Δεν περίμενα ότι σε μία εφημερίδα των κομμουνιστών θα διάβαζα το ακόλουθο κείμενο:
Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος πολιτικός σκιτσογράφος του νόμιμου Ριζοσπάστη το 1974, ενυπόγραφα, σε εποχές μαύρες κι άραχνες.
Μιλάω κληρονομικώ δικαίω. Μόνο απογοήτευση μπορεί να προκαλούν οι τακτικές της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να δει ότι η ηγεσία του σε λίγο θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν εξορίες, χούντες και εκτελεστικά αποσπάσματα: να διαλύσει, να εκμηδενίσει το ΚΚΕ, μέσα σε έναν αρρωστημένο, τυφλωμένο σεχταρισμό; Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να αντιδράσει γι' αυτά τα ψεύδη, γι' αυτές τις συκοφαντίες; Σήμερα ο Ρούσης, αύριο ποιός; Και όλα αυτά, γιατί κάποιοι άνθρωποι τολμούν να ασκούν κριτική στην επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ να κουνάει διδακτικά το δάχτυλο, αντί να λερώνει τα χέρια της στη λάσπη του διαλόγου και της μετωπικής δράσης; Άνθρωποι σαν τον Ρούση, που έδωσαν την ψυχή τους για το ΚΚΕ και που κράτησαν ψηλά τη σημαία της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στους δρόμους και στα αμφιθέατρα, όταν άλλοι ανακάλυπταν τη γοητεία της ελεύθερης αγοράς. Βέβαια, εδώ δεν δίστασαν να αποκαλέσουν τον Ευτύχη Μπιτσάκη "ναυάγιο της ταξικής πάλης", στον Ρούση θα κολλούσαν; Είναι, πάντως, κατάντια να αντιλαμβάνεσαι καθετί διαφορετικό ως όργανο των αστών και ως αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι κατάντια να ξεχνάς τη λενινιστική αξία της κριτικής και της αυτοκριτικής. Και είναι αντι-κομματική η στάση που επιβάλλει μία ομοφωνία νεκροταφείου, όταν ο ίδιος ο Λένιν ήταν εκείνος που φρόντιζε να συνομιλεί με κάθε καρυδιάς καρύδι, μέσα και έξω από το κόμμα του, και να φιλοξενεί απόψεις εντελώς διαφορετικές από τις δικές του στα κομματικά μέσα της εποχής.
Μιλάω κληρονομικώ δικαίω. Μόνο απογοήτευση μπορεί να προκαλούν οι τακτικές της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να δει ότι η ηγεσία του σε λίγο θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν εξορίες, χούντες και εκτελεστικά αποσπάσματα: να διαλύσει, να εκμηδενίσει το ΚΚΕ, μέσα σε έναν αρρωστημένο, τυφλωμένο σεχταρισμό; Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να αντιδράσει γι' αυτά τα ψεύδη, γι' αυτές τις συκοφαντίες; Σήμερα ο Ρούσης, αύριο ποιός; Και όλα αυτά, γιατί κάποιοι άνθρωποι τολμούν να ασκούν κριτική στην επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ να κουνάει διδακτικά το δάχτυλο, αντί να λερώνει τα χέρια της στη λάσπη του διαλόγου και της μετωπικής δράσης; Άνθρωποι σαν τον Ρούση, που έδωσαν την ψυχή τους για το ΚΚΕ και που κράτησαν ψηλά τη σημαία της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στους δρόμους και στα αμφιθέατρα, όταν άλλοι ανακάλυπταν τη γοητεία της ελεύθερης αγοράς. Βέβαια, εδώ δεν δίστασαν να αποκαλέσουν τον Ευτύχη Μπιτσάκη "ναυάγιο της ταξικής πάλης", στον Ρούση θα κολλούσαν; Είναι, πάντως, κατάντια να αντιλαμβάνεσαι καθετί διαφορετικό ως όργανο των αστών και ως αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι κατάντια να ξεχνάς τη λενινιστική αξία της κριτικής και της αυτοκριτικής. Και είναι αντι-κομματική η στάση που επιβάλλει μία ομοφωνία νεκροταφείου, όταν ο ίδιος ο Λένιν ήταν εκείνος που φρόντιζε να συνομιλεί με κάθε καρυδιάς καρύδι, μέσα και έξω από το κόμμα του, και να φιλοξενεί απόψεις εντελώς διαφορετικές από τις δικές του στα κομματικά μέσα της εποχής.
Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα τέτοια χολή για τον Ρούση στο Ριζοσπάστη. Δυστυχώς, είχα χάσει το ορεκτικό:
Παίρνεις μία ανακοίνωση κάποιων μελών μιας συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη βαφτίζεις ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ασκείς κριτική ως και στην επιλογή ενός κόμματος να συνομιλήσει με ένα άλλο, λες και δεν είναι χρέος σου να βροντοφωνάζεις τις θέσεις σου στις δυνάμεις που βρίσκονται γύρω σου. Βαφτίζεις την επιλογή των ψηφοφόρων "σκόρπισμα της ψήφου δεξιά και αριστερά", εξισώνοντας αυτιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ ή τη Χρυσή Αυγή. Και βέβαια, όταν στερεύεις από επιχειρήματα, απλώς βαφτίζεις την ΑΝΤΑΡΣΥΑ 13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και πας σπίτι σου χαρούμενος που για άλλη μια φορά έκανες το κομματικό σου καθήκον.
Το ΚΚΕ έχει μία ακόμα ευκαιρία να γλιτώσει τον αφανισμό, στον οποίο τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η ηγεσία του. Μία, όχι δύο. Νομίζει η Παπαρήγα ότι αν κάτσει στη γωνία να βλέπει τον Τσίπρα να τρώει τα μούτρα του στην Ευρώπη, θα βγει κερδισμένο το κόμμα. Κούνια που τους κούναγε. Η επερχόμενη συντηρητική αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ που θα προέλθει μόλις αρχίσει να βρέχει χυλόπιτες από τους Ολάντ και τις Μέρκελ θα πρέπει να αποτραπεί με την ισχυρή, εκ των προτέρων παρέμβαση των κομμουνιστών. Τότε θα είναι η στιγμή που θα αρχίσουν να διαλύονται οι ευρωπαϊστικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και του κόσμου που απελπισμένος εγκαταλείπει το δικομματισμό και πηγαίνει σ' αυτόν. Τότε, όταν θα γίνεται θρύψαλλα η ιδέα της δυνατότητας απεμπλοκής από τη λιτότητα και το μνημόνιο παραμένοντας μέσα στο Ευρώ και στην ΕΕ θα είναι η στιγμή που θα πρέπει να τραβήξεις τα πράγματα προς τα μπρος. Η οπισθοδρόμηση, η απογοήτευση και η ήττα θα είναι ήττα όλης της αριστεράς, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δυστυχώς το ΚΚΕ δεν το καταλαβαίνει. Δεν είναι όμως ακόμα αργά. Είκοσι μέρες πρις τις εκλογές, προλαβαίνει ακόμα το ΚΚΕ να θέσει στον Τσίπρα σκληρούς όρους μετεκλογικής συνεργασίας, ως προς τι πρόκειται αυτός να επαναδιαπραγματευτεί, και ως προς το τι θα γίνει σε περίπτωση άρνησης των Ευρωπαίων στην περίφημη αυτή διαπραγμάτευση. Στην περίφημη "κυβέρνηση της Αριστεράς", οι κομμουνιστές του ΚΚΕ (και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν θέλετε) θα πρέπει να είναι μέσα και να πιέζουν λυσσασμένα προς τη συνεπή κατεύθυνση των στόχων που και ο ίδιος ο Τσίπρας επικαλείται (εθνικοποιήσεις τραπεζών, προστασια μισθών και συντάξεων, διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, φορολογική μεταρρύθμιση, επανεθνικοποίηση ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, προστασία συλλογικών συμβάσεων, περικοπή εξοπλισμών, κλπ.). Μόνο έτσι, πατώντας στις αντιφάσεις της ιδέας του "όχι στο Μνημόνιο, ναι στο Ευρώ" αλλά όντας ταυτόχρονα μέσα στο τρένο της μετωπικής μετεκλογικής συνεργασίας, θα μπορέσει το ΚΚΕ να σπρώξει τα πράγματα προς την κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Τα υπόλοιπα είναι κριτική από τον άμβωνα και ασκήσεις επί χάρτου.
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου