Δεν μπαίνεις μέσα

Το ψέμα των Χριστουγέννων αντανακλά το δικό μου προσωπικό ψέμα. Και το δικό μου ψέμα -εξαϋλωμένο και ταπεινό- μπορώ να το γκρεμίσω και να το αντικαταστήσω με μια αλήθεια που να αναβλύζει από την ψυχή.
Το μανιφέστο όμως των Χριστουγέννων όμως, πώς; Είναι μάχη άνιση. Δεν τσακίζεται. Τέτοιες μέρες που η γαλήνη είναι αξία ανυπέρβλητη, εγώ σκοντάφτω σε γεμάτες τσάντες που περπατάνε στην Ερμού. (Και ο ξυλουργός Ιησούς στα δύο χιλιάδες και επτά, είναι μεγαλομέτοχος του IKEA).

Σημείωση βασική: Η ασυμμετρία δεν είναι πολλές φορές ορατή. Πρέπει να σκοντάψεις σε αρκετές τιγκαρισμένες τσάντες για να προσέξεις τα άδεια πρόσωπα που τις κραδαίνουν. Και εν συνεχεία, πρέπει να προσέξεις εκείνα τα άδεια πρόσωπα για να αποφασίσεις ότι η εξώπορτα στο σπίτι σου θα είναι κλειδωμένη τέτοιες μέρες.
Μαλακισμένοι αλλόφυλοι. Μασκαράδες άπιστοι. Δεν θα μπείτε μέσα. Όχι κηρύγματα σε μένα, πνεύματα υποκρισίας. Τα Χριστούγεννα σας εξαγνίζουν τις αμαρτίες σας.
Είσαι και συ μέσα σε αυτούς. Και συ. Και συ. Και συ.
Εσύ που κρυφοπηδάς την γυναίκα του φίλου σου. Εσύ που αφήνεις να σε οργώνει ο υπερήλικας σύζυγος-προαγωγός. Εσύ που μακελεύεις την οικογένειά σου, με όλα τα ισοδύναμα της κοινωνικής τρομοκρατίας. Που ασελγείς στα όνειρα του παιδιού σου, με όνειρα διευθυντή ή γιατρού. Που κληρονομείς ασμένως τον πατέρα ή την μάνα που μίσησες.
Ναι. Εσύ. Η βάση όλων των τερατογονικών συνυπάρξεων. Πάρε τους βιβλικούς σου αφορισμούς και δρόμο. Μαζί και τις γιορτές σου. Δεν περνάς μέσα. Μέσα δεν υπάρχει θέση για σένα. Μέσα υπάρχουν άνθρωποι που θα καταστρέψουν αυτό που εσύ θα βάλεις πάνω από την ίδια τη ζωή. Μέσα υπάρχει μουσική. Κιθάρες. Και εξαγνισμός με ρακές.
Η εξώπορτα είναι κλειδωμένη λοιπόν. Και τι θα πουν οι γείτονες; Χέστηκα. Μετά τις γιορτές θα συνεχίσουν τις διεκδικήσεις για πετρέλαια, λάμπες φθορισμού στον διάδρομο και μυοκτονίες. Και κατά τον πολωνικό εξπρεσιονισμό του Ζουλάφσκι «οι γείτονες είναι νεκροί»: Ο ήρωας σηκώνει στο πλάνο την κοπέλα αγκαλιά. Εκείνη τον φιλάει στο μέτωπο. Όχι στο στόμα. Στο μέτωπο. Στοργικά και στη μέση του δρόμου. Σαν και αυτό το ανώνυμο φιλί που δέχτηκα χτες στο Μετρό από εκείνη την κοπέλα που δουλεύει στα McDonald’s. Αυθόρμητο και αναίτιο.
Χριστουγεννιάτικη ευχή λοιπόν, ένας κόσμος με διάφανες και ξεκλείδωτες ψυχές για να μην χρειαστεί να τις παραβιάζουν. Χωρίς γρίλιες.
Πολυτελείς σκέψεις πάνω στο παράδοξο των Χριστουγέννων; Δεν βαριέσαι…
Captain Sparrow


πηγή. Λοβοτομή ή θάνατος