Οδόφραγμα κριτικής, ανέργων και φτωχών: Όταν ο μεταπολεμικός κόσμος φαινόταν ακόμη παιχνιδιάρικα αφελής, δροσερός κι αισθησιακός! Μαιριλίν Μονρόε

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Όταν ο μεταπολεμικός κόσμος φαινόταν ακόμη παιχνιδιάρικα αφελής, δροσερός κι αισθησιακός! Μαιριλίν Μονρόε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επικοινωνία

s.kastriotis@gmail.com

Για τον εξανθρωπισμό της κοινωνίας
Για την τάξη που δεν είναι τάξη
Για το εκτός αλλού
Το κίνημα δεν έχει τίποτα να σου δώσει
Σου ζητά τα πάντα!

Η πατρίδα μας

Εμείς έχουμε πατρίδα.
Είναι τα οδοφράγματα σ΄όλο τον κόσμο.
Είναι οι απελευθερωμένοι τόποι ανάμεσα στα οδοφράγματα.
Είναι τα φλεγόμενα τοπία της απελευθερωμένης συνείδησης.
Είναι οι φωτιές της καρδιάς που ξεδιπλώνονται στον άνεμο.
Είναι ο πύρινος άνεμος που μεταφέρει τα τραγούδια μας.
Αιώνες τώρα.
Τους απάτριδες να λυπάσαι.
Κι αυτούς που η πατρίδα τους είναι συρματοπλέγματα.

Σ. Καστριώτης.

"Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη, σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το πάν. Να σε ποιό σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στην φαντασία τους και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ' ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν."

Kαρδινάλιος του Ρετζ

Σχέδιο προκήρυξης αγανακτισμένου αναγνώστη ποίησης

Ζητήσαμε

κοφτερές λέξεις

ένοχες λέξεις

λέξεις φονιάδες

λέξεις σφαίρες

στίχους εκρηκτικά

ποίηση φωτιά

γιατί

στα οδοφράγματα

οι απέναντι καιροί

είναι

άγρια θεριά

κι οι ποιητές μας νεκροί

κι αφοπλισμένοι

-δεν σφυρίζουν στη φλέβα

τον σκοπό της ζωής

και του θανάτου.

Σε βρήκα

στα δημόσια ουρητήρια

στα blogς

και στα μπαρ

κερνώντας

δροσιστικά αναψυκτικά

και χλιαρά ηδύποτα

να χτενίζεις

τα πεκινουά σου

-με τ’ ασβεστωμένα χείλη

τους άψογους προγόνους

τ’ άψογα πεντικιούρ

την άψογη στοίχιση.

«Ποιητή»,

είπα,

«Οι απέναντι καιροί

είναι

άγρια θεριά.

Δώσε μας

ατόφια και δυνατή

την καυτερή σου δίψα

να ατσαλώνει

στην καρδιά την απόφαση

σα λεπίδα

να φτάνει

στους ματαιωμένους δρόμους

στις ματωμένες ζωές

στα λευκά κελιά του μέλλοντός μας».

«Ποιητή…»

…είπα…

μα ήμουν καθρέφτης

κι εσύ πόζα…

-Η φωτιά στη φωτιά είναι!

Σύντροφοι,

όταν θα καίμε τις φυλακές

μην ξεχάσουμε

τους μπάσταρδους αδερφούς μας

με τα θλιμμένα μάτια.

Κost

Η ευθεία γραμμή θα ΄ναι απάνθρωπη

Η εποχή της σήψης
θα ´ρθει έρποντας
από τις στήλες των εφημερίδων
Οι ερπύστριές της
θα μασήσουν
τις ψυχές μας
από τις οθόνες
Η ποίησή μας
βερνικωμένη
θα λεηλατείται
από Δημοσιογράφους
και Ειδήμονες
Παρδαλές θεωρίες
θα επικαλύπτουν
το φλοιό του Κέδρου
Η ποίηση
όμως
απαρατήρητη
θα διαφεύγει
μέσα
στις αναφορές των χαφιέδων
και στ’ αστυνομικά δελτία
Στα μηχανογραφικά πλοκάμια
της Λερναίας Ύδρας
θα περιμένει
άταφη
το θάνατό της

Μετά
θα φεγγοβολήσει
στο στερέωμα
η Αίρεση
που θα ονομάζεται τέχνη
Ανυψωμένα
είδωλα Κέδρων
θα οριοθετούν
τη γη
του θειαφιού
Οι γυιοί
και οι θυγατέρες μας
Λίγοι
μα φοβεροί
κι αμείλικτοι
Θα σπείρουν
τους τελευταίους
στεναγμούς
των υπόγειων υδάτων
κρατώντας
Κάκτους
και
Φύκια
πέραν των συνόρων
Αναπόφευκτη
θα πραγματωθεί
η προφητεία:
Ξεριζώστε τους
από τον κήπο
των φυτών
Αποκλείστε τους
από την ήρεμη φύση
Μα
ιδιαίτερα
ξεριζώστε τους
το γυμνό γέλιο
τη γυμνή λάμψη
το γυμνό λυγμό
Θάψτε
το γέλιο τους
για πάντα
Θάψτε
τη λάμψη τους
για πάντα
Το λυγμό τους
θάψτε
κάτω
από τις ναρκωμένες αισθήσεις τους
Θριαμβεύουσα
η ιλουστρασιόν εκδοχή
της αποδοχής
της ήττας
τ´ονείρου
θ´αγγίξει
το νάνο
ορίζοντα
Τότε
ανεμπόδιστη
ήρεμα
κι απλά
θα επικρατήσει
ή εποχή
των παγετώνων
Οι άνθρωποι
που δεν υπήρξαν παιδιά
που δεν υπήρξαν έφηβοι
που δεν θα υπάρξουν άνθρωποι
θα επιβεβαιώνουν
αριθμητικά
τον κύκλο των γενεών
Ακόμα
και τα είδωλα
θα σαπίσουν
ξεχασμένα
Το νεκροταφείο
θα σφραγίσει
την καγκελόπορτα των θροϊσμάτων
πίσω του

Γι´ αυτό λέω:
Γυμνώστε το στιλέτο!

πάλι στη σφενδόνη, 1987