Ο άγνωστος στρατιώτης της Αριστεράς

Η Κυριακή τ ο βράδυ θα είναι μια μεγάλη ανάσα, απαραίτητη για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Για μια τέτοια στιγμή δικαίωσης, αξίζει τόσος κόπος, τόση δυσκολία, τόση αυταπάρνηση. Ας το γιορτάσουμε.
 
 

Του Κώστα Μαρματάκη

Ο καθημερινός αγωνιστής της Αριστεράς, αυτός που την επέλεξε όχι μόνο ως ιδεολογική ταυτότητα αλλά και ως τρόπο ζωής, έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια.

Θα του αρκούσε για να λυγίσει η επίθεση και μόνο στο εισόδημά του, στην εργασία του, στο μέλλον των παιδιών του, στις βασικές ανάγκες της ζωής του, στην αξιοπρέπεια των γονιών του. Άντεξε.

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Κατηγορήθηκε ως ανεύθυνος, ως υπονομευτής της χώρας, ως διασαλευτής της δημόσιας τάξης, ως τρομοκράτης. Δέχτηκε τόνους χημικά, ξύλο, δολοφονικές επιθέσεις από τους «υπηρέτες της τάξης». Άντεξε.

Τον δυσκόλεψαν –ίσως και πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα– οι απίστευτες καταστάσεις που έζησε στον πολιτικό του χώρο. Από τις αρχές του 2009 μέχρι και τα τέλη του 2010, αντιμετώπισε πρωτοφανείς απογοητεύσεις από ηγετικές –και όχι μόνο– προσωπικότητες του χώρου. Συγκρούσεις, διασπάσεις, εγωισμοί, αμοραλιστικές συμπεριφορές. Άντεξε.

Με ατέλειωτες ώρες δουλειάς μυρμηγκιού στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στις σχολές και τα σχολειά, άρχισε να κτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας και τη νέα γενιά. Με υπομονή, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, συλλογικότητα, βρήκε το δρόμοκαι κατάφερε μαζί με την ηγεσία του χώρου (την οποία στήριξε με όλες του τις δυνάμεις) να πετύχει την καλύτερη δυνατή ισορροπία, ανάμεσα στο ριζοσπαστισμό της θέσης και τη μαζικότητα από τη μια, τη λαϊκότητα στην εκφώνηση και τη μαζικότητα στην απεύθυνση από την άλλη.

Σε αυτόν τον απλό αριστερό, κάτι χρωστάει η ζωή. Θα του το δώσει, όπως όλα δείχνουν, την Κυριακή το βράδυ. Του αξίζει να ζήσει μια χαρά. Θα είναι μια μεγάλη ανάσα, απαραίτητη για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Για μια τέτοια στιγμή δικαίωσης, αξίζει τόσος κόπος, τόση δυσκολία, τόση αυταπάρνηση. Ας το γιορτάσουμε. 

Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθούμε: ο «άγνωστος στρατιώτης» της Αριστεράς, δεν είναι μαλάκας. Παρακολουθεί, καταλαβαίνει, ξέρει. Δεν επιδιώκει προσωπικά οφέλη, ούτε αξιώματα. Ένα ζητά: να μην του προσβάλλουν την αξιοπρέπεια. Στην αντίθετη περίπτωση, γίνεται αμείλικτος. Και όσοι βρεθούν απέναντί του, συνθλίβονται. Το έχουμε ξαναδεί.

 Πηγή: www.rednotebook.gr