Του Nicolas JS Davies
Στη νέα Στρατηγική Εθνικής Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, οι στρατιωτικοί σχεδιαστές φοβίζουν με την διάβρωση του "ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος" των ΗΠΑ,
αλλά η πραγματικότητα είναι ότι στρατηγικοποιούν τη διατήρηση της αμερικανικής αυτοκρατορίας σε έναν χαοτικό κόσμο, εξηγεί ο Nicolas JS Davies.
Παρουσιάζοντας την Εθνική αμυντική στρατηγική του 2018 των Ηνωμένων Πολιτειών την Παρασκευή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, ο Υπουργός Άμυνας James Mattis ζωγράφισε μια εικόνα ενός επικίνδυνου κόσμου στον οποίο η αμερικανική εξουσία - και όλα τα υποτιθέμενα "καλά" που κάνει σε όλο τον κόσμο - είναι σε παρακμή.
"Το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα έχει διαβρωθεί σε όλους τους τομείς του πολέμου - του αέρα, της ξηράς, της θάλασσας, του διαστήματος και του κυβερνοχώρου", ανέφερε. "Και συνεχώς διαβρώνεται."
Αυτό που θα μπορούσε να πει αντίθετα είναι ότι ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι υπερβολικά εκτεταμένος σε κάθε τομέα και ότι μεγάλο μέρος του χάους που παρατηρείται σε όλο τον κόσμο είναι το άμεσο αποτέλεσμα της παρελθόντος και της σημερινής στρατιωτικής εξάπλωσης. Περαιτέρω, θα μπορούσε ίσως να αναγνωρίσει ότι η διάβρωση της επιρροής των ΗΠΑ ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς αυτοεπιβαλόμενα χτυπήματα στην αμερικανική αξιοπιστία μέσω καταστροφών της εξωτερικής πολιτικής όπως η εισβολή του Ιράκ το 2003.
Υπήρχαν επίσης δύο σημαντικές λέξεις που ήταν κρυμμένες μεταξύ των γραμμών, αλλά ποτέ δεν αναφέρθηκαν ονομαστικά στη νέα στρατηγική εθνικής άμυνας των ΗΠΑ: «αυτοκρατορία» και «ιμπεριαλισμός».
Από καιρό υπήρξε ταμπού για τους αμερικανούς αξιωματούχους και τα επιχειρηματικά μέσα ενημέρωσης να μιλάνε για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως «ιμπεριαλισμό» ή για τις παγκόσμιες στρατιωτικές κατοχές και το δίκτυο εκατοντάδων στρατιωτικών βάσεων ως «αυτοκρατορία». Μαύρη λίστα "απαγορευμένων θεμάτων", που οι επίσημες δηλώσεις των ΗΠΑ και οι κύριες εκθέσεις των ΜΜΕ των ΗΠΑ δεν πρέπει ποτέ να αναφέρουν.
Το πλήθος των Οργουελικών ευφημισμών με τα οποία οι Αμερικανοί αξιωματούχοι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συζητούν για την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών κάνουν περισσότερο για να αποκρύψουν την πραγματικότητα του ρόλου των ΗΠΑ στον κόσμο από το να τον περιγράψουν ή να τον εξηγήσουν «κρύβοντας τα αυτοκρατορικά συμφέροντα πίσω από τα πιο περίτεχνα φύλλα συκής» όπως ο ιστορικός AJP Taylor περιγράφει τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές που κάνουν το ίδιο πριν από έναν αιώνα.
 |
Γνωστές τοποθεσίες στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο (Πηγή: Politico)
|
Οι 100.000 βόμβες και βλήματα έπεσαν σε αυτές και σε άλλες χώρες από τον Ομπάμα και οι 70.000 που είχαν πέσει πάνω τους από τον Μπους Β έχουν δημιουργήσει ένα είδος "τρύπας μνήμης" σε πραγματικό χρόνο, αφήνοντας την συλλογική συνείδηση της Αμερικής ανέπαφη από αυτό που στο κοινό δεν ειπώθηκε ποτέ πρώτο.
Αλλά στην πραγματικότητα, εδώ και πολύ καιρό οι αμερικανοί ηγέτες των δύο κομμάτων αντιστάθηκαν στον πειρασμό να απειλήσουν οποιονδήποτε οπουδήποτε ή να ακολουθήσουν τις απειλές τους με εκστρατείες βομβιστικών επιθέσεων, πραξικοπήματα και εισβολές. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αυτοκρατορίες διατηρούν μια «αξιόπιστη απειλή» για να υποστηρίξουν τη δύναμή τους και να αποθαρρύνουν άλλες χώρες να τους προκαλέσουν.
Αλλά μακριά από την ίδρυση της «Pax Americana» που υποσχέθηκαν οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες στη δεκαετία του 1990, από τους Paul Wolfowitz και Dick Cheney στην Madeleine Albright και την Hillary Clinton, τα αποτελέσματα έχουν καταστεί καταστροφικά, παράγοντας "παγκόσμια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από παρακμή της μακρόχρονης υφιστάμενης, βασισμένης σε κανόνες, διεθνούς τάξης ".
Φυσικά οι συντάκτες αυτού του εγγράφου στρατηγικής των ΗΠΑ δεν το κάνουν για να παραδεχτούν ότι η αμερικανική πολιτική είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνη για αυτό το παγκόσμιο χάος, αφού οι διαδοχικές αμερικανικές διοικήσεις προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν τα θεσμικά όργανα και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και να δημιουργήσουν παράνομες αμερικανικές απειλές και χρήσεις, που το διεθνές δίκαιο ορίζει ως εγκλήματα επιθετικότητας, ως τελικό επιδιαιτητή διεθνών υποθέσεων.
Ούτε τολμούν να αναγνωρίσουν ότι η πολιτική σκέψη και οι συγκαλυμμένες επιχειρήσεις της CIA, οι οποίες δημιουργούν μια σταθερή ροή πολιτικών προθέσεων για την αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση, αποσκοπούν στη δημιουργία και επιδείνωση των διεθνών κρίσεων, όχι στην επίλυσή τους. Για τους αμερικανούς αξιωματούχους με το να παραδεχτούν τέτοιες σκληρές αλήθειες θα κλονιστούν τα ίδια τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Η αντίθεση στο Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης με το Ιράν - η λεγόμενη πυρηνική συμφωνία - από τους Ρεπουμπλικάνους και τα δημοκρατικά γεράκια φαίνεται ότι προέρχεται από τον φόβο ότι θα επικυρώσει τη χρήση διπλωματίας για κυρώσεις, πραξικοπήματα και πόλεμο και έθεσε ένα επικίνδυνο προηγούμενο για την επίλυση άλλων κρίσεων - από το Αφγανιστάν και την Κορέα έως τις μελλοντικές κρίσεις στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Η επιτυχία του Ιράν στο να φέρει τις ΗΠΑ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αντί να πέσει θύμα της ατελείωτης βίας και του χάους της αλλαγής καθεστώτος που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ ενδέχεται ήδη να ενθαρρύνει τη Βόρεια Κορέα και άλλους στόχους της επιθετικότητας των ΗΠΑ να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν το ίδιο κόλπο.
Πώς όμως οι ΗΠΑ θα δικαιολογήσουν την παγκόσμια στρατιωτική κατοχή, τις παράνομες απειλές και τις δυνάμεις τους και τον προϋπολογισμό πολέμου τρισεκατομμυρίων δολαρίων, όταν μια σοβαρή διπλωματία θεωρείται πιο αποτελεσματική στην επίλυση διεθνών κρίσεων από την ατελείωτη βία και το χάος των αμερικανικών κυρώσεων, πραξικοπημάτων, πολέμων και κατοχών;
Από το Bhurtpoor στη Βαγδάτη
Ο κύριος Danny Sjursen, ο οποίος έχει αγωνιστεί στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και διδάσκει ιστορία στο West Point, είναι μια σπάνια φωνή λογικής από τους αμερικανούς στρατιωτικούς. Σε ένα καυστικό άρθρο στο Truthdig , ο ταγματάρχης Sjursen περιγράφει με εύγλωττο τρόπο τις φρίκες που έχει δει και τη θλίψη που αναμένει να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής του. "Η αλήθεια είναι ότι, έγραψα, πάλεψα για τίποτα, για μια χώρα που, σε πρόσφατες συγκρούσεις, έχει κάνει τον κόσμο πιο νεκρό, πιο χαοτικό."
Η ζωή του Danny Sjursen ως στρατιώτη της αμερικανικής αυτοκρατορίας μου θυμίζει έναν άλλο στρατιώτη της αυτοκρατορίας, τον πανέμορφο παππού μου, τον Samuel Goddard. Ο Samuel γεννήθηκε στο Norfolk στην Αγγλία το 1793 και εντάχθηκε στο 14ο Σύνταγμα των Πεζικάριων ως έφηβος. Ήταν λοχίας στη μάχη του Βατερλώ το 1815. Κατά τη διάρκεια 14 ετών στην Ινδία, το τάγμα του ηγήθηκε στην επίθεση στο φρούριο του Bhurtpoor το 1826 , η οποία έληξε την τελευταία αντίσταση της δυναστείας του Maratha στην βρετανική κυριαρχία. Πέρασε 3 χρόνια στην Καραϊβική, 6 χρόνια στον Καναδά, και αποχώρησε ως Διοικητής του Κάστρου του Δουβλίνου το 1853 μετά από μια ζωή υπηρεσίας στην αυτοκρατορία.
Οι ζωές του Ντάνι και του Σαμουήλ έχουν πολλά κοινά. Θα είχαν πιθανώς πολλά να μιλήσουν για το αν θα μπορούσαν ποτέ να συναντηθούν. Αλλά υπάρχουν κρίσιμες διαφορές. Στο Bhurtpoor, τα δύο βρετανικά συντάγματα που προκάλεσαν την επίθεση ακολουθήθηκαν κατά πόδας στα τείχη από 15 συντάγματα του ινδικού "ιθαγενούς πεζικού". Μετά το Bhurtpoor, η Βρετανία κατείχε την Ινδία (συμπεριλαμβανομένου του Πακιστάν και του Μπαγκλαντές) για 120 χρόνια, με λίγους χιλιάδες βρετανούς αξιωματικούς αξιωματούχους της Ινδικής Δημόσιας Υπηρεσίας που διαχειρίζονταν μέχρι και 2,5 εκατομμύρια ινδικά στρατεύματα.
Οι Βρετανοί κατέστειλαν βίαια την ινδική ανταρσία το 1857-8 με σφαγές στο Δελχί, το Αλαχαμπάντ, το Κανπούρ και το Λούκνοβ. Στη συνέχεια, καθώς μέχρι τα 30 εκατομμύρια Ινδών πέθαναν στους λιμούς το 1876-9 και το 1896-1902, η βρετανική κυβέρνηση της Ινδίας απαγόρευσε ρητά τις προσπάθειες ανακούφισης ή τις ενέργειες που θα μπορούσαν να μειώσουν τις εξαγωγές από την Ινδία στο Ηνωμένο Βασίλειο ή να παρεμποδίσουν τη λειτουργία της "ελεύθερης αγοράς ".
Όπως έγραψε ο Mike Davis στο βιβλίο του του 2001, τα ύστερα βικτοριανά Ολοκαυτώματα : «Αυτό που φάνηκε από την μητροπολιτική προοπτική σαν η τελική πυρκαγιά της αυτοκρατορικής δόξας του δέκατου ένατου αιώνα ήταν, από ασιατική ή αφρικανική άποψη, μόνο το φρικτό φως μιας γιγαντιαίας νεκρικής πυράς».
Και όμως, η Βρετανία διατήρησε τον έλεγχο της Ινδίας επιβάλλοντας μια τέτοια νομιμοφροσύνη και υποταγή από εκατομμύρια Ινδούς που, σε κάθε κρίση, τα ινδικά στρατεύματα τήρησαν τις εντολές των βρετανών αξιωματικών για να σφαγιάσουν τον λαό τους.
Ο Danny Sjursen και τα αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και άλλες ζώνες πολέμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έχουν μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Στο Αφγανιστάν, δεδομένου ότι οι Ταλιμπάν και οι σύμμαχοί τους έχουν πάρει τον έλεγχο περισσότερων εδαφών της χώρας από οποτεδήποτε μετά την αμερικανική εισβολή, ο Αφγανικός Εθνικός Στρατός που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ διαθέτει 25.000 λιγότερα στρατεύματα υπό τη διοίκησή του από ότι πριν από πέντε χρόνια, ενώ δέκα χρόνια της κατάρτισης του από τις δυνάμεις των ειδικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ έχει παράξει μόνο 21.000 εκπαιδευμένους αφγανούς Κομάντος, ελίτ των στρατευμάτων που κάνουν το 70-80% των δολοφονιών και των θανάτων για λογαριασμό της διεφθαρμένης αφγανικής κυβέρνησης που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.
Αλλά οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν τελείως να κερδίσουν την νομιμοποίηση των αυτοκρατορικών τους υποθέσεων. Ο πρώτος στρατιώτης των ΗΠΑ που σκοτώθηκε σε δράση στο Αφγανιστάν το 2018 ήταν ο λοχίας 1ης τάξης Μιχαήλ Γκολίν, προερχόμενος από τη Λετονία. Ο Μιχάιλ έφτασε στις ΗΠΑ το Νοέμβριο του 2004, στρατολογήθηκε στον αμερικανικό στρατό τρεις μήνες αργότερα και τώρα έδωσε τη ζωή του για την αμερικανική αυτοκρατορία και για ό, τι η υπηρεσία του σήμαινε γι αυτόν. Τουλάχιστον 127 άλλοι ανατολικοευρωπαίοι έχουν πεθάνει στο κατεχόμενο Αφγανιστάν, μαζί με 455 των βρετανικών στρατευμάτων, 158 Καναδούς και 396 στρατιώτες από 17 άλλες χώρες. Αλλά 2.402 - ή το 68%, πάνω από τα δύο τρίτα - των στρατευμάτων κατοχής που πέθαναν στο Αφγανιστάν από το 2001, ήταν Αμερικανοί.
Στο Ιράκ, ένας αμερικανικός πόλεμος που είχε πάντα ακόμη λιγότερη διεθνή υποστήριξη ή νομιμότητα, το 93% των στρατιωτικών που πέθαναν ήταν Αμερικανοί, 4,530 από τους συνολικά 4.852 «συμμαχικούς» θανάτους.
Όταν ο Ben Griffin , ο οποίος αργότερα ίδρυσε το βρετανικό τμήμα των Βετεράνων για την Ειρήνη, είπε στους ανώτερους του στην ελιτίστικη SAS (Special Air Service) του Ηνωμένου Βασιλείου ότι δεν μπορούσε πλέον να συμμετέχει σε δολοφονικές επιδρομές σε σπίτια στη Βαγδάτη με τις ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ, έκπληκτος διαπίστωσε ότι ολόκληρη η αλυσίδα της ιεραρχίας αντιλήφθηκε και αποδέχθηκε την απόφασή του. Ο μόνος αξιωματικός που προσπάθησε να του αλλάξει γνώμη ήταν ο επικεφαλής του.
Το Μέλλον της Αυτοκρατορίας
Οι Αμερικανοί Γενικοί Διευθυντές Προσωπικού δήλωσαν ρητά στο Κογκρέσο ότι ο πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα θα απαιτούσε χερσαία εισβολή και το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράν. Η Νότια Κορέα θέλει να αποφύγει τον πόλεμο με κάθε κόστος, αλλά μπορεί αναπόφευκτα να βρεθεί σε δεύτερο Κορεατικό Πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Αλλά εκτός από τη Νότια Κορέα, το επίπεδο υποστήριξης που θα μπορούσαν να περιμένουν οι ΗΠΑ από τους συμμάχους τους σε έναν δεύτερο κορεατικό πόλεμο ή άλλους επιθετικούς πολέμους στο μέλλον θα ήταν πιθανώς περισσότερο σαν το Ιράκ παρά το Αφγανιστάν, με σημαντική διεθνή αντίθεση, ακόμη και από τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, τα αμερικανικά στρατεύματα θα αποτελούσαν σχεδόν όλες τις δυνάμεις εισβολής και κατοχής - και θα έχουν σχεδόν όλα τα θύματα.
Σε σύγκριση με τις προηγούμενες αυτοκρατορίες, το κόστος σε αίμα και χρήμα της περιφρούρησης της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ και η ευθύνη για τις καταστροφικές αποτυχίες της πέφτουν δυσανάλογα - και σωστά - στους Αμερικανούς. Ακόμα και ο Donald Trump αναγνωρίζει αυτό το πρόβλημα, αλλά τα αιτήματά του προς τις συμμαχικές χώρες να δαπανήσουν περισσότερα για τους στρατούς τους και να αγοράσουν περισσότερα αμερικανικά όπλα δεν θα αλλάξουν την απροθυμία του λαού τους να πεθάνει στους πόλεμους της Αμερικής.
Αυτή η πραγματικότητα δημιούργησε πολιτική πίεση στους ηγέτες των ΗΠΑ να διεξάγουν πόλεμο με τρόπους που κοστίζουν λιγότερες αμερικανικές ζωές, αλλά σκοτώνουν αναπόφευκτα πολλούς περισσότερους ανθρώπους στις χώρες που τιμωρούνται για την αντίσταση τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, χρησιμοποιώντας αεροπορικές επιθέσεις και τοπικά στρατολογημένες ομάδες θανάτου αντί " υποστήριξης εδάφους "όπου είναι δυνατόν.
Οι ΗΠΑ διεξάγουν μια εξεζητημένη προπαγανδιστική εκστρατεία για να υποστηρίξουν ότι τα αμερικανικά όπλα που εκτοξεύονται από αέρος είναι τόσο ακριβή ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια χωρίς να σκοτώνονται πολλοί άμαχοι. Οι πραγματικές απώλειες και ακτίνα δράσης βρίσκονται στη μαύρη λίστα "απαγορευμένων θεμάτων", μαζί με τις ρεαλιστικές εκτιμήσεις για θανάτους πολιτών.
Όταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ, Χοσύαρ Ζεμπάρι, είπε στον Πάτρικ Κόκμπερν του Independent του Ηνωμένου Βασιλείου ότι είχε δει εκθέσεις μυστικών υπηρεσιών των ιρακινών Κούρδων, οι οποίες εκτιμούσαν ότι η καταστροφή της Μοσούλης από τις ΗΠΑ και το Ιράκ είχε σκοτώσει 40.000 αμάχους, η μόνη μακρόθεν ρεαλιστική εκτίμηση μέχρι στιγμής από μια επίσημη πηγή, κανένα άλλο βασικό δυτικό μέσο ενημέρωσης δεν ακολούθησε την ιστορία.
Αλλά οι πόλεμοι της Αμερικής σκοτώνουν εκατομμύρια αθώους ανθρώπους: τους ανθρώπους που υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τις κοινότητες και τις χώρες τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την επιθετικότητα των ΗΠΑ. και πολλοί άλλοι που ήταν απλώς σε λάθος μέρος σε λάθος χρόνο κάτω από την επίθεση πάνω από 210.000 αμερικανικών βομβών και πυραύλων που έπεσαν σε τουλάχιστον 7 χώρες από το 2001.
Σύμφωνα με μια διεξαγόμενη έρευνα (για παράδειγμα, δείτε τη μελέτη του προγράμματος ανάπτυξης του ΟΗΕ, το οδοιπορικό στον εξτρεμισμό στην Αφρική: οδηγοί, κίνητρα και το σημείο εκκίνησης για στρατολογήσεις), οι περισσότεροι άνθρωποι που ενώνονται για ένοπλη αντίσταση ή "τρομοκρατικές" ομάδες το κάνουν κυρίως για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους από τους κινδύνους των πολέμων που έχουν επιφέρει άλλοι σε αυτούς. Η έρευνα του UNDP διαπίστωσε ότι το τελικό "σημείο ανατροπής" που ωθεί το 70% αυτών να πάρουν το μοιραίο βήμα να ενταχθούν σε μια ένοπλη ομάδα είναι η δολοφονία ή κράτηση στενού φίλου ή μέλους οικογένειας από ξένες ή τοπικές δυνάμεις ασφαλείας.
Έτσι, η εξάρτηση από τις αεροπορικές επιδρομές και τις τοπικά στρατολογημένες ομάδες θανάτου, οι ίδιες οι στρατηγικές που καθιστούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ευχάριστο για το αμερικανικό κοινό, είναι στην πραγματικότητα οι κύριοι «οδηγοί» που διαδίδουν την ένοπλη αντίσταση και την τρομοκρατία στη μια χώρα μετά την άλλη, τοποθετώντας την αυτοκρατορία των ΗΠΑ σε μια σύγκρουση με τον εαυτό της.
Η προσπάθεια των ΗΠΑ να αντιπροσωπευθούν στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή από τη Σαουδική Αραβία μετατρέπεται σε στόχο παγκόσμιας καταδίκης, καθώς προσπαθεί να μιμηθεί το αμερικανικό πρότυπο πολέμου βομβαρδίζοντας και σκοτώνοντας εκατομμύρια αθώους ανθρώπους στην Υεμένη, κατηγορώντας τα θύματα για τη δυστυχία τους. Η σφαγή από ελάχιστα εκπαιδευμένους και απείθαρχους πιλότους της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων είναι ακόμη περισσότερο άνευ διακρίσεων, από τις εκστρατείες βομβαρδισμού των ΗΠΑ και οι Σαουδάραδες στερούνται την πλήρη προστασία του δυτικού προπαγανδιστικού συστήματος για να ελαχιστοποιήσουν τη διεθνή οργή, σε δεκάδες χιλιάδες αμάχους και σε μια συνεχώς επιδεινούμενη ανθρωπιστική κρίση .
Η ανάγκη να κερδηθεί η αφοσίωση των αυτοκρατορικών υποτελών από κάποιο συνδυασμό φόβου και σεβασμού αποτελεί βασική απαίτηση της αυτοκρατορίας. Αλλά φαίνεται να είναι ανέφικτη στον 21ο αιώνα, εξαιτίας του είδους των δολοφονικών πολιτικών που έχουν ενστερνιστεί οι ΗΠΑ από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Όπως έχει ήδη παρατηρήσει ο Richard Barnet πριν από 45 χρόνια, στο τέλος του αμερικανικού πολέμου στο Βιετνάμ, «Τη στιγμή που το νούμερο ένα έθνος έχει τελειοποιήσει την επιστήμη της δολοφονίας, έχει γίνει ένα μη πρακτικό μέσο πολιτικής κυριαρχίας».
Η επίθεση γοητείας, που έχει επικαλυφθεί με ζάχαρη, του Ομπάμα "πήρε χάρη" για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό από την παγκόσμια κοινή γνώμη και παρείχε πολιτική κάλυψη σε σύμμαχους ηγέτες για να επανέλθουν ενεργά στις συμμαχίες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αλλά ήταν ανέντιμο. Υπό την κάλυψη της ψεύτικης εικόνας του Ομπάμα, οι ΗΠΑ διέδωσαν τη βία και το χάος των πολέμων και των αλλαγών του καθεστώτος, και έτσι την ένοπλη αντίσταση και την τρομοκρατία που προκαλούν, σε μήκος και πλάτος, επηρεάζοντας δεκάδες εκατομμύρια περισσότερους ανθρώπους από τη Συρία και τη Λιβύη ως τη Νιγηρία και την Ουκρανία.
Τώρα, ο Trump έχει βγάλει τη μάσκα και ο κόσμος αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά τη μη λουστραρισμένη, βάναυση πραγματικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της επιθετικότητας του.
Η προσέγγιση της Κίνας στον κόσμο με βάση το εμπόριο και την ανάπτυξη των υποδομών ήταν πιο επιτυχημένη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το μερίδιο των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία έχει μειωθεί από 40% σε 22% από τη δεκαετία του 1960, ενώ η Κίνα αναμένεται να ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο την επόμενη δεκαετία ή δύο - με άλλους υπολογισμούς, έχει ήδη συμβεί .
Ενώ η Κίνα έχει καταστεί κέντρο κατασκευής και εμπορίας της παγκόσμιας οικονομίας, η αμερικανική οικονομία χρηματοδοτούμενη από το εξωτερικό, δεν έχει σχεδόν καθόλου σταθερή βάση για μελλοντική ανάπτυξη. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο πολιτικής και οικονομίας που υιοθέτησαν οι ΗΠΑ πριν από μια γενιά δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερο πλούτο για ανθρώπους που τους ανήκαν ήδη δυσανάλογα μερίδια πλούτου, αλλά έχει αφήσει τους εργαζόμενους στις ΗΠΑ και σε ολόκληρη την αμερικανική αυτοκρατορία χειρότερα από πριν.
Όπως και το "σχεδόν τίποτα" που ο Danny Sjursen συνειδητοποίησε ότι αγωνίζεται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι προοπτικές για την αμερικανική οικονομία φαίνονται εφήμερες και εξαιρετικά ευάλωτες στις μεταβαλλόμενες παλίρροιες της οικονομικής ιστορίας.
Η άνοδος και η πτώση των Μεγάλης Δυνάμεων
Στο βιβλίο του 1987 « Η άνοδος και η πτώση των μεγάλων δυνάμεων: Οικονομική αλλαγή και στρατιωτικές συγκρούσεις από το 1500 έως το 2000», ο ιστορικός Paul Kennedy εξέτασε τη σχέση οικονομικής και στρατιωτικής εξουσίας στις ιστορίες των δυτικών αυτοκρατοριών που αποίκισαν τον κόσμο στα τελευταία 500 χρόνια. Περιέγραψε πως οι ανερχόμενες δυνάμεις απολαμβάνουν σημαντικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των καθιερωμένων και πως η κάθε φορά κυρίαρχη δύναμη αργά ή γρήγορα πρέπει να προσαρμοστεί στις παλίρροιες της οικονομικής ιστορίας και να βρει μια νέα θέση σε έναν κόσμο που δεν μπορεί πλέον να κυριαρχεί.
Ο Κένεντι εξήγησε ότι η στρατιωτική δύναμη είναι μόνο μια δευτερεύουσα μορφή εξουσίας που τα πλούσια έθνη αναπτύσσουν για να προστατεύουν και να στηρίζουν τα διευρυνόμενα οικονομικά τους συμφέροντα. Μια οικονομικά δεσπόζουσα δύναμη μπορεί γρήγορα να μετατρέψει μερικούς από τους πόρους της σε στρατιωτική δύναμη, όπως έκαναν οι ΗΠΑ κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή όπως κάνει σήμερα η Κίνα. Αλλά όταν οι πρώην κυρίαρχες δυνάμεις έχασαν έδαφος σε νέες, ανερχόμενες δυνάμεις, η χρήση στρατιωτικής δύναμης πιο επιθετικά δεν ήταν ποτέ ένας επιτυχημένος τρόπος για να αποκατασταθεί η οικονομική τους κυριαρχία. Αντιθέτως, υπήρξε συνήθως ένας τρόπος να σπαταληθούν τα κρίσιμα χρόνια και οι περιορισμένοι πόροι που διαφορετικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να διαχειριστούν μια ειρηνική μετάβαση σε ένα επιτυχημένο μέλλον.
Όπως διαπίστωσε το Ηνωμένο Βασίλειο στη δεκαετία του 1950, η χρήση στρατιωτικής δύναμης για να προσπαθήσει να διατηρήσει την αυτοκρατορία του αποδείχθηκε αντιπαραγωγική, όπως περιγράφεται από τον Κένεντι, και οι ειρηνικές μεταβάσεις στην ανεξαρτησία αποδείχθηκαν μια πιο κερδοφόρα βάση για μελλοντικές σχέσεις με τις πρώην αποικίες. Η αποκλιμάκωση των παγκόσμιων στρατιωτικών δεσμεύσεών του αποτελούσε ουσιαστικό μέρος της μετάβασης του σε ένα βιώσιμο μετα-αυτοκρατορικό μέλλον.
Η μετάβαση από την ηγεμονία στην συνύπαρξη δεν ήταν ποτέ εύκολη για οποιαδήποτε μεγάλη δύναμη και δεν υπάρχει τίποτα το εξαιρετικό στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη για να προσπαθήσει να διατηρήσει και να παρατείνει την παλιά τάξη. Αυτό έχει οδηγήσει συχνά σε καταστροφικούς πολέμους και πάντα απέτυχε.
Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε πολιτικό ή στρατιωτικό ηγέτη να προεδρεύει της μείωσης της εξουσίας της χώρας του στον κόσμο. Οι στρατιωτικοί ηγέτες ανταμείβονται για τις στρατιωτικές στρατηγικές που κερδίζουν πολέμους και επεκτείνουν τη δύναμη της χώρας τους, όχι για να την αποσυναρμολογήσουν. Οι υπάλληλοι μεσαίου επιπέδου που ενημερώνουν τους προϊσταμένους τους ότι τα όπλα και οι στρατοί τους δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας τους δεν κερδίζουν προαγωγή στις θέσεις λήψης αποφάσεων.
Όπως επεσήμανε ο Γκάμπριελ Κολκό στο Century of War το 1994, αυτή η περιθωριοποίηση κρίσιμων φωνών οδηγεί σε μια «έμφυτη, ακόμη και αναπόφευκτη θεσμική μυωπία», σύμφωνα με την οποία «επιλογές και αποφάσεις που είναι εγγενώς επικίνδυνες και παράλογες δεν γίνονται απλώς εύλογες αλλά οι μόνες στη συλλογιστική για τον πόλεμο και τη διπλωματία που είναι δυνατή σε επίσημους κύκλους. "
Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους και την ανεξαρτησία της Ινδίας, η κρίση του Σουέζ του 1956 ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και η κυβέρνηση του Αϊζενχάουερ κατήγγειλε τα δικά της αντιαποικιακά διαπιστευτήρια αρνούμενη να στηρίξει την εισβολή των Βρετανών-Γάλλων-Ισραηλινών στην Αίγυπτο. Ο βρετανός πρωθυπουργός Anthony Eden αναγκάστηκε να παραιτηθεί και αντικαταστάθηκε από τον Harold Macmillan, ο οποίος ήταν στενός βοηθός του Eisenhower κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Macmillan διάλυσε τα απομεινάρια της βρετανικής αυτοκρατορίας πίσω από τη πλάτη των υποστηρικτών του Συντηρητικού Κόμματος, κερδίζοντας την επανεκλογή του το 1959 με το σύνθημα «Δεν την είχες ποτέ τόσο καλά», ενώ οι ΗΠΑ στήριξαν μια σχετικά ειρηνική μετάβαση που διατήρησε τα δυτικά διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα και τη στρατιωτική δύναμη.
Καθώς οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια παρόμοια μετάβαση από την αυτοκρατορία σε ένα μετα-αυτοκρατορικό μέλλον, οι ηγέτες τους παραπλανήθηκαν από τη χίμαιρα του «μερίσματος εξουσίας» μετά το Ψυχρό Πόλεμο, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την αυτοκρατορία των ΗΠΑ, η σχετική οικονομική θέση των ΗΠΑ μειώνεται.
Το 1987, ο Paul Kennedy έκλεισε την Άνοδο και την Πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων με μια προφητική ανάλυση της θέσης των ΗΠΑ στον κόσμο. Ανακεφαλαιώνοντας, "Σε όλες τις συζητήσεις για τη διάβρωση της αμερικανικής ηγεσίας, πρέπει να επαναληφθεί ξανά και ξανά ότι η παρακμή που αναφέρεται είναι σχετική και όχι απόλυτη και είναι επομένως απόλυτα φυσική και ότι η μόνη σοβαρή απειλή για τα πραγματικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να προέλθει από την αποτυχία να προσαρμοστεί λογικά στην νεότερη παγκόσμια τάξη».
Αλλά αφού ο Κένεντι έγραψε ότι το 1987, αντί να δεχτεί το μέλλον της ειρήνης και του αφοπλισμού που όλος ο κόσμος ήλπιζε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μια γενιά Αμερικανών ηγετών έκανε μια μοιραία πλειοδοσία «υπερδύναμης». Το είδος της αποτυχίας να προσαρμοστεί σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο που ο Κένεντι προειδοποίησε.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για εκατομμύρια θύματα των αμερικανικών πολέμων, αλλά ήταν επίσης διαβρωτικά και εξουθενωτικά για την αμερικανική κοινωνία, καθώς οι διαστρεβλωμένες προτεραιότητες του μιλιταρισμού και της αυτοκρατορίας σπαταλούν τους πόρους της χώρας μας και αφήνουν τους Αμερικανούς να εργάζονται φτωχότεροι, ασθενέστεροι, λιγότερο μορφωμένοι και πιο απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Όταν άρχισα να γράφω το αίμα στα χέρια μου: η αμερικανική εισβολή και καταστροφή του Ιράκ το 2008, ήλπιζα ότι οι καταστροφές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ θα μπορούσαν να λογικέψουν τους ηγέτες των ΗΠΑ, όπως η κρίση του Σουέζ τους Βρετανούς ηγέτες το 1956.
Αντ΄ αυτού, οκτώ ακόμη χρόνια προσεκτικά συγκαλυμμένη αγριότητα υπό τον Ομπάμα έχουν σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο και καλή θέληση και συνετέλεσαν να εξαπλωθεί η βία και το χάος των αμερικανικών πολέμων ακόμα πιο μακρύτερα και ευρύτερα. Οι σιωπηλές απειλές της νέας στρατηγικής της εθνικής αμυντικής στρατηγικής κατά της Ρωσίας και της Κίνας αποκαλύπτουν ότι 20 χρόνια καταστροφικών αυτοκρατορικών πολέμων δεν έκαναν τίποτα για να διαταράξουν τους ηγέτες των ΗΠΑ από τις αυταπάτες τους για «καθεστώς υπερδύναμης» ή για να αποκαταστήσουν κάθε λογική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Ο Trump δεν προσποιείται ούτε καν ότι σέβεται τη διπλωματία ή το διεθνές δίκαιο, καθώς κλιμακώνει τους πολέμους του Μπους και του Ομπάμα και απειλεί με νέους δικούς του. Αλλά ίσως η απίστευτα επιθετική πολιτική του Trump θα αναγκάσει τον Κόσμο να αντιπαρατεθεί επιτέλους στους κινδύνους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μια συνάντηση της διεθνούς κοινότητας για να σταματήσει η επιθετικότητα των ΗΠΑ μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί μια ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή από εκείνες που έχουν ήδη πλήξει τους λαούς του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Σομαλίας, της Ονδούρας, της Λιβύης, της Συρίας, της Ουκρανίας και της Υεμένης.
Ή μήπως θα ξεκινήσει ένας νέος και ακόμα πιο καταστροφικός πόλεμος στην Κορέα, στο Ιράν ή κάπου αλλού, για να αναγκάσει τελικά τις Ηνωμένες Πολιτείες να "προσαρμοστούν λογικά στη νέα παγκόσμια τάξη", όπως το έθεσε ο Paul Kennedy το 1987; Ο κόσμος έχει ήδη πληρώσει ένα τρομερό τίμημα για την αποτυχία των ηγετών μας να πάρουν υπόψιν τις υγιείς συμβουλές του πριν από μια γενιά. Αλλά ποιο θα είναι το τελικό κόστος αν συνεχίσουν να το αγνοούν ακόμη και τώρα;
Ο Nicolas JS Davies είναι ο συγγραφέας του Αίματος στα χέρια μας: η αμερικανική εισβολή και καταστροφή του Ιράκ. Έγραψε επίσης τα κεφάλαια για τον "Ομπάμα στον πόλεμο" στην βαθμολόγηση του 44ου Προέδρου: Κάρτα Έκθεσης για τον Πρώτο Όρο του Μπαράκ Ομπάμα ως Προοδευτικό ηγέτη.
ΠΗΓΗ: consortiumnews
https://eforipediada.blogspot.gr/2018/01/usaairforces.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου