(Εξαιρετικό)! Κρυώνω

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.
Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

Ομαδοποιήσαμε τη συμπεριφορά μας σε κοινότοπες βουβές ηδονές οπαδικής ισοπέδωσης, πνευματικής στείρωσης, συνθηματικού μιμητισμού, βαστάζοι γυμνών βασιλέων ανείπωτης ηλιθιότητας.
Αρνηθήκαμε την δημιουργία για χάρη της παραγωγής, αρνηθήκαμε την ομορφιά για χάρη της πρακτικότητας, αρνηθήκαμε τον έρωτα για χάρη της κανονικότητας, αρνηθήκαμε τη ζωή για χάρη της επιβίωσης.
Μεγαλώνουμε προορισμένοι να εκπληρώσουμε το πλέον απάνθρωπο όνειρο της διαρκούς κατανάλωσης αληθοφανών συμβάσεων σκοπού και περιεχομένου μιας ζωής που δεν διαλέξαμε.
Εκλογικεύουμε το παράλογο αναλύοντας κάθε πτυχή της εξουσιαστική τρέλας, κάθε άρρωστη συμπεριφορά των νεκροζώντανων υπηρετών της.
Ανακηρύξαμε σε επιστήμη την βαρύγδουπη μα παντελώς κενή νοήματος θεωρητικοποίηση των κοινωνικών φαινομένων, ανάγοντας την κοινωνία, όπως και κάθε άλλη συλλογική οντότητα, σε υπεράθροισμα των μελών της, σε ανεξάρτητο οργανισμό που λειτουργεί πέρα κι έξω από το κάθε ασήμαντο και μικροσκοπικό κύτταρο της.
Αποδεχτήκαμε το ρόλο του μυρμηγκιού, σε μια φωλιά που υπόσχεται περισσότερη τροφή, φως, και αέρα αν πατήσεις πάνω στους υπόλοιπους. Αν πάψεις να είσαι εσύ και γίνεις σαν τους άλλους. Αν γίνεις οι “άλλοι”.
Δεν έχει σημασία σε ποιους άλλους θα μοιάσεις, σε ποιους άλλους θα ενταχθείς, σε ποιους άλλους θα βρίσκεις κάθε φορά τη δικαιολογία να μην φέρεις την δική σου ευθύνη. Σημασία έχει ότι έμαθες πως οι “άλλοι” είναι κάτι πιο δυνατό από σένα, και μόνο μαζί με τους άλλους αντλείς δύναμη, δικαίωμα, δικαιολογία ύπαρξης.
Καταθλιπτικά απομεινάρια ανθρώπινης διανόησης σηκώνουμε τις σημαίες των άλλων, σκύβουμε μπροστά στα είδωλα των άλλων, φωνάζουμε τα συνθήματα των άλλων, ζούμε τις ζωές των άλλων. Κοπάδια στις εξουσίας τα αποτρόπαια εκτροφεία, κοπάδια στις εικονικές μας αντιστάσεις, κοπάδια στου συστήματος τις άπειρες παραλλαγές.
Άραγε που χάσαμε το δρόμο;
…..
Κρυώνω.
Είναι σκληρή μα όμορφη η μοναξιά.
Ακόμα πιο όμορφη είναι η ζωή.
Πότε θα ζήσουμε;
πηγή – Methexis Erratum
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2014/10/blog-post_481.html#more