Αν επικεντρωθούμε στην εκλογική πανωλεθρία των μνημονικών δυνάμεων της ευρύτερης Δεξιάς, βλέπουμε ότι:
α) Οι ακραιφνής μνημονικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις (Μπακογιάννη, Μάνος, Tζήμερος) δεν ξεπέρασαν το φράγμα του 3%
β) Το ΛΑΟΣ παρά την ύστατη κωλοτούμπα και την ιστορική του ταυτότητα ως Λαϊκή Δεξιά δεν ξεπέρασε ούτε αυτό το φράγμα του 3%
γ) Η Ν.Δ. παρά τα μνημονιακά «ναι μεν, αλλά» της και παρά τη στροφή της σε θέσεις της Λαϊκής Δεξιάς (π.χ. εγκληματικότητα, μεταναστευτικό) δεν μπόρεσε να αποφύγει την συντριβή.
δ) Το κόμμα του Καμμένου και το κόμμα της Χ.Α., αν και ο μικρός χρόνος ζωής του πρώτου και η περιθωριακή αποκλίνουσα για πολλά χρόνια πολιτική συμπεριφορά του δεύτερου ήσαν μειονεκτήματα, εκλογικά θριάμβευσαν!
Εξ όλων αυτών το συμπέρασμα είναι κρυστάλλινο. Οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της ευρύτερης Δεξιάς είχαν ως συνισταμένη, κυρίως, την θέση των πολιτικών σχηματισμών απέναντι στο μνημόνιο. Η νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της λαϊκής Δεξιάς εκφράστηκε μέχρι και στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι δε νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις, από τη μια μεριά έδειξαν ότι είναι υπαρκτές, από την άλλη μειοψήφησαν στον ευρύτερο Δεξιό χώρο.
Αν εξετάσουμε με την σειρά της τη συνισταμένη που ώθησε το «δεξιό αντιμνημονιακό κίνημα» προς Καμμένο και Χ.Α., θα δούμε πως ο αντιμνημονιακός Λόγος των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών, αλλά και ο απελπισμένος του Σαμαρά, είχε την ιδεολογική επικάλυψη με αιτιάσεις και επιχειρήματα από το πλέον μαύρο οπλοστάσιο της συντηρητικής Δεξιάς. Ο αντι-αριστερισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η εξύψωση της «ελληνικής» ταυτότητας (έστω της
«εθνικοαπελευθερωτικής»), ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία του πολιτικού τους Λόγου.
Άρα, το δεξιό αντιμνημονιακό «κίνημα», όχι μόνο δεν εκφράζει αριστερή ή ριζοσπαστική προδιάθεση, αλλά, αντιθέτως είναι δείγμα και απόδειξη της περαιτέρω συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Τώρα, είναι η στιγμή να τεθεί το ζήτημα των ποιοτικών χαρακτηριστικών του «αριστερού αντιμνημονιακού κινήματος».
Για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους (εμφύλιος κλπ) η κάθετη διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας σε «Δεξιά» και «Αριστερά», παρά το ’74, το ’81και το ’89 δεν έχει ξεπεραστεί. Μέσες – άκρες έχει εκφραστεί σε όλες τις μεταχουντικές εκλογικές αναμετρήσεις. Η μεταπολίτευση ως κόμβος μετεξέλιξης της πολιτικής συνείδησης των Ελλήνων – αν υπήρξε – είχε τελειώσει το ’89, με πολιτική νίκη στο επίπεδο της ιδεολογίας της Δεξιάς. Εδώ, έγκειται και η «δεξιά στροφή» του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Η επιχορηγούμενη ευημερία δεν «μας» άφηνε να το δούμε. Με το τέλος της «ευημερίας» τα πράγματα ξεκαθάρισαν: Η κάθετη διαίρεση εκφράστηκε απόλυτα. Οι δεξιοί αντιμνημονιακοί πήγαν στην αντιμνημονιακή «Δεξιά» και οι αντιμνημονιακοί αριστεροί, στην αντιμνημονιακή «Αριστερά». Σε αυτό οφείλεται αποκλειστικά και η εκλογική επιτυχία της δήθεν αριστεράς του Κουβέλη.
Όμως, αν επιμείνουμε στην εξέταση του αριστερού αντιμνημονιακού «κινήματος», θα διαπιστώσουμε ότι, και σε αυτή την πλευρά του αντιμνημονιακού «κινήματος», εκφράστηκε η συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μοναδικός αριστερός φορέας υποδοχής του αντιμνημονιακού «κινήματος», αντίθετα από τα άλλα δύο αριστερά κόμματα (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), δεν είχε αντικαπιταλιστικό Λόγο και νέρωσε το κρασί του σε πολλά σημεία τριβής με την πραγματικότητα (π.χ. μεταναστευτικό).
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στην ανοικτή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 13-5-2012 στην Νίκαια. Πάνω από τις μισές ερωτήσεις των ψηφοφόρων και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Αλέξη Τσίπρα αφορούσαν το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα.
Στο σημείο αυτό κάποιος, εύλογα, μπορεί να θέσει το ερώτημα: Τότε, πως λέτε στο 2 ότι «το κίνημα των πλατειών» είναι «το λαϊκό κίνημα ενός ανώριμου αλλά αντικαπιταλιστικού στη βάση του κοινωνικού μετώπου»; Δεν φάσκετε και αντιφάσκετε;
Οδόφραγμα κριτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου