ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Υπόσχεται καπιταλισμό με ... «χαλινάρι»

ΗΦΑΙΣΤΟΣ


 ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΚΛΑΒΟΙ ΕΜΠΡΟΣ-ΕΜΠΡΟΣ


 Το «κάρο μπροστά απ' το άλογο», όπως προ ολίγου καιρού ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τη «χρεολογία», έβαλε ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας χτες, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, η οποία αναλώθηκε στην «κρίση χρέους» και σε προτάσεις αντιμετώπισης, προς όφελος του κεφαλαίου, ενός συμπτώματος μιας βαθιάς και γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Ο Αλ. Τσίπρας βρήκε τις ηγεσίες της ΕΕ «πολύ κατώτερες των περιστάσεων» και την ελληνική κυβέρνηση δίχως «θέσεις και διαπραγματευτική στρατηγική» και μάλιστα «με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα»! Συνεπώς, είπε, «δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για λύση ουσιαστική για τη χώρα, για το λαό (...) γιατί σήμερα στην Ευρώπη κυριαρχεί η αντίληψη του κατευνασμού των αγορών»! Πρόκειται για φαιδρότητες, αφού στο πλαίσιο της ΕΕ κάθε κυβέρνηση διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας της και όλες μαζί προασπίζουν τα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, με ενιαία επίθεση στους λαούς. Επιπλέον, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι αν  δε βρεθεί λύση στη Σύνοδο Κορυφής τότε υπάρχει κίνδυνος «κραχ», «αργεντινοποίησης» της χώρας.Η δυσκολία διαχείρισης της κρίσης ερμηνεύτηκε απ' τον Αλ. Τσίπρα σαν «εγκλωβισμός στο αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας» και αντέτεινε «επιλογές ακύρωσης και παράκαμψης των αγορών και όχι κατευνασμού τους»!! Σαν τέτοιες, μάλιστα, αράδιασε προτάσεις του ευρωοπορτουνισμού για διαχείριση του χρέους όπως διαγραφή ενός μέρους του, βελτίωση του χρόνου αποπληρωμής και των επιτοκίων για το υπόλοιπο, απευθείας δανεισμός απ' την ΕΚΤ, μεταφορά μέρους του χρέους στην ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγου και ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για τις χώρες της περιφέρειας.Πρόκειται για προτάσεις που ούτως ή άλλως συζητιούνται στους κόλπους τμημάτων του κεφαλαίου, ρύθμισης των χρεών για να ανοίξει η κάνουλα νέων δανείων που θα καταλήξουν στις «τσέπες» του. «Κατευνάζοντας» ο ίδιος το κεφάλαιο διευκρίνισε ότι «η αθέτηση πληρωμών δεν είναι επιθυμία μας», αλλά, όπως είπε, αν η κυβέρνηση έστελνε αυτό το «στοιχειώδες μήνυμα», τότε «δεν θα είχαμε υποστεί ούτε το πρώτο Μνημόνιο ούτε το δεύτερο Μνημόνιο και δεν θα είχαμε πετσοκόψει τους μισθούς και τις συντάξεις»! Σιγοντάροντας την κυρίαρχη προπαγάνδα που παρουσιάζει το «μνημόνιο» σαν αναγκαίο για τη μείωση του χρέους.Ακόμα, πρότεινε «αναθεώρηση όλων των συνθηκών που εδραιώνουν το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη», αποσιωπώντας ότι οι ευρωενωσιακές συνθήκες ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κεφαλαίου και προκρίνουν τη μορφή διαχείρισης που τις υπηρετεί καλύτερα. Απογειώνοντας τις αυταπάτες πρόσθεσε «το αν η ΕΚΤ θα λειτουργεί μονάχα προς όφελος των μεγάλων τραπεζικών ομίλων ή θα αλλάξει πολιτική (...) είναι λύσεις οι οποίες αν αποφασιστούν ανοίγουν άλλες προοπτικές και άλλους δρόμους» και αποσπώντας σκόπιμα την πολιτική απ' την οικονομία συμπλήρωσε ότι «η αιτία του προβλήματος σήμερα είναι ότι οι αγορές είναι ανεξέλεγκτες, οι αγορές είναι πάνω από την πολιτική».Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την επιζήμια λογική ότι σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι μπορούν να λειτουργήσουν σαν συνεταιράκια, ισχυρίστηκε «δεν αρκούν οι αποφάσεις να ληφθούν σε μια Σύνοδο Κορυφής αλλά πρέπει να στηριχθούν από τους αγώνες των λαών και τα κινήματα». Προς τούτο «μετατόπισε» τη διαχωριστική γραμμή που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα μονοπώλια και τους λαούς και ισχυρίστηκε ότι αυτή χαράσσεται ανάμεσα στην «ανοχή, υποταγή στην κυρίαρχη λογική που θέτει η τρόικα, το ΔΝΤ» και στην «αντίληψη ότι μπορούμε να βρούμε διέξοδο».Πάνω σ' αυτήν την επίπλαστη διαχωριστική γραμμή ζήτησε και να οικοδομηθεί η συμμαχία της «αριστεράς», ομολογώντας ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την επιδιώκει για να πάρει μέρος στο «κάστινγκ» της άρχουσας τάξης για την επόμενη φουρνιά πολιτικών της εκπροσώπων, στο πλαίσιο και των διεργασιών αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Αν δείτε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών μαρτυρούν ότι ο δικομματισμός καταρρέει και ότι αν η αριστερά σήμερα μπορούσε να βρει σημεία κοινού βηματισμού θα ήταν πρώτη δύναμη (...) να κυβερνήσει τη χώρα με μοναδικό σκοπό να μας βγάλει από το Μνημόνιο της χρεοκοπίας»!Πρόσθεσε ότι η «πλατιά συμμαχία (...) θα εκφράζει πρωτίστως κοινωνικές ανάγκες και θα (...) είναι ενάντια και σε άλλα συμφέροντα όπως των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου». Το πώς εννοεί ο οπορτουνισμός την εναντίωση με το κεφάλαιο προκύπτει αβίαστα απ' το γεγονός ότι ποτέ και πουθενά δεν αμφισβητεί τα «θεμέλια» της εξουσίας του, την ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής που του επιτρέπει να καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.
Προτάσεις και στρατηγική στα μέτρα του συστήματος
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
[Image] Παπαγεωργίου Βασίλης Την πρόταση για έναν «νέο συνασπισμό εξουσίας» με«καταλύτη τις δυνάμεις της αριστεράς», αναμασά το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σαν την ενδεδειγμένη απάντηση στη δυσβάσταχτη για το λαό πραγματικότητα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση.,!--more--> Ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του την περασμένη Δευτέρα υπερασπίστηκε τη δυνατότητα «οι εκλογές να δώσουν λύση (...) μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών, για μια βουλή, η οποία δεν θα εγκρίνει με 150 ή με 180, αλλά θα απορρίψει αυτό το πακέτο των μέτρων».Ο οπορτουνισμός δεν παραιτήθηκε ποτέ απ' την - χρεοκοπημένη στη ζωή - ιδέα της κεντροαριστεράς, που βρίσκεται στον πυρήνα και της «νέας» του πρότασης. Ετσι πιστεύει ότι θα πραγματωθεί η στρατηγική του στόχευση, που είναι η διαχείριση του συστήματος. Πριν λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα που μπορεί, εξαιτίας του ότι έχει προτάσεις, το ότι είναι γειτονικός χώρος με το ΠΑΣΟΚ ας το πούμε έτσι, να γίνει υποδοχέας της οργής των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ».Το ίδιο προσδοκούσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απ' το πείραμα Μητρόπουλου για την Περιφέρεια Αττικής, τη «συνάντηση της αριστεράς με τον σοσιαλιστικό χώρο»... «Δεν επιλέξαμε τη μεταγραφή ενός τηλεοπτικού σταρ, επιλέξαμε να ενθαρρύνουμε διεργασίες σοβαρές μέσα στο ΠΑΣΟΚ», δήλωνε τότε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, καλλιεργώντας αυταπάτες  για ένα δήθεν «καλό» ΠΑΣΟΚ, που δυσανασχετεί για το πρόγραμμα και την πολιτική πρόταση με την οποία πολιτεύτηκε ή εκλέχτηκε στη Βουλή.Ο οπορτουνισμός, έχοντας πλήρη συνείδηση της γειτνίασής του με τη σοσιαλδημοκρατία, «χαϊδεύει» τα «αυτιά» ενός τμήματος του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο, που αν και δυσαρεστημένο απ' την κυβερνητική πολιτική, δεν είναι πεισμένο για την ανάγκη ρήξης με την εξουσία που αυτή η πολιτική εκφράζει. Καθησυχάζει τους φόβους του και εκμεταλλεύεται την αδημονία του για εύκολες, γρήγορες λύσεις, χωρίς θυσίες.Διατυπώνει αιτήματα όπως «να φύγει τώρα η κυβέρνηση» και δεν τσιγκουνεύεται φρούδες υποσχέσεις ότι μια άλλη, πιο αποφασισμένη, ικανή δήθεν να διαπραγματευτεί, θα επιβάλει λύσεις προς όφελος του λαού. Μια κυβέρνηση που θα χωράει ΠΑΣΟΚους τύπου Μητρόπουλου και κάθε λογής οπορτουνιστές, αντίθετους στο μνημόνιο, αλλά υπέρ της ΕΕ και φυσικά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που ούτε στα λόγια δε θίγουν.Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συνωστίζονται στο χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν την αυταπάτη μιας δήθεν φιλολαϊκής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, παραγνωρίζοντας συνειδητά ότι το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν έχουν σήμερα το παραμικρό περιθώριο να ελιχθούν με ψευτοπαροχές και κεϋνσιανής έμπνευσης μέτρα.Τις ψευδαισθήσεις που πλασάρουν στο λαό τις διέλυσε η ίδια η ζωή, π.χ. στην Ιταλία. Εκεί μια διακυβέρνηση σαν αυτή που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα των «εύκολων λύσεων» και του «εφικτού», διατήρησε όλους τους νόμους που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τον ιταλικό στρατό από το Αφγανιστάν, αλλά τον διατήρησε εκεί. Αύξησε κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Τάχθηκε υπέρ της «ευρωσυνθήκης», δηλαδή υπέρ της παραπέρα θωράκισης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία. Τα ίδια πάνω - κάτω και στη Γαλλία. Γιατί στον καπιταλισμό μόνο «εφικτό» και «ρεαλιστικό» είναι ό,τι συνάδει με τα συμφέροντά του.Και να σημειωθεί ότι αυτά γίνονταν πριν από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν η περίοδος που η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα έτρεχε με ρυθμούς 4% και πάνω, αλλά παρ' όλα αυτά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέγραφαν με τον ΣΕΒ αύξηση 77 λεπτά στο μεροκάματο, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για προβολή μαξιμαλιστικών αιτημάτων και για διάσπαση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Ηταν η περίοδος που οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης) καθιερώνονταν και στην Τοπική Διοίκηση με ομόφωνη θέση Νεοδημοκρατών, ΠΑΣΟΚων και ΣΥΝασπισμένων δημάρχων, νομαρχών και συμβούλων.Με την ατζέντα της πλουτοκρατίαςΟι προτάσεις του οπορτουνισμού που αφορούν στο λαό, π.χ. αναδιανομή του πλούτου, απεμπλοκή απ' το μνημόνιο, συναντώνται όλες στην ενιαία ευρωενωσιακή στρατηγική για διάσωση των μονοπωλίων και επαναφορά τους σε τροχιά κερδοφορίας. Γέννημα - θρέμμα αυτής της στρατηγικής είναι η πολιτική του μνημονίου, πανομοιότυπη εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες - μέλη.Σ' αυτή τη στρατηγική αρχίζει και τελειώνει το εύρος των επιλογών της άρχουσας τάξης για να ξεπεράσει την κρίση της: «Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις»(από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι περισσότερες απ' τις προτάσεις που «θα επιβάλει ο νέος συνασπισμός εξουσίας», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά στη διαχείριση της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας:«Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και διαγραφή μέρους του (...) σύσταση επιτροπών ελέγχου για το εθνικό θέμα του χρέους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δε λέει όμως ότι τέτοιες προτάσεις νομιμοποιούν το χρέος σαν πρόβλημα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας. Δε λέει ότι είτε «νόμιμο», είτε «παράνομο», το χρέος θα φορτωθεί στις πλάτες του λαού και η μείωσή του δε θα σημάνει αντιστροφή των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά ένταση της επίθεσης προς όφελος της πλουτοκρατίας.«Αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης (...) δημιουργία ευρωπαϊκού ταμείου αλληλεγγύης και ανάπτυξης που θα χρηματοδοτεί χαμηλότοκα χώρες ώστε να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας ότι η ανάπτυξη είτε θα είναι καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική. Είναι  φανερό ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την πρώτη, θέτοντας εξ ορισμού τη στρατηγική του ενάντια στο λαϊκό συμφέρον.Ολα αυτά αναλύονται σε πολιτική διακανονισμού των χρεών της πλουτοκρατίας και άνοιγμα μιας ακόμα κάνουλας απ' όπου θα ρέει ζεστό χρήμα κατευθείαν στην τσέπη της. Αλλά γι' αυτά δε χρειάζεται κανένας «νέος συνασπισμός εξουσίας». Μια χαρά μπορούν να τα διευθετήσουν και οι υπάρχοντες, το κάνουν ήδη. Κι αν η άρχουσα τάξη διαπιστώσει αδυναμία του πολιτικού της προσωπικού να φέρει σε πέρας την αποστολή του, ευχαρίστως θα αναδιατάξει δυνάμεις και θα αναμορφώσει το πολιτικό σκηνικό, για να κερδίσει χρόνο, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στο λαό ότι κάτι αλλάζει.Παρότι τίποτα δεν αλλάζει με απλή αντικατάσταση του «οδηγού», απαιτείται αλλαγή ρότας του «οχήματος», στην κατεύθυνση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τον εργαζόμενο.Αναπαράγει την κυρίαρχη προπαγάνδαΟ ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με τα αστικά πολιτικά κόμματα στον αποπροσανατολισμό του λαού, όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχει «κρίση χρέους». Οταν κρύβει ότι το χρέος δημιουργήθηκε από την καθ' όλα νόμιμη στον καπιταλισμό πολιτική εξυπηρέτησης των μονοπωλιακών συμφερόντων και ότι όσο αυτά κυριαρχούν τα χρέη θα πολλαπλασιάζονται. Οταν αποσιωπά πως η όποια διευθέτηση στην αποπληρωμή των χρεών θα γίνει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μόνο.Ακόμα κι αν διαγραφεί ολόκληρο, ο λαός δεν πρόκειται να απολαύσει καλύτερα μεροκάματα και κοινωνικές παροχές, ούτε βέβαια πρόκειται να παρθούν πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα. Οταν συγκαλύπτει το γεγονός πως όσο εξουσιάζει το κεφάλαιο τόσο θα δουλεύει στο φουλ η μηχανή παραγωγής χρεών, ελλειμμάτων και κρίσεων, κάθε φορά βαθύτερων και πιο επώδυνων για τους λαούς.Ακριβώς επειδή οι προτάσεις του είναι «κομμένες» και «ραμμένες» στα μέτρα της πλουτοκρατίας, καλλιεργεί κλίμα συναίνεσης και υποταγής του λαού. Ανάγει το χρέος σε«εθνικό ζήτημα», κινδυνολογεί για το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα εκτός ΕΕ και αξιώνει απ' το λαό να θέσει την πάλη του στην υπηρεσία της κυβέρνησης, ενισχύοντάς την όταν διαπραγματεύεται προς όφελος της εγχώριας άρχουσας τάξης.Δηλώνει σχετικά ο Αλ. Τσίπρας: «Δεν μπορεί να υπάρξει λύση έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, έξω απ' την ΕΕ. Οι αφρικανικές τριτοκοσμικές χώρες θα είναι Ελβετία μπροστά σ' αυτό που θα ζούμε»! Συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης: «Αυτό που κρίνεται - κατά κοινή ομολογία - είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να επανέλθει και να δανείζεται με λογικά, ανεκτά, επιτόκια από τις διεθνείς αγορές ή όχι. Ο,τι κίνηση γίνει, πρέπει να απαντά σε αυτό το κρίσιμο θέμα».Τον πόλεμο τον έχει κηρύξει το κεφάλαιο στους λαούς. Κι αυτοί έχουν χρέος να απαντήσουν με πόλεμο για τα συμφέροντά τους, για κοινωνία απαλλαγμένη απ' τα παράσιτα που ζουν απ' τον ιδρώτα τους. Αυτό είναι το μόνο τους χρέος. Απ' τα άλλα, της πλουτοκρατίας, δεν πρέπει να αναγνωρίσουν ούτε δεκάρα και ούτε βέβαια να σκοτίζονται αν θα είναι σε θέση αύριο να πάρει κι άλλα δάνεια και με ποιους όρους.Αλίμονο αν εισακουστεί ο οπορτουνισμός που ζητά «εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις» για «να δώσει δύναμη και ισχύ στη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας». Η κυβέρνηση δε διαπραγματεύεται για το λαό, αλλά για το κεφάλαιο. Στο σφαγιασμό των λαϊκών δικαιωμάτων ομονόησαν πλήρως οι ευρωενωσιακοί εταίροι, επιβεβαιώνοντας για νιοστή φορά το ρόλο της ΕΕ και κάνοντας σκόνη την προσπάθεια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να την υπερασπιστεί.

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑΣυσκοτίζει την αιτία της κρίσης και τη φιλολαϊκή διέξοδοΘεματοφύλακας της αστικής νομιμότητας και συνεργός στο να φορτωθεί το χρέος στο λαόΗ «εθελοδουλεία» της κυβέρνησης απέναντι στο «ιερατείο του τάντια» της χώρας, αφήνοντας μ' αυτόν τον τρόπο στο απυρόβλητο την κυρίαρχη στρατηγική του κεφαλαίου, που συνυπηρετούν κυβέρνηση και τρόικα. Στο ίδιο πνεύμα, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας χτες στο ΑΛΤΕΡ, κατήγγειλε ότι η χώρα  βρίσκεται «σ' ένα ιδιότυπο καθεστώς πραξικοπήματος συνταγματικού, κοινοβουλευτικού και  οικονομικού».Το ιδεολόγημα του «πραξικοπήματος» είναι αναγκαίο για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει την αγωνία του για τη θωράκιση της αστικής νομιμότητας, με «ανατροπή αυτής της ιδιόμορφης διεθνούς δικτατορίας που έχει επιβάλει στη χώρα μας αυτόν τον γύψο», για να μην υπάρξουν «εξελίξεις παράκαμψης της συνταγματικής νομιμότητας και της δημοκρατίας». Συνειδητά κρύβει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι τα ντόπια μονοπώλια, οι κυβερνήσεις τους και οι διακρατικές σχέσεις που συνάπτουν στο πλαίσιο του ανισόμετρου ιμπεριαλιστικού συστήματος, είναι αυτά που έχουν ρίξει το λαό στο καναβάτσο, και όχι βέβαια κάποια «έξωθεν» δύναμη, ή κάποια εκτροπή από την αστική νομιμότητα, που υπηρετεί τα μονοπώλια.Αυτό που ζει ο λαός και έχει χρέος να αντιπαλέψει, είναι ο «καπιταλισμός». Την αδυναμία των πολιτικών του εκπροσώπων να διαχειριστούν την κρίση, πρέπει το εργατικό λαϊκό κίνημα να την αξιοποιήσει προς όφελός του, να μετατρέψει την αδυναμία του αντιπάλου σε δική του δύναμη και όχι να συνδράμει το κεφάλαιο στη θωράκιση της αστικής εξουσίας.Ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε το αίτημα για εκλογές, ώστε να αναδειχτεί μια«νέα κυβέρνηση που με λαϊκή στήριξη θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο». Ο ίδιος  περιέγραψε και τον τρόπο με τον οποίο θα «διαπραγματευθεί» με τους δανειστές για το «κούρεμα» του χρέους, λέγοντας: «Να έρθει μια κυβέρνηση η οποία θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει ότι τα ομόλογα που λήγουν τον Μάρτιο σας λέω εγώ από τώρα κύριοι πιστωτές ότι θα πάρετε το 50% της αξίας τους, αν θέλετε να πάρετε κάτι. Γιατί ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει»!Κοροϊδεύει το λαό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει ότι μια κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, μπορεί να επιβάλει διαγραφή ακόμα και μέρους του χρέους, χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε νέα αντιλαϊκά μέτρα. Την ίδια ώρα βέβαια, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει ότι το χρέος είναι και του λαού, γι' αυτό και ζητάει διαγραφή μόνο ενός μέρους του.Επιπρόσθετα, ο Αλ. Τσίπρας αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση αυτή θα εκβιάσει την Ευρωζώνη ότι«θα την  βουλιάξει», θα καταστρώσει κι ένα πρόγραμμα για «πρωτογενή πλεονάσματα»βάζοντας τους πλούσιους να πληρώσουν! Τέτοιου είδους διακηρύξεις, όπως η υπερφορολόγηση του κεφαλαίου στο πλαίσιο της ΕΕ, που για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ιερό και απαραβίαστο, ηχούν μόνο σαν αστεϊσμοί, που στόχο έχουν να καλλιεργήσουν αυταπάτες και να αποπροσανατολίσουν το λαό.

Ανεμίζοντας τις σημαίες των αστών...
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
[Image] Παπαγεωργίου Βασίλης Κατά την προσφιλή του τακτική να ψαρεύει σε θολά νερά, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, παραχώρησε πρόσφατα μια συνέντευξη σωστό «περιβόλι» σε blogs, που κάθε άλλο παρά για την «προοδευτικότητά» τους διακρίνονται. Προσαρμόζοντας το λόγο του στο συγκεκριμένο «ακροατήριο», επέλεξε για «κορμό» της συνέντευξής του το «έθνος» και απερίφραστα παραδέχτηκε ότι όχι μόνο είναι με την εξουσία των αστών, αλλά θέλει και το λαό «νεροκουβαλητή» στο «μύλο» τους.Παίζοντας με τις εντυπώσεις και προσπαθώντας πίσω απ' αυτές να κρύψει ότι ο χώρος του επιδιώκει διακαώς να αναβαθμίσει το ρόλο του στην αστική διαχείριση, είπε αναφερόμενος στην «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ»: «...Μεγαλομέτοχοι είναι ο κύριος Μπόμπολας, ο κύριος Κούτρας κλπ. Εγώ, βλέπετε, δεν μπορώ να αποφύγω να λέω ονόματα. Οπως κάνει η Παπαρήγα, που λέει αόριστα "φταίει το κεφάλαιο"! Το κεφάλαιο μπορεί να είναι από τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση, μέχρι τον μικρομεσαίο που έχει ένα μαγαζί. Και αυτόν "κεφάλαιο" τον θεωρούν! Δεν μπορεί να λες "το κεφάλαιο" χωρίς να λες ονόματα και διευθύνσεις. Βέβαια, εγώ έχω πολιτικό κόστος γι' αυτό»..!Η λαθροχειρία απέναντι στο ΚΚΕ βγάζει μάτι. Οπως και οι ανέξοδοι λεονταρισμοί ενός κόμματος, που στα λόγια το «παίζει» αντικαπιταλιστικό, αλλά με τη στρατηγική του αντικειμενικά βοηθάει το κεφάλαιο να θωρακιστεί απέναντι στο λαό. Για του λόγου το αληθές, ο Τσίπρας διαβεβαίωσε στη συνέχεια: «Και επαναλαμβάνω ότι εγώ δεν είμαι αντίθετος στις επενδύσεις. Και βέβαια πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον». Και σε άλλο σημείο: «Προσέξτε: Εγώ δεν έχω πρόβλημα με την ανάπτυξη, με την επιχειρηματικότητα, με το υγιές κέρδος. Με την αισχροκέρδεια έχω πρόβλημα, με την ατιμία έχω πρόβλημα (...) με το ότι σήμερα δεν υπάρχουν "Deals" παρά μονάχα σε έναν στενό κύκλο επιχειρηματιών σε όλη την χώρα. Για να γίνουν σήμερα επενδύσεις πρέπει να περάσουν από το παραμάγαζο του Μαξίμου, το οποίο το ελέγχουν δύο - τρία άτομα, τέσσερις επιχειρηματικές οικογένειες στη χώρα».Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ο Αλ. Τσίπρας καταγγέλλει το κεφάλαιο, δεν αμφισβητεί όμως την κυριαρχία του στην παραγωγή, την οποία θέλει να «εξυγιάνει», ακριβώς για να εγκλωβίσει το λαό στην αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί. Μάλιστα, κλείνει το μάτι σε εκείνες τις μερίδες της ντόπιας άρχουσας τάξης που νιώθουν «ριγμένες» στη μοιρασιά και υπερασπίζεται τη φενάκη των «καλών» και «κακών» καπιταλιστών, για να τους αθωώσει συνολικά σαν τάξη.Ψηφοθηρώντας στη λαϊκή δεξιάΣτην ίδια συνέντευξη, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στους ψήφους της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται μέχρι και τον Κ. Καραμανλή, ισχυριζόμενος ότι «είχε αποφασίσει να έρθει σε ρήξη, προσπάθησε αλλά στο τέλος τους ανέχτηκε». Ακόμα και τον Αντ. Σαμαρά, για τον οποίο εκτιμά ότι δεν κάνει αντιπολίτευση «διότι έχει πολύ μεγάλες πιέσεις»! Σκόπιμα συγκαλύπτει το γεγονός ότι τα κόμματα εκπροσωπούν και εκφράζουν ταξικά συμφέροντα. Αυτή η «αφήγηση» βολεύει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για να ψηφοθηρήσει χαϊδεύοντας αυτιά, αλλά και για να δικαιολογήσει τη δική του πρόταση, που είναι πρόταση διαχείρισης, με ανέγγιχτα τα μονοπώλια και την εξουσία τους.Διατείνεται επ' αυτού ο Αλ. Τσίπρας: «Γι' αυτό εμείς μιλάμε για ένα νέο μεγάλο συνασπισμό εξουσίας (...) με σκοπό τη δημιουργία μίας κυβέρνησης που θα λειτουργήσει προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και σε τελική ανάλυση με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον (...) Ημουν ο πρώτος που είχα μιλήσει πριν από 6 μήνες για την ανάγκη συγκρότησης ενός ευρύτατου μετώπου για τη σωτηρία της χώρας. Αναφέρθηκα τότε στο ΕΑΜ (...) Και σήμερα έχουμε μία οικονομική κατοχή (...) Τι έκανε τότε η Αριστερά; Είπε ότι το πρώτιστο πατριωτικό καθήκον είναι η απελευθέρωση (...) Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα με τους παπάδες. Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα στους αστούς (...) Εάν υπάρχουν λοιπόν πολίτες από τη λαϊκή Δεξιά που θέλουν να συνταχθούν σε αυτό το μέτωπο, εμείς είμαστε ανοιχτοί, πρέπει να συνταχθούν»!«Μανούλες» στη λαθροχειρία οι οπορτουνιστές. Με βάση τη δική τους αντιεπιστημονική ανάλυση περί κατοχής, όχι μόνο κάνουν ανιστόρητους παραλληλισμούς με το ΕΑΜ, αλλά δε διστάζουν ωμά να ομολογήσουν ότι ο στόχος που υπηρετεί το παραλήρημά τους είναι να φέρουν τους εργαζόμενους και το λαό στην ίδια όχθη με τους αστούς.Με αυτόν τον τρόπο, ο Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «κατοχή» την ανισομετρία που είναι δεδομένη στον καπιταλισμό. Στοχοποιεί την πολιτική ηγεσία σε χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της ΕΕ, αφήνει στο απυρόβλητο την αστική τάξη στις χώρες αυτές και, το κυριότερο, αθωώνει τους ντόπιους καπιταλιστές και τα κόμματά τους, που με δική τους θέληση και πρόνοια συμμετέχουν στην Ευρωένωση και συνεργάζονται με την τρόικα. Καλεί το λαό να συμμαχήσει με μερίδες του κεφαλαίου που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη, χωρίς βέβαια να αλλάξει τίποτα στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.Ρωσία αντί του ΙσραήλΣυνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας εκφωνώντας τις επιθυμίες τμημάτων της ντόπιας πλουτοκρατίας: «Ο Παπανδρέου παρέδωσε όχι μόνο την εθνική οικονομία, αλλά και την εθνική κυριαρχία, των εθνικών συμφερόντων σε ξένα κέντρα. Η χώρα παραδίδεται σε έναν άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ - Σαουδική Αραβία - Κατάρ. Πρέπει να έχουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, χωρίς νταβατζήδες. Στην ενεργητική εξωτερική πολιτική του Ερντογάν πρέπει να απαντήσουμε αντίστοιχα με ενεργητική πολιτική (...) Εμείς συνεχίζουμε να στηριζόμαστε σε δυνάμεις που φθίνουν. Εδώ υπάρχουν αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία. Είναι αδιανόητο να της γυρνούμε την πλάτη. Ναι, με τη Ρωσία θα έπρεπε να έχουμε πολύ στενές σχέσεις. Στην Ενέργεια, στον Τουρισμό, στον Πολιτισμό. Είναι δυνατόν να πηγαίνει ο πρωθυπουργός στον Πούτιν, ο τελευταίος να του προτείνει σχέδιο χρηματοδότησης που θα γλίτωνε τη χώρα από τη μέγκενη του ΔΝΤ και ο Παπανδρέου να του μιλά για "πράσινη ανάπτυξη" και πράσινα άλογα;»...Πριν από τον Αλ. Τσίπρα, τα ίδια ακριβώς ζητήματα έθεσε ο Γ. Καρατζαφέρης, σέρνοντας το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή και μάλιστα με κριτήριο το ποιος είναι πιο ισχυρός, ποιος φθίνει  και ποιος είναι ανερχόμενη δύναμη! Από τις κολεγιές ανάμεσα σε «τσακάλια», κανένα όφελος δεν προκύπτει για το λαό. Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από μια καπιταλιστική χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα όμως κι αν η Ρωσία ήταν ο δανειστής της Ελλάδας και όχι το ΔΝΤ, δεν θα άλλαζε το παραμικρό από τα μέτρα που έχουν παρθεί, γέννημα ένα προς ένα της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής στρατηγικής, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται, αφού υπερασπίζεται την ίδια την ΕΕ.Λογική συνέχεια των παραπάνω, η κατά τον πρόεδρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «μόνη λύση», που δεν είναι άλλη από την «ανάπτυξη»! «Η μόνη λύση λοιπόν είναι η ανάπτυξη. Είναι μονόδρομος (...) Προτείνεται λοιπόν ένα μορατόριουμ, ένα πάγωμα πληρωμής δανείων και τόκων μέχρι να επανέλθει η χώρα στην ανάπτυξη και μετά να ξεκινήσουν οι πληρωμές (...) Πρέπει όντως να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα», δηλώνει και σταματά εκεί.Μα η ανάπτυξη είναι στόχος και της κυβέρνησης και βεβαίως της πλουτοκρατίας. Αυτή η ανάπτυξη όμως στον καπιταλισμό προϋποθέτει να φτάσει στον πάτο η τιμή της εργατικής δύναμης, όπως επιδιώκουν οι αστικές κυβερνήσεις με τα μέτρα που παίρνουν. Το ίδιο ισχύει και με τα πρωτογενή πλεονάσματα, που είναι διακαής πόθος όλων των αστικών κυβερνήσεων και επιπλέον υποχρέωσή τους, στο πλαίσιο των συμφωνιών για ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ.Τα πρωτογενή πλεονάσματα για να επιτευχθούν προϋποθέτουν προϋπολογισμούς αιματηρής λιτότητας, σφαγιασμού δαπανών που κατευθύνονται σε κρίσιμους τομείς για τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας, όπως η Παιδεία, η Υγεία - Πρόνοια κ.ά. Και, φυσικά, αποδοχή του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία και αξίωση από το λαό να το αποπληρώσει μέχρι δεκάρας... Αυτά υπερασπίζεται στην ουσία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν συμμετέχει στη συζήτηση για διαχείριση της κρίσης με τα εργαλεία των αστών και άρα προς όφελός τους.Η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο και τα οφέλη της στον καπιταλισμό δεν κατευθύνονται για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά τα καρπώνονται στο σύνολό τους το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Στις σημερινές συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, με όλους τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις εντός του συστήματος να μαίνονται, ο λαός μπορεί να ανασυνταχθεί, να συγκροτήσει τη δική του συμμαχία, που θα στοχεύσει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και στην οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Για μια ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και μόνο. Αυτή την προοπτική εχθρεύεται ο οπορτουνισμός τόσο που να καλεί το λαό να αυτοκτονήσει, αξιώνοντας να βάλει πλάτη για την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου Ο Αλ. Τσίπρας βρήκε τις ηγεσίες της ΕΕ «πολύ κατώτερες των περιστάσεων» και την ελληνική κυβέρνηση δίχως «θέσεις και διαπραγματευτική στρατηγική» και μάλιστα «με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα»! Συνεπώς, είπε, «δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για λύση ουσιαστική για τη χώρα, για το λαό (...) γιατί σήμερα στην Ευρώπη κυριαρχεί η αντίληψη του κατευνασμού των αγορών»! Πρόκειται για φαιδρότητες, αφού στο πλαίσιο της ΕΕ κάθε κυβέρνηση διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας της και όλες μαζί προασπίζουν τα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, με ενιαία επίθεση στους λαούς. Επιπλέον, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι αν δε βρεθεί λύση στη Σύνοδο Κορυφής τότε υπάρχει κίνδυνος «κραχ», «αργεντινοποίησης» της χώρας.Η δυσκολία διαχείρισης της κρίσης ερμηνεύτηκε απ' τον Αλ. Τσίπρα σαν «εγκλωβισμός στο αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας» και αντέτεινε «επιλογές ακύρωσης και παράκαμψης των αγορών και όχι κατευνασμού τους»!! Σαν τέτοιες, μάλιστα, αράδιασε προτάσεις του ευρωοπορτουνισμού για διαχείριση του χρέους όπως διαγραφή ενός μέρους του, βελτίωση του χρόνου αποπληρωμής και των επιτοκίων για το υπόλοιπο, απευθείας δανεισμός απ' την ΕΚΤ, μεταφορά μέρους του χρέους στην ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγου και ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για τις χώρες της περιφέρειας.Πρόκειται για προτάσεις που ούτως ή άλλως συζητιούνται στους κόλπους τμημάτων του κεφαλαίου, ρύθμισης των χρεών για να ανοίξει η κάνουλα νέων δανείων που θα καταλήξουν στις «τσέπες» του. «Κατευνάζοντας» ο ίδιος το κεφάλαιο διευκρίνισε ότι «η αθέτηση πληρωμών δεν είναι επιθυμία μας», αλλά, όπως είπε, αν η κυβέρνηση έστελνε αυτό το «στοιχειώδες μήνυμα», τότε «δεν θα είχαμε υποστεί ούτε το πρώτο Μνημόνιο ούτε το δεύτερο Μνημόνιο και δεν θα είχαμε πετσοκόψει τους μισθούς και τις συντάξεις»! Σιγοντάροντας την κυρίαρχη προπαγάνδα που παρουσιάζει το «μνημόνιο» σαν αναγκαίο για τη μείωση του χρέους.Ακόμα, πρότεινε «αναθεώρηση όλων των συνθηκών που εδραιώνουν το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη», αποσιωπώντας ότι οι ευρωενωσιακές συνθήκες ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κεφαλαίου και προκρίνουν τη μορφή διαχείρισης που τις υπηρετεί καλύτερα. Απογειώνοντας τις αυταπάτες πρόσθεσε «το αν η ΕΚΤ θα λειτουργεί μονάχα προς όφελος των μεγάλων τραπεζικών ομίλων ή θα αλλάξει πολιτική (...) είναι λύσεις οι οποίες αν αποφασιστούν ανοίγουν άλλες προοπτικές και άλλους δρόμους» και αποσπώντας σκόπιμα την πολιτική απ' την οικονομία συμπλήρωσε ότι «η αιτία του προβλήματος σήμερα είναι ότι οι αγορές είναι ανεξέλεγκτες, οι αγορές είναι πάνω από την πολιτική».Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την επιζήμια λογική ότι σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι μπορούν να λειτουργήσουν σαν συνεταιράκια, ισχυρίστηκε «δεν αρκούν οι αποφάσεις να ληφθούν σε μια Σύνοδο Κορυφής αλλά πρέπει να στηριχθούν από τους αγώνες των λαών και τα κινήματα». Προς τούτο «μετατόπισε» τη διαχωριστική γραμμή που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα μονοπώλια και τους λαούς και ισχυρίστηκε ότι αυτή χαράσσεται ανάμεσα στην «ανοχή, υποταγή στην κυρίαρχη λογική που θέτει η τρόικα, το ΔΝΤ» και στην «αντίληψη ότι μπορούμε να βρούμε διέξοδο».Πάνω σ' αυτήν την επίπλαστη διαχωριστική γραμμή ζήτησε και να οικοδομηθεί η συμμαχία της «αριστεράς», ομολογώντας ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την επιδιώκει για να πάρει μέρος στο «κάστινγκ» της άρχουσας τάξης για την επόμενη φουρνιά πολιτικών της εκπροσώπων, στο πλαίσιο και των διεργασιών αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Αν δείτε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών μαρτυρούν ότι ο δικομματισμός καταρρέει και ότι αν η αριστερά σήμερα μπορούσε να βρει σημεία κοινού βηματισμού θα ήταν πρώτη δύναμη (...) να κυβερνήσει τη χώρα με μοναδικό σκοπό να μας βγάλει από το Μνημόνιο της χρεοκοπίας»!Πρόσθεσε ότι η «πλατιά συμμαχία (...) θα εκφράζει πρωτίστως κοινωνικές ανάγκες και θα (...) είναι ενάντια και σε άλλα συμφέροντα όπως των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου». Το πώς εννοεί ο οπορτουνισμός την εναντίωση με το κεφάλαιο προκύπτει αβίαστα απ' το γεγονός ότι ποτέ και πουθενά δεν αμφισβητεί τα «θεμέλια» της εξουσίας του, την ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής που του επιτρέπει να καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. 
Προτάσεις και στρατηγική στα μέτρα του συστήματος 
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
[Image] Παπαγεωργίου Βασίλης Την πρόταση για έναν «νέο συνασπισμό εξουσίας» με«καταλύτη τις δυνάμεις της αριστεράς», αναμασά το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σαν την ενδεδειγμένη απάντηση στη δυσβάσταχτη για το λαό πραγματικότητα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση. Ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του την περασμένη Δευτέρα υπερασπίστηκε τη δυνατότητα «οι εκλογές να δώσουν λύση (...) μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών, για μια βουλή, η οποία δεν θα εγκρίνει με 150 ή με 180, αλλά θα απορρίψει αυτό το πακέτο των μέτρων». Ο οπορτουνισμός δεν παραιτήθηκε ποτέ απ' την - χρεοκοπημένη στη ζωή - ιδέα της κεντροαριστεράς, που βρίσκεται στον πυρήνα και της «νέας» του πρότασης. Ετσι πιστεύει ότι θα πραγματωθεί η στρατηγική του στόχευση, που είναι η διαχείριση του συστήματος. Πριν λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα που μπορεί, εξαιτίας του ότι έχει προτάσεις, το ότι είναι γειτονικός χώρος με το ΠΑΣΟΚ ας το πούμε έτσι, να γίνει υποδοχέας της οργής των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ».Το ίδιο προσδοκούσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απ' το πείραμα Μητρόπουλου για την Περιφέρεια Αττικής, τη «συνάντηση της αριστεράς με τον σοσιαλιστικό χώρο»... «Δεν επιλέξαμε τη μεταγραφή ενός τηλεοπτικού σταρ, επιλέξαμε να ενθαρρύνουμε διεργασίες σοβαρές μέσα στο ΠΑΣΟΚ»,δήλωνε τότε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, καλλιεργώντας αυταπάτες για ένα δήθεν «καλό» ΠΑΣΟΚ, που δυσανασχετεί για το πρόγραμμα και την πολιτική πρόταση με την οποία πολιτεύτηκε ή εκλέχτηκε στη Βουλή.Ο οπορτουνισμός, έχοντας πλήρη συνείδηση της γειτνίασής του με τη σοσιαλδημοκρατία, «χαϊδεύει» τα «αυτιά» ενός τμήματος του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο, που αν και δυσαρεστημένο απ' την κυβερνητική πολιτική, δεν είναι πεισμένο για την ανάγκη ρήξης με την εξουσία που αυτή η πολιτική εκφράζει. Καθησυχάζει τους φόβους του και εκμεταλλεύεται την αδημονία του για εύκολες, γρήγορες λύσεις, χωρίς θυσίες.Διατυπώνει αιτήματα όπως «να φύγει τώρα η κυβέρνηση» και δεν τσιγκουνεύεται φρούδες υποσχέσεις ότι μια άλλη, πιο αποφασισμένη, ικανή δήθεν να διαπραγματευτεί, θα επιβάλει λύσεις προς όφελος του λαού. Μια κυβέρνηση που θα χωράει ΠΑΣΟΚους τύπου Μητρόπουλου και κάθε λογής οπορτουνιστές, αντίθετους στο μνημόνιο, αλλά υπέρ της ΕΕ και φυσικά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που ούτε στα λόγια δε θίγουν.Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συνωστίζονται στο χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν την αυταπάτη μιας δήθεν φιλολαϊκής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, παραγνωρίζοντας συνειδητά ότι το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν έχουν σήμερα το παραμικρό περιθώριο να ελιχθούν με ψευτοπαροχές και κεϋνσιανής έμπνευσης μέτρα.Τις ψευδαισθήσεις που πλασάρουν στο λαό τις διέλυσε η ίδια η ζωή, π.χ. στην Ιταλία. Εκεί μια διακυβέρνηση σαν αυτή που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα των «εύκολων λύσεων» και του «εφικτού», διατήρησε όλους τους νόμους που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τον ιταλικό στρατό από το Αφγανιστάν, αλλά τον διατήρησε εκεί. Αύξησε κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Τάχθηκε υπέρ της «ευρωσυνθήκης», δηλαδή υπέρ της παραπέρα θωράκισης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία. Τα ίδια πάνω - κάτω και στη Γαλλία. Γιατί στον καπιταλισμό μόνο «εφικτό» και «ρεαλιστικό» είναι ό,τι συνάδει με τα συμφέροντά του.Και να σημειωθεί ότι αυτά γίνονταν πριν από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν η περίοδος που η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα έτρεχε με ρυθμούς 4% και πάνω, αλλά παρ' όλα αυτά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέγραφαν με τον ΣΕΒ αύξηση 77 λεπτά στο μεροκάματο, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για προβολή μαξιμαλιστικών αιτημάτων και για διάσπαση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Ηταν η περίοδος που οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης) καθιερώνονταν και στην Τοπική Διοίκηση με ομόφωνη θέση Νεοδημοκρατών, ΠΑΣΟΚων και ΣΥΝασπισμένων δημάρχων, νομαρχών και συμβούλων.Με την ατζέντα της πλουτοκρατίαςΟι προτάσεις του οπορτουνισμού που αφορούν στο λαό, π.χ. αναδιανομή του πλούτου, απεμπλοκή απ' το μνημόνιο, συναντώνται όλες στην ενιαία ευρωενωσιακή στρατηγική για διάσωση των μονοπωλίων και επαναφορά τους σε τροχιά κερδοφορίας. Γέννημα - θρέμμα αυτής της στρατηγικής είναι η πολιτική του μνημονίου, πανομοιότυπη εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες - μέλη.Σ' αυτή τη στρατηγική αρχίζει και τελειώνει το εύρος των επιλογών της άρχουσας τάξης για να ξεπεράσει την κρίση της: «Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις»(από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι περισσότερες απ' τις προτάσεις που «θα επιβάλει ο νέος συνασπισμός εξουσίας», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά στη διαχείριση της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας:«Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και διαγραφή μέρους του (...) σύσταση επιτροπών ελέγχου για το εθνικό θέμα του χρέους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δε λέει όμως ότι τέτοιες προτάσεις νομιμοποιούν το χρέος σαν πρόβλημα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας. Δε λέει ότι είτε «νόμιμο», είτε «παράνομο», το χρέος θα φορτωθεί στις πλάτες του λαού και η μείωσή του δε θα σημάνει αντιστροφή των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά ένταση της επίθεσης προς όφελος της πλουτοκρατίας.«Αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης (...) δημιουργία ευρωπαϊκού ταμείου αλληλεγγύης και ανάπτυξης που θα χρηματοδοτεί χαμηλότοκα χώρες ώστε να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας ότι η ανάπτυξη είτε θα είναι καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την πρώτη, θέτοντας εξ ορισμού τη στρατηγική του ενάντια στο λαϊκό συμφέρον.Ολα αυτά αναλύονται σε πολιτική διακανονισμού των χρεών της πλουτοκρατίας και άνοιγμα μιας ακόμα κάνουλας απ' όπου θα ρέει ζεστό χρήμα κατευθείαν στην τσέπη της. Αλλά γι' αυτά δε χρειάζεται κανένας «νέος συνασπισμός εξουσίας». Μια χαρά μπορούν να τα διευθετήσουν και οι υπάρχοντες, το κάνουν ήδη. Κι αν η άρχουσα τάξη διαπιστώσει αδυναμία του πολιτικού της προσωπικού να φέρει σε πέρας την αποστολή του, ευχαρίστως θα αναδιατάξει δυνάμεις και θα αναμορφώσει το πολιτικό σκηνικό, για να κερδίσει χρόνο, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στο λαό ότι κάτι αλλάζει.Παρότι τίποτα δεν αλλάζει με απλή αντικατάσταση του «οδηγού», απαιτείται αλλαγή ρότας του «οχήματος», στην κατεύθυνση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τον εργαζόμενο.Αναπαράγει την κυρίαρχη προπαγάνδαΟ ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με τα αστικά πολιτικά κόμματα στον αποπροσανατολισμό του λαού, όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχει «κρίση χρέους». Οταν κρύβει ότι το χρέος δημιουργήθηκε από την καθ' όλα νόμιμη στον καπιταλισμό πολιτική εξυπηρέτησης των μονοπωλιακών συμφερόντων και ότι όσο αυτά κυριαρχούν τα χρέη θα πολλαπλασιάζονται. Οταν αποσιωπά πως η όποια διευθέτηση στην αποπληρωμή των χρεών θα γίνει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μόνο.Ακόμα κι αν διαγραφεί ολόκληρο, ο λαός δεν πρόκειται να απολαύσει καλύτερα μεροκάματα και κοινωνικές παροχές, ούτε βέβαια πρόκειται να παρθούν πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα. Οταν συγκαλύπτει το γεγονός πως όσο εξουσιάζει το κεφάλαιο τόσο θα δουλεύει στο φουλ η μηχανή παραγωγής χρεών, ελλειμμάτων και κρίσεων, κάθε φορά βαθύτερων και πιο επώδυνων για τους λαούς.Ακριβώς επειδή οι προτάσεις του είναι «κομμένες» και «ραμμένες» στα μέτρα της πλουτοκρατίας, καλλιεργεί κλίμα συναίνεσης και υποταγής του λαού. Ανάγει το χρέος σε«εθνικό ζήτημα», κινδυνολογεί για το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα εκτός ΕΕ και αξιώνει απ' το λαό να θέσει την πάλη του στην υπηρεσία της κυβέρνησης, ενισχύοντάς την όταν διαπραγματεύεται προς όφελος της εγχώριας άρχουσας τάξης.Δηλώνει σχετικά ο Αλ. Τσίπρας: «Δεν μπορεί να υπάρξει λύση έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, έξω απ' την ΕΕ. Οι αφρικανικές τριτοκοσμικές χώρες θα είναι Ελβετία μπροστά σ' αυτό που θα ζούμε»! Συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης: «Αυτό που κρίνεται - κατά κοινή ομολογία - είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να επανέλθει και να δανείζεται με λογικά, ανεκτά, επιτόκια από τις διεθνείς αγορές ή όχι. Ο,τι κίνηση γίνει, πρέπει να απαντά σε αυτό το κρίσιμο θέμα».Τον πόλεμο τον έχει κηρύξει το κεφάλαιο στους λαούς. Κι αυτοί έχουν χρέος να απαντήσουν με πόλεμο για τα συμφέροντά τους, για κοινωνία απαλλαγμένη απ' τα παράσιτα που ζουν απ' τον ιδρώτα τους. Αυτό είναι το μόνο τους χρέος. Απ' τα άλλα, της πλουτοκρατίας, δεν πρέπει να αναγνωρίσουν ούτε δεκάρα και ούτε βέβαια να σκοτίζονται αν θα είναι σε θέση αύριο να πάρει κι άλλα δάνεια και με ποιους όρους.Αλίμονο αν εισακουστεί ο οπορτουνισμός που ζητά «εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις» για «να δώσει δύναμη και ισχύ στη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας». Η κυβέρνηση δε διαπραγματεύεται για το λαό, αλλά για το κεφάλαιο. Στο σφαγιασμό των λαϊκών δικαιωμάτων ομονόησαν πλήρως οι ευρωενωσιακοί εταίροι, επιβεβαιώνοντας για νιοστή φορά το ρόλο της ΕΕ και κάνοντας σκόνη την προσπάθεια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να την υπερασπιστεί.

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑΣυσκοτίζει την αιτία της κρίσης και τη φιλολαϊκή διέξοδοΘεματοφύλακας της αστικής νομιμότητας και συνεργός στο να φορτωθεί το χρέος στο λαόΗ «εθελοδουλεία» της κυβέρνησης απέναντι στο «ιερατείο του τάντια» της χώρας, αφήνοντας μ' αυτόν τον τρόπο στο απυρόβλητο την κυρίαρχη στρατηγική του κεφαλαίου, που συνυπηρετούν κυβέρνηση και τρόικα. Στο ίδιο πνεύμα, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας χτες στο ΑΛΤΕΡ, κατήγγειλε ότι η χώρα βρίσκεται «σ' ένα ιδιότυπο καθεστώς πραξικοπήματος συνταγματικού, κοινοβουλευτικού και οικονομικού».Το ιδεολόγημα του «πραξικοπήματος» είναι αναγκαίο για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει την αγωνία του για τη θωράκιση της αστικής νομιμότητας, με «ανατροπή αυτής της ιδιόμορφης διεθνούς δικτατορίας που έχει επιβάλει στη χώρα μας αυτόν τον γύψο», για να μην υπάρξουν «εξελίξεις παράκαμψης της συνταγματικής νομιμότητας και της δημοκρατίας». Συνειδητά κρύβει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι τα ντόπια μονοπώλια, οι κυβερνήσεις τους και οι διακρατικές σχέσεις που συνάπτουν στο πλαίσιο του ανισόμετρου ιμπεριαλιστικού συστήματος, είναι αυτά που έχουν ρίξει το λαό στο καναβάτσο, και όχι βέβαια κάποια «έξωθεν» δύναμη, ή κάποια εκτροπή από την αστική νομιμότητα, που υπηρετεί τα μονοπώλια.Αυτό που ζει ο λαός και έχει χρέος να αντιπαλέψει, είναι ο «καπιταλισμός». Την αδυναμία των πολιτικών του εκπροσώπων να διαχειριστούν την κρίση, πρέπει το εργατικό λαϊκό κίνημα να την αξιοποιήσει προς όφελός του, να μετατρέψει την αδυναμία του αντιπάλου σε δική του δύναμη και όχι να συνδράμει το κεφάλαιο στη θωράκιση της αστικής εξουσίας.Ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε το αίτημα για εκλογές, ώστε να αναδειχτεί μια«νέα κυβέρνηση που με λαϊκή στήριξη θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο». Ο ίδιος περιέγραψε και τον τρόπο με τον οποίο θα «διαπραγματευθεί» με τους δανειστές για το «κούρεμα» του χρέους, λέγοντας: «Να έρθει μια κυβέρνηση η οποία θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει ότι τα ομόλογα που λήγουν τον Μάρτιο σας λέω εγώ από τώρα κύριοι πιστωτές ότι θα πάρετε το 50% της αξίας τους, αν θέλετε να πάρετε κάτι. Γιατί ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει»!Κοροϊδεύει το λαό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει ότι μια κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, μπορεί να επιβάλει διαγραφή ακόμα και μέρους του χρέους, χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε νέα αντιλαϊκά μέτρα. Την ίδια ώρα βέβαια, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει ότι το χρέος είναι και του λαού, γι' αυτό και ζητάει διαγραφή μόνο ενός μέρους του.Επιπρόσθετα, ο Αλ. Τσίπρας αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση αυτή θα εκβιάσει την Ευρωζώνη ότι«θα την βουλιάξει», θα καταστρώσει κι ένα πρόγραμμα για «πρωτογενή πλεονάσματα»βάζοντας τους πλούσιους να πληρώσουν! Τέτοιου είδους διακηρύξεις, όπως η υπερφορολόγηση του κεφαλαίου στο πλαίσιο της ΕΕ, που για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ιερό και απαραβίαστο, ηχούν μόνο σαν αστεϊσμοί, που στόχο έχουν να καλλιεργήσουν αυταπάτες και να αποπροσανατολίσουν το λαό. 

Ανεμίζοντας τις σημαίες των αστών... 
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
[Image] Παπαγεωργίου Βασίλης Κατά την προσφιλή του τακτική να ψαρεύει σε θολά νερά, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, παραχώρησε πρόσφατα μια συνέντευξη σωστό «περιβόλι» σε blogs, που κάθε άλλο παρά για την «προοδευτικότητά» τους διακρίνονται. Προσαρμόζοντας το λόγο του στο συγκεκριμένο «ακροατήριο», επέλεξε για «κορμό» της συνέντευξής του το «έθνος» και απερίφραστα παραδέχτηκε ότι όχι μόνο είναι με την εξουσία των αστών, αλλά θέλει και το λαό «νεροκουβαλητή» στο «μύλο» τους.Παίζοντας με τις εντυπώσεις και προσπαθώντας πίσω απ' αυτές να κρύψει ότι ο χώρος του επιδιώκει διακαώς να αναβαθμίσει το ρόλο του στην αστική διαχείριση, είπε αναφερόμενος στην «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ»: «...Μεγαλομέτοχοι είναι ο κύριος Μπόμπολας, ο κύριος Κούτρας κλπ. Εγώ, βλέπετε, δεν μπορώ να αποφύγω να λέω ονόματα. Οπως κάνει η Παπαρήγα, που λέει αόριστα "φταίει το κεφάλαιο"! Το κεφάλαιο μπορεί να είναι από τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση, μέχρι τον μικρομεσαίο που έχει ένα μαγαζί. Και αυτόν "κεφάλαιο" τον θεωρούν! Δεν μπορεί να λες "το κεφάλαιο" χωρίς να λες ονόματα και διευθύνσεις. Βέβαια, εγώ έχω πολιτικό κόστος γι' αυτό»..!Η λαθροχειρία απέναντι στο ΚΚΕ βγάζει μάτι. Οπως και οι ανέξοδοι λεονταρισμοί ενός κόμματος, που στα λόγια το «παίζει» αντικαπιταλιστικό, αλλά με τη στρατηγική του αντικειμενικά βοηθάει το κεφάλαιο να θωρακιστεί απέναντι στο λαό. Για του λόγου το αληθές, ο Τσίπρας διαβεβαίωσε στη συνέχεια: «Και επαναλαμβάνω ότι εγώ δεν είμαι αντίθετος στις επενδύσεις. Και βέβαια πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον». Και σε άλλο σημείο: «Προσέξτε: Εγώ δεν έχω πρόβλημα με την ανάπτυξη, με την επιχειρηματικότητα, με το υγιές κέρδος. Με την αισχροκέρδεια έχω πρόβλημα, με την ατιμία έχω πρόβλημα (...) με το ότι σήμερα δεν υπάρχουν "Deals" παρά μονάχα σε έναν στενό κύκλο επιχειρηματιών σε όλη την χώρα. Για να γίνουν σήμερα επενδύσεις πρέπει να περάσουν από το παραμάγαζο του Μαξίμου, το οποίο το ελέγχουν δύο - τρία άτομα, τέσσερις επιχειρηματικές οικογένειες στη χώρα».Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ο Αλ. Τσίπρας καταγγέλλει το κεφάλαιο, δεν αμφισβητεί όμως την κυριαρχία του στην παραγωγή, την οποία θέλει να «εξυγιάνει», ακριβώς για να εγκλωβίσει το λαό στην αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί. Μάλιστα, κλείνει το μάτι σε εκείνες τις μερίδες της ντόπιας άρχουσας τάξης που νιώθουν «ριγμένες» στη μοιρασιά και υπερασπίζεται τη φενάκη των «καλών» και «κακών» καπιταλιστών, για να τους αθωώσει συνολικά σαν τάξη.Ψηφοθηρώντας στη λαϊκή δεξιάΣτην ίδια συνέντευξη, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στους ψήφους της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται μέχρι και τον Κ. Καραμανλή, ισχυριζόμενος ότι «είχε αποφασίσει να έρθει σε ρήξη, προσπάθησε αλλά στο τέλος τους ανέχτηκε». Ακόμα και τον Αντ. Σαμαρά, για τον οποίο εκτιμά ότι δεν κάνει αντιπολίτευση «διότι έχει πολύ μεγάλες πιέσεις»! Σκόπιμα συγκαλύπτει το γεγονός ότι τα κόμματα εκπροσωπούν και εκφράζουν ταξικά συμφέροντα. Αυτή η «αφήγηση» βολεύει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για να ψηφοθηρήσει χαϊδεύοντας αυτιά, αλλά και για να δικαιολογήσει τη δική του πρόταση, που είναι πρόταση διαχείρισης, με ανέγγιχτα τα μονοπώλια και την εξουσία τους.Διατείνεται επ' αυτού ο Αλ. Τσίπρας: «Γι' αυτό εμείς μιλάμε για ένα νέο μεγάλο συνασπισμό εξουσίας (...) με σκοπό τη δημιουργία μίας κυβέρνησης που θα λειτουργήσει προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και σε τελική ανάλυση με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον (...) Ημουν ο πρώτος που είχα μιλήσει πριν από 6 μήνες για την ανάγκη συγκρότησης ενός ευρύτατου μετώπου για τη σωτηρία της χώρας. Αναφέρθηκα τότε στο ΕΑΜ (...) Και σήμερα έχουμε μία οικονομική κατοχή (...) Τι έκανε τότε η Αριστερά; Είπε ότι το πρώτιστο πατριωτικό καθήκον είναι η απελευθέρωση (...) Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα με τους παπάδες. Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα στους αστούς (...) Εάν υπάρχουν λοιπόν πολίτες από τη λαϊκή Δεξιά που θέλουν να συνταχθούν σε αυτό το μέτωπο, εμείς είμαστε ανοιχτοί, πρέπει να συνταχθούν»!«Μανούλες» στη λαθροχειρία οι οπορτουνιστές. Με βάση τη δική τους αντιεπιστημονική ανάλυση περί κατοχής, όχι μόνο κάνουν ανιστόρητους παραλληλισμούς με το ΕΑΜ, αλλά δε διστάζουν ωμά να ομολογήσουν ότι ο στόχος που υπηρετεί το παραλήρημά τους είναι να φέρουν τους εργαζόμενους και το λαό στην ίδια όχθη με τους αστούς.Με αυτόν τον τρόπο, ο Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «κατοχή» την ανισομετρία που είναι δεδομένη στον καπιταλισμό. Στοχοποιεί την πολιτική ηγεσία σε χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της ΕΕ, αφήνει στο απυρόβλητο την αστική τάξη στις χώρες αυτές και, το κυριότερο, αθωώνει τους ντόπιους καπιταλιστές και τα κόμματά τους, που με δική τους θέληση και πρόνοια συμμετέχουν στην Ευρωένωση και συνεργάζονται με την τρόικα. Καλεί το λαό να συμμαχήσει με μερίδες του κεφαλαίου που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη, χωρίς βέβαια να αλλάξει τίποτα στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.Ρωσία αντί του ΙσραήλΣυνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας εκφωνώντας τις επιθυμίες τμημάτων της ντόπιας πλουτοκρατίας: «Ο Παπανδρέου παρέδωσε όχι μόνο την εθνική οικονομία, αλλά και την εθνική κυριαρχία, των εθνικών συμφερόντων σε ξένα κέντρα. Η χώρα παραδίδεται σε έναν άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ - Σαουδική Αραβία - Κατάρ. Πρέπει να έχουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, χωρίς νταβατζήδες. Στην ενεργητική εξωτερική πολιτική του Ερντογάν πρέπει να απαντήσουμε αντίστοιχα με ενεργητική πολιτική (...) Εμείς συνεχίζουμε να στηριζόμαστε σε δυνάμεις που φθίνουν. Εδώ υπάρχουν αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία. Είναι αδιανόητο να της γυρνούμε την πλάτη. Ναι, με τη Ρωσία θα έπρεπε να έχουμε πολύ στενές σχέσεις. Στην Ενέργεια, στον Τουρισμό, στον Πολιτισμό. Είναι δυνατόν να πηγαίνει ο πρωθυπουργός στον Πούτιν, ο τελευταίος να του προτείνει σχέδιο χρηματοδότησης που θα γλίτωνε τη χώρα από τη μέγκενη του ΔΝΤ και ο Παπανδρέου να του μιλά για "πράσινη ανάπτυξη" και πράσινα άλογα;»...Πριν από τον Αλ. Τσίπρα, τα ίδια ακριβώς ζητήματα έθεσε ο Γ. Καρατζαφέρης, σέρνοντας το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή και μάλιστα με κριτήριο το ποιος είναι πιο ισχυρός, ποιος φθίνει και ποιος είναι ανερχόμενη δύναμη! Από τις κολεγιές ανάμεσα σε «τσακάλια», κανένα όφελος δεν προκύπτει για το λαό. Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από μια καπιταλιστική χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα όμως κι αν η Ρωσία ήταν ο δανειστής της Ελλάδας και όχι το ΔΝΤ, δεν θα άλλαζε το παραμικρό από τα μέτρα που έχουν παρθεί, γέννημα ένα προς ένα της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής στρατηγικής, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται, αφού υπερασπίζεται την ίδια την ΕΕ.Λογική συνέχεια των παραπάνω, η κατά τον πρόεδρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «μόνη λύση», που δεν είναι άλλη από την «ανάπτυξη»! «Η μόνη λύση λοιπόν είναι η ανάπτυξη. Είναι μονόδρομος (...) Προτείνεται λοιπόν ένα μορατόριουμ, ένα πάγωμα πληρωμής δανείων και τόκων μέχρι να επανέλθει η χώρα στην ανάπτυξη και μετά να ξεκινήσουν οι πληρωμές (...) Πρέπει όντως να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα», δηλώνει και σταματά εκεί.Μα η ανάπτυξη είναι στόχος και της κυβέρνησης και βεβαίως της πλουτοκρατίας. Αυτή η ανάπτυξη όμως στον καπιταλισμό προϋποθέτει να φτάσει στον πάτο η τιμή της εργατικής δύναμης, όπως επιδιώκουν οι αστικές κυβερνήσεις με τα μέτρα που παίρνουν. Το ίδιο ισχύει και με τα πρωτογενή πλεονάσματα, που είναι διακαής πόθος όλων των αστικών κυβερνήσεων και επιπλέον υποχρέωσή τους, στο πλαίσιο των συμφωνιών για ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ.Τα πρωτογενή πλεονάσματα για να επιτευχθούν προϋποθέτουν προϋπολογισμούς αιματηρής λιτότητας, σφαγιασμού δαπανών που κατευθύνονται σε κρίσιμους τομείς για τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας, όπως η Παιδεία, η Υγεία - Πρόνοια κ.ά. Και, φυσικά, αποδοχή του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία και αξίωση από το λαό να το αποπληρώσει μέχρι δεκάρας... Αυτά υπερασπίζεται στην ουσία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν συμμετέχει στη συζήτηση για διαχείριση της κρίσης με τα εργαλεία των αστών και άρα προς όφελός τους.Η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο και τα οφέλη της στον καπιταλισμό δεν κατευθύνονται για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά τα καρπώνονται στο σύνολό τους το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Στις σημερινές συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, με όλους τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις εντός του συστήματος να μαίνονται, ο λαός μπορεί να ανασυνταχθεί, να συγκροτήσει τη δική του συμμαχία, που θα στοχεύσει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και στην οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Για μια ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και μόνο. Αυτή την προοπτική εχθρεύεται ο οπορτουνισμός τόσο που να καλεί το λαό να αυτοκτονήσει, αξιώνοντας να βάλει πλάτη για την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.