Οι πανεργατικές απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες της 26 Σεπτέμβρη και 18 Οκτώβρη ήταν οι πρώτες μαζικές, σε πανελλαδικό επίπεδο, κινητοποιήσεις μετά από αυτές της 12 Φλεβάρη. Η στάση κινήματος που επιβλήθηκε για πάνω από εφτά μήνες τόσο από τις ηγεσίες των εργατοπατέρων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, όσο και από την πλειοψηφία της αριστεράς «μας» ήταν η θυσία στον προεκλογικό και εκλογικό βωμό για να βγει το σύστημα από τα αδιέξοδά του.
Τα πολιτικά δεδομένα που προέκυψαν από τις εκλογές της 17 Ιούνη με την συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) αποτέλεσαν μία «ανάσα» για το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος μιας και ο εκβιασμός «μέσα ή έξω από την ΕΕ και την ευρωζώνη» κατάφερε να λειτουργήσει μέσα στον λαό, έστω προσωρινά και να αποτελέσει την βάση της κλιμάκωσης της επίθεσης που σήμερα δέχεται ο εργαζόμενος λαός με τα νέα βάρβαρα μέτρα που είναι έτοιμοι να προωθήσουν.
Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν και μαζικές και μαχητικές, απλώθηκαν σε όλη την χώρα και επιβεβαίωσαν την εκτίμηση ότι ο λαός δεν θα παραδοθεί, δεν θα υποταχτεί, θα αντισταθεί και θα παλέψει ακόμα και κάτω από τους πιο δυσμενείς συσχετισμούς. Και αυτό το στοιχείο είναι πολύ σπουδαίο και πρέπει να αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία οφείλει να οικοδομηθεί μία γραμμή πάλης τόσο για το επόμενο διάστημα όσο και μεσοπρόθεσμα. Γιατί είναι άλλης τάξης ζήτημα να βρισκόμαστε σε μία κατάσταση όπου ο κόσμος «παγωμένος» δεν δείχνει διάθεση να αντισταθεί και είναι τελείως διαφορετική η σημερινή κατάσταση όπου ο κόσμος συνειδητά και συστηματικά εμποδίζεται να υψώσει την πάλη του στο επίπεδο που αντιστοιχεί στην επίθεση που δέχεται.
Είναι κοινή η διαπίστωση ότι παρόλη την μαζικότητα και την μαχητικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων απέχουν ακόμα πολύ από to να αποτελέσουν μία αναβαθμισμένη ποιοτικά και ποσοτικά παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις, στην κατεύθυνση της υπεράσπισης της ζωής του. Η τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το σύστημα συνολικά σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση του λαού, η μανία των δυνάμεων καταστολής να τσακίσουν κάθε αντίσταση, διαμαρτυρία, συγκέντρωση και πορεία δείχνει την «μηδενική ανοχή» των αντιδραστικών δυνάμεων απέναντι στον «εχθρό λαό» και τον στόχο του να τον υποτάξει με οποιοδήποτε «κόστος».
Ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας όλους του διαθέσιμους μηχανισμούς προσπαθεί συστηματικά να υπονομεύσει τις κινητοποιήσεις και τον χαρακτήρα τους, να τις απαξιώσει σαν πολιτικό ζήτημα, αφού τα «κρίσιμα ζητήματα» συζητιούνται είτε «στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα», είτε στις «συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης», είτε στο κοινοβούλιο.
Είναι χαρακτηριστική η απαξίωση που δείχνουν οι παράγοντες του συστήματος στις λαϊκές κινητοποιήσεις όταν μία μέρα μετά την πανεργατική απεργία της 26 Σεπτέμβρη οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης συναντήθηκαν, για ακόμη μία φορά, για να επιβεβαιώσουν το ύψος των αντιλαϊκών- αντεργατικών μέτρων που στοχεύουν να πάρουν στα πλαίσια του μονόδρομου της
«σωτηρίας της χώρας» που «εξασφαλίζει» η υποταγή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του ΔΝΤ και της ΕΕ, η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων και καταχτήσεων, η καταβαράθρωση της ζωής της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας. Τα ίδια και χειρότερα μετά την απεργιακή κινητοποίηση της 18 Οκτώβρη. Η αποφασιστικότητα και η «σιδερένια πυγμή» που δείχνουν οι δυνάμεις του συστήματος απέναντι στον λαό δεν επιβεβαιώνει μόνο την εκτίμηση ότι δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αλλά και τον δρόμο που έχει να διανυθεί από τις λαϊκές δυνάμεις για να εκπληρώσει αυτό το καθήκον, να βάλει φρένο, να διεκδικήσει, να ανατρέψει.
Οι γενικές απεργίες, που γίνονται, ανά ένα μήνα και στο ενδιάμεσο διάστημα ένα τεράστιο κενό, που «γεμίζει» είτε με τα διλήμματα «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», είτε με το μάζεμα υπογραφών από το ΚΚΕ για την «κατάργηση του μνημονίου» (!!!), είτε με τις «νέες» ανακαλύψεις για το πώς θα «πάρουν οι εργάτες τα εργοστάσια» με την άδεια και την επιδότηση… του κράτους και της κυβέρνησης. Ενώ ταυτόχρονα η κλιμάκωση των αγώνων, η οργανωτική και η πολιτική αναβάθμιση της συγκρότησης των εργαζόμενων, η παρατεταμένη διάρκεια των κινητοποιήσεων, εγκλωβίζονται στο σύνθημα για «γενική απεργία διαρκείας». Ακόμα δηλαδή ένα «άλμα εις ύψος» για να αποφύγουμε τα πραγματικά ζητήματα, τα καθήκοντα και τους στόχους πάλης που πρέπει να τεθούν σήμερα.
Ακόμα μία «αερογέφυρα» πάνω από τα αναγκαία βήματα, οργανωτικά και πολιτικά, που πρέπει να διανύσουμε για την συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού λαϊκού κινήματος που θα στριμώξει τους αντιπάλους του, θα τους δημιουργήσει ρήγματα, θα τους νικήσει στο πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, εκεί όπου εκδηλώνεται η επίθεση.
Σίγουρα δεν θα καινοτομήσουμε αν εκτιμήσουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό. Το ζήτημα είναι ποιο και τι είδους πολιτικό πρόβλημα υπάρχει που εμποδίζει τον λαό να υπερασπισθεί μαζικά και αποφασιστικά τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του, την ίδια του την ζωή.
Για το σύστημα και τις δυνάμεις του τα είπαμε…
Ας δούμε και την «από εδώ» πλευρά.
Πέρα από τις πολιτικές κατευθύνσεις και πρακτικές στις οποίες ήδη αναφερθήκαμε (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και οι υπόλοιποι) υπάρχουν ζητήματα που είναι ανοιχτά και θα παραμείνουν σαν τέτοια όσο υπάρχει σοβαρή καθυστέρηση από τις δυνάμεις εκείνες που οφείλουν να πάρουν την ευθύνη για να απαντηθούν.
Ο εργαζόμενος λαός παραμένει, στην πλειοψηφία του, ανοργάνωτος. Ακόμα και αυτοί που είναι γραμμένοι σε σωματεία ή συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, δεν συμμετέχουν σε καμία, σχεδόν, φάση της οργάνωσης μιας κινητοποίησης.
Από την γενική συνέλευση στο χώρο δουλειάς ή όπου αλλού μέχρι την προπαγάνδιση και την ζύμωση, την περιφρούρηση και το κατέβασμα στην συγκέντρωση και την πορεία τα ζητήματα «λύνονται» από τους «ειδικούς» ή μπαίνουν στον «αυτόματο πιλότο» προηγούμενων κινητοποιήσεων. Η περιθωριοποίηση, για χρόνια, των εργαζόμενων από τα ίδια τους τα εργαλεία πάλης και αγώνα, που με «συνέπεια» προώθησαν όλων των ειδών και αποχρώσεων εχθροί και «φίλοι», έχει χαράξει βαθιά την συνείδηση του κόσμου, έχει καθίσει σαν σκουριά πάνω στις διαθέσεις του, την οργή και την αγανάκτησή του για αυτά που βιώνει. Είναι προφανές ότι αυτό το ζήτημα, η κάθε πλευρά, το απαντάει, με το φορτίο και τις πολιτικές προτεραιότητες που έχει. Για άλλους οργάνωση του λαού είναι οι «συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ» για το «νέο κόμμα», ενόψει κυβέρνησης, για άλλους «αρκεί» η ένταξη στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ στην προοπτική της «λαϊκής εξουσίας», για άλλους η ένταξη στο σχήμα ή την οργάνωση του «χώρου» τους , για άλλους είναι υπόθεση «αποφασισμένων» και «ανυπότακτων».
Στην ουσία τους όλες οι παραπάνω απόψεις δεν αναγνωρίζουν την «αρμοδιότητα» στον εργαζόμενο λαό να οργανωθεί για να παλέψει ενάντια στους εχθρούς του (αστικές κυβερνήσεις, κεφάλαιο, ιμπεριαλιστές) εφόσον δεν είναι μέρος του «δικού» τους σχεδίου- πρότασης-κατεύθυνσης. Τον εμποδίζουν συστηματικά και σκόπιμα να βρει τον δρόμο της οργάνωσης και της πάλης, να συγκροτηθεί, να συντονιστεί και μάλιστα χρησιμοποιούν, εκτός των άλλων και το «πολιτικό» επιχείρημα, ότι αυτή δεν μπορεί να είναι μία «αυθόρμητη» διαδικασία και πρέπει να την «αναλάβουν» οι πολιτικές δυνάμεις- κόμματα- οργανώσεις- χώροι. Προφανώς οι διαφορές μας με αυτές τις απόψεις δεν είναι περί του «αυθόρμητου των μαζών» αλλά με την αντίληψη για το ποιο πρέπει και είναι το υποκείμενο της πάλης, ποιους αφορά και χωρίς αυτούς τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει, σε επίπεδο κινήματος, με ουσιαστικό τρόπο.
Η αναγνώριση του ρόλου της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων γενικότερα σαν των πραγματικών υποκειμένων της πάλης καθώς και η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους είναι ένα κρίσιμο ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα που χαρακτηρίζει αλλά και διαχωρίζει – αντιπαραθέτει οργανώσεις, κόμματα και χώρους.
Η αντίληψη - άποψη-θέση για αυτό το ζήτημα αποκαλύπτει και τα «όρια» της κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, που βάζει η ίδια στον εαυτό της και πολύ περισσότερο στον κόσμο. Γιατί μόνο όποιος όχι απλά αμφισβητεί αλλά μάχεται συνολικά και ενάντια τον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό «μονόδρομο» δεν βάζει «όρια» και «προϋποθέσεις» στην οργάνωση του λαού. Δεν μπαίνει εμπόδιο, αλλά συμβάλλει και πρωτοστατεί στην κατεύθυνση αυτή. Αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, όση του αναλογεί, για τις καθυστερήσεις ή την παραίτηση από αυτή την υπόθεση.
Η πλατιά και καθολική οργάνωση του εργαζόμενου λαού σε όλους τους χώρους που αυτός δουλεύει, σπουδάζει αποτελεί σήμερα βασική πολιτική κατεύθυνση της γραμμής της Αντίστασης. Γιατί «πολύ απλά» χωρίς αυτή την οργάνωση και την ανάλογη πολιτική συγκρότηση δεν μπορεί να κλιμακωθούν οι αγώνες, να γίνουν πιο μαζικοί και πιο μαχητικοί. Να αποτελέσουν πραγματικό «αντίπαλο δέος» για το σύστημα και τους φορείς του. Μέσα από την οργάνωση ο εργαζόμενος λαός συνειδητοποιεί την δύναμή του, μπορεί από καλύτερες θέσεις να αντιμετωπίσει την εργοδοτική τρομοκρατία, τους εκβιασμούς και τις απειλές, αποκτάει συνείδηση του ανταγωνιστικού χαρακτήρα των αντιθέσεών του με τους «από πάνω».
Οι «προϋποθέσεις» της οργανωτικής του συγκρότησης, σε πλατιά βάση, δεν μπορεί παρά να είναι οι όροι της δουλειάς, των σπουδών, της ζωής του, δεν μπορεί παρά να είναι η απόκρουση της επίθεσης αστικών κυβερνήσεων, κεφαλαίου, ιμπεριαλιστών, η διεκδίκηση δουλειάς με δικαιώματα, μεροκάματα και μισθούς στο κόστος της ζωής, παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση για όλο τον λαό, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
http://antigeitonies.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2040.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου