Για την ενότητα της Αριστεράς...Για μια πολυκεντρική Αριστερά...Για την ενότητα στη βάση

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ή γιατί θα ψηφίσω Αριστοτέλη Έγελο, Κάρολο, Δαρβίνο, Καστοριάδη…



Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,www.andrologia.gr

Πίσω από τον εφιάλτη της ακυβερνησίας και της επιστροφής στη δραχμή, με τον οποίο απειλούν τον ελληνικό λαό, τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται αστικά, «ενώ είναι φεουδαλικά στη νοοτροπία κατοχής και νομής της εξουσίας», κρύβονται πολιτικοί και πολιτικές που θέλουν να επιστρέψουμε στην εποχή της δουλείας με μισθούς Κίνας.



Να θυμηθούμε επίσης ότι οι αστοί κάποτε επαναστάτησαν καταργώντας την «ελέω θεού βασιλεία» στην Ευρώπη, ενώ οι δικοί μας βλαχομπαρόκ αστοί δεν προικίζονται ιστορικά με κάτι σημαντικό- πλην των δανεικών ιδεών από «Λόντρες» και «Παρίσια» και σίγουρα με τις χαμένες πατρίδες, για να μη ξεχνιόμαστε, Κύπρος, Μικρά Ασία…

Ακόμα να θυμίσω στην Πατριδολαγνική ιδεολογία που επικαλούνται οι γενετικά μεταλλαγμένοι Βαλκάνιοι Μετέλληνες, ότι την Επανάσταση του '21 κάτι ξυπόλητοι παπάδες την έκαναν- και όχι οι φαναριώτες επίσκοποι- για όσους βέβαια ξέρουν να διαβάζουν την ιστορία και όχι τη μυθολογία της, όπως ο αγράμματος Μακρυγιάννης...

Αυτοί, τέλος πάντων, οι αγράμματοι πολιτευτάδες (πλην εξαιρέσεων) που χρόνια τώρα βολεύτηκαν μέσα στο κοινοβούλιο ξεχνώντας και τον ΤΟΠΟ καταγωγής τους και τα δυάρια που ζούσαν κάποτε, σηκώνουν απειλητικά πλέον το χέρι, στον λαουτζίκο και στην παλαβή, όπως ονομάζουν, αριστερά, που τολμά να πει τα πράματα με το όνομα τους.

Αυτοί που βιάζουν την λογική και τη μνήμη μας, αυτοί που το έγκλημα και τη μητροκτονία δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν για να επέλθει Κάθαρσις, όπως στις Αρχαίες Τραγωδίες. Αυτοί που από την τραγωδία του Οιδίποδα κράτησαν μόνο τη τυφλότητα του και όχι τον Εφιάλτη του, για την αιμομιξία...

Οι ειδικοί της αποτυχίας χρεώνουν στην αντιπολίτευση, με θράσος περισσό, την ανικανότητα τους και ψάχνουν λαγούς και λαμόγια στις πυλωτές της πολυκατοικίας και όχι στα ρετιρέ, που οι ίδιοι μαζί με τα φιλαράκια τους συγκατοίκησαν για τριάντα χρόνια, σαν άρχοντες της εύφορης κοιλάδας...

Απειλούν με την ακυβερνησία τον λαό, γιατί τα μικρά κόμματα δεν έχουν πρόγραμμα εξουσίας. Μήπως είχαν οι πασόκοι το '80 όταν λεηλατώντας τα συνθήματα της αριστεράς πήραν την εξουσία; Αλλά και που είχαν, τι έγινε; Το καράβι «Ελλάς» στην ξέρα δεν το έριξαν…; Χωρίς ΚΑΝ να δουν και το ρήγμα, για τριάντα ολόκληρα χρόνια...

Αν το δίλημμα τελικά είναι κυβέρνηση ή ακυβερνησία, που σαν δαμόκλεια σπάθη απειλεί τα σοκαρισμένα πλήθη, εγώ θα επιλέξω την ΟΥΤΟΠΙΑ και την ριζική φαντασία στην εξουσία, για να πορευτούν οι ξυπόλητοι με το σταυρουδάκι στο στήθος σε ένα μέλλον που δεν θα σχεδιάζεται από μαύρα κοστούμια σε σκοτεινές αίθουσες και διαδρόμους μισοφωτισμένους.

Αυτοί οι ανέραστοι με τα αφυδατωμένα μυαλά που σχεδιάζουν ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ τις τύχες ενός λαού που κατά βάθος τον σιχαίνονται, γιατί τους θυμίζει την καταγωγή τους, την φτώχια και το άτυχο ριζικό των γονιών τους, αφού οι περισσότεροι τουλάχιστον επικαλούνται αυτή την αιμομικτική σχέση με λαϊκό στοιχείο για εξιλέωση από τις «ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις γυνή» (όλοι είχαν μπάρμπα στο χωριό…). Όλοι τους φταίνε τώρα: οι κακοί ξένοι, οι μετανάστες, οι συντεχνίες, οι απειθάρχητοι νέοι, οι πεινασμένοι και οι άρρωστοι που δεν πεθαίνουν, αλλά εξακολουθούν να «αφαιμάζουν» το κράτος με τις συντάξεις τους.....

Και να εξηγήσω γιατί ψηφίζω ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, γιατί ο μέγας αυτός εγκέφαλος είπε το «Οὐκ ἐῶμεν ἄρχειν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸν λόγον», δηλαδή μη δώσετε εξουσία στον άνθρωπο, αλλά στη λογική και τους θεσμούς γι’ αυτό και το «Ἔδοξε τῇ βουλῇ καί τῷ δήμῳ» είχε τότε ουσία, όχι όπως τώρα, που φτύνεις στο κόρφο σου όταν ο ΔΗΜΟΣ και η ΒΟΥΛΗ αποφασίζουν ότι Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΕΝΑΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, εξού και το ΟΧΙ ΤΟΠΟΣ σημαίνει ήδη ότι το επόμενο βήμα μου θα είναι στην ΟΥΤΟΠΙΑ και στα όνειρα.... Γιατί εξάλλου ψηφίζει ο άνθρωπος; Για να δώσει σε κάποια όνειρα εκδίκηση και όχι για να φάει στη μάπα τους βλαχοδημάρχους με τις ροζ γραβάτες.....

Και ψηφίζω μετά ΕΓΕΛΟ, που είπε πως το «ΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ» του «διαφορετικού», του «εχθρού» μου, τότε μόνο γίνομαι Έλλογος και φεύγω από τη ζούγκλα των ενστίκτων και του μεγαλομανιακού ΕΓΩ, όπου κανείς άλλος δε χωρά πλην του καθρέφτη μου.....

Ψηφίζω επίσης τον ΔΑΡΒΙΝΟ, για να μη ξεχάσουμε πως στο νόμο της εξέλιξης οι ΚΛΩΝΟΙ και τα αντίγραφα πεθαίνουν για να δημιουργηθεί και να επιβιώσει το ΆΛΛΟ, που συνήθως θα ενσωματώνει τα καλύτερα από τα γονίδια και θα σκοτώνει τα πληκτικά υποκατάστατα. Και σήμερα αυτό που βλέπουμε στη πολιτική είναι κλονισμός των γονέων που απέτυχαν με τους απογόνους, να συνεχίζουν το ολέθριο έργο τους…

Η αστική τάξη, νέα και ποθητή κάποτε, γεννήθηκε σε μια εποχή όπου οι Βασιλιάδες, οι Θεοί και οι Δέσποτες εξυμνούσαν την υποταγή στη μοίρα και στο πεπρωμένο με το πόπολο να πεθαίνει από τη δουλειά και τους πολέμους.

Οι Ροβεσπιέροι και οι Δάντωνες γεννήθηκαν σαν παιδιά της ανάγκης και δικαίωσαν τη μεγαλύτερη επανάσταση των μυαλών και των ψυχών, το ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, που στη συνέχεια έδωσε φώτα στη φιλοσοφία και στις μεγάλες ιδέες της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, που παρά την αποτυχημένη του πορεία δεν έπαψε να παραμένει το μέγα αίτημα όλων των λαών του κόσμου.

Η αίγλη του επιθετικού προσδιορισμού «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ» έδωσε σε άπειρα κόμματα, ακόμα και στα Ναζιστικά, κύρος για να μιλήσουν στις μάζες και να ντύσουν τις ελπίδες με οράματα αξιοπρεπούς ζωής... Τώρα πια όμως είναι πλέον γριά, 300 ετών, χωρίς αίμα στις φλέβες της και νεκρά πολλά από τα παιδιά της στους πολέμους που γέννησε η ματαιόδοξη και άπληστη ψυχή της...

Το τέλος της ιστορίας, όπως μεταφυσικά ονειρεύονται οι ομιλούσες κεφαλές, δεν τελειώνει με τη κυριαρχία της Αστικής τάξης και του οικονομικού μοντέλου της, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη, γιατί τότε θα ζούσαμε ακόμα στον Μεσαίωνα που την εποχή του ήταν δικαιωμένος και νομιμοποιημένος… Η φράση του ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ το λέει καθαρά «Η κοινωνία ή θα εξελιχθεί και θα γίνει πιο δημοκρατική και σοσιαλιστική ή θα επικρατήσει η βαρβαρότητα του ισχυρού που παράγει μόνο το δίκαιο της βίας», για να τρομάζουν οι λίγοι τους πολλούς που ζουν σαν Μονάρχες έχοντάς τα όλα, ακόμα κι αυτά που δεν χρειάζονται, ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, θα ζουν με τα απορρίμματα και τα σκουπίδια.

Ψηφίζω όμως και ΚΑΡΟΛΟ, που μπόρεσε να δει πίσω από τις αφηρημένες ιδέες των σχέσεων και των τάξεων, την διαλεκτική σχέση της εκμετάλλευσης της υπεραξίας των πολλών από τους λίγους και την αλλοτρίωση της ανθρώπινης συνείδησης, που βλέπει τον κόσμο ανάποδα ατενίζοντας τον ουράνιο παράδεισο με υποσχετική υποθήκη στη αιωνία τράπεζα, όπου των τραπεζιτών και τοκογλύφων τα έργα μεταμορφώνονται φαντασμαγορικά σε κοινή, ιδεατή πατρίδα.

«Ἄξιον ἐστί» των κυβερνητών το έργο που παίζεται στο σκηνικό της ιστορίας, άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν κωμωδία, ενώ μαγεμένοι οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι πολίτες κοιτούν με μάτια νεκρών τους βασιλείς και πρίγκιπες να περιφέρονται στα σαλόνια των πρωινάδικων σαν υστερικές γεροντοκόρες που ψάχνουν την χαμένη αθωότητα της νιότης, που δείχνει πως θα γινόταν άλλοι και όχι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι της βουλής, που κανείς δε τους θέλει πλέον με όση προίκα και πανωτόκια και αν τάζουν στον υποψήφιο για γάμο πολίτη...

Άεργοι και δειλοί αντάμα βαδίζουν στο περιθώριο της ιστορίας, οι υποταγμένοι στις εντολές τραπεζιτών και τοκογλύφων χωρίς ενοχή και εφιάλτες, γιατί τις μόνες Ερινύες που θυμούνται είναι αυτές του Ορέστη, όταν παρακολουθούσαν σαν επίσημοι καλεσμένοι στην Επίδαυρο, τσακίζοντας μετά τα παϊδάκια στον Λεωνίδα, όχι αυτόν της Σπάρτης αλλά τον άλλον του Λυγουριού... οι Λιγούρηδες της εξουσίας...

«Δεινὸν εἶναι εἰ μή τις ἐάσει τὸν δῆμον πράττειν ὃ ἂν βούληται», δηλαδή είναι κακό να εμποδίζεται ο λαός να πράττει αυτό που επιθυμεί. (Ξενοφών)

«Σκεφτόμαστε δεν σημαίνει βγαίνουμε από το σπήλαιο, ούτε ότι αντικαθιστούμε την αβεβαιότητα των σκιών με τα ευδιάκριτα περιγράμματα των ίδιων των πραγμάτων, ούτε ότι αντικαθιστούμε το τρεμουλιαστό φέγγος μιας φλόγας με το φως του αληθινού ήλιου. Αντίθετα σημαίνει ότι μπαίνουμε στον λαβύρινθο ή πιο συγκεκριμένα κάνουμε να φαίνεται ένας λαβύρινθος, ενώ θα μπορούσαμε να μένουμε ξαπλωμένοι ανάμεσα στα λουλούδια ατενίζοντας τον ουρανό». (Rilke)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου