ΚΑΙ…

 Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε, κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;». Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και δεν είναι εφιάλτης. Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε...

ιδρωμένοι. Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».

Μόνο πέφτουμε.

Έτσι και τώρα. «Μετά το βουνό είναι η ανάπτυξη», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα ξεκινάνε οι νέες θέσεις εργασίας», «μετά τη στροφή τελειώνουν τα μνημόνια»… Και μετά την τελευταία στροφή έρχονται τα μαντάτα για νέα μνημόνια, για νέα ανεργία, για νέα μέτρα… Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και αυτό είναι πραγματικός εφιάλτης. Αλλά δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε. Δεν ουρλιάζουμε.

Μόνο πέφτουμε.

Μέχρι που αρχίζει να μας αρέσει αυτή η αίσθηση της πτώσης. Και αφηνόμαστε να μας καταπιεί η δίνη του τίποτα. Απολαμβάνουμε το κενό. Τον ξεπεσμό στην ανυποληψία μας. Δίχως τέλος. Έχει και πιο κάτω να πέσουμε… Και πέφτουμε… Και πέφτουμε…. Γιατί εμείς δεν κάναμε κάτι. Γιατί εμείς περιμέναμε πάντα «κάτι να γίνει». Από μόνο του. Και τώρα που πέφτουμε, δεν ήρθε ο από μηχανής θεός να μας πιάσει. Κι ακόμη κι αν ήθελε να έρθει, σίγουρα θα του το απαγόρευε κάποια δικαστική απόφαση, κάποια εγκύκλιος, κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου…. Τίποτα δεν κάνουμε πια.

Μόνο πέφτουμε.

[Στ’ αστεία παίζαμε…] Μανώλης Αναγνωστάκης

Στ’ αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας

Κλέφτες!

Στα ψέματα παίζαμε!

Μα, στ’ αλήθεια πέφτουμε. Μόνο πέφτουμε….

Τα χάσαμε όλα.

Και γίναμε θέαμα… Αντικείμενο αφ’ υψηλού κριτικής. Εκείνων που μας έσπρωξαν με ωραία λόγια. Και μας έπεισαν ότι πρέπει να πέσουμε για να σηκωθούμε. Κι εμάς, μας άρεσε. Να πέσουμε… Να γίνουμε θυσία. Να πιστεύουμε σε ψέματα. Να κοροϊδευόμαστε. Να περιμένουμε.

Να πέφτουμε…
Εγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

http://greki-gr.blogspot.gr/2014/07/blog-post_4195.html#more