Ο σύγχρονος και διαχρονικός ρόλος στηρίγματος της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ελίτ από τον «μεγάλο διανοητή».
Ακολουθεί κριτική της Ομάδας Αθήνας για την Περιεκτική Δημοκρατία σε μια νέα συνέντευξη του Τσόμσκι την οποία αναμενόμενα έσπευσε να υιοθετήσει η εκφυλισμένη «Αριστερά» όπως το («δημοσιογραφικό» κατά τ’ άλλα) χωνευτήρι- πόρταλ ρεφορμιστικών απόψεων για την «ένωση» της Αριστεράς αυτής, Press Project, που ας μη ξεχνάμε ήταν και το κύριο διαφημιστικό πόρταλ της –επίσημα επιχορηγούμενης και από την ΕΕ– ΕΛΕ ("Μαζί με την ΕΕ πολεμούμε τα βασανιστήρια" έλεγε το ανεκδιήγητο διαφημιστικό που συνόδευε το Debtocracy του δημοσιογράφου – διαφημιστή της ΕΛΕ, Άρη Χατζηστεφάνου):
Η συνέντευξη του "μεγάλου διανοητή" μιλάει αρχικά από μόνη της. Η μεγαλόψυχη ΕΕ απλά έπεσε θύμα της ίδιας της μεγαλοψυχίας της, με τις "κακές της πολιτικές" (που προφανώς πήραν κάποιοι μοχθηροί ή «ανόητοι» εγκέφαλοι), οι οποίες απλά δεν «ταιριάζουν» στην περιφέρεια όπως στην Ελλάδα. Το ανέκδοτο είναι ότι στην ίδια συνέντευξη ο Τσόμσκι αποποιείται τον χαρακτηρισμό του συνωμοσιολόγου, ενώ οι ίδιες οι θέσεις του αυτές είναι η πεμπτουσία της συνωμοσιολογίας, και μάλιστα μιας συνωμοσιολογίας από εντελώς -συστημική και φιλο-ΕΕ σκοπιά.
Έτσι, για τον «αναρχικό» (όπως αυτοδιαφημίζεται) Τσόμσκι, ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλά απόρροια των πολιτικών της «κακιάς» Θάτσερ και του «κακού» Ρήγκαν, πράγμα που σημαίνει ότι αν αύριο έλθουν κάποιοι «προοδευτικοί» πολιτικοί θα τον ανατρέψουν, και όχι συστημικό φαινόμενο, όπως έδειξε άλλωστε και το γεγονός ότι καμιά σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να τις ανατρέψει, και όποιος το αποπειράθηκε έφαγε τα μούτρα του (Μιτεράν, Λαφοντέν κ.α.), ακριβώς γιατί βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός ειναι συστημικό φαινόμενο αλληλένδετο με την καπιταλιστική παγκομσιοποίηση. Η συνέπεια είναι ότι μόνο αν ένας Λαός αποκοπεί από την καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (και επομένως απο τη «μεγαλόψυχη» ΕΕ), μέσα απο πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, όπως προτείνει η ΠΔ, μπορει να ανατρέψει τον νεοφιλελευθερισμό, και όχι όπως μας συστήνει ο μέγας «αναρχικός» Τσόμσκι ψηφίζοντας τον Ομπάμα ή τον Κλίντον και αντίστοιχα στην Ελλάδα τον…Τσίπρα.
Για την ακρίβεια, στην κατάπτυστη συνέντευξη του ο Τσόμσκι υιοθετεί πλήρως τη συστημική ανάλυση για την κρίση, ότι φταίει η διαφθορά, ο κακός σχεδιασμός της Ευρωζώνης κτλ., ενώ βέβαια όπως έχει δείξει η αντισυστημική και αντι-παγκοσμιοποιητική ανάλυση, οι ανισότητες κέντρου-περιφέρειας σε μια ενιαία Αγορά μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτες και αυτά απλά συνεπικουρούν το δομικό αίτιο.
«Λογικό συμπέρασμα» για τον ίδιο και τους πρόθυμους ακόλουθους του Τσόμσκι είναι ότι για την κρίση ευθύνονται οι κακοί σχεδιασμοί των ελίτ μιας «μεγαλόψυχης» κατά τ’ άλλα ΕΕ (όπως τη χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα ο μέγας αναλυτής), η διαφθορά, και άλλες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, και όχι η ίδια η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ο φορέας της στην Ευρώπη που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση!
Αναφέρει επίσης το ρεπορτάζ:
«Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι; Ο Τσόμσκι πιστεύει ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να δοθούν ευρωπαϊκοί πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές. Να υπάρξει ανάπτυξη, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.»
Δηλαδή ο Τσόμσκι υιοθετεί τις ίδιες θέσεις που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι και ο Σαμαράς!
Με άλλα λόγια ο «αναρχικός» Τσόμκι μάς λέει «ζήτω η παγκοσμιοποίηση», «Ζήτω η ΕΕ», αρκεί να πάψουν να εφαρμόζουν κακές πολιτικές και να κάνουν ανάπτυξη. Βέβαια αν αυτό θα σήμαινε στην Ελλάδα Κινέζικη ανάπτυξη δεν απασχολεί τον μεγάλο διανοητή της «Αριστεράς» και των προσκυνητών του, όπως άλλωστε δεν απασχολεί και τον Σαμαρά ή τον ΣΥΡΙΖΑ όπως έκανε φανερό το άρθρο του ‘σκιώδη’ Υπ. Οικονομικών του, του Σταθάκη, στο Βήμα της Κυριακής, ο οποίος περιμένει την ανάπτυξη απο τις ξένες βασικά επενδύσεις και τις ντόπιες ιδιωτικές!
ΤΟ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ» ΤΣΟΜΣΚΙ
Περί του Τσόμσκι λοιπόν ο λόγος. Τι εστί Τσόμσκι; Είναι απλά κάποιος μεγάλος πολιτικός στοχαστής που άρχισε μόνο τελευταία να "κουρκουτεύει" και να συνωμοσιολογεί όπως πιστεύουν αφελώς κάποιοι;
Ή είναι ένας από τους μπόλικους και δοξασμένους (από τα «εναλλακτικά» ΜΜΕ του συστήματος -Γκάρντιαν, Μοντ, Λιμπερασιόν κλπ) βολεμένους "διανοητές" της διεθνούς εκφυλισμένης "Αριστεράς", που συστηματικά περιοδεύει χρόνια τώρα – πολλές φορές με το αζημίωτο- ως ποπ-σταρ της εκφυλισμένης διανόησης στα Πανεπιστήμια, με την άπλετη προβολή όλων των μέσων της Αριστεράς αυτής στο εξωτερικό και εδώ, με αποτέλεσμα να «κρέμονται από τα χείλη του» εκατομμύρια ανθρώπων, παρά τις απόλυτα συστημικές θέσεις του, που τις συγκαλύπτει με «αριστερή» φρασεολογία,;
Και αυτό γιατί ο Τσόμσκι, όπως θα σταχυολογήσουμε, έχει στηρίξει σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Κοινωνικής Πάλης τα τελευταία 10-15 χρόνια τη Νέα Διεθνή Τάξη όπως εκφράζεται με τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και την Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία» και άμεσα ή έμμεσα τους εγκληματικους πολεμους που εξαπελυσε η υπερεθνική ελίτ την τελευταια 20ετια (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και επίκεινται Συρία, Λίβανος) .
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις πρόσφατες αλλά και διαχρονικές θέσεις του Τσόμσκι σε κομβικά ζητήματα που έκριναν και κρίνουν τον αγώνα και το μέλλον των λαών απέναντι στη λαίλαπα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και έτσι κρίνουν και τη δυνατότητα αυτό-καθορισμού και απελευθέρωσης των λαών στο μέλλον.
Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΚΑΙ Η «ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ»
Για τις "Αραβικές Εξεγέρσεις" και την κτηνώδη εκστρατεία που λαμβάνει σήμερα χώρα για ενσωμάτωση όλης της Μέσης Ανατολής στο διεθνοποιημένο σύστημα και την Υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την Παγκοσμιοποίηση, με τη συμμετοχή των πιο αντιδραστικών ντόπιων και εισαγόμενων Ισλαμο-φασιστικών ομάδων, της Αλ Κάιντα κ.α., η στάση του Τσόμσκι είναι η χειρότερη και όπως θα δούμε λειτουργεί με τον πιο ύπουλο τρόπο αντικειμενικά ως φερέφωνο της υπερεθνικής ελίτ. Αντιγράφουμε από το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου για την "Ψευδο-Επανάσταση στη Λιβύη" και τον "ρόλο της Εκφυλισμένης Αριστεράς":
[…]
Ο Τσόμσκι, σχεδόν αμέσως μετά την «εξέγερση» στη Βεγγάζη, υιοθέτησε όλη την προπαγάνδα που προωθήθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και το Al Jazeera για το "λουτρό αίματος" που δήθεν έκανε ο στρατός του Καντάφι μέσω της υποτιθέμενης επίθεσης του κατά ειρηνικών διαδηλωτών, χωρίς καν να περιμένει για οποιαδήποτε ανεξάρτητη επιβεβαίωση αυτής της αξίωσης –που αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν ένας μύθος τέλεια κατασκευασμένος από την υπερεθνική και τη σιωνιστική ελίτ και το πελατειακό Αραβικό καθεστώς του Εμίρη του Κατάρ. Το τελευταίο, ιδιαίτερα, έθεσε το Al Jazeera (τον Αραβικό και Αγγλικό τηλεοπτικό σταθμό τον οποίο χρηματοδοτεί και ελέγχει το Κατάρ) σε πλήρη ετοιμότητα αμέσως μετά το ξεκίνημα της «εξέγερσης» στη Βεγγάζη, έτσι ώστε να παρέχει ζωντανά, 24-ωρες καθημερινές αναφορές από τη Βεγγάζη για την "Επανάσταση της Λιβύης", με ζωντανές αναφορές των φρικαλεοτήτων του λιβυκού καθεστώτος, όπως των βομβαρδισμών των διαδηλωτών «από αέρος» (ένα κραυγαλέο ψέμα, όπως είδαμε παραπάνω και όπως ακόμη και το Αμερικάνικο Πεντάγωνο παραδέχτηκε), οι οποίοι προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων (ή, όπως μερικοί από τους πιο ζηλωτές δημοσιογράφους ισχυρίστηκαν, «χιλιάδων») –ένα ακόμα Γκεμπελικό ψέμα!
Έτσι, λίγες μόλις ημέρες μετά τις πρώτες "διαδηλώσεις" στη Βεγγάζη, οι οποίες οδήγησαν αμέσως τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ, όπως ο Σαρκοζί και ο Κάμερον να δημιουργήσουν πανικό καλώντας τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν τη Λιβύη αμέσως και, στην πραγματικότητα, καλώντας τους να φύγουν αμέσως από τη Λιβύη (κάτι που ποτέ δεν έκαναν κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε άλλης αραβικής εξέγερσης), και οι οποίες ακολουθήθηκαν από τον άμεσο βομβαρδισμό της χώρας από το ΝΑΤΟ, ο Τσόμσκι δήλωνε σε συνέντευξή του: [1]
Νομίζω ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα, αυτό που συμβαίνει είναι ήδη αρκετά φοβερό και θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ μεγάλο λουτρό αίματος. Οι πληροφορίες είναι πολύ αραιές, αλλά τουλάχιστον η ανατολική επαρχία φαίνεται να είναι ουσιαστικά υπό τον έλεγχο της λαϊκής εξέγερσης. Η Τρίπολη μοιάζει πολύ επικίνδυνη. Νομίζω ότι μπορούν να καταβληθούν προσπάθειες για την παροχή βοήθειας και προστασίας στα τμήματα του πληθυσμού που έχουν καταφέρει να απελευθερώσουν περιοχές της Λιβύης. Ωστόσο, κανείς δεν θέλει μια δυτική παρέμβαση. Αυτό θα ήταν μάλλον όχι μόνο λάθος αλλά και καταστροφικό. Όμως ενέργειες θα μπορούσαν να ληφθούν μέσω του ΟΗΕ κατά πάσα πιθανότητα …
Με άλλα λόγια, όχι μόνο ο Τσόμσκι υιοθέτησε -χωρίς κανένα δισταγμό- όλη τη δυτική προπαγάνδα για ένα τυραννικό καθεστώς που δημιουργεί λουτρό αίματος, αλλά και ο ίδιος αναφέρθηκε σε μια πραγματική «λαϊκή εξέγερση» (προφανώς όπως αυτές της Τυνησίας και της Αιγύπτου, αν και παρέλειψε τη ζωτική «λεπτομέρεια» ότι η εξέγερση στη Λιβύη ήταν ένοπλη!) και στην πραγματικότητα σε μια «απελευθερωτική» εξέγερση (υποθέτοντας έτσι πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι άνθρωποι της Λιβύης την υποστήριξαν –ένα κραυγαλέο ψέμα, όπως έδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν)!
Στην περίπτωση που κάποιος θα σκεφτόταν ότι τα παραπάνω ήταν απλά ένα σφάλμα στη θέρμη της στιγμής, ο Τσόμσκι, σε άλλη συνέντευξη που έδωσε στον Μ. Albert και Σ. Σάλομ και η οποία δημοσιεύθηκε στο Znet, περισσότερο από ένα μήνα αργότερα και αφού η δυτική εγκληματική επίθεση είχε αρχίσει, επεκτάθηκε πολύ περισσότερο στο ίδιο θέμα, υποστηρίζοντας χωρίς αιδώ τους ψευδο-επαναστάτες της Βεγγάζης και ως εκ τούτου, έμμεσα, την ίδια την εγκληματική εκστρατεία του ΝΑΤΟ , ενώ την ίδια στιγμή, υποκριτικά, την επέκρινε! [2]
Όταν μια μη-βίαιη εξέγερση ξεκίνησε, ο Καντάφι τη συνέθλιψε βίαια, και μια επανάσταση ξέσπασε η οποία απελευθέρωσε τη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης, και η οποία φαινόταν έτοιμη να προχωρήσει στο οχυρό του Καντάφι στη δυτική Λιβύη. Οι δυνάμεις του, όμως, ανέτρεψαν την πορεία της σύγκρουσης και ήταν στις πύλες της Βεγγάζης. Μια σφαγή στη Βεγγάζη ήταν πολύ πιθανή, και όπως τόνισε ο σύμβουλος του Ομπάμα στη Μέση Ανατολή Ντένις Ρος, «ο καθένας θα μπορούσε να μας κατηγορήσει γι 'αυτή.» Αυτό θα ήταν απαράδεκτο, όπως θα ήταν μια στρατιωτική νίκη του Καντάφι που θα ενίσχυε τη δύναμη και την ανεξαρτησία του (…) Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι αυτό που ανακοίνωσε ο Μπους: Ελεγχόμενους, ή τουλάχιστον, αξιόπιστους πελάτες.(δική μας έμφαση)
Έτσι, παρόλο που την περίοδο της συνέντευξης του Τσόμσκι ήταν εμφανές σε όλους, εκτός από τους «κομισάριους του συστήματος» (δικός του όρος για να περιγράψει τους προπαγανδιστές της συστημικής γραμμής) ότι, μακριά από μια μη-βίαιη εξέγερση εναντίον ενός «σκληρού δικτάτορα» (όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τον Καντάφι), είχαμε γίνει από την αρχή μάρτυρες μιας ένοπλης εξέγερσης στη Λιβύη, συνέχισε να αναπαράγει τα ίδια ψέματα με τα οποία συνέδεε τις γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο με την εξέγερση στη Λιβύη. Επιπλέον, αν και μίλησε για τα κίνητρα της υπερεθνικής ελίτ στην αντικατάσταση του ισχύοντος καθεστώτος με ένα άλλο που θα μπορούσε να ελέγχει πιο εύκολα, στη συνέχεια συγκάλυψε αυτά τα κίνητρα με την προσθήκη μιας εξήγησης η οποία στην πραγματικότητα «έβγαζε λάδι» τη συμπεριφορά των δυτικών ελίτ: ότι ενήργησαν με τον τρόπο που το έκαναν, επειδή ανησυχούσαν ότι αλλιώς θα δημιουργούνταν η εντύπωση ότι επιδοκίμαζαν τελικά μια σφαγή. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι ελίτ ήταν, φυσικά, εν πλήρη επίγνωση (όπως θα έπρεπε να ήταν και ο Τσόμσκι, και πολλοί άλλοι σοβαροί μη συστημικοί αναλυτές) πως ο Καντάφι δεν είχε ούτε την πρόθεση (θα ήταν αυτοκτονία για το καθεστώς) ούτε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει μια τέτοια σφαγή του πληθυσμού της Βεγγάζης!
Στη συνέχεια, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το πώς «… ένας ακτιβιστής κατά των παρεμβάσεων, που πιστεύει στην αυτοδιάθεση των εθνών και των λαών [μπορεί] ποτέ ηθικά να υποστηρίξει παρέμβαση, είτε από τα Ηνωμένα Έθνη είτε από συγκεκριμένες χώρες», ο Τσόμσκι δίνει «Μαθήματα Μάστερ» στην παραπλάνηση, όταν προσπαθεί να αλλάξει το θέμα από αυτό της αυτοδιάθεσης των λαών σε αυτό του αντι-κρατισμού, έτσι ώστε να αγκαλιάσει τους σημερινούς ψευτο-μετααναρχικούς, που δεν βλέπουν την ανάγκη για αγώνα κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης, ή ακόμη και κατά του καπιταλιστικού συστήματος ως τέτοιου:
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις που πρέπει να εξετάσουμε: (1) παρέμβαση του ΟΗΕ και (2) παρέμβαση χωρίς την άδεια του ΟΗΕ. Εκτός αν πιστεύουμε ότι τα κράτη είναι ιερά και απαραβίαστα στη μορφή που έχουν καθιερωθεί στον σύγχρονο κόσμο (συνήθως από την ακραία βία), με τα δικαιώματα να υπερισχύουν όλων των άλλων εκτιμήσεων που μπορεί κανείς να φανταστεί, τότε η απάντηση είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: Ναι, καταρχήν τουλάχιστον… εκτός και αν θεωρήσουμε το παγκόσμιο κρατικό σύστημα ιερό και απαραβίαστο, με τη μορφή που ιδρύθηκε στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και σε άλλες Συνθήκες (…) Η πρόληψη μιας πιθανής σφαγής στη Βεγγάζη δεν είναι μικρό θέμα, ό,τι και να πιστεύει κανείς για τα κίνητρα.
Έτσι, φορώντας το «αναρχικό» και «αντι-κρατιστικό» του καπέλο, πρώτον, εγκαταλείπει σαφώς την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και, δεύτερον, ο ίδιος έμμεσα συντάσσεται με την εγκληματική δυτική εκστρατεία.
Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τον υποτιθέμενο «αντι-κρατισμό» του Τσόμσκι, αξίζει να αναφερθούμε σε αυτό που είχε να πει ο Μάρρεϊ Μπούκτσιν, ένας μεγάλος αντι-κρατιστής αναρχικός, (του οποίου το μοναδικό μελανό στοιχείο σε μια κατά τ’ άλλα ασπίλωτη κινηματική ιστορία ήταν ο ανοιχτός του Σιωνισμός 3) για τον «αντι-κρατισμό» τουΤσόμσκι 4:
Είναι θλιβερό να σχολιάζει κανείς ότι πολλοί αυτοχαρακτηριζομενοι αριστεριστές στρέφονται τώρα στο αστικό κράτος-έθνος για βοήθεια κατά του κεφαλαίου! Το φίμωμα της Αριστεράς έχει προχωρήσει σε τέτοιο βάθος ώστε κάποιος σαν τον Τσόμσκι, που δηλώνει αναρχικός, επιδιώκει την ενίσχυση ή έστω τη στήριξη του συγκεντρωτικού κράτους (της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ) ενάντια στο αίτημα της «αποκέντρωσης» στις ομόσπονδες πολιτείες, ωσάν να ήταν δυνατό το συγκεντρωτικό Κράτος να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις επιχειρήσεις, τις οποίες μακροπρόθεσμα πάντα βοηθούσε!
Έτσι, για τον Τσόμσκι, το κράτος, το οποίο θεωρεί αναντικατάστατο στον αγώνα των λαών ενάντια στις επιχειρήσεις, απορρίπτεται εύκολα στην περίπτωση της Λιβύης, δεδομένου ότι δεν είναι κάτι «ιερό και απαραβίαστο» –παρά το γεγονός ότι οι λαοί σήμερα (δυστυχώς) εξακολουθούν να ζουν σε κράτη και όχι σε συνομοσπονδίες τοπικών κοινωνιών και, ως εκ τούτου, είναι μόνο μέσω αυτών που μπορούν να εκφράσουν την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική τους αυτοδιάθεση σε εθνικό επίπεδο. Είναι στη βάση αυτής της αρχής της αυτοδιάθεσης που η κυριαρχία των κρατών επιβεβαιώθηκε από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως ανέφερα στο Μέρος Ι, και ακόμη και αν οι λαοί σε ορισμένες χώρες κατορθώσουν να δημιουργήσουν στο μέλλον αναρχικές ομοσπονδίες ή συνομοσπονδίες αντί για κράτη, θα εξακολουθούν να απαιτούν μια αντίστοιχη αρχή της αυτο-προστασίας στο διεθνές επίπεδο, αλλιώς κάθε παγκόσμιος νταής του οποίου μπορεί να μην του αρέσουν τέτοιες νέες, λαϊκές διεθνείς οντότητες, θα είναι σε θέση να τις καταστρέψει στρατιωτικά, σύμφωνα με την εντελώς ύποπτη ψευδο-αναρχική αρχή που καθιερώνει ο Τσόμσκι παραπάνω. Με άλλα λόγια, ό,τι κάνει ο Τσόμσκι τελικά εδώ είναι να επαναλαμβάνει την αρχή R2P (Right To Protect – «Δικαίωμα Να Προστατεύουμε») –υπό το προκάλυμμα του «αντι-κρατισμού»–, η οποία χρησιμοποιήθηκε για να περάσει το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας και δικαιολογεί το παρόν έγκλημα του να επιτρέπεται σε αυτόκλητους «σωτήρες» να καταστρέψουν μια άλλη χώρα, με σκοπό να "σώσουν" τον λαό της (τον οποίον ποτέ δεν ρώτησαν, φυσικά) από έναν σκληρό δικτάτορα που προσπαθεί να τους σφάξει!
Όσον αφορά την έμμεση σύμπλευση του Τσόμσκι με την εγκληματική εκστρατεία του ΝΑΤΟ, είναι προφανές ότι δεν μπορεί κάποιος να χειροκροτεί τους "επαναστάτες" της Βεγγάζης, που "απελευθέρωσαν" μέρος της χώρας, μέσω της «λαϊκής εξέγερσης» τους, και την ίδια στιγμή να καταδικάζει ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ, όταν, στην πραγματικότητα, είναι οι ίδιοι "επαναστάτες" που ζήτησαν την εγκληματική χρήση της αεροπορικής και ναυτικής δύναμης του ΝΑΤΟ, δήθεν για την προστασία των αμάχων από τις αεροπορικές επιθέσεις του καθεστώτος, αλλά, στην πραγματικότητα, για να εξασφαλίσουν την αεροπορία και το ναυτικο της «επανάστασης», ώστε να επιτευχθεί η αλλαγή καθεστώτος, όπως είχαν δηλώσει ανοιχτά αυτοί και οι πάτρονες τους! Με άλλα λόγια, είναι πλέον σαφές ότι τόσο η υπερεθνική και η σιωνιστική ελίτ όσο και οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης είχαν μόνο έναν, κοινό στόχο: την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη, και καθώς αυτός ο στόχος δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί με τους επαναστάτες και μόνο, χωρίς τη μαζική υποστήριξη του ΝΑΤΟ το οποίο κάλεσαν και χειροκρότησαν, η υποστήριξη της «επανάστασης» σημαίνει αναπόφευκτα την υποστήριξη της εκστρατείας του ΝΑΤΟ, και τα υπόλοιπα είναι απλώς προπέτασμα καπνού.
Τέλος, ο Τσόμσκι δεν έχει ενδοιασμούς να χρησιμοποιήσει ένα σαφώς παραπλανητικό επιχείρημα για να «δικαιολογήσει» την ουσιαστική εγκατάλειψη της ελευθεριακής αρχής της αυτοδιάθεσης, με την υποκρισία ότι υποστηρίζει μια αντι-κρατιστική θέση. Η απάντησή του στην ερώτηση που ακολουθεί είναι τόσο αξέχαστη όσο και οι παραπάνω απαντήσεις του! Στην ερώτηση λοιπόν, «ποιοι νομίζεις ότι θα έπρεπε να είναι οι στόχοι του αντι-παρεμβατικού και αντιπολεμικού κινήματος στις ΗΠΑ, όσον αφορά την πολιτική των ΗΠΑ;", η κύρια απάντηση του ήταν:
Οι ενδιαφερόμενοι για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και τη δημοκρατία θα πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπους για να παρέχουμε στήριξη και βοήθεια στους Λίβυους που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι ίδιοι το μέλλον τους, ελεύθεροι από περιορισμούς που επιβάλλονται από εξωτερικές δυνάμεις. Μπορούμε να έχουμε ελπίδες για τις κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθήσουν, αλλά το μέλλον τους θα πρέπει να είναι στα χέρια τους.
Φυσικά, η πεποίθηση ότι όταν το ΝΑΤΟ θα είχε επιτύχει το στόχο του να επιφέρει αλλαγή του καθεστώτος θα άφηνε μόνη τη χώρα ελεύθερη να ακολουθήσει ένα "δημοκρατικό" δρόμο και δεν θα προσπαθούσε να επιβάλει, άμεσα ή έμμεσα, το δικό του πελατειακό καθεστώς, για το οποίο αγωνίστηκε τόσο σκληρά, συνορεύει με ακραία αφέλεια, για να πούμε το λιγότερο, αν λάβει κανείς υπόψη οποιοδήποτε προηγούμενη ιστορικό προηγούμενο. Έτσι, αν υπάρχουν «Λίβυοι που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι ίδιοι το μέλλον τους, χωρίς περιορισμούς που επιβάλλονται από εξωτερικές δυνάμεις», σαφώς δεν θα είναι μεταξύ των "επαναστατών" (τους οποίους υποστήριξε ο Τσόμσκι και η υπόλοιπη εκφυλισμένη "Αριστερά"), οι οποίοι , στην καλύτερη περίπτωση, ποτέ δεν διατύπωσαν αντίρρηση ως προς την επίσημη αίτηση για τη «Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων» που έγινε από το «Μεταβατικό Συμβούλιο» τους ή, στη χειρότερη περίπτωση, παρακάλεσαν το ΝΑΤΟ να πραγματοποιήσει την επίθεση τους και συνεργάζονταν ενεργά με αυτό από τότε στην εκστρατεία για να ανατρέψουν το καθεστώς. Και είναι ακόμη πιο αφελές να πιστέψουμε ότι οι μετα-Κανταφικές κυβερνήσεις που θα επιβάλλονταν από το ΝΑΤΟ, θα επέτρεπαν τέτοια κινήματα όπως αυτά που περιγράφονται από τον Τσόμσκι να ανθίσουν. Τέλος, είναι κατάφωρα παραπλανητικό για έναν «αυτό-ανακηρυγμένο αναρχικό», όπως περιγράφει τον Τσόμσκι ο Μπούκτσιν, να δηλώνει ότι «το μέλλον [της Λιβύης] θα πρέπει να είναι στα χέρια τους», –ωσάν η εγκληματική εκστρατεία να είχε στόχο να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, αντί να τον κάνει πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί από ό, τι πριν–, αφού δημιουργούσε την ψευδαίσθηση, για πολλούς Λίβυους, ότι θα έχουν ένα είδος «δημοκρατίας» στη χώρα τους, όταν το καθεστώς Καντάφι θα είχε εκδιωχθεί. Στην πραγματικότητα, μια παρόμοια ψευδαίσθηση συμμερίζονται πολλοί από τους συμπολίτες Αμερικανούς του Τσόμσκι, που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι είναι οικονομικές και πολιτικές ελίτ τους οι οποίοι κατέχουν «το μέλλον στα χέρια τους». Όπως γνωρίζουμε τώρα, μετά την πτώση του καθεστώτος, η Λιβύη έχει ουσιαστικά «Ιράκ-οποιηθεί» δηλαδή η ισχύς των ανθρώπων είναι τόσο διασκορπισμένη ανάμεσα σε φυλές και διάφορες άλλες ομάδες, η κάθε μία με τη δική της πολιτοφυλακή, έτσι ώστε χωρίς αποτελεσματική κεντρική εξουσία, να μπορούν οι «προστάτες» του ΝΑΤΟ να εξασκούν την πλήρη εξουσία τους επάνω σε αυτά που έχουν σημασία για αυτούς: τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων της χώρας και την εξωτερική πολιτική της. [...]
Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΚΑΙ Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Το ίδιο βέβαια άθλια ήταν η στάση του και για την «επανάσταση» το 2009 στο Ιράν μιας μειοψηφίας αστών φιλελεύθερων μαζί με ρεφορμιστές Αγιατολάδες που είχαν εγκαταλείψει τον αντι-ιμπεριαλισμό της Ιρανικής Επανάστασης του 1979 και είχε στόχο την προώθηση του φιλελεύθερου υποψηφίου Μουσαβί, με πρόσχημα τα ατομικά δικαιώματα. Μια «επανάσταση», την οποία αγκάλιασε άκριτα η εκφυλισμένη Αριστερά που εκπροσωπεί ο Τσόμσκι, αφού όπως αποδεικνύεται τώρα περίτρανα, με την ακόμα χειρότερη στάση της στην «Αραβική Άνοιξη», λειτουργεί ως ο προοδευτικός «λαγός» της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ελίτ για την πλήρη ενσωμάτωση της περιοχής στο διεθνοποιημένο σύστημα, την καταστροφή της όποιας οικονομικής αυτοδυναμίας των λαών αυτών και συνεπώς την ανατροπή της προοπτικής για οποιαδήποτε μελλοντική συνολική απελευθέρωση των λαών, με το πισωγύρισμα σε έναν νέο παγκοσμιοποιημένο Μεσαίωνα για δισεκατομμύρια ανθρώπους και τις κοινότητες τους.
Αντιγράφουμε από το άρθρο του Τ. Φωτόπουλου « Η Ροζ Επανάσταση στο Ιράν και η εκστρατεία για αλλαγή καθεστώτος»]:
[…]
Παράλληλα, ο Τσόμσκι τάσσεται στο πλευρό της ροζ επανάστασης χωρίς κανένα δισταγμό, όπως είναι προφανές από το παρακάτω απόσπασμα στο οποίο, βασιζόμενος σε εντελώς ατεκμηρίωτα στοιχεία και χωρίς καμία απολύτως ανάλυση, συμπεραίνει ότι τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν αναξιόπιστα και «μια τεράστια λαϊκή διαμαρτυρία ακολούθησε, η οποία καταπνίχτηκε βίαια από τις ένοπλες δυνάμεις των, κυβερνώντων κληρικών». Έτσι, για τον «μέγα» Τσόμσκι78:
Στο Ιράν, τα εκλογικά αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών στερούνται αξιοπιστίας τόσο λόγω του τρόπου με τον οποίο ανακοινώθηκαν όσο και λόγω των ίδιων των αριθμών. Μια τεράστια λαϊκή διαμαρτυρία ακολούθησε, που καταπνίχθηκε βίαια από τις ένοπλες δυνάμεις των κυβερνώντων κληρικών. Ίσως ο Αχμαντινετζάντ να είχε κερδίσει την πλειοψηφία αν οι ψήφοι είχαν καταμετρηθεί δίκαια, αλλά φαίνεται ότι οι κυβερνώντες ήταν απρόθυμοι να πάρουν αυτό το ρίσκο. Από τους δρόμους, ο ανταποκριτής Reese Erlich, ο οποίος έχει σημαντική εμπειρία από λαϊκές εξεγέρσεις και έχει υποστεί σκληρή καταπίεση στην αμερικανική επικράτεια, γράφει ότι «πρόκειται για ένα αυθεντικό ιρανικό μαζικό κίνημα αποτελούμενο από φοιτητές, εργαζόμενους, γυναίκες, και ανθρώπους της μεσαίας τάξης» ―και πιθανόν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού. Ο Eric Hooglund, ένας έγκριτος μελετητής που έχει μελετήσει την Ιρανική επαρχία επισταμένα, απορρίπτει τις στερεότυπες εικασίες σχετικά με την υποστήριξη του Αχμαντινετζάντ από τον αγροτικό πληθυσμό, περιγράφοντας ως «σαρωτική» την υποστήριξη προς τον Μουσαβί στις περιοχές τις οποίες έχει μελετήσει, καθώς και την κατακραυγή για τις κλεμμένες ―όπως πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία εκεί― εκλογές.
Είναι φανερό λοιπόν ότι τα «μελετημένα» αυτά συμπεράσματα του Τσόμσκι βασίζονται απλά σε ότι άκουσε και διάβασε στα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ και σε τέτοιες «αμερόληπτες» ανταποκρίσεις όπως αυτές του Reese Erlich (βλέπε παρακάτω για την ποιότητα της «αμεροληψίας» του) και του Eric Hooglund,79 του οποίου τα συμπεράσματα περί απάτης βασίζονται μόνο στο τι άκουσε ότι συνέβη με τις ψήφους ενός χωριού, το οποίο ήξερε από την δική του έρευνα, και με τις ψήφους ενός δήμου σε γειτονική πόλη! [...]
Και φυσικα, η Ιρανική ροζ «Επανάσταση» ήταν ο προπομπός και το πολιτικό σχήμα για τις Αραβικές «επαναστάσεις» που εγκαθιδρύουν «κατά σύμπτωση» πελατειακά καθεστώτα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, από τη Λιβύη, μέχρι τη Συρία όπου στοχεύουν τώρα , και τελικό έπαθλο το Ιράν. Όλες αυτές οι «επαναστάσεις», όπου οι «επαναστάτες» που υποστήριζε ο Τσόμσκι και η εκφυλισμένη «Αριστερά» καλούσαν το ΝΑΤΟ να τους απελευθερώσει. Αλλά και τις αυτούσιες «ροζ επαναστάσεις» (χωρίς ΝΑΤΟϊκή επέμβαση) σε Τυνησία και Αίγυπτο που τελικά κατέληξαν (με τη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ) στην αντικατάσταση αυταρχικών καθεστώτων με ψευτο-«δημοκρατίες» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία έχει προσχωρήσει απο καιρό στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και στηρίζει τη δυτική εκστρατεία αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, τις υποστήριζε θερμά ο «αναρχικός» Τσόμσκι, τον οποίο προσκυνάει συστηματικά και απαρέγκλιτα η εκφυλισμένη «Αριστερά».
Όμως τώρα δεν φτάνει που ο Τσόμσκι δεν έχασε πόλεμο για πόλεμο της υπερεθνικής ελίτ που να μη στηρίζει (έμμεσα και του Ιράκ με το να καταδικάζει την αντίσταση ως τρομοκρατία), άμεσα στη Λιβύη και δυνητικά στη Συρία και το Ιράν, με βάση τα όσα άθλια έχει πει και γράψει ως τώρα, έφτασε να στηρίζει όπως είδαμε με τη συνέντευξη του αυτή και τους οικονομικούς πολέμους της ίδιας ελίτ, όπως εκφράζεται στον γεωγραφικό μας χώρο με την ΕΕ και τον οικονομικό πόλεμο που άρχισε κατά των λαών της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), όπου απλά εφαρμόζει κακές πολιτικές όπως λέει ο «αναρχικός» Τσόμσκι!!
Ας δούμε όμως και άλλα κρίσιμα σημεία από το γενικότερο ιστορικό του «διανοητή» σε σχέση με τον ρόλο του στο θάψιμο του κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης και του καπελώματος του από την εκφυλισμένη "Αριστερά" στους σημερινούς ελευθεριακούς…
ΤΣΟΜΣΚΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ
Ξεκινώντας από το κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης, που είχε ξεκινήσει με ελπίδες στα τέλη του 1990, ο Τσόμσκι έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη χυλοποίηση του προς ρεφορμιστικές κατευθύνσεις με την αναφανδόν στήριξη του στοΠαγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, μέσα και από τις συνωμοσιολογικές και τελικά εντελώς φιλελεύθερες του αναλύσεις ότι απλά το σύστημα και η…Αγορά δεν λειτουργεί "σωστά" επειδή συνωμοτεί… το κεντρικό κράτος με κάποιες επιχειρήσεις όπως είδαμε! Το ανιστόρητο και πολύ βολικό μοντέλο του «Κορπορατιστικού Καπιταλισμού» του, ήταν ο πυρήνας της όποιας «κριτικής» της πολιτικής οικονομίας από τον Τσόμσκι στο σύστημα.
Βλ. ανάλυση για τις ανιστόρητες θέσεις Τσόμσκι για τον καπιταλισμό και για τη στήριξη του στο επιχορηγούμενο και ρεφορμιστικό Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου «Ο Καπιταλισμός του Τσόμσκι, ο Μετακαπιταλισμός του Άλμπερτ και η Περιεκτική Δημοκρατία» κεφ. 1
Ο «ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΤΣΟΜΣΚΙ
Όπως είδαμε και στο κομμάτι για τον ρόλο του Τσόμσκι ως ξεδιάντροπου φερέφωνου της υπερεθνικής ελίτ στις «Αραβικές Εξεγέρσεις», ο Τσόμσκι χρησιμοποιεί συχνά-πυκνά και με περισσή απατεωνιά «αναρχική» και αντι-κρατική ρητορική για να κολακεύσει τους μεταμοντέρνους «αναρχικούς» που αυτο-θαυμάζονται με αντικρατικά τσιτάτα, ανεξάρτητα του τι περιεχόμενο έχουν, και να δικαιολογήσει τα μεγαλύτερα εγκλήματα του διεθνοποιημένου συστήματος και των λακέδων του.
Ήδη από τη δεκαετία ειδικά του '00, οπότε και καπελωμένα από τη ρεφορμιστική Αριστερά αλλά και ελεγχόμενα από την εκφυλισμένη "Αριστερά", δίκτυα όπως τα Indymedia ξεκίνησαν την πορεία τους στο κατάλληλο timing για να καταστραφούν οι ριζοσπαστικές αντισυστημικές τάσεις του αντι-Παγκοσμιοποιητικού κινήματος (όπως και κατάφεραν), άρχισε μια "ξαφνική" εκστρατεία, σε συνδρομή με το γιγάντιο αμερικανικό δίκτυο του Z-Net του (επίσης δηλώνοντος-μεταξύ άλλων-και «αναρχικού») Michael Albert και τα ελληνικά παραρτήματα του, όπως στην Ελλάδα η «αντιεξουσιαστική» εφημερίδα Βαβυλωνία της ΑΚ, για την αναγωγή του Τσόμσκι σε "αναρχικό" ή και σε "σοσιαλιστή" (αντίστοιχα αυτο-παρουσιαζόταν με την κατάλληλη ταμπέλα, κολακεύοντας το ανάλογο "κοινό"). Φυσικά οι «αντιεξουσιαστές» που τον αγκάλιασαν δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα που, εκτός όλων των άλλων, ο αναρχικός Τσόμσκι ήταν προσκαλεσμένος σε συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και του «αντιεξουσιαστή στην εξουσία» Γιωργάκη το 2004.
Αυτά λάμβαναν χώρα την ίδια στιγμή που ο "αναρχικός" Τσόμσκι έμμεσα ή άμεσα στα γραπτά και τις συνεντεύξεις του, στήριζε το φιλελεύθερο Κράτος και το διεθνοποιημένο σύστημα της Αγοράς και της Αντιπροσωπευτικής ψευτο-«Δημοκρατίας».
[ βλ. για εκτεταμένη ανάλυση μας για το είδος «Αναρχισμού» που πρεσβεύει παραπλανώντας συστηματικά ο Τσόμσκι αλλά και οι ντόπιοι συνοδοιπόροι του στο εκτενές άρθρο του περιοδικού μας «Αντιεξουσιαστές και Μεταμοντέρνα Κινήματα» (κεφ. 4 Α) ]
«ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ» ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΣΟΜΣΚΙ
Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του με το "κακό κράτος του Ισραήλ" (ο σιωνισμός πάντα έκανε τζιζ στο «προσεκτικό» λεξιλόγιο του γλωσσολόγου), ο Τσόμσκι, με τη βοήθεια των μέσων αυτών και άλλων παράλληλων που δεν κρύβουν ότι χρηματοδοτούνται από foundations του Σόρος και παρομοίων (όπως το Democracy Now! της Amy Goodman κλπ.), έχει δημιουργήσει μια ανυπόστατη φήμη ότι είναι και…υπέρ του απελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων, την ίδια στιγμή που ο ίδιος δηλώνει Σιωνιστής ενώ και στην πράξη ανήκει στο ρεύμα ενός «προοδευτικού» ρατσιστικού σιωνισμού, που είναι κυρίαρχος στην εκφυλισμένη «Αριστερά».
Είναι χαρακτηριστικό λοιπόν ότι ο ίδιος δεν υιοθέτησε ποτέ άποψη για ενιαίο διαπολιτισμικό κράτος στην Παλαιστίνη, ως τη μόνη βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό, σε αντίθεση με μεγάλα κινήματα Εβραίων και Παλαιστινίων που και παλιά (Χάνα Άρεντ, Ισαάκ Ντόιτσερ) και σήμερα (Ilan Pappe, Oren Ben-Dor, Jonathan Cook, Omar Barghouti, Ghazi Falah, Ali Abunimah) παλεύουν γι' αυτόν τον αγώνα, ενώ βέβαια η Χαμάς μόνο προσωρινά και ως λύση ανάγκης δέχεται τη λύση των δύο κρατών, σε αντίθεση με τον «αναρχικό και αντι-κρατιστή» Τσόμσκι που την προωθεί ως την αρχή και το τέλος της «αυτοδιάθεσης» των λαών της περιοχής.
Ενδεικτικά μάλιστα, το 2004, αφού καλούσε να ψηφίσει ο λαός τους καλούς «Δημοκρατικούς» του Αμερικάνικου συστήματος, δεν είχε διστάσει να αποκαλέσει την Παλαιστινιακή αντίσταση καθώς και την αντίσταση στην κατοχή στο Ιράκ κτλ. ως «τρομοκρατική»:
Έτσι, όπως είχε γράψει ο Τσόμσκι το 2004 σε άρθρο του όπου υιοθετεί τον δημοκρατικό υποψήφιο (που —σημειωτέο— διανέμεται από την …ναυαρχίδα των καπιταλιστικών ΜΜΕ, το Συνδικάτο των New York Times): «οι αμερικανικές εκλογές μάς φέρνουν μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Σε τούτο το αμερικανικό σύστημα απέραντης ισχύος, οι μικρές διαφορές μπορεί να μεταφραστούν σε μεγάλα αποτελέσματα με μακροπρόθεσμες συνέπειες» (Ελευθεροτυπία - 24/03/2004). Στο ίδιο άρθρο δεν διστάζει να κατατάξει ως «τρομοκρατικές» ακόμη και τις επιθέσεις κατά της κατοχής στη Βαγδάτη, την Παλαιστίνη: «Μαζί με τη Μαδρίτη, η λιτανεία του τρόμου μετά την 11η Σεπτεμβρίου περιλαμβάνει τη Βαγδάτη, το Μπαλί, την Καζαμπλάνκα, την Κωνσταντινούπολη, την Τζακάρτα, την Ιερουσαλήμ, τη Μομπάσα, τη Μόσχα και το Ριάντ». (Σε νεώτερο σχόλιο που «ανέβασε» στην ιστοσελίδα του -25/3/2004- ο Τσόμσκι πήρε αναφανδον θέση για την υπερψήφιση του Κέρι με το «επιχείρημα» ότι αλλιώς αγνοούμε τον πραγματικό κόσμο που αναγκαστικά θα μας αγνοήσει και αυτός).
Το ίδιο έκανε, με τον πιο έμμεσο τρόπο των ίσων αποστάσεων, και στην κτηνωδία του πολέμου του Σιωνιστικού Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας το 2009, που οδήγησε στη σφαγή άνω των 1400 Παλαιστινίων, των περισσότερων άμαχων, μαζί με άλλους επίσης τιμημένους «διανοητές» της διεθνούς «Αριστεράς», όταν συνυπέγραψε δήλωση στην οποία καταδίκαζε με περίσσεια υποκρισίας και θράσους τις «αντιπαραγωγικές πρακτικές» επιτιθέμενων αλλά και…αμυνόμενων!
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τυχαία. Ο Τσόμσκι έβλεπε πάντα μόνο ως πρόβλημα τις "κακές Ισραηλινές πολιτικές" που επιβλήθηκαν μετά το 1967 από «κακές Ισραηλινές κυβερνήσεις» (σε αντίθεση με τις «καλές», όπως ο ίδιος αντίστοιχα είναι «καλός» σιωνιστής, όχι «κακός»), χωρίς ποτέ να θέτει ζήτημα ότι η πηγή του προβλήματος ήταν ο ίδιος ο σιωνιστικός ρατσισμός που συνόδευε το "Καθαρό Εβραϊκό Κράτος", ένα κράτος το οποίο χτίστηκε εξ αρχής επάνω στην εθνοκάθαρση των Αραβικών λαών που ζούσαν για αιώνες στην Παλαιστίνη. Βλ. σχετικά και το τελευταίο κεφάλαιο στο άρθρο του περιοδικού μας «Αντιεξουσιαστές και Μεταμοντέρνα Κινήματα» εδώ:]
Αυτός λοιπόν είναι ο Τσόμσκι που προσκυνάει σήμερα σύσσωμη η εκφυλισμένη «Αριστερά» διεθνώς και στο Προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ και της ΕΕ, την Ελλάδα, κάνοντας για ακόμη μια φορά σε τόσο κρίσιμες εποχές τον προοδευτικό «λαγό» που νομιμοποιεί τα εγκλήματα της υπερεθνικής ελίτ: από τους πολέμους της στη Μ. Ανατολή, με την καταστροφή ολόκληρων λαών και της δυνατότητας αυτοδυναμίας και απελευθέρωσης τους από το σύστημα στο μέλλον, μέχρι τους Οικονομικούς Πολέμους της ενάντια στους λαούς της Ευρώπης μέσω της ίδιας της ΕΕ, από την οποία όλη η άθλια «Αριστερά» αυτή του συστήματος όχι μόνο δεν θέτει θέμα εξόδου, αλλά τώρα φτάνει στο ξεφτιλισμένο σημείο να φιλοτεχνεί, μέσω εγκάθετων τελικά «διανοητών» όπως ο Τσόμσκι, και μια θετική της εικόνα, με «ασπιρίνη για τον καρκίνο» τις συνωμοσιολογικές πινελιές κριτικής του για τις «κακές της πολιτικές», ενώ οι λαοί αυτοί οδηγούνται στην απόγνωση και μόνο με την ωμή αστυνομική βία τους συγκρατούν οι ελίτ τους!
[1] Noam Chomsky, “Stability, A Cold Code Word With US,” Interview broadcast by Press TV on 24/2/2011.http://www.presstv.ir/detail/166786.html
[2] Noam Chomsky, “On Libya and the Unfolding Crises,” Interviewed by Stephen Shalom and Michael Albert, Znet(31/03/2011). http://www.chomsky.info/interviews/20110330.htm
3 Murray Bookchin, “Attacks on Israel Ignore the Long History of Arab Conflict,” Burlington Free Press, Vermont Perspective (May 4, 1986).
4 Janet Biehl, The Politics of Social Ecology (Montreal: Black Rose Books, 1998), pp. 148-49.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου