Ο/Η Tsonopoulos Panagiotis λέει: Ο Καζάκης είναι υπέρ των λαικών μετώπων και θεωρεί ότι χρειάζεται να συμπτυχθεί ένα μέτωπο στο οποίο θα συμμετέχουν προλετάριοι, μικροαστοί (και από ότι έχω καταλάβει τμήματα της αστυκής τάξης) που θα αγωνιστούν εανντίον της οικονομικής κατοχής με βάση τους άξονες που προτείνει το ΕΠΑΜ. Τα λαικά μέτωπα τη δεκαετία του είκοσι και του τριάντα οδήγησαν σε Κίνα, Ισπανία, Γαλλία σε υποταγή της εργατικής τάξης στους αστούς συμμάχους της, περιόριζαν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων σε ανεκτά από αυτούς αστυκοδημοκρατικά πλαίσια ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη ενότητα (για αυτό στην Κίνα ήταν εναντίον απαλλοτροιώσεων γης γαιοκτημόνων, στην Ισπανία εναντίον κολλεκτιβοποιήσεων κλπ.) εναντίον του φασισμού, με το επιχείρημα ότι σε ένα μεταγενέστερο στάδιο που θα ωρίμαζαν οι συνθήκες θα προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο: στην ανατροπή του καπιταλισμού. Βεβαίως, η πολιτική αυτή περιόριζε το ριζοσπαστισμό των μαζών (αφού αυτές ήθελαν να αγωνιστούν για κοινωνικές αλλαγές και όχι για να απλινορθώσουν τη χρεοκοπημένη αστυκή δημοκρατία) και επιπλέον η πλειοψηφία της αστυκής τάξης έχοντας ταξικό κριτήριο ήταν υπέρ των φασιστών. Το πρόγραμμα του ΕΠΑΜ αναφέρεται σε διαγραφή του χρέους (που κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να γίνει με τον καπιταλισμό ως κοινωνικό σύστημα) και ως εκ τούτου διαφέρει από τα προαναφερθέντα. Γι΄αυτό και δεν έχει την υποστήριξη κανενός τμήματος της αστυκής τάξης. Επί αυτού έχει νόημα κριτική και αντιπαράθεση απόψεων και όχι η ενασχόληση με φήμες.
Ειλικρινά μου προξενεί εντύπωση που δημοσιεύσατε ένα τόσο αντιδιαλεκτικό κείμενο όπως του κ. Οικονομάκη. Ο καθηγητής ούτε φαίνεται να λαμβάνει υπόψη τη διαφορά ιστορικών περιόδων π.χ. της περιόδου που είχαμε δημιουργία εθνικών κρατών με ηγέτη την αστυκή τάξη που σύντριβε τη φεουδαρχία και περιόδων που ο κπαιταλισμός είναι σε παρακμή. Ούτε το ότι η αστυκή τάξη σε εξαρτημένες χώρες όπως Κίνα δε μπορεί να διεξαγάγει με συνέπεια την πάλη για εθνική ανεξαρτησία.
Το παράδειγμα με το Μεταξά είναι ανιστόρητο, επειδή ο α και ο β παγκόσμιος πόλεμος ήταν ενδοιμπεριαλιστικοί και σε χώρες όπως Ελλάδα, Νορβηγία κλπ. η αστυκή τάξη δεν αγωνιζόταν για εθνική ανεξαρτησία αλλά τμήματά της στοιχήθηκαν πίσω από το ένα από τα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα (ακόμα και όταν ήταν υπέρ της ουδετερότητας). Το κεφάλαιο έχει ανάγκη να επεκταθεί να έχει νέες αγορές και από αυτό προκύπτει η ανάγκη για εθνικές ολοκληρώσεις. Ταυτοχρόνως έχει ανάγκη από μία εθνική βάση και από υποστήριξη κρατική (π.χ. πόλεμοι σε Ιράκ, Λιβυή που η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ, Βρεττανίας εξασφάλισε πλεονεκτήματα στους καπιταλιστές των χωρών αυτών απέναντι στους ανταγωνιστές τους). Συνοπτικά συνυπάρχουν ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου με τον εθνικισμό του. Και εννοείται ότι απέναντι σε κοινωνικές επαναστάσεις η αστυκή τάξη δεν είναι καθόλου εθνικίστρια ζητά ταξική αλλλεγγύη από τους ανταγωνιστές της εναντίον των εξεγερμένων. Η άποψη του κ. Οικονομάκη « Θα γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω; Δεν υπάρχει επιστροφή στον 19ο αιώνα. Το εθνοκράτος πεθαίνει, και καμία προσπάθεια να αναβιώσεις τον εθνικισμό δεν θα το σώσει από την εξαφάνιση.» είναι άλλο δέιγμα ρηχής αντιδιαλεκτικής σκέψης επειδή πέρα από το ότι σε περιόδους κρίσεων το κεφάλαιο αναζητά κρατική στήριξη για περοστασία από τους ανταγωνιστές του στο εσωτερικό και λόγω των αντιφάσεων του καπιταλισμού η δηιουργία υπερεθνικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΦΤΑ κλπ.) συμβαδίζει με προσπάθειες διάλυσης καρατών και δημιουργίας κρατιδίων από τοπικές αστυκές τάξεις (π.χ. αυτονομιστικά κινήματα σε Καναδά, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία).
Ως προς τη μετανάστευση, καταρχήν είναι προφανές ότι στον καπιταλισμό η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση ιδίως σε επριόδους κρίσης αυξάνει τον εφεδρικό στρατό ανεργίας και ασκεί πιέσεις στους μισθούς και όσο πιό ανομοιγενής είναι η εργατική τάξη τόσο πιο δύσκολο είναι να οργανωθεί εναία και να ξεπεράσει της εσωτερικές της αντιθέσεις. Το αίτημα για ανοικτά σύνορα είναι ένα συνεπές φιλελεύθερο αίτημα (ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίου και στην κίνηση εργαζομένων). Σε μία τέτοια κατάσταση οι μεταναστευτικές ροές θα ρυθμιστούν χωρίς κρατική παρέμβαση από τις δυνάμεις της αγοράς. Πως μπορεί κάποιος να είναι υπέρ μίας προφανώς σχεδιασμένης οικονομίας για την κάλυψη των αναγκών και να αρνείται οποιοδήποτε σχεδιασμό στις κινήσεις πληθυσμών? Ο κ. Οικονομάκης στο θέμα αυτό είναι πλησίον του αστυκού κοσμοπολιτισμού και όχι του προλεταριακού διεθνισμού και κάνει λάθος ότι οι εργοδότες είναι υπέρ των κλειστών συνόρων. Αναφέρει και ο ίδιος ότι είναι αναγκαίοι (και επιθυμητοί από καπιταλιστές) σε πολλούς κλάδους. Στην πραγματικότητα οι εργοδότες είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων με ταυτόχρονη διατήρηση της πλειοψηφίας των μεταναστών εργατών σε ημιπαρανομία ώστε να έχουν ελάχιστα διακαιώματα, να αμοίβονται ελάχιστα (π.χ. στα Οινόφυτα Πακιστανοί αμοίβονται με 1-2 ευρώ ημερησίως, Αιγύπτιοι αλιείς στη Μηχανιώνα με 300 – 400 € μηνιαίως..) .
Ως προς την τάξη και τους μετανάστες ο κ. Οικονομάκης κάνει λάθος: μία τάξη που δεν είναι οργανωμένη και δεν έχει συνείδηση του ρόλου και των συμφερόντων της, δεν έχει αναπτύξει συλλογικότητα, έχει θέση ανάλογη με αυτή που είχε ο εξαθλιωμένος ρόλος στην αρχαία Ρώμη, δεν είναι τάξη με αυτοσυνείδηση. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν ψυχολογία λούμπεν στοιχείων είναι απείρως ευκολότερο να δράσουν ως απεργοσπαστικός μηχανισμός.
Η διεθνιστική θέση κατά τη γνώμη μου δεν θα υποστηρίξει τα ανοικτά σύνορα αλλά α) την ισότητα δικαιωμάτων των μεταναστών και Ελλήνων εργαζομένων (εγγραφή σε συνδικάτα, ισότητα μισθών, ασφαλιστική κάλυψη κλπ.) και β) την οικονομική και με κάθε μέσο ενίσχυση κινημάτων σε χώρες κατεχόμενες από τον ιμπεριαλισμό ώστε να μπορέσουν οι προλετάριοι εκεί να αποτινάξουν το ζυγό, καθώς και την πίεση στις κυβερνήσεις μας να μη συνμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και να δίνουν οικονομική βοήθεια σε χώρες υποανάπτυκτες.
Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Οικονομάκης δε χρησιμοποιεί έννοιες με επιστημονική ακρίβεια. Είναι εσφαλμένος ο χαρακτηρισμός «δικτατορία Πούτιν» (αναρωτιέμαι αν θα χρησιμοποιούσε τον όρο δικτατορία Παπαδήμου)και θεωρώ ότι η αναφορά σε εθνικοσοσσιασλιμό στερείται σοβαρότητος. Μάλλον έχει σύγχυση μεταξύ κοσμοπολιτισμού και διεθνισμού και γι αυτό αναφέρει ότι «Ουτοπία δεν είναι η «Ευρώπη των Λαών»» χωρίς να διευκρινίζει σε ποιό κοινωνικό σύστημα θα είναι η ενωμένη Ευρώπη. Αν τελικά προχωρήσει η δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση υπό την ηγεμονία της γερμανικής άρχουσας τάξης θα διαπιστώσει πόσο είναι Ευρώπη των Λαών. Γράφοντας «Ουτοπία δεν είναι η «Ευρώπη των Λαών» αλλά η ελεύθερη Ελλάδα μέσα στην πανκοσμιοποιημένη τράπεζο-κρατούμενη καπιταλιστική πραγματικότητα. Η Ελλάδα μόνη της δεν θα καταφέρει τίποτα.» αναπαράγει την προπαγάνδα των απολογητών του μνημονίου στυλ Παπανδρέου. Παρόμοια επιχειρηματολογία χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι του Τσάβες στη Βενεζουέλα περί απομόνωσης. Η Αργεντινή, αποσύνδεσε το πεσός με το δολλάριο και διέγραψε μονομερώς μέρος του χρέους. Αν και απομονώθηκε από τις διεθνείς αγορές και υιοθέτησε μέτρα κρατικού παρεμβατισμού κατάφερε να αναπτυχθεί και να μειώσει το επίπεδο φτώχειας. Ακόμα και η μικροσκοπική Ισλανδία κονταρίστηκε με κυβερνήσεις Αγγλίας, Ολλανδίας που υποστήριζαν τα συμφέροντα τραπεζών. Ο κ. Οικονομάκης σπέρνει ηττοπάθεια και αναρωτιέμαι τι περοτείνει? Να μείνουμε εντός του ευρώ και να μετατραπούμε σε προτεκτοράτο?
πηγή. Βαθύ Κόκκινο
