Διαχρονικότητα, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ...

Οι μέρες αυτές όπου έχουμε βαρεθεί στη κυριολεξία ν΄ακούμε για σκάνδαλα, για μίζες, για ύποπτες κινήσεις εντός και εκτός Υπουργείων, για ανθρώπους που έκλεψαν, έφαγαν, πρόδωσαν και ούτε ξέρει κανείς αν ποτέ θα τιμωρηθούν, μουρθε στο μυαλό μια ιστορία που είχα ακούσει από μια φίλη.
Υπηρετούσε κάποτε στο δημόσιο. Σε Υπουργείο από τα σπουδαιότερα. Απλή γραμματέας, μόνιμη όμως δημόσιος υπάλληλος (με το ονοματάκι της στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως όπως πρέπει δηλαδή, διορισμένη κανονικά με διαγωνισμό).Πώς είχε μπει σ΄αυτό το «πολυτελές» Υπουργείο ήταν ένα θαύμα, γιατί προερχόταν από μια εντελώς φτωχή, ταπεινή οικογένεια και μάλιστα σ΄ενα κατ΄εξοχή δεξιό Υπουργείο, από αριστερή οικογένεια...
Αφού είχε υπηρετήσει άψογα και σε κάθε φάκελλό της υπήρχε αυτό που λέμε «εύφημμος μνεία»...ήταν πια παντρεμένη με δυό μωρά παιδιά.
Και τότε της ήρθε μια μετάθεση κάπου που κανείς δεν θα ήταν ευχαριστημένος να πάει με παιδιά. Μια και γύρω γύρω έβραζε ο πόλεμος...Φυσικά από την Υπηρεσία της ήταν υποχεωμένη να πάει όπου τη μεταθέσουν, αλλά εκείνη η επιλογή ήταν εντελώς αψυχολόγητη (?). Τι έννοια υπήρχε να επιλέξεις μια μητέρα δύο μωρών παιδιών να τη στείλεις στο Βελιγράδι όταν ήταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία;
Παρακάλεσε, ικέτευσε, τρελλάθηκε σχεδόν, δεν ήξερε που να απευθυνθεί και τι να κάνει για να αποτρέψει αυτή τη μετάθεση.
Αποφάσισε να απευθυνθεί στην δικαιοσύνη.
Να βρει το δίκιο της με το νόμο. Χωρίς γνωστούς, χωρίς μέσα, χωρίς μπάρμπα στη Κορώνη...
Το ερώτημα ήταν εντελώς απλό. Μπορείτε να με στείλετε κάπου που να είμαι μαζί με τα μωρά παιδιά μου γιατί εκεί δεν μπορώ να τα πάρω;
Είναι τόσο δύσκολο να ανατραπεί μια απόφαση μιας απλής μετάθεσης όταν ξέρουμε ότι με μέσον ο καθένας πάει όπου θέλει και όπως θέλει και χωρίς καν να έχει ιδιαίτερο λόγο...Ναι είναι μια χάρη που ζήταγε. Ηταν τόσο πολύ σοβαρή για να είναι μη αναστρέψιμη.
Ξέρετε τι έγινε; Της είπαν ή πας εκεί ή χάνεις τη δουλειά σου. Σε πετάμε έξω.
Απολύθηκε από το δημόσιο με πειθαρχικό.
Όχι δεν έκλεψε, ούτε έκανε τίποτα μεμπτό. Δεν υπήρχε καν υποψία ότι μπορεί να έχει κάνει οτιδήποτε το επιλήψιμο για την Υπηρεσία της, ούτε πριν ούτε τότε που γίνονταν όλα αυτά.
Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε τίποτα αλλο στη ζωή του από αυτή τη δουλειά. Ηταν η περιουσία του. Η προοπτική του...
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας έφτασε κι έχασε.
Τουλάχιστον μια φορά σ΄αυτό το τόπο
Απενεμήθη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Η κοπέλα σταμάτησε εκεί. Δεν ξανάκουσε ποτέ κανείς γι αυτήν. Ούτε παρακάλεσε πια. Ούτε πήγε σε κανάλια, εφημερίδες. Η ζωή της γαμήθηκε στη κυριολεξία, γιατί ενός κακού μύρια έπονται, αλλά υπάρχει ακόμα κι αγωνίζεται, στη καθημερινότητα περήφανα μακριά απ΄όλη τη βρώμα...

Ο Γαβριάς

ΥΓ: Τότε ο κακομοίρης ο πατέρας της σε μια ύστατη προσπάθεια συνεννόησης τους παρουσίασε τα χαρτιά ότι η εν λόγω κοπέλα ήταν κόρη αντιστασιακού, ίσως να βοηθούσε έτσι...Μήπως την έθαψε αυτό τελικά;

(Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κανείς δεν ξέρει, αλλά έχουν τραβήξει το Γολγοθά τους αθόρυβα, με αξιοπρέπεια και δύναμη.

πηγή.λοβοτομή ή θάνατος