Αλλάξανε οι καιροί, καιρός ν’ αλλάξουν και οι ρόλοι. Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα (αλλά και στη Γαλλία) με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε καταλύτη των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στη χώρα, σε συνδυασμό με την σχετική αυτονομία της ισπανικής κρίσης και την ύφεση που έχει ενσκήψει στη Γηραιά Ήπειρο αμφισβητεί ευθέως και τείνει να μεταβάλλει – αν όχι να ανατρέψει – την κυρίαρχη ευρωπαϊκή στρατηγική του δημοσιονομικού συμφώνου και της διαρκούς εισοδηματικής λιτότητας που επέβαλε η γερμανική και ευρωπαϊκή οικονομική ολιγαρχία στους λαούς των χωρών-μελών.
Το πειραματόζωο τώρα δεν είναι η Ελλάδα που αντιδρά και μαίνεται κατά των συνεχών, μονομερών, εξωπραγματικών και αναποτελεσματικών θυσιών στο βιοτικό της επίπεδο, αλλά η Ευρωζώνη της χρηματοπιστωτικής ελίτ που βλέπει τα σχέδια της για ‘δημοσιονομικό νοικοκύρεμα’ να απειλούνται θανάσιμα από την αναζωπύρωση της κρίσης και την εξάντληση της κοινωνικής ανοχής.
Αν ο Τσίπρας προκαλεί την γερμανική οικονομική ορθοδοξία δεν είναι επειδή εμποδίζει τον σχηματισμό μιας πειθήνιας στο μνημονιακό καθεστώς οικουμενικής κυβέρνησης σωτηρίας ή γιατί απειλεί να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ, αλλά γιατί εκφράζει ενεργητικά και δραστήρια όχι μόνο τη θέληση των ελλήνων αλλά και την ανάγκη των ευρωπαίων να μεταβάλλουν την αυστηρά ταξική πολιτική των οικονομικών προσαρμογών και μεταρρυθμίσεων σε βάρος της Ευρώπης των λαών, της ανάπτυξης και του κοινωνικού κράτους. Το πρόβλημα δεν είναι να σχηματισθεί στην Ελλάδα απλώς μία κυβέρνηση συνεργασίας για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά να σχηματισθεί μία βιώσιμη και συνεκτική (καθότι στηριγμένη σε προγραμματική συμφωνία) κυβέρνηση που να διαπραγματευτεί ρεαλιστικά αλλά και δυναμικά την αλλαγή οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και δυνητικά στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση πέντε σημείων για τη διαμόρφωση προγραμματικής βάσης σε μία πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας. Διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν, όμως δεν ακούστηκε κάποια εναλλακτική αντιπρόταση από τα άλλα κόμματα. Ακόμη και η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη που συμφώνησε στα 4 από τα 5 σημεία (θεωρώντας το ζήτημα των τραπεζών συζητήσιμο) διολίσθησε στην καταγγελία του κ. Τσίπρα για αδιαλλαξία και αλαζονεία επειδή τηρεί προσχηματική στάση στο ζήτημα της συνεργασίας επιδιώκοντας νέες εκλογές.
Αν όμως δεν υπάρχει πολιτική συμφωνία σε ποια σημεία θα βασιστεί η αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου με την τρόικα, τότε σε τι οικουμενική κυβέρνηση να προσβλέπει κανείς ; Στη πρώτη αντίσταση και διαπραγματευτική δυσκολία θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα εν μέσω διαφωνιών των συνιστωσών της. Αντίθετα, η νέα προσφυγή στις κάλπες θα ενισχύσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις κορυφαία των οποίων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να έχει την πλέον κατάλληλη λαϊκή νομιμοποίηση και στήριξη στα όσα θα ζητήσει και θα συζητήσει με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο να αλλάξουν.
Ας μην υποκύπτουμε τόσο εύκολα στις απειλές και τους καλλιεργούμενους φόβους περί του αμετάβλητου του Μνημονίου και την αυτόματη εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ εφόσον αυτή εμμείνει στην αλλαγή του. Μία σοβαρή ανάλυση κόστους/οφέλους για το ενδεχόμενο απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρώπη θα έδειχνε πως η ευρωπαϊκή ζημιά θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από το όποιο όφελος αποκομιζόταν. Γιατί η Ελλάδα έχει στρατηγική σημασία ενεργειακά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά για την Ευρώπη, γιατί το πλήγμα στην οικονομική φερεγγυότητα, αξιοπιστία και ισχύ της Ευρώπης θα ήταν καίριο σε περίπτωση που αδυνατούσε να στηρίξει ένα κράτος-μέλος της, γιατί η εξασθένιση της δημοκρατίας από την αδυναμία σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας σε μία χώρα καθώς και από την ανικανότητα αποκατάστασης της στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και ισορροπίας στην κατανομή των βαρών θα ενέτεινε τις φυγόκεντρες πολιτικές δυνάμεις απειλώντας τη βιωσιμότητα του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Τέλος, γιατί η κρίση είναι συστημική, έχει ήδη απλωθεί σε όλη την Νότια Ευρώπη και ένα ελληνικό ναυάγιο θα σήμαινε την ακαριαία επιδείνωση της σε όλες τις άλλες προβληματικές οικονομίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες καλό είναι να εκλείψουν οι αφορισμοί και τα αναθέματα, να πάμε σε νέες εκλογές και με ενισχυμένες τις πολιτικές δυνάμεις μιας εναλλακτικής πολιτικής να πάμε σε μία δύσκολη αλλά υποχρεωτική αναδιαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ο κανόνας συμβίωσης και επιβίωσης στην ΕΕ ήταν πάντα ο συμβιβασμός. Το ίδιο πρέπει να επιδιωχθεί και τώρα. Αλλά με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όχι όπως το Μνημόνιο που έριξε όλα τα βάρη στον λαό. Μέχρι τώρα δοκιμαζόταν η Ελλάδα προκειμένου να κερδηθεί χρόνος για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Τώρα ήλθε η στιγμή να δοκιμασθεί η Ευρώπη με αφορμή την Ελλάδα προκειμένου να μην διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και η κοινοτική αλληλεγγύη.
Το πειραματόζωο τώρα δεν είναι η Ελλάδα που αντιδρά και μαίνεται κατά των συνεχών, μονομερών, εξωπραγματικών και αναποτελεσματικών θυσιών στο βιοτικό της επίπεδο, αλλά η Ευρωζώνη της χρηματοπιστωτικής ελίτ που βλέπει τα σχέδια της για ‘δημοσιονομικό νοικοκύρεμα’ να απειλούνται θανάσιμα από την αναζωπύρωση της κρίσης και την εξάντληση της κοινωνικής ανοχής.
Αν ο Τσίπρας προκαλεί την γερμανική οικονομική ορθοδοξία δεν είναι επειδή εμποδίζει τον σχηματισμό μιας πειθήνιας στο μνημονιακό καθεστώς οικουμενικής κυβέρνησης σωτηρίας ή γιατί απειλεί να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ, αλλά γιατί εκφράζει ενεργητικά και δραστήρια όχι μόνο τη θέληση των ελλήνων αλλά και την ανάγκη των ευρωπαίων να μεταβάλλουν την αυστηρά ταξική πολιτική των οικονομικών προσαρμογών και μεταρρυθμίσεων σε βάρος της Ευρώπης των λαών, της ανάπτυξης και του κοινωνικού κράτους. Το πρόβλημα δεν είναι να σχηματισθεί στην Ελλάδα απλώς μία κυβέρνηση συνεργασίας για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά να σχηματισθεί μία βιώσιμη και συνεκτική (καθότι στηριγμένη σε προγραμματική συμφωνία) κυβέρνηση που να διαπραγματευτεί ρεαλιστικά αλλά και δυναμικά την αλλαγή οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και δυνητικά στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση πέντε σημείων για τη διαμόρφωση προγραμματικής βάσης σε μία πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας. Διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν, όμως δεν ακούστηκε κάποια εναλλακτική αντιπρόταση από τα άλλα κόμματα. Ακόμη και η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη που συμφώνησε στα 4 από τα 5 σημεία (θεωρώντας το ζήτημα των τραπεζών συζητήσιμο) διολίσθησε στην καταγγελία του κ. Τσίπρα για αδιαλλαξία και αλαζονεία επειδή τηρεί προσχηματική στάση στο ζήτημα της συνεργασίας επιδιώκοντας νέες εκλογές.
Αν όμως δεν υπάρχει πολιτική συμφωνία σε ποια σημεία θα βασιστεί η αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου με την τρόικα, τότε σε τι οικουμενική κυβέρνηση να προσβλέπει κανείς ; Στη πρώτη αντίσταση και διαπραγματευτική δυσκολία θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα εν μέσω διαφωνιών των συνιστωσών της. Αντίθετα, η νέα προσφυγή στις κάλπες θα ενισχύσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις κορυφαία των οποίων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να έχει την πλέον κατάλληλη λαϊκή νομιμοποίηση και στήριξη στα όσα θα ζητήσει και θα συζητήσει με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο να αλλάξουν.
Ας μην υποκύπτουμε τόσο εύκολα στις απειλές και τους καλλιεργούμενους φόβους περί του αμετάβλητου του Μνημονίου και την αυτόματη εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ εφόσον αυτή εμμείνει στην αλλαγή του. Μία σοβαρή ανάλυση κόστους/οφέλους για το ενδεχόμενο απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρώπη θα έδειχνε πως η ευρωπαϊκή ζημιά θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από το όποιο όφελος αποκομιζόταν. Γιατί η Ελλάδα έχει στρατηγική σημασία ενεργειακά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά για την Ευρώπη, γιατί το πλήγμα στην οικονομική φερεγγυότητα, αξιοπιστία και ισχύ της Ευρώπης θα ήταν καίριο σε περίπτωση που αδυνατούσε να στηρίξει ένα κράτος-μέλος της, γιατί η εξασθένιση της δημοκρατίας από την αδυναμία σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας σε μία χώρα καθώς και από την ανικανότητα αποκατάστασης της στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και ισορροπίας στην κατανομή των βαρών θα ενέτεινε τις φυγόκεντρες πολιτικές δυνάμεις απειλώντας τη βιωσιμότητα του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Τέλος, γιατί η κρίση είναι συστημική, έχει ήδη απλωθεί σε όλη την Νότια Ευρώπη και ένα ελληνικό ναυάγιο θα σήμαινε την ακαριαία επιδείνωση της σε όλες τις άλλες προβληματικές οικονομίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες καλό είναι να εκλείψουν οι αφορισμοί και τα αναθέματα, να πάμε σε νέες εκλογές και με ενισχυμένες τις πολιτικές δυνάμεις μιας εναλλακτικής πολιτικής να πάμε σε μία δύσκολη αλλά υποχρεωτική αναδιαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ο κανόνας συμβίωσης και επιβίωσης στην ΕΕ ήταν πάντα ο συμβιβασμός. Το ίδιο πρέπει να επιδιωχθεί και τώρα. Αλλά με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όχι όπως το Μνημόνιο που έριξε όλα τα βάρη στον λαό. Μέχρι τώρα δοκιμαζόταν η Ελλάδα προκειμένου να κερδηθεί χρόνος για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Τώρα ήλθε η στιγμή να δοκιμασθεί η Ευρώπη με αφορμή την Ελλάδα προκειμένου να μην διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και η κοινοτική αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου