Το ΑΡΝΟΥΜΑΙ των Ισραηλινών εφέδρων
Το αντιμιλιταριστικό κίνημα στο Ισραήλ, που βρίσκει την οργανωμένη του μορφή στην οργάνωση «Yesh Gvul-Υπάρχει ένα Όριο» αποτελεί πηγή έμπνευσης για το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, κάθε συνιστώσα του αντιμιλιταριστικού-αντιπολεμικού κινήματος καθώς σε συχνά πολεμικές συνθήκες στέκεται απέναντι στην ισραηλινή κυβέρνηση και τις κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις, αμφισβητώντας τη βαρβαρότητα τους και τα εθνικά δίκαια που προφασίζονται για να διαιωνίζουν την σκλαβιά του Παλαιστινιακού λαού.
Γράφαμε λοιπόν στο οπισθόφυλλο του βιβλίου«ΑΡΝΟΥΜΑΙ. ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ-ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥΣ» (εκ. Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση) με συγγραφέα τον αείμνηστο συναγωνιστή Peretz Kidrom:
«Όταν το καλοκαίρι του 2001 μάθαμε για την ύπαρξη της Yesh Gvul και για το κίνημα της άρνησης στον ισραηλινό στρατό, πραγματικά νομίζαμε πως πρόκειται για φάρσα ή το πολύ για μια προσπάθεια παρανοϊκών περιθωριακών.Τα στερεότυπα στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ ισχυρά: οι Ισραηλινοί είναι οι Εβραίοι και, όσο κι αν ο αντισημιτισμός δεν έχει πραγματικές ρίζες στην Ελλάδα, ο Εβραίος ταυτίζεται με το "κακό" της υπόθεσης. Στο χώρο της αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου η αντίληψη έχει και μια άλλη διάσταση.
Το παλαιστινιακό θεωρείται μια στενά "εθνική" διαμάχη. Είναι ένας λαός, ο παλαιστινιακός, που παλεύει για την εθνική του ανεξαρτησία ενάντια στον κατακτητή του, το Ισραήλ, που χαίρει της αμέριστης και προκλητικής συμπαράστασης του παγκόσμιου χωροφύλακα, των ΗΠΑ. Και οι δύο πλευρές θεωρούνται συμπαγείς σαν ατσάλι. Τα γεγονότα, όμως, διαψεύδουν αυτή τη μάλλον απλοϊκή θεώρηση. [...] Η έκδοση αυτή έρχεται πρώτα από όλα να κλονίσει αυτά τα στερεότυπα. Για να δείξει ότι ακόμη και στο εσωτερικό του "ισχυρού", του κατακτητή, υπάρχει αντίσταση, η οποία μάλιστα έχει τη δυνατότητα να αποβαίνει καθοριστική σε κρίσιμες στιγμές. Έρχεται να δείξει ότι το Ισραήλ δεν είναι μόνο ο Σαρόν και το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας που δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα για να επιτύχει τους στόχους του. Έρχεται να δείξει ότι οι στατιστικές που δείχνουν το 63% του πληθυσμού να στηρίζει την πολιτική αυτή είναι η μια μόνο όψη του νομίσματος. Υπάρχει και ένα "άλλο" Ισραήλ. [...]
ΤΟ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, Η YESH GVUL ΣΤΕΚΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Αρχές Ιουλίου και ενώ η Γάζα βομβαρδίζεται, για μια ακόμη φορά Ισραηλινοί στέκονται ενάντια στο Ισραήλ! Γράφει ο συντάκτης του left.gr:
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ προλογίζοντας την ανακοίνωση τους επισημαίνει: «Ενώ το Κράτος Τρομοκράτης Ισραήλ δολοφονεί αδίστακτα αμάχους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη επιδιώκοντας τη διαιώνιση της Κατοχής και της κυριαρχίας του, το Αντιπολεμικό και Αντιμιλιταριστικό Κίνημα λέει ΟΧΙ-ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΟΡΙΟ. Και μάλιστα, αυτό το υπερήφανο και γεμάτο ανθρωπιά ΟΧΙ διατυπώνεται μέσα στον Στρατό και ενάντια στην ακροδεξιά και κτηνώδη κυβέρνηση Νετανιάχου. Είναι ένα ακόμη ΟΧΙ στα κοράκια του Ισραήλ από τους έφεδρους στρατιώτες.
Συγχαρητήρια για το κουράγιο σας που δείχνετε αρνούμενοι να συμμετάσχετε σε έναν άδικο και εγκληματικό πόλεμο. Ο πόλεμος είναι επιλογή των αντιδημοκρατικών καταχτητών των Παλαιστινίων. Είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε όσους πιο πολλούς γίνεται αρνητές τέτοιων αντιδημοκρατικών πράξεων. Σας προσκαλούμε δημοσίως σε μια ολονύχτια συγκέντρωση αλληλεγγύης σε όσους είναι φυλακισμένους, αυτή την Παρασκευή, για να υποστηρίξουμε τον Uriel Ferrera και τους υπόλοιπους αρνητές που βρίσκονται φυλακισμένοι. Συνάντηση στον λόφο με θέα τις φυλακές με αριθμό 6, κοντά στο Athlit στις 12.00. Ελάτε και υποστηρίξτε όσους υποστηρίζουν το δικαίωμα να λες όχι και το πληρώνουν με φυλάκιση.
Natan Blanc, αρνητής στράτευσης. Αποφυλακίστηκε πριν από ένα χρόνο ακριβώς, χάρη στις κινητοποιήσεις της Yesh Gvul και του αντιμιλιταριστικού κινήματος».
Στις 21 Μαρτίου 2014 έχει δημοσιευτεί και στον ελληνικό τύπο η μεγαλύτερη δήλωση Άρνηση Στράτευσης στην νεώτερη ιστορία του Ισραήλ, καθώς 50 νεαροί Ισραηλινοί στέλνουν γράμμα στον Netanyahu, ξεκαθαρίζοντας:
"Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε στον κατοχικό στρατό".
Δεκάδες νέοι Ισραηλινοί έστειλαν στον πρωθυπουργό, Binyamin Netanyahu, ένα γράμμα στο οποίο δήλωναν την άρνησή τους να υπηρετήσουν τον Ισραηλινό στρατό. [*]. Αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα αρνητών στράτευσης στη πρόσφατη ιστορία του Ισραήλ. Πρόκειται για την πρώτη κίνηση μετά από 5 χρόνια, που, όμως, έπεται μιας μακράς παράδοσης κοινών αντιρρησιών συνείδησης. Η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ επιχειρεί να διευρύνει την στρατολογία σε όλες τις εθνικές ομάδες που βρίσκονται στο Ισραήλ παρά τη θέλησή τους και στους νέους ανθρώπους σε όλη την επικράτεια που αντιδρούν με την άρνησή τους να υπηρετήσουν τον ισραηλινό στρατό.
Σκοπός της δήλωσης αυτής είναι η διαμαρτυρία ενάντια στην παρατεταμένη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, όπου, σύμφωνα με τους υπογραφόμενους «τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται και πράξεις που ορίζονται από το διεθνές δίκαιο σαν εγκλήματα πολέμου διαιωνίζονται σε καθημερινή βάση." Διαμαρτύρονται, επίσης, για τον τρόπο κατά τον οποίο ο στρατός επηρεάζει την ζωή του πολίτη, βαθαίνοντας το σεξισμό, τον μιλιταρισμό, τη βία, τις ανισότητες και το ρατσισμό που συναντώνται στην ισραηλινή κοινωνία.
Ο Mandy Cartner, ένας 16χρονός υπογραφόμενος από το Tel Aviv αναφέρει: "Οι πράξεις του στρατού μας απομακρύνουν από το να βρούμε μια λύση και από το να δημιουργήσουμε ειρήνη, δικαιοσύνη και ασφάλεια. Η άρνησή μου αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης της αντίθεσής μου στα λάθη που πραγματοποιούνται καθημερινά στο όνομα μας και μέσα από εμάς."
Ο Shaked Harari, ένας 17χρονός υπογραφόμενος από το Bat Yam, είπε: "Ο στρατός υπηρετεί τους κατέχοντες την εξουσία και όχι τους πολίτες, οι οποίοι είναι μονάχα ένα εργαλείο. Οι φίλοι μου και εγώ αρνούμαστε να είμαστε βορά αυτών των κανονιών."
Ο Roni Lax, ένας 20χρονός υπογραφόμενος από το Bnei Brak: "Στεκόμαστε με αλληλεγγύη με τους ορθόδοξους νέους και την αραβική νεολαία- χριστιανούς και Δρούζους, κάποιοι από τους οποίους κρατούνται κατά καιρούς στις στρατιωτικές φυλακές."
Ακολουθεί η δήλωσή τους, που είναι συγκλονιστική από άποψη πολιτικής οξύνοιας και διεθνισμού:
"Εμείς, πολίτες του κράτους του Ισραήλ, έχουμε κληθεί να υπηρετήσουμε τον ισραηλινό στρατό. Κάνουμε έκκληση στους παραλήπτες αυτής της επιστολής να παρακάμψουν ό,τι θεωρούνταν πάντα δεδομένο και να λάβουν υπόψη τις επιπτώσεις της στρατιωτικής θητείας.
Εμείς, οι υπογραφόμενοι, προτιθέμεθα να αρνηθούμε να υπηρετήσουμε στον στρατό και κυριότερος λόγος για αυτό είναι η αντίθεσή μας στην στρατιωτική κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. Οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές υπό κατοχή ζουν υπό την κυβέρνηση του Ισραήλ χωρίς να το έχουν επιλέξει και μη έχοντας νόμιμη διέξοδο ώστε να επηρεάσουν τις διαδικασίες που λαμβάνονται οι σχετικές αποφάσεις. Κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε ισότιμο ούτε δίκαιο. Στα εδάφη αυτά, καταστρατηγούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, και πράξεις που ορίζονται από το διεθνές δίκαιο σαν εγκλήματα πολέμου διαιωνίζονται σε καθημερινή βάση. Αυτές περιλαμβάνουν δολοφονίες, η σύνταξη παράνομων συμφωνιών στα κατοχικά εδάφη, διοικητικές κρατήσεις, βασανιστήρια, ομαδικές τιμωρίες και η άνιση κατανομή πηγών όπως ηλεκτρισμός και νερό. Οποιαδήποτε μορφή στρατιωτικής θητείας ενισχύει αυτό το καθεστώς. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τη συνείδησή μας, δε μπορούμε να συμμετάσχουμε σε ένα σύστημα που διαπράττει τα ανωτέρω.
Το πρόβλημα με το στρατό δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με την καταστροφή που επιβάλλει στην παλαιστινιακή κοινότητα. Διεισδύει καθημερινά και στην ισραηλινή κοινωνία: διαμορφώνει το εκπαιδευτικό σύστημα, τις ευκαιρίες στην αγορά εργασίας, ενώ παράλληλα προωθεί το ρατσισμό, τη βία και τον εθνικισμό, τις διακρίσεις βάσει εθνικότητας και φύλου.
Αρνούμαστε να συμβάλλουμε στο στρατιωτικό σύστημα προάγοντας και διαιωνίζοντας την αρσενική κυριαρχία. Κατά τη γνώμη μας, ο στρατός ενθαρρύνει ένα βίαιο αρσενικό ιδεατό, το οποίο είναι επιβλαβές για όλους, ειδικά για όσους δεν «χωρούν» σε αυτό. Επιπλέον, αντιτιθέμεθα στην καταπίεση και τις διακρίσεις και σε μεγάλο βαθμό τις έμφυλες δομές εξουσίας μέσα στο στρατό.
Αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τις αρχές μας ως όσο για να γίνουμε αποδεκτοί από την κοινωνία. Έχουμε σκεφθεί την άρνηση μας αυτή βαθειά και εμμένουμε στις αποφάσεις μας.
Καλούμε τους συνομηλίκους μας, αυτούς που τώρα υπηρετούν ή που εκκρεμεί η θητεία τους, και ευρύτερα την ισραηλινή κοινωνία, να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στην κατοχή, το στρατό, και το ρόλο του για την ισραηλινή κοινωνία. Πιστεύουμε στη δύναμη και τη δυνατότητα των πολιτών να αλλάξουν την πραγματικότητα προς το καλύτερο δημιουργώντας μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η άρνησή μας εκφράζει την πεποίθηση μας αυτή.
ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΑΠΗΧΗΣΗ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
Στο εξαιρετικό κείμενο της Ελένης Μαυρούλη με τίτλο«Έχεις δικαίωμα να αρνείσαι εντολές». Έχεις δικαίωμα να μη σκορπάς τον θάνατο» στοtoperiodiko.gr, που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζουμε κοινές απόψεις, αγωνίες και έμπρακτη αλληλεγγύη, όπως αποτυπώθηκαν στο σχετικό βιβλίο «ΑΡΝΟΥΜΑΙ» που είχε εκδώσει η ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ και εκφράζονται σε μια διαδρομή ετών από το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, διαβάζουμε μια αναλυτική και γεμάτη ευαισθησία παρουσίαση της πολύχρονης δράσης του ισραηλινού αντιμιλιταριστικού κινήματος.
«Μια σημαία γεμάτη θάνατο «Δεν υπάρχει τόσο όμορφο μέρος στον κόσμο όσο η Γάζα. …Και οι ελιές της, οι πιο πικρές του κόσμου, από τα δάκρυα ενός λαού που σήμερα κατέχουμε εμείς, χθες κάποιοι άλλοι…. Οι γυναίκες της Γάζας είναι οι πραγματικοί ήρωες. …Όταν δουλεύουν στους αγρούς, μόνες, κλαίνε για τα νιάτα και τα όνειρά τους, για τους νεκρούς ή φυλακισμένους γιους τους ή για αυτούς που θα σκοτωθούν. Ξαφνικά, σκέφτομαι την μάνα μου, που δεν κοιμάται όσο λείπω. Της εξηγώ ότι μόνο πίνουμε ουίσκι και τρώμε ελιές, αλλά δεν με πιστεύει και κλαίει. …Την προηγούμενη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης, ο Ντάνιελ, το παιδί που εγκατέλειψε τη ζωή του στη Γαλλία για να υπηρετήσει την πατρίδα, κατά λάθος πυροβόλησε στο πλήθος, και μία έγκυος σκοτώθηκε. Έτρεξα δίπλα της προσπαθώντας να τη βοηθήσω, αλλά ήδη πέθαινε. Με κοίταξε λυπημένα και κυλούσαν δάκρυα από τα μάτια της. Ήξερα ότι πέθανε και το πέντε μηνών μωρό της, στην κοιλιά της. Αιμορραγούσε πολύ στην κοιλιά και χρειάστηκαν κάποια λεπτά για να συνέλθω και να αρχίσω να προσπαθώ να σταματήσω την αιμορραγία. Μετά πέθανε. Ο λοχίας και εγώ ξεσπάσαμε σε λυγμούς. Ο Μάνι, ο οδηγός, μουρμούριζε ότι ήταν μόνο μια Παλαιστίνια. Νεκρή, και τι έγινε; Έβλεπα όμως ότι έκλαιγε…
Κανείς δεν είπε τίποτε στον Ντάνιελ. Έγινε μια τυπική ανάκριση και κατέληξε ότι ήταν λάθος. Κανείς δεν ανέφερε τον Ντάνιελ. Είπα στον λοχία ότι ο Ντάνιελ χρειάζεται άδεια και ότι πρέπει να του μιλήσουμε. Τα επεισόδια όμως ήταν καθημερινά. Ήμασταν όλοι συνέχεια απασχολημένοι, περισσότερες διαδηλώσεις, περισσότεροι νεκροί, ένιωθα ότι τρελαίνομαι. Μας έμαθαν να πυροβολούμε, να στήνουμε ενέδρες, να πηδάμε από αεροπλάνα, να, να, …Δεν μας έμαθαν να μιλάμε, να κλαίμε, να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Ο Ντάνιελ είπε ότι πάει μια βόλτα να πάρει αέρα. Ρώτησα αν θέλει παρέα. Όχι, είπε. Μετά ακούσαμε έναν πυροβολισμό. Για μένα όλα τελείωσαν εκεί»…
Αυτά έγραφε το 2002 ο Ταλ Μπέλο, επιλοχίας τεθωρακισμένων στον ισραηλινό στρατό, στην ανοιχτή επιστολή αρνητών εφέδρων με τον τίτλο Courage to Refuse. Τότε, το 2002, ένα χειμώνα γεμάτο θάνατο, αίμα και ισοπέδωση στη Δυτική Όχθη, επανήλθε στο προσκήνιο το κίνημα των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ. Οι συγκεκριμένοι στρατιώτες, είτε πρόκειται για την πρώτη θητεία τους είτε για τις αλλεπάλληλες εφεδρείες των επόμενων χρόνων, δεν αρνούνται γενικώς να υπηρετήσουν. Υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις που συνδέονται και με την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία. Πρόκειται για στρατιώτες που αρνούνται να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, να πάρουν μέρος στις επιχειρήσεις που γίνονται εκεί. Στρατιώτες που ζητούν οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF), γιατί έτσι ονομάζεται ο ισραηλινός στρατός, να τιμά την ονομασία του. Η στρατιωτική ηγεσία αρχικώς ακολούθησε την πεπατημένη. Πειθαρχικές ποινές, στρατοδικεία, φυλακίσεις. Η δράση, όμως, έφερνε αντίδραση, και το κίνημα μεγάλωνε. Έτσι, πλέον, έχει «επιλεκτική» στάση. Συνήθως αποσιωπά τα περιστατικά, αποφεύγει τις μεγάλες ποινές και προσπαθεί να υποτιμήσει το φαινόμενο.
Ισραηλινοί μαθητές, αρνητές στράτευσης
Απόφαση ζωής: Η εμφάνιση της ανοιχτής επιστολής των εφέδρων*, το 2002, προκάλεσε πραγματικό σεισμό στην ισραηλινή πολιτική σκηνή και κοινωνία. Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το μαντέψει κανείς. Σε μια χώρα όπου η θητεία είναι υποχρεωτική για άνδρες (3 χρόνια) και γυναίκες (2 χρόνια), με τους πρώτους να παραμένουν σε εφεδρεία για πολλά χρόνια ακόμη και σχεδόν κάθε χρόνο να καλούνται για έναν τουλάχιστον μήνα, είτε για να συμμετάσχουν σε κάποια επιχείρηση στα κατεχόμενα εδάφη, είτε για μετεκπαίδευση, σε μια χώρα όπου στην είσοδο των κέντρων διασκέδασης δεν υπάρχει πορτιέρης αλλά ένοπλος φρουρός και ανιχνευτής μετάλλων, όπου η εικόνα των στρατιωτών στο δρόμο, στις στάσεις των λεωφορείων, παντού, και των εποίκων με το όπλο να κρέμεται στην πλάτη τους, είναι καθημερινότητα, το να αρνείσαι να υπηρετήσεις δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα. Σε μια χώρα όπου γενιές πολιτών έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι το Ισραήλ ζει και αναπνέει μόνο με το όπλο γιατί απειλείται η ύπαρξή του και η ασφάλειά του, το να αρνείσαι να υπηρετήσεις είναι μια οδυνηρή απόφαση ζωής με τεράστιο κόστος.
Δεν είσαι απλώς προδότης. Δεν τίθεσαι απλώς στο περιθώριο. Είσαι σχεδόν αποκλεισμένος από κάθε δουλειά στο δημόσιο τομέα. Είσαι σχεδόν αποκλεισμένος από οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στο πολιτικό προσωπικό της χώρας όλα τα τελευταία χρόνια: ο ένας πρώην στρατιωτικός διαδέχεται τον άλλον (πχ. Σαούλ Μοφάζ, Μπεν Ελιέζερ, Αριέλ Σαρόν) ενώ η στρατιωτική θητεία του καθενός αποτελεί βασικό ατού κάθε προεκλογικής εκστρατείας. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, ακριβώς λόγω του ότι συνήθως το απολυτήριο στρατού είναι προαπαιτούμενο για τα πάντα. Και αν τελικά αποφασίσεις να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας; Ε, τότε, βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τον κίνδυνο, κάποια στιγμή μέσα στον χρόνο, όταν φτάσει και πάλι η σειρά σου για την εφεδρεία (στους άνδρες) να βρεθείς και πάλι στο εδώλιο του στρατοδικείου και να εκτίσεις το χρόνο της εφεδρείας σου στις στρατιωτικές φυλακές. Όχι και τόσο καλή διαφήμιση για το γραφείο, το ιατρείο ή την επιχείρησή σου προφανώς.
Μακρά ιστορία άρνησης στράτευσης στα κατεχόμενα
Παρόλα αυτά, το κίνημα των αρνητών στράτευσης στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη (το οποίο γίνεται σαφές ότι είναι άμεσα συνδεδεμένο και με το φιλειρηνικό κίνημα του Ισραήλ) δεν είναι διόλου αμελητέο. Το 1970, μια πρώτη ομάδα αποφοίτων λυκείου, έστειλαν επιστολή στην τότε πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ, όπου αρνούνταν να υπηρετήσουν σε κατεχόμενα αραβικά εδάφη (άλλωστε ήταν μόλις τρία χρόνια μετά τον πόλεμο των έξι ημερών), και κατηγορούσαν την ισραηλινή ηγεσία ότι δεν είναι μόνο θύμα, όπως θέλει να παρουσιάζεται, αλλά ευθύνεται για την καλλιέργεια κλίματος διαρκούς σύγκρουσης στην περιοχή. Το 1987, κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, μια δεύτερη ομάδα αποφοίτων λυκείου επίσης αρνήθηκε να υπηρετήσει στα κατεχόμενα εδάφη. Έκτοτε, οι απόφοιτοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη θητεία τους στα κατεχόμενα αποκαλούνται Shministim, που, στα εβραϊκά σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει «απόφοιτοι λυκείου». Ένα τρίτο κύμα διόγκωσης του κινήματος των Shministim καταγράφηκε το 2001, κατά την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα. Ίσως η πιο διάσημη περίπτωση να είναι αυτή της Ομέρ Γκόλντμαν, της κόρης ανώτατου αξιωματικού της Μοσάντ, η οποία και φυλακίστηκε λόγω της άρνησής της.
«Έχεις δικαίωμα να αρνείσαι εντολές..» Η Yesh Gvul [Υπάρχει ένα όριο] είναι, ίσως, η γνωστότερη οργάνωση στήριξης αρνητών στράτευσης στα κατεχόμενα εδάφη, είτε πρόκειται για νεοσύλλεκτους, είτε για εφέδρους. Η οργάνωση δημιουργήθηκε το 1982, στο μέσον της ισραηλινής εισβολής στο Λίβανο. Τότε, 3000 έφεδροι είχαν απευθύνει σχετική επιστολή στον τότε πρωθυπουργό, Μεναχέμ Μπέγκιν και στον τότε υπουργό Άμυνας, Αριέλ Σαρόν. Αρκετοί εξ’ αυτών πέρασαν στρατοδικείο και έκτισαν ποινές φυλάκισης. Βασικό σύνθημα της Yesh Gvul είναι ότι ο κάθε στρατιώτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί να εκτελέσει διαταγές όταν κρίνει ότι αυτές «υπόκεινται σε μαύρη σημαία». Πρόκειται για αναφορά στην απόφαση ενός ισραηλινού δικαστηρίου, το 1956 μετά τη σφαγή στο Καφρ Κασμ. Οι δικαστές είχαν καταστήσει σαφές ότι κάθε στρατιώτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνείται τις εμφανώς παράνομες διαταγές, πάνω από τις οποίες κυματίζει «μαύρη σημαία». Στα 58 χρόνια που πέρασαν από τότε, ούτε ένας από τους στρατιώτες που αρνήθηκαν να εκτελέσουν διαταγές δεν προστατεύθηκε με βάση αυτήν την απόφαση από την ισραηλινή στρατιωτική δικαιοσύνη.
Την επιστολή των εφέδρων, το 2002, διαδέχτηκε η «επιστολή των πιλότων», τον Σεπτέμβριο του 2003, που έφερε την υπογραφή 27 εφέδρων πιλότων. Δημοσιοποιήθηκε μετά τη ρίψη βόμβας ενός τόνου σε συνοικία στη Γάζα προκειμένου να σκοτωθεί ο Σάλαχ Σχεχάντε, στέλεχος της στρατιωτικής πτέρυγας της Hamas. «Εμείς, τόσο οι βετεράνοι όσο και οι εν ενεργεία πιλότοι, που μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να αγαπάμε το κράτος του Ισραήλ, αρνούμαστε να συμμετάσχουμε σε αεροπορικές επιδρομές κατά πολιτικών στόχων», ανέφεραν μεταξύ άλλων οι πιλότοι που χαρακτήριζαν τις επιθέσεις αυτές «παράνομες και ανήθικες, ευθέως εκπορευόμενες από τη συνέχιση της κατοχής που διαφθείρει την ισραηλινή κοινωνία στο σύνολό της». Το ισραηλινό ΓΕΣ έδωσε εντολή να αποστρατευθούν όλοι.
Ακόμη και στις γραμμές των ειδικών δυνάμεων έχουν υπάρξει αντιδράσεις. Το Δεκέμβριο του 2003, ήρθε στη δημοσιότητα επιστολή με 13 υπογραφές εφέδρων της επίλεκτης μονάδας κομμάντο SayeretMatkal προς τον τότε πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν που ανέφερε μεταξύ άλλων: «δεν πρέπει πια να συμμετέχουμε στην κατοχή. Δεν πρέπει πια να συμμετέχουμε στη στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από εκατομμύρια Παλαιστινίους».
«Αρρώστια»… Είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των αντιδράσεων, και οι επιπτώσεις που η συνέχιση της κατοχής έχει στην ίδια την ισραηλινή κοινωνία. Μια κοινωνία βαθιά διχασμένη καθώς λόγο και ρόλο στη λήψη της χάραξης πολιτικής έχουν και μια σειρά κοινωνικές ομάδες, για παράδειγμα οι υπερορθόδοξοι εβραίοι που εκφράζονται δια των δικών τους κομμάτων όπως είναι το «Shas», οι οποίοι τάσσονται, σε μεγάλη πλειοψηφία, υπέρ της διαιώνισης της κατοχής και του εποικισμού στο όνομα και της «θεϊκής βούλησης», αλλά οι ίδιοι ζουν μόνο με προνοιακά επιδόματα και δεν υπηρετούν στο στρατό, παρά τις αλλεπάλληλες νομικές προσπάθειες να αρθεί αυτή η εξαίρεση, επειδή όλη τους η ζωή είναι αφιερωμένη στην μελέτη των ιερών κειμένων.
Μια κοινωνία που βουλιάζει ολοένα περισσότερο στον εθισμό της βίας και του θανάτου του άλλου, βιώνοντάς τον ως κάτι το αναγκαίο. Που συνδέει τη διαφύλαξη της ύπαρξής της με την πρόκληση ανείπωτου πόνου και εξευτελισμού σε έναν άλλο λαό. Που εξαρτά την έννοια της ασφάλειάς της από τη διάλυση κάθε ελπίδας και προοπτικής ανεξαρτησίας και δημιουργίας βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Μιας κοινωνίας που αποδέχεται το να συμπεριφέρεται σε άλλους ανθρώπους χειρότερα από ό,τι σε ζώα και δια της διαδικασίας αυτής αποκτηνώνεται η ίδια.
…και αντίδραση «….Στην αρχή δεν τολμάς ούτε καν να αναρωτηθείς. Κάνεις ό,τι και οι άλλοι. Συνηθίζεις, ίσως, και σε ορισμένους αρέσει κιόλας. Πού αλλού στον κόσμο μπορείς να κάνεις περιπολία, να περπατάς σαν βασιλιάς, να παρενοχλείς και να ταπεινώνεις τους πεζούς, αν σου κάνει κέφι, και ταυτόχρονα να νιώθεις ότι υπερασπίζεις την πατρίδα σου; …. Αρχικά απλώς ζητούσα, όταν ξαναπαρουσιαζόμουν, να μην πηγαίνω περιπολίες, να μην συμμετέχω άμεσα. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, ο παραλογισμός, το μίσος και η πρόκληση αυξάνονταν διαρκώς. Ενώ οι στρατηγοί μετέτρεπαν της Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις σε τρομοκρατική οργάνωση, μια φωνή μέσα μου έλεγε: «αν δεν βλέπεις ότι πρόκειται για ένα φρικτό έγκλημα, τότε είσαι άρρωστος» σημείωνε, στην επιστολή των εφέδρων αρνητών, ο Ασαφ Ορόν, επιλοχίας πεζικού.
Όχι. Δεν είναι όλη η ισραηλινή κοινωνία ίδια. Δεν είναι όλη η ισραηλινή κοινωνία «άρρωστη», όπως λέει ο Ορόν. Η εικόνα αυτών των ανθρωπόμορφων πλασμάτων που παρακολουθούν με κιάλια, αραχτοί στον καναπέ, τις ισραηλινές βόμβες να σπέρνουν το θάνατο στη Γάζα και πανηγυρίζουν για τα διαμελισμένα κορμιά των μικρών παιδιών, αυτή η εμετική εικόνα, ευτυχώς, δεν αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο λαό. Υπάρχουν και οι άλλες φωνές. Δεν είναι οι πιο ισχυρές. Δεν είναι πλειοψηφία. Όμως υπάρχουν. Και υπάρχουν, παρά το κόστος που καλούνται να πληρώσουν εφ’ όρου ζωής. Αξίζει να τις ακούμε και να μην τις ξεχνάμε.
«Μας κατηγορώ γιατί καταπιέζουμε έναν λαό, γιατί είμαστε αδιάφοροι στον πόνο του, παρά το κυνηγημένο παρελθόν μας, γιατί ταπεινώνουμε και εξαθλιώνουμε τους Παλαιστινίους, μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, χρόνια. Γιατί δεν βλέπουμε τον εαυτό μας σαν Παλαιστίνιο, γιατί πεισθήκαμε ότι προσπαθήσαμε τα μέγιστα για την ειρήνη, γιατί χτίσαμε περισσότερους από 100 εποικισμούς, γιατί τους επεκτείναμε ενώ μιλάγαμε για ειρήνη, γιατί ζητάμε από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις να καταπνίξουν με βία οράματα ελευθερίας, γιατί φωνάζουμε, ως αξιωματικοί προς τους φαντάρους, «από πίσω μου» ενώ ξέρουμε ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε στα μάτια μια μάνα που έχασε το γιο της. Γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε να φωνάξουμε πολύ δυνατά. Φοβόμαστε να πληρώσουμε προσωπικό τίμημα για να υπερασπίσουμε την ηθική εικόνα αυτής της γης. Επειδή προδίδουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των άλλων και τη δική μας, για να καταπατάμε το δικαίωμα στην ελευθερία, γιατί είμαστε τυφλοί στην «μαύρη σημαία» που κυματίζει πάνω από τα κεφάλια μας εδώ και τόσα χρόνια» ανέφερε ο Ιτάι Χαβίβ, διοικητής πυροβολικού.
κοινή πορεία παλαιστίνιων-ισραηλινών. Απρίλιος 2014
* Ανοιχτή επιστολή Ισραηλινών εφέδρων αξιωματικών, 2002
«Εμείς, οι έφεδροι αξιωματικοί και στρατιώτες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, που μεγαλώσαμε με τις αρχές του Σιωνισμού, της θυσίας και της προσφοράς στο λαό και στο κράτος του Ισραήλ, που υπηρετήσαμε πάντα στην πρώτη γραμμή για να φέρουμε σε πέρας κάθε αποστολή, εύκολη ή δύσκολη, με στόχο να προστατεύσουμε και να ενισχύσουμε το κράτος του Ισραήλ
Εμείς, οι έφεδροι αξιωματικοί και στρατιώτες που υπηρετήσαμε το κράτος του Ισραήλ για πολλές εβδομάδες κάθε χρόνο, ασχέτως του κόστους στην προσωπική μας ζωή, που υπηρετήσαμε στα Κατεχόμενα εδάφη, που δεχθήκαμε διαταγές και οδηγίες που δεν έχουν καμία σχέση με την ασφάλεια της χώρας μας, και είχαν ως μοναδικό σκοπό την συνέχιση της άσκησης ελέγχου στον παλαιστινιακό λαό. Εμείς, που είδαμε τον αιματηρό απολογισμό της Κατοχής, και από τις δύο πλευρές
Εμείς, που νιώσαμε πώς οι διαταγές που μας δόθηκαν στα Κατεχόμενα Εδάφη, καταστρέφουν όλες τις αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε μεγαλώνοντας σε αυτή τη χώρα
Εμείς, που καταλαβαίνουμε τώρα ότι το τίμημα της Κατοχής είναι η απώλεια του ανθρώπινου χαρακτήρα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων και η διαφθορά ολόκληρης της ισραηλινής κοινωνίας
Εμείς, που ξέρουμε ότι τα Κατεχόμενα δεν είναι Ισραήλ, και ότι όλοι οι εποικισμοί στο τέλος θα εκκενωθούν
Εμείς, με αυτό το έγγραφο, διακηρύττουμε ότι δεν θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε αυτόν τον πόλεμο των Εποικισμών
Εμείς δεν θα συνεχίσουμε να πολεμούμε πέρα από τα σύνορα του 1967 προκειμένου να κυριαρχούμε, να εκδιώκουμε, να υποχρεώνουμε σε λιμοκτονία και ταπείνωση έναν ολόκληρο λαό
Εμείς, με αυτό το έγγραφο, διακηρύττουμε ότι θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις σε οποιαδήποτε αποστολή εξυπηρετεί την άμυνα του Ισραήλ
Οι αποστολές κατοχής και καταπίεσης δεν εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό, και δεν θα πάρουμε μέρος σε αυτές».
ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25 % των ανδρών και το 43 % των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε "αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής".
1. ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ 11 Απριλίου 2014 (σχετική ανακοίνωση ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ)
ΙΣΡΑΗΛ: «Δε θα γίνω καύσιμο στους πολέμους σας» – Δρούζος αντιρρησίας συνείδησης τιμωρείται εξαιτίας της άρνησής του να υπηρετήσει στρατιωτική θητεία
Ο δεκαοκτάχρονος μουσικός Ομάρ Σάαντ, από το Μεγκχάρ στη Γαλιλαία, έχει εκτίσει 120 ημέρες σε στρατιωτική φυλακή εξαιτίας της άρνησής του να πάει ενάντια στη συνείδησή του υπηρετώντας στον ισραηλινό στρατό. Έχοντας αποφυλακιστεί στις 9 Απριλίου μετά την έκτη ποινή φυλάκισης, θα πρέπει να επιστρέψει στη φυλακή των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας (IDF) την Κυριακή για να εκτίσει άλλη μια ποινή φυλάκισης περίπου 20 ημερών, μετά την οποία θα αντιμετωπίσει περαιτέρω ποινές φυλάκισης επ’ αόριστον.
Κατά την αποφυλάκισή του, ο Ομάρ Σάαντ απάντησε στις στρατιωτικές αρχές που του είπαν ότι θα αντιμετωπίσει πολύ περισσότερες μέρες φυλάκισης, λέγοντας «δε θα γίνω καύσιμο στους πολέμους σας». Αφότου έγινε 18 ετών, το Νοέμβριο του 2013, κλήθηκε να στρατευθεί στις 4 Δεκεμβρίου και διακήρυξε δημόσια ότι «αρνούμαι να πάρω ένα τουφέκι και να το στρέψω εναντίον ενός άλλου ανθρώπινου όντος. Απεχθάνομαι αυτή τη βία και οτιδήποτε σχετίζεται με τη βία. Απεχθάνομαι και μισώ κάθε βία».
Ο Ομάρ Σάαντ, όπως και ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός Δρούζων, δεν θέλει να συμμετάσχει στον ισραηλινό στρατό διότι – σύμφωνα με τα λόγια του – «η ισραηλινή κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την κατοχή [των Παλαιστινιακών Εδαφών]. Ως Άραβας Δρούζος θεωρώ τον εαυτό μου μέρος του παλαιστινιακού λαού – οπότε πώς θα μπορούσα να είμαι μέρος ενός στρατού που έχει υπό κατοχή το λαό μου; Δεν θα ξεπουλήσω όλα μου τα πιστεύω και την ταυτότητά μου σε κανέναν».
Το δικαίωμα απόρριψης της στρατιωτικής θητείας για λόγους αντίρρησης συνείδησης προστατεύεται από το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR), το οποίο έχει επικυρώσει το Ισραήλ. Από τον Δεκέμβριο του 2013, ο Ομάρ Σάαντ μπαινοβγαίνει στη φυλακή εκτίοντας ποινές μεταξύ 14 και 20 ημερών κάθε φορά, πριν αποφυλακιστεί και κληθεί να υπηρετήσει την επόμενη μέρα. Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί αυτόν και άλλους σαν κι αυτόν ως κρατούμενους συνείδησης και καλούμε τις ισραηλινές αρχές να αποφυλακίσουν αυτόν και άλλους αντιρρησίες συνείδησης άμεσα και χωρίς όρους.
2. ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ 27-4-2014 [από www.intifada.gr]
Φυλακίστηκε σε απομόνωση ο ισραηλινός αντιρρησίας συνείδησης και υπερ-ορθόδοξος εβραίος Ουριέλ Φερέρα.
Ο Ουριέλ Φερέρα 18 χρονών από την Μπεερ Σέμπα, παρουσιάστηκε στη βάση κατάταξης Τελ Χασομέρ, φορώντας μπλουζάκι αλληλεγγύης στο φυλακισμένο δρούζο αντιρρησία Ομάρ Σάαντ και συνοδευόμενος από διαδηλωτές που υποστήριζαν την άρνησή του να υπηρετήσει στο στρατό. Ο Ουριέλ διακήρυξε την άρνησή του να υπηρετήσει για λόγους συνείδησης εξαιτίας της αντίθεσής του στην κατοχή του παλαιστινιακού λαού και τις διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων εντός του Ισραήλ. Ο Ουριέλ δικάστηκε και καταδικάστηκε την ίδια μέρα σε φυλάκιση 20 ημερών στη στρατιωτική φυλακή Νο 6 κοντά στο Ατλίτ. Εξαιτίας της άρνησής του να φορέσει στρατιωτική στολή, τιμωρήθηκε και τέθηκε σε απομόνωση στην πτέρυγα C.
Ο Ουριέλ Φερέρα, είναι υπερ-ορθόδοξος εβραίος, χαρεντί, και μεγάλωσε με τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης. Γεννήθηκε στην Αργεντινή, σε μια εποχή που πλέον είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία και κανένας δεν φυλακιζόταν για τις αριστερές του απόψεις, και ακόμα λιγότερο επειδή ήταν πασιφιστής. Στις 27 Απριλίου, το Ισραήλ – μια χώρα που της αρέσει να αυτοαποκαλείται ως «η μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή» – τον φυλάκισε επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει τον ισραηλινό στρατό. Ο Ουριέλ, που προέρχεται από υπερ-ορθόδοξη οικογένεια από την Μπεερ Σέμπα, και ήταν ένας από τους πρώτους που υπέγραψαν την πιο πρόσφατη επιστολή αντιρρησιών, λέει ότι αρνείται να υπηρετήσει στις IDF(«Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας») επειδή η στρατιωτική θητεία σε οποιαδήποτε θέση συμβάλλει στην ενίσχυση της κατοχής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ουριέλ Φερέρα προσέφυγε εκ των προτέρων στη στρατιωτική επιτροπή για τους αντιρρησίες συνείδησης, αλλά απορρίφθηκε από την επιτροπή. «Μπορώ να κάνω αυτό που μου αναλογεί και να κάνω μια εθνική θητεία που να έχει νόημα, στην εκπαίδευση ή με κοινοτική εργασία. Προσέφυγα στην επιτροπή των IDF που ασχολείται με τους αντιρρησίες συνείδησης, εξήγησα την κατάστασή μου, αλλά μου είπαν ότι ήταν αποφασισμένοι να με στείλουν στη φυλακή». «Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω», προσθέτει ο Ουριέλ. «Αντί να μου επιτρέψουν να κάνω εθνική θητεία, να κάνω αυτό που μου αναλογεί για την πατρίδα, με στέλνουν φυλακή, ξοδεύουν λεφτά φορολογουμένων και δεν κάνω τίποτα. Θα φυλακιστώ για ένα αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα – όχι επειδή διέπραξα κάποιο έγκλημα αλλά εξαιτίας των ειρηνικών μου πεποιθήσεων».
3. ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ 19-11-2012
Η εξαιρετική περίπτωση του Νάταν Μπλανκ (ανακοινώσεις ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ-ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ)
Ο Νατάν Μπλανκ, ένας Eβραίος Ισραηλινός και ένας από τους πιο μακρόχρονα φυλακισμένους αντιρρησίες των τελευταίων ετών, πέρασε επτά μήνες πηγαινοερχόμενος μεταξύ φυλακής και σπιτιού, εκτίοντας κάπου 158 ημέρες σε στρατιωτική φυλακή πριν εξαιρεθεί τελικά από τη θητεία. Ο Ομάρ Σάαντ έχει ήδη περάσει σχεδόν τα τρία τέταρτα αυτού του χρόνου στη φυλακή, σε μια περίοδο τεσσάρων μηνών.
Ο Νατάν Μπλανκ άρχισε να αμφισβητεί τη στράτευση όταν ήταν 15 ετών κατά τη διάρκεια της εισβολής στη Γάζα με την Επιχείρηση «Χυτό Μολύβι» κατά την οποία η Γάζα υπέστη επιθέσεις από αέρος και χερσαίες επιθέσεις από τον ισραηλινό στρατό αφήνοντας εκατοντάδες Παλαιστίνιους νεκρούς, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων των 300 παιδιών. Τρεις ισραηλινοί άμαχοι είχαν επίσης σκοτωθεί από επιθέσεις με ρουκέτες από παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες.
Τον Φεβρουάριο του 2013, ο Νατάν Μπλανκ είπε στη Διεθνή Αμνηστία «Κανείς δεν μιλά για απόδοση ίσων δικαιωμάτων στους Παλαιστίνιους, ή ακόμα και για το δικαίωμα στην ψήφο. Δεν θέλω να λάβω μέρος σε αυτήν την κατάσταση… Θέλω να υποστηρίζω τις ενέργειές μου και όχι να κάνω πράγματα που είναι ενάντια στη συνείδησή μου». Ήθελε αντ’ αυτού να υπηρετήσει στην ισραηλινή υπηρεσία πρώτων βοηθειών, Magen David Adom (ο ισραηλινός κλάδος του Ερυθρού Σταυρού), αλλά οι αρχές αρνούνται στους αντιρρησίες το δικαίωμα να κάνουν εναλλακτική πολιτική υπηρεσία. Δεν υπάρχει πολιτική υπηρεσία εναλλακτική της στρατιωτικής θητείας στο Ισραήλ.
Στην αρχική του δήλωση στις 19-11-2012 είχε επισημάνει:
«Το κύμα επιθετικού μιλιταρισμού που σάρωσε τη χώρα τότε, οι εκφράσεις αμοιβαίου μίσους και τα κενά λόγια για ξεριζωμό της τρομοκρατίας και δημιουργία αποτρεπτικού παράγοντα, ήταν αυτά που προκάλεσαν κατά κύριο λόγο την άρνησή μου", δήλωσε ο Μπλανκ.
"Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα τρομοκρατία, χωρίς πολιτική διαδικασία (προς ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις) και χωρίς ησυχία στη Γάζα και το Σντερότ, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως αυτή του προκατόχου του Ολμέρτ, δεν ενδιαφέρεται να βρει μια λύση στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μάλλον να τη διατηρήσει. Από τη δική τους οπτική γωνία, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση "Χυτό Μολύβι 2" (και μετά 3,4,5 και 6) κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια: θα μιλήσουμε για αποτροπή, θα σκοτώσουμε κάποιον τρομοκράτη, θα χάσουμε κάποιους αμάχους και στις δύο πλευρές και θα ετοιμάσουμε το έδαφος για μια νέα γενιά γεμάτη μίσος και στις δύο πλευρές".
Ο Μπλανκ προχώρησε λέγοντας: "Ως εκπρόσωποι του λαού, μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν καθήκον να παρουσιάσουν το όραμά τους για το μέλλον της χώρας, και μπορούν να συνεχίσουν αυτόν τον αιματηρό κύκλο, χωρίς τερματισμό στον ορίζοντα. Αλλά εμείς, ως πολίτες και ανθρώπινα όντα, έχουμε ένα καθήκον να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το κυνικό παιχνίδι. Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό την ημερομηνία κατάταξής μου"!
4. ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ 23-11-2012
Omer Goldman: Στη φυλακή η νεαρή Ισραηλινή αντιρρησίας συνείδησης, κόρη πράκτορα της Μοσάντ
Η Omer Goldman, ήταν 19 χρόνων όταν δήλωσε αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (Shministim). Στην περίπτωση της υπάρχει μια ιδιαιτερότητα καθώς πατέρας της διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ.
Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης". Η Omer απάντησε "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.
"Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει", δηλώνει η ίδια. "Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Αυτή είναι ευχή:
Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι
Δύο λαοί, ένα μέλλον.
Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
(Από τους φυλακισμένους Ισραηλινούς αντιρρησίες συνείδησης)
Ισραηλινοί φυλακισμένοι αντιρρησίες ζητούν συμπαράσταση.
Σήμερα ο πόλεμος στη Γάζα μπήκε πάλι στο προσκήνιο της παγκόσμιας επικαιρότητας, με εικόνες φρέσκου αίματος και πληροφορίες για τόνους βομβών. Τους κομπάρσους της τραγωδίας τους βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων, αυτοί το ζουν ...
Υπάρχουν όμως και μερικοί πιτσιρικάδες ισραηλινοί, αγόρια και κορίτσια που δεν υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό (στο Ισραήλ υπηρετούν και οι γυναίκες υποχρεωτικά), ακριβώς γιατί έχουν μια άλλη άποψη για το πώς πρέπει να ζήσουν με τους Παλαιστίνιους.
Βρίσκονται στη φυλακή για αυτή τους την ανυπακοή.
Ζητούν από τους πολίτες όλου του κόσμου να υπογράψουν μια διαμαρτυρία προς το Ισραηλινό υπουργείο άμυνας (αυτό που τώρα βομβαρδίζει.....) για τη λευτεριά τους!
Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας σήμερα.
Σήμερα ο πόλεμος στη Γάζα μπήκε πάλι στο προσκήνιο της παγκόσμιας επικαιρότητας, με εικόνες φρέσκου αίματος και πληροφορίες για τόνους βομβών. Τους κομπάρσους της τραγωδίας τους βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων, αυτοί το ζουν ...
Υπάρχουν όμως και μερικοί πιτσιρικάδες ισραηλινοί, αγόρια και κορίτσια που δεν υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό (στο Ισραήλ υπηρετούν και οι γυναίκες υποχρεωτικά), ακριβώς γιατί έχουν μια άλλη άποψη για το πώς πρέπει να ζήσουν με τους Παλαιστίνιους.
Βρίσκονται στη φυλακή για αυτή τους την ανυπακοή.
Ζητούν από τους πολίτες όλου του κόσμου να υπογράψουν μια διαμαρτυρία προς το Ισραηλινό υπουργείο άμυνας (αυτό που τώρα βομβαρδίζει.....) για τη λευτεριά τους!
Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας σήμερα.
http://diktiospartakos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_71.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου