HOTEL ΟΝΕΙΡΟ μεριά

Κάτι μέσα μου με γκρέμισε

‘Ομοιο με χέρι Θεού

Π’ οδηγεί τ’ άρμα

Στο εδώ ή στο εκεί του Ιπποδρόμου

          Κάποτε και στο εκτός αλλού

Εμένα HOTEL ΟΝΕΙΡΟ μεριά

          Χώρο άσκησης ολίγου κολασμού

          Ανάμεσα σε δυο συναλλαγές.

Δανείζομαι τη φωνή των ασκητών

Ή είναι η φωνή που με κατέχει;

Αρκούσε η θλίψη της επάνω θάλασσας …

Αμφίδρομα και δίκοπα φιλιά

Τα φώτα των αφανών καραβιών

Ανάβουν ό,τι οριοθετούν:

Αυτό κι εκείνο κι όλα τα ταξίδια.

Ίσως πάλι να ‘φταιγαν

Τα σημάδια των καθημερινών εραστών:

Πωλήτριες π’ απόψυξαν τη σουπιά τους στα σεντόνια

Τα τσιχλένια «Αχ!»  των γραμματέων στα μαξιλάρια

Η διάχυτη οσμή σακουλιασμένων διευθυντών

          Ο νιπτήρας γεμάτος αφρούς στιγμιαίων Ρωμαίων

          (Ήταν το σώμα μου που προβαλλόταν στο δωμάτιο);

Και τανάπαλιν κι ανά ζεύγη και χιαστί

          Κρίσεις κι εκκρίσεις και καταθλίψεις …

‘Εμαθες!

Λίγα πικνίκ στο λίγο τους πέταγμα.

(Θεέ μου …

Ούτε να σαρκάσω δεν μπορώ πια!

Το «Χα!» κόβει σαν ξυράφι).

Εγώ; Πεσμένος! Πού; Να ‘μαι!

Ποιός ξέρει πόσο από την Ιθάκη …

          Στην απορία έφτασα την πατρίδα μου!

Άλλωστε, πώς μπορώ να σπάσω

Σε χτες, σε σήμερα, σε αύριο;

Πώς, έστω, να παραμείνω τουρίστας

          Απλή προσωποποίηση της ευτελούς ύπαρξης

Όταν ο εντός μου ιεροεξεταστής

Ασίγαστος υπονομεύει τις βιώσεις;

Πες μου Μούσα!

Στις επόμενες ραψωδίες

θα βρω ίσκιο

να δροσίσω την ψυχή μου;

Kost