Η φράση είναι παλιά: αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Σημαίνει απλά πως κάθε φορά που με τις εκλογές μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, τις βγάζουν παράνομες. Όπως αυτές που θα ζήσουμε στις 6 Μαΐου. Αυτές τις εκλογές δεν θα τις βλέπαμε ούτε με το κιάλι αν δεν είχε πέσει νεκρός ο αυτόχειρας γέρων καταμεσής στο Σύνταγμα. Το δικαίωμα να πάμε και να ψηφίσουμε, κερδήθηκε με τον παλιό τρόπο, κερδήθηκε με αίμα.
Δεν είναι μια φυσιολογική διαδικασία μιας ευνομούμενης δημοκρατίας. Η φυσιολογική διαδικασία θα ήταν να τηρήσουν τις όποιες υποσχέσεις έδωσαν για να παραμυθιάσουν τον κόσμο το 2009 κι αν δεν μπορούσαν – τάχα μου- έπρεπε ευθύς αμέσως να κηρύξουν καινούριες, με τα νέα δεδομένα. Τότε που μας έσερναν στο μνημόνιο και τη νέα κατοχή, μούγκα για προσφυγή στην κάλπη. Σκότωσαν τους εργαζόμενους στη Marfin (ναι, εντάξει, τους σκότωσαν με κουκούλες, πάντως αυτοί, όχι ο κόσμος), έσπρωξαν στην αυτοκτονία τους ανθρώπους τουιτάροντας κομψά πάνω από τα φρέσκα μνήματα πως γράφουν στ’ @ρχίδι@ τους, τους απελπισμένους που έδωσαν τέλος στη ζωή τους, φώναξαν «τσακίστε τους» διά στόματος Παπουτσή και εννοούσαν τσακίστε τον κόσμο της Πλατείας. Και το έκαναν, το έκαναν συστηματικά: ψέκασαν χημικά, άνοιξαν κεφάλια, πέθανε από την ένταση ο οικοδόμος δίπλα στους φράχτες τους, άφησαν κόσμο ανάπηρο. Και θα συνέχιζαν τον αιματηρό τους δρόμο, παριστάνοντας τον καταπέλτη που θα λιώσει τις ζωές μας. Ξαφνικά ήρθε αυτή η μία σφαίρα καταμεσής στο Σύνταγμα που σώριασε νεκρό έναν δικό μας άνθρωπο, τον σεβαστό πάππο της οικογένειας του καθενός μας. Στις χιλιάδες αυτοκτονίες που έγιναν πριν και μετά, αυτή ήταν που σημάδεψε τα γεγονότα. Γιατί, όπως έλεγε κι ο Πρετεντέρης συγχυσμένος και οργισμένος, δεν πήγε να αυτοκτονήσει στο σπίτι του, ήσυχα και καταθλιπτικά. Πήγε και ανατίναξε το κεφάλι του μπροστά στα μούτρα τους. Η ξεφτιλισμένη δημοκρατία τους πιτσιλίστηκε ανεξίτηλα από το αίμα αυτού του αποφασισμένου ανθρώπου.
Έτσι κερδήθηκαν οι εκλογές. Με μια σφαίρα που συμπύκνωσε τον πόνο και την οργή των χιλιάδων νεκρών αυτής της διετίας, την απελπισία αυτών που κρεμάστηκαν, ήπιαν χλωρίνη, πήδηξαν στο κενό, έβαλαν τέλος στη ζωή τους γιατί προτίμησαν τον θάνατο από την ταπείνωση. Μείναμε πίσω εμείς οι ζωντανοί. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Ο θάνατος είναι βαρύ κι ασήκωτο μέγεθος. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη τελεσίδικη, φωνάζει πως καταλύονται οι βασικές συνθήκες, κουρελιάζεται το θεόδοτο ένστικτο της επιβίωσης. Αυτοί που διάλεξαν να βάλουν μια σφαίρα τελεία στη ζωή τους το έκαναν για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Διάλεξαν έναν ηχηρό θάνατο από μια φιμωμένη ζωή. Δεν μπορούμε να τους λοιδορούμε, αν η θυσία τους δεν καρποφορήσει θα έχουμε το αίμα τους στη συνείδησή μας. Αυτοί έκαναν το λεγόμενο απονενοημένο διάβημα. Εμείς καλούμαστε να κάνουμε κάτι πολύ πιο απλό και εύκολο και καθημερινό: να ψηφίσουμε όλο κι όλο. Μη νομίζουμε πως αν τους αφήσουμε ατιμώρητους θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία. Άλλες εκλογές δεν θα υπάρξουν. Αν μας καθίσουν πάλι στο σβέρκο, για να τους τινάξουμε από πάνω μας θα πρέπει να κόψουμε το δικό μας σβέρκο.
Δεν είναι μια φυσιολογική διαδικασία μιας ευνομούμενης δημοκρατίας. Η φυσιολογική διαδικασία θα ήταν να τηρήσουν τις όποιες υποσχέσεις έδωσαν για να παραμυθιάσουν τον κόσμο το 2009 κι αν δεν μπορούσαν – τάχα μου- έπρεπε ευθύς αμέσως να κηρύξουν καινούριες, με τα νέα δεδομένα. Τότε που μας έσερναν στο μνημόνιο και τη νέα κατοχή, μούγκα για προσφυγή στην κάλπη. Σκότωσαν τους εργαζόμενους στη Marfin (ναι, εντάξει, τους σκότωσαν με κουκούλες, πάντως αυτοί, όχι ο κόσμος), έσπρωξαν στην αυτοκτονία τους ανθρώπους τουιτάροντας κομψά πάνω από τα φρέσκα μνήματα πως γράφουν στ’ @ρχίδι@ τους, τους απελπισμένους που έδωσαν τέλος στη ζωή τους, φώναξαν «τσακίστε τους» διά στόματος Παπουτσή και εννοούσαν τσακίστε τον κόσμο της Πλατείας. Και το έκαναν, το έκαναν συστηματικά: ψέκασαν χημικά, άνοιξαν κεφάλια, πέθανε από την ένταση ο οικοδόμος δίπλα στους φράχτες τους, άφησαν κόσμο ανάπηρο. Και θα συνέχιζαν τον αιματηρό τους δρόμο, παριστάνοντας τον καταπέλτη που θα λιώσει τις ζωές μας. Ξαφνικά ήρθε αυτή η μία σφαίρα καταμεσής στο Σύνταγμα που σώριασε νεκρό έναν δικό μας άνθρωπο, τον σεβαστό πάππο της οικογένειας του καθενός μας. Στις χιλιάδες αυτοκτονίες που έγιναν πριν και μετά, αυτή ήταν που σημάδεψε τα γεγονότα. Γιατί, όπως έλεγε κι ο Πρετεντέρης συγχυσμένος και οργισμένος, δεν πήγε να αυτοκτονήσει στο σπίτι του, ήσυχα και καταθλιπτικά. Πήγε και ανατίναξε το κεφάλι του μπροστά στα μούτρα τους. Η ξεφτιλισμένη δημοκρατία τους πιτσιλίστηκε ανεξίτηλα από το αίμα αυτού του αποφασισμένου ανθρώπου.
Έτσι κερδήθηκαν οι εκλογές. Με μια σφαίρα που συμπύκνωσε τον πόνο και την οργή των χιλιάδων νεκρών αυτής της διετίας, την απελπισία αυτών που κρεμάστηκαν, ήπιαν χλωρίνη, πήδηξαν στο κενό, έβαλαν τέλος στη ζωή τους γιατί προτίμησαν τον θάνατο από την ταπείνωση. Μείναμε πίσω εμείς οι ζωντανοί. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Ο θάνατος είναι βαρύ κι ασήκωτο μέγεθος. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη τελεσίδικη, φωνάζει πως καταλύονται οι βασικές συνθήκες, κουρελιάζεται το θεόδοτο ένστικτο της επιβίωσης. Αυτοί που διάλεξαν να βάλουν μια σφαίρα τελεία στη ζωή τους το έκαναν για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Διάλεξαν έναν ηχηρό θάνατο από μια φιμωμένη ζωή. Δεν μπορούμε να τους λοιδορούμε, αν η θυσία τους δεν καρποφορήσει θα έχουμε το αίμα τους στη συνείδησή μας. Αυτοί έκαναν το λεγόμενο απονενοημένο διάβημα. Εμείς καλούμαστε να κάνουμε κάτι πολύ πιο απλό και εύκολο και καθημερινό: να ψηφίσουμε όλο κι όλο. Μη νομίζουμε πως αν τους αφήσουμε ατιμώρητους θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία. Άλλες εκλογές δεν θα υπάρξουν. Αν μας καθίσουν πάλι στο σβέρκο, για να τους τινάξουμε από πάνω μας θα πρέπει να κόψουμε το δικό μας σβέρκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου