Παλιές και νέες ιστορίες....

Είχε χάσει το ένα πόδι, αντάρτης, κυνηγημένος, τα χρόνια του εμφυλίου, δεν είχε ωστόσο χάσει ποτέ το κέφι του για τη ζωή. Ούτε και το σπουδαίο χάρισμα να διηγείται άπειρες ιστορίες.


"Παλιά, στα νησιά της εξορίας, μετά τον εμφύλιο -μας έλεγε- όσους από τους εξόριστους, δεν άντεχαν και έκαναν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξη των φρονημάτων τους, τους χώριζαν απ' τους υπόλοιπους και τους πήγαιναν από την άλλη μεριά μιας μάντρας. Ε αυτοί καταντούσαν οι χειρότεροι... Δηλαδή; Δηλαδή όταν τις νύχτες ορμούσαν οι αλφαμίτες στις σκηνές μας μέσα στα κατασκότεινα και μας κτυπούσαν με λύσσα στα τυφλά έπαιρναν μαζί τους και μετανοημένους... Μεγάλο δράμα, σύντροφε... Ε, αυτοί βαρούσαν χειρότερα κι από τους αλφαμίτες.

Σκέψου ότι κάποιοι από τους βασανιστές, μεσ' στο σκοτάδι, βαρούσαν στα στρώματα και στα κρεβάτια, τάχαμου ότι χτυπούσαν εμάς, κατάλαβες; Αυτοί.

Γιατί οι άλλοι οι μετανοημένοι, βαρούσαν στο ψαχνό, μέχρι θανάτου... Σκέψου.

Πως τώρα, εγώ, κάθε φορά όταν ακούω ή διαβάζω τον κύριο Μίμη Ανδρουλάκη "σύντροφο", κάποτε να φτύνει εκεί που έγλειφε και να γλείφει εκεί που έφτυνε, ή την άλλη την "Σουλιωτοπούλα" του Πολυτεχνείου κυρία Δαμανάκη, θυμάμαι τον αλησμόνητο τον σύντροφό μου στις φυλακές της χούντας.

Τον Πάνο Τζαβέλα και τις ιστορίες του είναι μια άλλη ιστορία, που θα σας την πω όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου και θα έχουμε δει τα αποτελέσματα του Μίμη, της Μαρίας και των ομοίων τους.

Σταματάκης Γιάννης
Πηγή: εφημερίδα Αυγή.