Η «κόκκινη» δυναστεία
Προκαλεί ακόμη περισσότερο δε η είδηση πως την θέση του Κιμ Γιονγκ Ιλ θα πάρει ο μικρότερος γιός του που θα καθοδηγείται από τον θείο του επειδή δεν έχει πολιτική εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση μας θυμίζει μεσαιωνικές αυτοκρατορικές διαμάχες καθώς και την οικογενειοκρατία της σύγχρονης Ελλάδας. Εικόνες και ειδήσεις όμως που δεν συνάδουν με το κομμουνιστικό ιδεώδες, εικόνες και ειδήσεις που δυσφημούν το κομμουνιστικό ιδεώδες, ξεπερνώντας κατά πολύ το σοβιετικό σταλινικό μοντέλο.
Για αυτό το λόγο κρύβονται πίσω απ το δάκτυλο τους όσες εγχώριες αριστερές δυνάμεις στηρίζουν τον κομματικό γραφειοκρατικό φεουδαρχισμό χωρών όπως της Βορείου Κορέας, στο όνομα του αντιιμπεριαλιστικού- αντικαπιταλιστικού αγώνα
Είναι διαφορετικό πράγμα να αποκαλύπτεις και να αντιτάσσεσαι στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, στηρίζοντας τον αγώνα των λαών της περιοχής για οικονομική κι πολιτική ανεξαρτησία ή στα πλαίσια αυτού του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα να στηρίζεις ακόμη και τον πυρηνικό τσαμπουκά της Βόρειας Κορέας, άκρως προβληματικό μεν, αλλά ως ένα σημείο κατανοητό και διαφορετικό να ταυτίζεσαι με τα συμφέροντα της κομματικής γραφειοκρατικής φεουδαρχίας της Β. Κορέας, λες και είναι η επαναστατική ηγεσία του 21ού αιώνα.
Δεν ξέρω αν ισχύει και πόσο η λαιμός του 1997, όπως αμφισβητώ την εγκυρότητα των εικόνων του οδυρμού για το θάνατο του μεγάλου ηγέτη, ούτε ξέρω το βαθμό νομιμοποίησης του καθεστώτος στο λαό και στους εργαζομένους. Τα στοιχεία που επιτρέπονται να βγουν από την χώρα είναι ελάχιστα, ασφυκτικά κλειστή και αποκλεισμένη, ιδιαίτερα μετά την πτώση της συμμάχου ΕΣΣΔ, δείχνει να φοβάται και τον ίσκιο της, παίζοντας με την φωτιά των πυρηνικών όπλων για να κρατήσει την ανεξαρτησία της, έχοντας ως σύμμαχο την Κίνα και την Ιαπωνία που την βολεύει μια διχασμένη Κορέα.
«πονηρία της ιστορίας»
Στην πραγματικότητα πρέπει να γίνει κατανοητό πως -όπως στις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ έτσι και εκεί- οι κομμουνιστές έπαιξαν το ρόλο που στην δύση έπαιξε οι αστοί και έγιναν η δύναμη που εκβιομηχανοποίησε το κράτος και την οικονομία, κινητοποιώντας τον λαϊκό παράγοντα σε αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτό μπορεί να ονομάστηκε σοσιαλισμός αλλά βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από τον σοσιαλισμό-κομουνισμό ως το ιδεώδες μιας κοινωνίας καθολικής ελευθερίας και ισότητας. Πολιτικά μπορεί να εκφράστηκε με μια αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική ρητορική, ενισχύοντας τα αντίστοιχα κινήματα στην δύση και στον τρίτο κόσμο, αλλά δεν ήταν τίποτε άλλο πάρα φορείς ενός υβριδικού καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού με βάση το κράτος, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κομματικής τεχνοκρατικής και γραφειοκρατικής ελίτ.
Που ήταν φυσικό να μην αντέξει τον δυναμισμό και τον παραγωγισμό του «καθαρού» καπιταλισμού που διάβαζε τον μαρξισμό με μεγαλύτερη επιμέλεια προς δικό του όφελος φυσικά. Δίχως βέβαια να μπορεί τώρα να δίνει τις αντίστοιχες απαντήσεις, όταν η κρίση έφτασε στην αυλή του, όπως δεν έδωσαν αποτελεσματική απάντηση στην κρίση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι εκφυλισμένοι γραφειοκράτες του. Πλην ίσως της Κίνας και του Βιετνάμ που έγινε το παγκόσμιο εργοστάσιο με αθλιότατες εργασιακές σχέσεις, της Κούβας που ανακαλύπτει τις χάρες της αγορά διαμέσου της μικρής εμπορευματικής παραγωγής αφού πρώτα έγινε η «χαρά» του εξωτικού τουρίστα και φυσικά της Βορείου Κορέας που κλείστηκε ακόμη πιο πολύ στον εαυτό της διεκδικώντας το δίκαιο της άποψης του «σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα».
Ο Μάνης και ο Μαρξ
Ξέρω πως τα παραπάνω θα διαβαστούν από αρκετούς φίλους και συντρόφους ως στείρος αντικομουνισμός που δικαιώνει και εν μέσω κρίσης τον καπιταλισμό. Μόνο που αυτή η στάση εκφράζει και ηγεμονεύεται από ένα αντιδιαλεκτικό φόβο και μια ηττοπάθεια που οδηγεί σε ένα μεταφυσικό και αντιπαραγωγικό μανιχαισμό.
Αδυνατώντας να κατανοήσει την διαλεκτική της ιστορίας που μισεί θανάσιμα την γραμμικότητα. Είναι διαφορετικό πράγμα η επαναστατική διαδικασία και διαφορετικό πράγμα η μεταεπαναστατική κατάσταση. Η σχέση τους διέπεται από την μη-γραμμικότητα και εκφράζεται από την διαλεκτικό νόμο της μετατροπής της ποσότητας σε ποιότητα σε ένα περιβάλλον με πολυσυνθετικότητα αντιθέσεων και αντιφάσεων.
Άρα δεν είναι αυτονόητο θετικό το αποτέλεσμα της επαναστατικής διαδικασίας, ούτε από την άλλη πλευρά είναι σωστό να πούμε πως κάθε επαναστατική διαδικασία γεννά τερατώδη καθεστώτα. Κάτι που σίγουρα μας οδηγεί να ενστερνιστούμε την άποψη πως η επανάσταση είναι μια ανωμαλία στην ιστορία που θα πρέπει να αποφεύγεται.
Η ιστορία έχει τις δικές της ταχύτητες, χρόνους και κύκλους που περνάει μέσα από ιστορικά επαναστατικά άλματα, ανεξάρτητα αν αυτά ηττούνται ή νικάνε πρόσκαιρα ή μακροχρόνια. Η επανάσταση στην ιστορία είναι αυτή η δυναμική τάση που με αντιφατικό και συχνά επίπονο τρόπο την εξελίσσει, την βάζει σε άλλα πλαίσια, αναδεικνύει τις βαθύτατες δυνατότητες της.
Άρα η αποστασιοποίηση από καθεστώτα τύπου Βόρειας Κορέας δεν σημαίνει πως ακυρώνουμε τους λαϊκούς αγώνες ή τις επαναστατικές απόπειρες αυτών των χωρών, απλώς βλέπουμε τα όρια τους και εντάσσουμε αυτές τις επαναστατικές παραδόσεις σε μέλλουσες απόπειρες με τα επίσης αναγκαία εργαλεία της κάθε εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου