικές υποδομές και αυτόνομα κέντρα λήψης αποφάσεων (κόμματα μέσα στο κόμμα).

Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ήταν ένα κόμμα «περονικού» τύπου (πολυκεντρικό πολιτικά, μονοκεντρικό οργανωτικά, λαϊκιστικό,  πατριωτικό και με έναν ηγέτη που στεκόταν πάνω και πέρα από τις τάσεις ). Ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα είναι ένας συνασπισμός κομμάτων με διαφορετικά ή και αντίθετα πολιτικοϊδεολογικά στίγματα.

Στο χώρο του και στις εκλογικές συμμαχίες του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχαν προσωπικότητες και πολιτικές συγκροτήσεις  ικανές να αμφισβητήσουν τόσο την ηγεμονία του ηγέτη του όσο και την ηγεμονία του κομματικού του μηχανισμού. Οι συνεργαζόμενοι κατά καιρούς με το ΠΑΣΟΚ πολιτικοί (από τον δελφίνο της Δεξιάς Μπούτο έως τους Ανδρουλάκηδες) ήσαν ξεδοντιασμένοι και δεν έσερναν μαζί τους ένα μαζικό ρεύμα πολιτικοποιημένων «φίλων». Αντίθετα, οι συνεργαζόμενοι Πασόκοι με τον ΣΥΡΙΖΑ έρχονται συγκροτημένοι από «κάτι άλλο» και μέσα από τον προεκλογικό ρόλο της Σακοράφας μπορεί να διαμορφώσουν συνθήκες ικανές να αμφισβητήσουν ή και να ανατρέψουν την ηγεμονία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή, να πάνε σε «κάτι άλλο».

 

Το ΠΑΣΟΚ κοινωνικά άντλησε τη δύναμή του από τα μικροαστικά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.  Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Υπάρχει, όμως, μία ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη κοινωνική βάση στήριξης του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ: στη μεν πρώτη συμμετείχαν παραδοσιακά κοινωνικά στρώματα που δεν κινδύνευαν με αφανισμό, στη δε δεύτερη συμμετέχουν παλαιά και νέα κοινωνικά στρώματα (αποτέλεσμα των νέων οικονομικών δραστηριοτήτων της τελευταίας τριακονταετίας) που βιώνουν άμεσα από την οικονομική κρίση τον αφανισμό τους.

Όταν το ΠΑΣΟΚ προσγειώθηκε στην ιστορική πραγματικότητα (Δύση, ΝΑΤΟ, Τουρκική απειλή, ελληνική οικονομικοκοινωνική κατάσταση), «ξέχασε» τα περί ανατροπής προγράμματά του (Διακήρυξη 3ης Σεπτέμβρη) και «αρκέστηκε» στην πολιτική διαχείριση της πραγματικότητας. Από αριστερό κόμμα γρήγορα μετεξελίχτηκε σε κόμμα διαχείρισης του συστήματος (Σοσιαλδημοκρατικό). Στο σημείο αυτό αντιμετώπισε το δίλλημα της ιστορικής αντίφασης, ένα δίλλημα που αντιμετώπισαν, αντιμετωπίζουν  και θα αντιμετωπίσουν κάθε αριστερό κόμμα διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα: πώς, πώς θα υπάρξω; Τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν ως κοινωνική τους  βάση τις γραφειοκρατικές οργανωτικές δομές μιας μεγάλης εργατικής τάξης  και με αυτό το δεδομένο υπάρχουν, λειτουργούν και συγκροτούν τις πολιτικές συμμαχίες τους. Στην Ελλάδα η εργατική τάξη ήταν αναλογικά μικρή και διασπασμένη σε αμέτρητες μικρές παραγωγικές μονάδες, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η πολιτική με ιστορικούς όρους  «συντήρηση» ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Αλήθεια είναι πως το ΠΑΣΟΚ , προς τιμή του, δεν παρέδωσε τα όπλα χωρίς μάχη. Προσπάθησε με μια σειρά μέτρων να «σοσιαλδημοκρατικοποιήσει» τα μικροαστικά στρώματα και κυρίως του βιοτέχνες και τους αγρότες (Συνεταιρισμοί). Η μικροαστική ιδεολογία του παραγωγού, η οποία δεν μπορεί να «συνυπάρξει σε συλλογικές παραγωγικές διαδικασίες», αναπόφευκτα  θριάμβευσε για άλλη μια φορά. Οι Μπολσεβίκοι και ο Στάλιν το πρόβλημα το έλυσαν καταργώντας την μικρομεσαία μονάδα, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας, παρά τα τεράστια ποσά που επένδυσαν, παραιτήθηκαν ηττημένοι. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ  γύρισε «νομοτελειακά» και μονοδιάστατα στην παλιά καλή συνταγή των πολιτικάντηδων μιας παρασιτικής οικονομίας: αντιπαραγωγική αύξηση του Δημοσίου («κρατισμός», ρουσφέτια), δημιουργία κρατικοδίαιτων νέων «τζακιών» και νέων παρασιτικών κοινωνικών στρωμάτων (π.χ. κάθε μορφής και απόχρωσης Σύμβουλοι), δημιουργία μιας κομματικής στρατιάς άλωσης του Δημοσίου και τα λοιπά. Η «σοσιαλιστική μικροαστική ιδεολογία» της πρώτης φάσης του ΠΑΣΟΚ (1974-1981) μετατράπηκε σε ένα ευκολοχώνευτο - βολικό για όλους – αντιδεξιό προοδευτικό ιδεολόγημα που απέκρυπτε την βαθειά αντιδραστική φύση των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Προϋπολογισμοί, κοινοτικοί πόροι και τεράστια δάνεια σπαταλήθηκαν στον βωμό συντήρησης της «κοινωνικής» κομματικής βάσης. Μαζί τα έφαγαν! Μόνο που κάποιοι έφαγαν πάρα πολύ περισσότερα και οι πολλοί συνειδητοποίησαν πως τους έκαναν συνενόχους ταΐζοντάς τους τις σάρκες τους και τις σάρκες των παιδιών τους! Εδώ, προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, πρέπει να επισημανθεί ότι,  η Δεξιά και τις δύο φορές που βρέθηκε στην εξουσία (Μητσοτάκης, Καραμανλής), παρά τις φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες κορώνες,  σε γενικές γραμμές υιοθέτησε με υπέρμετρο ζήλο την  τακτική του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση εισήλθε στον σκοτεινό διάδρομο της μετεξέλιξης. Η αναγκαιότητα για νέο οργανωτικό σχήμα μπήκε στην ημερησία διάταξη. Οι αριστερίστικες εκθέσεις ιδεών που βαφτίζονταν προγράμματα  παραμερίζονται σχεδόν ασυνείδητα. [«Σχεδόν», μόνη σοβαρή πρόταση (αριστερή και κυβερνητική) από ότι προτείνει το φάσμα ΣΥΡΙΖΑ,  είναι η πρόταση του ΣΥΝ για την Διαχείριση των Απορριμμάτων].  Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση (π.χ. εκ προοιμίου αποδοχή Ευρώ) παίρνει κεφάλι. Ίσως, όμως, μέσα από την αναπόφευκτη εσωκομματική σύγκρουση «Δεξιών» και «Αριστερών» περισωθεί η αριστερή πολιτικο-ιδεολογική πλατφόρμα και ο ΣΥΡΙΖΑ βγει έξω από τα σενάρια διαχείρισης του συστήματος και πατήσει γερά στα κοινωνικά στρώματα που τον έφεραν στην κορυφή,  βάζοντάς τα στο κέντρο της πολιτικής του πρότασης. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύει να τα βρει απέναντί του  πριν καν ανέλθει στην Εξουσία!!!!!!

Λοιπόν, ούτε ο Αλέξης είναι Ανδρέας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ!