Τελικά ποιοι πολεμάνε σ αυτόν τον τόπο και για ποιο σκοπό. Μέρος Β.

Τα “δύο άκρα”.

Αυτή η στρατηγική εμφυλίου και ήττας που εξέθρεψε και η ίδια η ηγεσία του Λαϊκού Αγώνα ήδη από τον Οκτώβριο του '43 εγκλωβισμένη στο πρωτόγονο “σύνδρομο του έξωθεν σωτήρα” από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Λαό μπήκε σε εφαρμογή από τους “συμμάχους” αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών.Σε πολιτικό επίπεδο, μικρόψυχες και υπόγειες ενέργειες έξωθεν και έσωθεν αποπροσανατόλισαν το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση και το εξολόθρευσαν στρατιωτικά στην συνέχεια.
Έτσι τον Δεκέμβρη του '44 “το τρυφερό” κομμάτι του Κινήματος, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Αθήνας ως ανυπεράσπιστη έφηβη δίνεται βορρά στις έκφυλες ορέξεις του προστάτη-”συμμάχου”  Βρετανικού Ιμπεριαλισμού. Για 33 ημέρες στοιχειωδώς οπλισμένοι μαχητές και μαχήτριες, δεκαπεντάχρονα, ηλικιωμένοι, ξυπόλητοι και πεινασμένοι υπερασπίζονται τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα που νομοτελειακά βγαίνει στην επιφάνεια.

Στο στρατόπεδο των εσωτερικών και εξωτερικών δυναστών χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πατάξουν την ταξική αντίσταση. Ο εγγυητής του αιματοκυλίσματος, η Βρετανία όχι μόνο έχει χάσει την αυτοκρατορική της αίγλη,αλλά βρίσκεται και σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης. Με το ζόρι αποδεσμεύει τις 60-70.000 στρατού που θα στέλνοταν σύμφωνα με το σχέδιο Μάννα στην ακραία μορφή του και με περιορισμένο χρόνο παραμονής. Οι αριθμοί βγαίνουν και με την συνδρομή των αποικιακών εκστρατευτικών σωμάτων όπως Ινδική Μεραρχία, Μονάδες από την Ουγκάντα κτλ., αλλά και της πραιτοριανής Ορεινής Ταξιαρχίας που η δομή της ήταν αμιγώς μοναρχοφασιστική.

Η χρήση των Ταγμάτων Ασφαλείας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες φάνταζε παραπάνω από δελεαστική, έτσι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εξοπλίζονται και ρίχνονται στην μάχη. Εγκληματίες και δωσίλογοι μπαίνουν από την πίσω πόρτα του Αρχηγείου Χωροφυλάκης και βγαίνουν από την κύρια με την στολή του Χωροφύλακα.

Από την μια η μη συμμετοχή του ΕΛΑΣ υπαίθρου, με κάποιες εξαιρέσεις,υπακούοντας στις νουθεσίες της Ηγεσίας και από την άλλη η ασύγκριτη υπεροπλία των αντιπάλων (παρά την Αμερικάνικη συνδρομή σε μεταγωγικά και αποβατικά η καθυστέρηση και γενικά η περιορισμένη χρήση εξοπλιστικών σχηματισμών κάτω από άλλες συνθήκες μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση) οδήγησε στην ήττα ενός από τα μεγαλύτερα Λαϊκά Κινήματα στην Ευρώπη.

Το 1946-49 και αφού το εθνοαπελευθερωτικό-ταξικό κίνημα (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας πια) έχει συρθεί από διπλωματική ήττα σε διπλωματική ήττα οι Αμερικάνοι συνεχίζοντας το δόγμα της “μη ολοκληρωτικής επέμβασης” μέσω των εσωτερικών ρήξεων (εξελιγμένη προσέγγιση του Βρετανικού δόγματος “διαίρει και βασίλευε”που βρίσκει εφαρμογή και στις μέρες μας ) αποδυναμώνουν και συντρίβουν την Λαϊκή Βούληση για ανεξαρτησία και ισότητα. Σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη φάση παίζει και ο αναπτυσσόμενος Εθνικός Στρατός που άρτια και αφειδώς εξοπλισμένος από τον νέο αποικιοκράτη ανυπομονεί να θυμηθεί “τις δόξες”του. Πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι αυτή την περίοδο χρησιμοποιήθηκαν τα πλέον απάνθρωπα πολεμικά μέσα για την πάταξη “των τελευταίων ελεύθερων”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι βόμβες Ναπάλμ που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν σε μάχες και συνετέλεσαν δραματικά στην σφαγή στον Γράμμο και Βίτσι. Και στις δύο φάσεις του ταξικού πολέμου ακολούθησαν αδιάκοπα εξορίες,εκτελέσεις και βασανιστήρια που κράτησαν μέχρι την δεκαετία του '70.

Η μετεξέλιξη των Μισθοφορικών Στρατών σε Ιδιωτικούς για τις ανάγκες του Καπιταλισμού

Υπερταξικοί Στρατοί

Η συμμετοχή επίλεκτων μονάδων του Ελληνικού Στρατού στον πόλεμο της Κορέας και στο Βιετνάμ θέτει τις βάσεις για την ανακήρυξη της χώρας σε υποψήφιο περιφερειακό παίκτη του ΝΑΤΟ ανεβάζοντας τις μετοχές του εγχώριου κεφαλαίου. Ικανός παράγοντας για να μην αφυπνιστούν “τα ύψιστα ιδεώδη” περί πατρίδας και ελευθερίας του ισχυρού πια εθνικού στρατεύματος στην περίπτωση της Κύπρου, μέσα στα πλαίσια ενός ολοκληρωτικού και χριστιανοκάπηλου καθεστώτος που αρκέστηκε σε βασανισμούς,δολοφονίες και εξορίες αλλά και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις-σφαγές ελάχιστου κόστους.
Πέρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Χουντικής Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο που διευκόλυναν την εμφύλια διαμάχη στο νησί και κατ' επέκταση την Τουρκική απόβαση,το καλοκαίρι του '74 στάλθηκαν στην Κύπρο Μοίρες Αλεξιπτωτιστών κακήν κακώς για την τήρηση των προσχημάτων οι οποίες λόγω της δωσιλογικής ανοργανωσιάς σφαγιάστηκαν από τις ημέτερες δυνάμεις. Εικοσάχρονα παιδιά κάηκαν ζωντανά μέσα στα διάτρητα από σφαίρες παμπάλαια μεταγωγικά και όσα επέζησαν κατέληξαν στα ψυχιατρεία χωρίς να υπάρξει ποτέ καμιά μέριμνα από την πολιτεία (το αληθινό πρόσωπο των Ειδικών Δυνάμεων και οι Μυστικοί Πόλεμοι του Καπιταλισμού). Και στην περίπτωση της Κύπρου αυτοί που πολέμησαν σε μεγαλύτερη κλίμακα ήταν οι γνωστοί-άγνωστοι “ξυπόλητοι” και βέβαια πλήρωσαν βαριά το τίμημα της αντίστασης,την ώρα που τα τσιράκια του Εθνικοχουντικού Στρατού κυνηγούσαν τον Μακάριο και τους υποστηρικτές του μανιασμένα.

Κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000 ο θεσμός του μισθοφορικού στρατού διευρύνεται και στα κατώτερα στρώματα με ρυθμίσεις επαγγελματικού χαρακτήρα όπως ΕΠΥ, ΕΜΘ και ΕΠΟΠ στα χνάρια του Αμερικάνικου Μισθοφορικού Μοντέλου Στρατού. Η συμμετοχή του Ελληνικού Στρατού με την παραπάνω μορφή στους πολέμους του ΝΑΤΟ δεν είναι αμελητέα και μπορεί να θεωρηθεί ικανή για την διαμόρφωση πολεμικής συνείδησης μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η έννοια του αναλώσιμου στρατιώτη επί πληρωμή γίνεται καλύτερα αντιληπτή βέβαια μελετώντας αυτό καθεαυτό το Αμερικάνικο μοντέλο που εφαρμόστηκε σ' όλα τα επίπεδά του στην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ και Αφγανιστάν.

Οι τελευταίες επιθέσεις των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν είχαν σκοπό και την καπιταλιστική φιλελευθεροποίηση του στρατού γεγονός που ερχόταν σε ρήξη με τις εθνικοπατριωτικές αντιλήψεις του στρατιωτικού κατεστημένου στο Πεντάγωνο.Αντιρρήσεις που κάμφθηκαν μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σχετικά αβίαστα. Ήδη από την πρώτη επέμβαση στο Ιράκ δρουν στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων στρατιωτικά τμήματα Ιδιωτικών Στρατιωτικών Πολυεθνικών Εταιριών για τις βρώμικες δουλειές. Στην γέννησή τους πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση στρατιωτικών κρατικών δομών που κρίνονται ως μη λειτουργικές, στελεχώνονται με συνταξιούχους ή εν ενεργεία ανώτερους αξιωματικούς, επιδοτούνται με προγράμματα και περνάνε στην κυριαρχία των φιλικών οικονομικών κύκλων. Φτιάχνοντας τον κράχτη είναι σχεδόν ανέξοδη η παραπέρα στελέχωσή τους με αναλώσιμο και ελεγχόμενης συνείδησης προσωπικό στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς.

Φυσικό ήταν μετά από αυτή την στροφή η Στρατηγική του Πολέμου να αλλάξει τόσο στο μακροεπίπεδο όσο και στο μικροεπίπεδο. Οι στρατηγικοί στόχοι πια καθορίζονται από τα εκάστοτε μονοπώλια που επιβουλεύονται μια περιοχή ενώ και αυτή η πλασματική συντροφικότητα συνοδευόμενη με την απαραίτητη άκριτη πειθαρχία στο πεδίο της μάχης (που με προπαγανδιστική δεξιοτεχνία πραγματεύεται η ταινία Βlack Hawk Down) έχει αντικατασταθεί πλήρως από τον ανηλεή αγώνα για το κέρδος σε όλα τα επίπεδα. 
Ο αριθμός των διαθέσιμων οργάνων ενός μισθοφορικού στρατού παλιάς γενιάς (από οπλίτες έως κατώτερους υπαξιωματικούς συνήθως) να πολεμήσουν, να βασανίσουν και να εκτελέσουν αφήνοντας τους αξιωματικούς καριέρας στο απυρόβλητο διευρύνεται τώρα απίστευτα σ' αυτού του είδους τους μισθοφορικούς στρατούς νέας γενιάς όπου οι δεξαμενές στρατολόγησης είναι απεριόριστες και τα πλάνα εμπλοκής και απεμπλοκής σχεδιασμένα από αξιωματικούς -μάνατζερ ακαθόριστα μεν στο επίπεδο των απωλειών, πλήρως εναρμονισμένα δε με τις διαθέσεις της αγοράς (βλ.Συρία).

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1773.html