Η νέα μεγάλη ευκαιρία για τον «αυτοπροσδιορισμό»

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται με βάση τις εξελίξεις στο λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα αναβρασμός σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Εδώ θα επιλέξουμε να δούμε λίγο το μικρόκοσμο του κινήματος. Θα αφήσουμε για λίγο στην άκρη το σοβινισμό (που μαζί με τον ιμπεριαλισμό είναι ο βασικός μας εχθρός) και θα επικεντρωθούμε για λίγο στα... δικά μας.
Είναι αλήθεια ότι και στην δική μας όχθη του ποταμού επικρατεί πολιτική αναστάτωση. Θέσεις ανασκευάζονται και αναλύσεις ξεχνιούνται με μεγάλη ταχύτητα. Και για να κρυφτεί η πολιτική γύμνια, επιστρατεύονται μια σειρά ψεύτικα επιχειρήματα. Με πιο χαρακτηριστικό το υποτιθέμενο επιχείρημα του «αυτοπροσδιορισμού». Εδώ μάλιστα ίσως κάποιοι αισθάνονται ότι μπορούν να στριμώξουν την αντιϊμπεριαλιστική άποψη και να της αποδώσουν πολιτική ουράς στον σοβινισμό. Είναι μια σοβαρή κατηγορία που δεν μπορούμε να αφήσουμε αναπάντητη.

Ξεκινώντας, είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε στα αλήθεια τι θα πει «αυτοπροσδιορισμός». Αυτοπροσδιορισμός σημαίνει μιαελεύθερη επιλογή που έχει προκύψει μέσα από λαϊκές διαδικασίες. Είναι μια διεργασία όμοια με την αυτοδιάθεση, όπου ένας λαός προσδιορίζεται ως κάτι που αφορά τον ίδιο και την ύπαρξη του. Πάνω σε αυτό λίγα μπορούν να ειπωθούν: κάθε λαός μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως εκείνος θέλει και κανείς δεν μπορεί να απαγορέψει ή να ανατρέψει αυτή την διαδικασία. Υπό έναν όμως όρο: ότι η απόφαση αυτή πράγματι έχει προκύψει από τις λαϊκές δυνάμεις και αναφέρεται στις λαϊκές δυνάμεις. Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα μιας τέτοιας διεργασίας: Ιρλανδία, Παλαιστίνη, Κουρδιστάν, Αλγερία .. Μέχρι και στα δικά μας: η ίδια η σλαβομακεδονική μειονότητα, σε μια διεργασία «αυτοπροσδιορισμού» και σε αναζήτηση κοινωνικής διεξόδου, εντάχθηκε μαζικά στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, για να υποστεί την σκληρή τιμωρία από τον «εθνικό στρατό», που με τις πλάτες του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πάτησε με τη φωτιά και το σίδερο στο Γράμμο. Για να κατηγορηθούν ύστερα οι δημοκράτες πατριώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Δεύτερου Αντάρτικου ως «εαμοβούλγαροι» και να συρθούν στα ξερονήσια από τον μοναρχοφασισμό, για «αντεθνική δράση».
Μάλιστα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι όλοι αυτοί που επικαλούνται τον «αυτοπροσδιορισμό» δεν έχουν και την καλύτερη των απόψεων γι' αυτούς τους «αυτοπροσδιορισμούς»: εθνικισμούς τους ανεβάζουν, Βάρκιζες του κατεβάζουν, ενσωματωμένα κινήματα τους ματανεβάζουν. Βέβαια, την ίδια στιγμή μερικοί είναι... των «κομμουνιστών εγγόνια». Ίσως από μια άποψη θα μπορούμε να σταματήσουμε εδώ, όμως το σωστό είναι να μπούμε στην σημερινή ουσία του ζητήματος.

Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ένα εάν το ζήτημα του ονόματος είναι πρόβλημα «αυτοπροσδιορισμού». Ή εάν ο «αυτοπροσδιορισμός» είναι μια κούφια λέξη που χρησιμοποιείται από τον ιμπεριαλισμό για να περάσει την πολιτική του. Γιατί εδώ δεν έχουμε να απαντήσουμε εάν ο γειτονικός μας λαός «δικαιούται» να είναι έθνος, αν «δικαιούται» να είναι Μακεδόνας, όπως Μακεδόνες είμαστε και εμείς που ζούμε στο δικό μας κομμάτι Μακεδονίας. Το πραγματικό ζήτημα είναι ποιος και με ποιον σκοπό αποφάσισε να αναγνωριστεί το γειτονικό μας κράτος ως «Μακεδονία». Αυτοπροσδιορισμός δεν είναι κάποιος να έχει σχεδιάσει τον χάρτη για σένα, να τον τυπώνει, να τον επιβάλλει σε όλον τον κόσμο και ύστερα να επιλέγεις να «αυτοπροσδιοριστείς» μέσα στο πλαίσιο που άλλος σου έφτιαξε.

Ο σχηματισμός και η συγκρότηση της ΠΓΔΜ δεν ήτανε μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού του λαού της. Ήτανε ένα πολεμικό αποτέλεσμα επαναχάραξης των συνόρων και διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ένα στιγμιότυπο του αιματηρού ξαναμοιράσματος του κόσμου. Παρόμοιες ευαισθησίες για τον αυτοπροσδιορισμό των λαών, πάντα όμως εκείνων που βρίσκονται στην μία πλευρά του πολεμικού μετώπου, έχουμε βιώσει πολλές και ειδικά στον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Όταν διάφοροι φαντασιώνονταν ότι ο UCK είναι εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο και όταν το μόνο έγκλημα που είδανε ήτανε η Σερέμπνιτσα. Η ΠΓΔΜ ως κρατική συγκρότηση δεν προέκυψε από μια διαδικασία από τα κάτω απελευθέρωσης, αλλά σε μια προσπάθεια να στηθεί ένα ακόμα κράτος-μαριονέτα στα Βαλκάνια. Και αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον γειτονικό λαό και τα συμφέροντα του αλλά με την αστική του τάξη και την ένταξη της στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Παραβλέπουμε εμείς ότι η «δική» μας αστική τάξη είχε και έχει τις δικές της βλέψεις π.χ. για το Μοναστήρι, διαπνέεται από μεγαλοϊδεατισμό και μωροφιλοδοξίες; Ότι περιμένει μέσα από το ΝΑΤΟΪκό άρμα να επεκτείνει τα χιλιόμετρα και τα μίλια της; Και μωροφιλοδοξίες έχει, και στο Κόσοβο έστειλε στρατό κατοχής για να φτιαχτεί προτεκτοράτο.  Δεν έχουμε όμως την άποψη ότι οι μωροφιλοδοξίες αντιμετωπίζονται με μωροφιλοδοξίες και ο σοβινισμός με σοβινισμό. Και ένα κράτος που πρέπει να στηθεί «με το ζόρι» στα πόδια του για να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, έχει ανάγκη από ισχυρή δόση σοβινισμού.

Τα χρόνια πέρασαν, και κάποιοι προσπερνώντας την πραγματικότητα θέλησαν να κάνουν το διεθνιστικό τους καθήκον μέσα από το «σ’ Ελλάδα-Τουρκία-Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία». Άρχισαν να γράφουν την ΠΓΜΔ ως «Μακεδονία» και εγκαλούσαν όποιον δεν το έκανε ότι τάσσεται ενάντια στον... αυτοπροσδιορισμό. Όμως ξέχασαν και τον ξενοδόχο, τον προσδιοριστή. Το μεγάλο αφεντικό. Αυτόν που διατάζει και οι υπόλοιποι εκτελούν –ειδικά οι σοβινιστές των Βαλκανίων. Οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να «κλείσουν» το ζήτημα του ονόματος –για να ανοίξουν άλλα ζητήματα. Αποφάσισαν ότι πρέπει να ανασχέσουν την ρωσική ιμπεριαλιστική διείσδυση, ότι πρέπει να προωθήσουν εναλλακτικούς αγωγούς ενέργειας. Να περισφίξουν τη Σερβία. Και αποφάσισαν να στήσουν τους υποτελείς τους σε μια σειρά και να τους επιβάλλουν τη ΝΑΤΟϊκή «φιλιά» (όπως κάποτε επέβαλλαν και την υποτιθέμενη ελληνοτουρκική φιλιά…). Η ελληνική αστική τάξη θα καταπιεί την λέξη Μακεδονία. Και η αντίπερα αστική τάξη θα «αυτοπροσδιοριστεί» λίγο διαφορετικά, για να μάθουμε όλοι πως πρέπει να την αποκαλούμε. Και όλοι μαζί θα μπούνε κάτω από το ΝΑΤΟϊκό πολεμικό άρμα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον αυτοπροσδιορισμό;

Ήδη συντελούνται μικρά θαύματα: η «Μακεδονία» εξαφανίστηκε από πολλά κείμενα, ξαφνικά σε άλλα το «Π» γίνεται «π» για να συνηθίσουν κάποιοι το «ΔΜ», άλλοι γράφουν ΠΓΜΔ για πρώτη φορά στην ζωή τους. Μένει να το πει και η... Wikipedia (άλλο θέσφατο από κει!). Να ηττηθεί ο εθνικισμός, ο Τσίπρας έριξε το σύνθημα! Τι αντισοβινιστική κυβέρνηση, με τα νέα μαχητικά της και τα 12 μίλια της! Θα «ηττηθεί ο εθνικισμός» με τις πλάτες του μεγαλύτερου εθνικισμού στον κόσμο; Και το ΝΑΤΟ; Να μην ηττηθεί το ΝΑΤΟ; Να προστεθεί ακόμα μια χώρα στην μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου ή όχι; Πολλοί αποφεύγουν να δώσουν μια απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα -και για να καλύψουν την αδυναμία τους, πετάνε το μελάνι του «αυτοπροσδιορισμού».

Ορίστε, λοιπόν, η νέα μεγάλη ευκαιρία για τους οπαδούς του «αυτοπροσδιορισμού». Μόλις ανακοινώσουν οι Αμερικάνοι στον γειτονικό μας λαό ότι πλέον «αυτοπροσδιορίζεται» με το νέο του όνομα, μπορούν και οι οπαδοί του «αυτοπροσδιορισμού» να αλλάξουν και το σύνθημα τους, ώστε να συμβαδίσουν με το διεθνιστικό τους καθήκον.

ΚΚ

https://antigeitonies.blogspot.gr/2018/01/blog-post_49.html