Της εξήγησα ότι είχα την καραμπίνα για όταν θα έρθουν να μου ζητήσουν το νοίκι

φωτ. Οδοφρ. 

Με ένα τρακτέρ ανέβηκα τον λόφο της γειτονιάς μου μετά, κάτω στην πλαγιά βρήκα έναν μηχανικό και το άλλαξα με ένα φορτηγό κι έτσι έφτασα μέχρι την παλιά κωμόπολη του Τράνεζου, δίπλα στο ποτάμι όπου παλιά πλένανε τα πόδια τους οι κοπέλες που ήθελαν να παντρευτούν αλλά μόνο την πανσέληνο 13 φορές τον χρόνο.
 


Η κωμόπολη μύριζε φιλμ λόγω επεξεργασίας σελιλόιντ κι από δω έφευγαν τα φορτηγά με τις μομπίνες για τις εταιρείες παραγωγής. Βρήκα το τελευταίο σπίτι της πόλης άδειο, κοντά στο εργοστάσιο. Έβαλα το φορτηγάκι στην αυλή πίσω, κάτω από τη λεμονιά και τακτοποίησα τα πράγματά μου πετώντας τα στο υπνοδωμάτιο γιατί αποφάσισα να κοιμάμαι στον καναπέ στο σαλόνι. Απέναντί μου ήταν ένας ζωγράφος που δεν κατάφερα να τον δω ποτέ γιατί δεν κοιμόταν καθόλου, ή γύριζε τις νύχτες και κοιμόταν τις μέρες, δεν κατάλαβα. 


Μετά από 3 βδομάδες ένα βράδυ που είχα ξαπλώσει και σκεφτόμουν να αλλάξω τόπο διαμονής (δε μου αρέσει να μένω στο ίδιο μέρος πάνω από έναν μήνα, είναι κακό για την εργασία μου), άκουσα να μου χτυπούν την πόρτα αλλά ευτυχώς μετά από 3 λεπτά σταμάτησε. Το πρωί, 6 ώρες αφού είχα ξυπνήσει και εργαζόμουν αμέριμνος, θυμήθηκα ότι κάποιος μου χτύπησε την πόρτα το προηγούμενο βράδυ. 

Σκέφτηκα σοβαρά, αλλά ευτυχώς, σχεδόν αμέσως με διέκοψαν. Άνοιξα την πόρτα και είδα μια γυναίκα με ένα κορίτσι, όμορφες και οι δύο. Το κορίτσι θα ήταν 14-12 ετών και η γυναίκα γύρω στα 30ντα. Μου συστήθηκε και ζήτησε να την βοηθήσω σε κάτι. Συμφώνησα, και την ακολούθησα στο σπίτι. 

Μέχρι να φτάσουμε είχα ξεχάσει τι μου είπε και νοστάλγησα το τρακτέρ μου. Ήταν ωραίο, κίτρινο, με μεγάλες ρόδες και βασικές υποδοχές για κομπρεσέρ και άλλα, διάφορα. Ποτέ δεν είχα δουλέψει σε εργοτάξιο αλλά δεν με ένοιαζε. Ήταν το πρώτο μου όχημα κληρονομιά απ' τον πατέρα μου που δεν ήταν αγρότης. 


Μπήκαμε στο σπίτι τους, οι δυο γυναίκες κάθισαν στον καναπέ και με κοίταζαν με το βλέμμα τους γεμάτο εμπιστοσύνη και ελπίδα και με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη. Εγώ άρχιζα να κοιτάζω σοβαρά, πολύ σοβαρά το σπίτι ψηλά και στις γωνίες με το χέρι μου στο πηγούνι λέγοντας : "Πολύ ενδιαφέρον" ή "Κάτι μπορεί να γίνει" όμως πιο μεγάλη επιτυχία είχε η φράση : "Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία" στο άκουσμα της οποίας οι δυο γυναίκες ανάσαιναν ευχαριστημένες. 


Μετά από αυτό έβγαλα το σακκάκι μου και κάτσαμε να φάμε. Η κουζίνα ήταν μεγάλη καθαρή και καινούργια αντίθετα από την δική μου την οποία δεν θυμόμουν πια γιατί είχα 3 εβδομάδες να μπώ. Μία φορά της έριξα μια ματιά. Τον υπόλοιπο καιρό ήμουν ξαπλωμένος. Καθώς τρώγαμε ρώτησα τα ονόματά τους. Η κυρία Ρούλα με την κόρη της την Ευγενία. Η Ευγενία μου είπε ότι μάλλον έχω γεράσει πριν της ώρας μου και ότι είδε μία δερμάτινη θήκη ακουμπησμένη στον τοίχο, από την πόρτα που στεκόταν. Τι ήταν; Της εξήγησα ότι είχα την καραμπίνα για όταν θα έρθουν να μου ζητήσουν το νοίκι αλλά και για όταν θα αποφάσιζα να δω κάτι ταινίες πολύ βαριές, όμως αυτή δεν γέλασε. 

Γιατί ρε γαμώτο; 

Είμαι τελικά τόσο πολύ μαλάκας στα μάτια των γυναικώνε? ???


http://www.zougla.gr/blog/article/529495