Πολιτική Απόφαση της 1ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Πολιτική Απόφαση της 1ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΤΗΣ 1^ΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Α. Η ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η Σύνοδος της ΕΕ, ο ελληνικός καπιταλισμός και η παγκόσμια κρίση

1. Τα συγκλονιστικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα δείχνουν ότι
μπαίνουμε με ταχύτητα σε μια ιστορική περίοδο που θα χαρακτηρίζεται από πολλαπλές κοινωνικές εκρήξεις, απρόβλεπτες λαϊκές εξεγέρσεις, ακόμη και επαναστατικά γεγονότα. Πρόκειται για μια νέα ιστορική περίοδο, που τροφοδοτείται από την προοπτική μαζικής λαϊκής εξαθλίωσης και από μια βαθειά καπιταλιστική οικονομική κρίση που δεν έχει βρει προοπτική διεξόδου, και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε μια πρωτότυπη επαναστατική εποχή.

2. Πριν προλάβει να πάρει ανάσα από τη μεγαλειώδη 48ωρη απεργία της 19-20 Οκτώβρη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 26 Οκτώβρη για ένα «κούρεμα» κατά 50% του ενός τρίτου μόνο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, που οδηγεί σε μια «ελεγχόμενη χρεοκοπία» με ανεξέλεγκτη δυναμική και η οποία αν εγκριθεί και εφαρμοστεί, θα βυθίσει τον ελληνικό λαό σε μια άνευ προηγουμένου, επιπρόσθετη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του, σε νέα μεγάλη μείωση μισθών και συντάξεων και σε μαζικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

3. Η Συμφωνία αυτή αποτελεί αντικειμενικά και μια ομολογία παταγώδους αποτυχίας, όχι μόνο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης, καθώς και της ΕΕ, να αντιμετωπίσουν την κρίση δημόσιου χρέους και να οδηγήσουν τη χώρα έξω από τη βαθιά ύφεση. Το αντίθετο, η εφαρμογή της θα οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση, ενώ ο τραπεζικός τομέας θα γνωρίσει τρανταγμούς μέσα από μια ιδιόμορφη «ευρωκρατικοποίηση» και τον έλεγχο σημαντικών τμημάτων του από ξένα κεφάλαια, συμπαρασύροντας και τη βιομηχανία λόγω έλλειψης ρευστότητας, με αποτέλεσμα μια σημαντική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνή καταμερισμό. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουν οι Έλληνες καπιταλιστές προκειμένου να σωθούν οι τράπεζές του από την πλήρη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ο ελληνικός λαός, που μπαίνει κάτω από καθεστώς ταπεινωτικής «Εποπτείας», καλείται να πληρώσει τη Συμφωνία τη σωτηρία των ελληνικών τραπεζών και την καθόλου βέβαιη παραμονή στο ευρώ με μια ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων, με την πλήρη αποδιάρθρωση των δημόσιων υποδομών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια), με την εμπέδωση συνθήκης κοινωνικής ερήμωσης από την ανεργία και τη φτώχεια, με την αναίρεση βασικών δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και της όποιας κυριαρχίας τού είχε απομείνει πάνω στις τύχες της χώρας του. Την ίδια στιγμή η λιτότητα γίνεται πανευρωπαϊκός κανόνας, το σύνολο των εργατικών τάξεων βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτικής της ΕΕ

4. O ελληνικός καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες, βάδισε πάνω στις ράγες του νόμου της συνδυασμένης αλλά και ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Από τη μια πλευρά, αναπτύχθηκαν και κυριάρχησαν οι ηγεμονικές μερίδες του κεφαλαίου, ιδίως όσες συνδέονταν και με πολυεθνικά κεφάλαια, οι μερίδες που στήριξαν ανοιχτά την «Ευρωπαϊκή Προοπτική» αλλά και ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από την ένταξη στην ΕΕ και στο ευρώ. Από την άλλη, κλάδοι με χαμηλότερη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα και ειδικά η πρωτογενής αγροτική παραγωγή, οδηγήθηκαν σε κατευθύνσεις συρρίκνωσης ή ακόμη και καταστροφής μη μπορώντας να αντέξουν στον ανταγωνισμό ή υπό το βάρος των κατευθύνσεων της ΕΕ. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η στρατηγική οδήγησε στη σημερινή κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ το ευρώ, η ΟΝΕ και ένταξη στην ΕΕ, από ούριοι άνεμοι στα πανιά του, μετατράπηκαν σε θηλιά στο λαιμό του, σε επιπρόσθετους παράγοντες όξυνσης της κρίσης του. Σήμερα, οι Έλληνες καπιταλιστές αντιμέτωποι με αυτή την κρίση στρατηγικής σπεύδουν να αγκαλιάσουν τις πιο βάρβαρες και αντιλαϊκές πολιτικές και αποδέχονται πλήρως τη μόνιμη εποπτεία και επιτροπεία της ελληνικής οικονομίας από την Τρόικα, θεωρώντας ότι μέσα από τη βίαιη τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης σε βάρος της εργασίας και δραματική μείωση των μισθών και των δικαιωμάτων θα βελτιώσουν τη θέση τους.

5. Οι αποφάσεις της Ευρωσυνόδου της 26^ης Οκτώβρη και η πρωτοφανής ενίσχυση των Ταμείων και των Μηχανισμών Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με 1,5 τρις ευρώ και με κεφάλαια από τις ΗΠΑ και την Κίνα, μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά την οξύτατη ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αλλά δεν πρόκειται να αποτρέψει τη βουτιά σε μια νέα κρίση και ύφεση. Διότι, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους δεν είναι παρά μορφή εκδήλωσης μιας δομικής κρίσης που γεννήθηκε στα πεδία της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, στην προηγούμενη 20ετία. Η οποία με τη σειρά της, αντεπιδρά στην παραγωγή, όπως υποστήριζε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όπως αποδείχτηκε με την επιστροφή στην ύφεση όλων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, από το δεύτερο τρίμηνο του 2011. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους οδήγησε σε μια τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που εμφανίστηκε με τη μορφή μιας χρηματοπιστωτικής «φούσκας» έντεκα φορές μεγαλύτερης από το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν. Αυτά τα απαξιωμένα κεφάλαια, σύμφωνα με τους «νόμους» της καπιταλιστικής παραγωγής, πρέπει να εκκαθαριστούν βίαια με χρεοκοπίες γιγαντιαίων επιχειρήσεων και τραπεζών, αλλά και ολόκληρων κρατών. Σε αυτή την τροχιά κινείται η παγκόσμια οικονομία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για δισεκατομμύρια εργαζόμενων.

6. Το κεφάλαιο, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε μια κρίση στρατηγικής που αποτυπώνεται στην απουσία σαφούς σχεδίου εξόδου από την κρίση με ένα νέο κοινωνικό, τεχνολογικό και οργανωτικό υπόδειγμα, ώστε να εξασφαλίσει τη μεσοπρόθεσμη ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι μερίδες του κεφαλαίου συστρατεύονται σήμερα μόνο στην αναίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων και συμβιβασμών μιας προηγούμενης περιόδου και η στρατηγική αυτή το μόνο που εγγυάται είναι το βάθεμα της κρίσης.

7. Την ίδια στιγμή, ως αποτέλεσμα και της κρίσης, οξύνονται όλες οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος: ενδοϊμπεριαλιστικές, ενδοκλαδικές, μεταξύ και εντός των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Εντείνεται ο εμπορικός, νομισματικός και διπλωματικός πόλεμος, ειδικά μεταξύ των τριών καπιταλιστικών κέντρων, των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Κίνας, ενώ νέοι, μικρότεροι «παίκτες» εμφανίζονται απειλητικά στη σκηνή (Ινδία, Βραζιλία, Τουρκία κ.α.). Ειδικά στην Ευρώπη, ανοίγει η βεντάλια των αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (κυρίως μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας κ.α.). Ξεσπούν νέα πολεμικά μέτωπα (Βόρεια Αφρική) πλάι στα παλιά που συνεχίζονται, ενώ διαμορφώνονται τάσεις και για επεμβάσεις στη Λατ. Αμερική.

8. Ταυτόχρονα, η βάναυση επίθεση του κεφαλαίου διαλύει όλα τα παλιά «κοινωνικά συμβόλαια» μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα είναι να αποσαρθρώνεται η υλική βάση της κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης στην οποία στηριζόταν το προηγούμενο μοντέλο αστικής, κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» και να διαμορφώνονται όροι για μια χωρίς προηγούμενο κρίση νομιμοποίησης. Η ανάπηρη «δημοκρατία που γνωρίσαμε» μπαίνει σε βαθύτατη κρίση.

Η πορεία των αγώνων, το πολιτικό σύστημα και η δυναμική των συσχετισμών

9. Το προηγούμενο διάστημα είχαμε, στη χώρα μας, μια εντυπωσιακή κλιμάκωση των εργατικών και λαϊκών αντιστάσεων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των συμμάχων τους, μέσα από εξάρσεις και υποχωρήσεις. Από τις καταλήψεις στις πλατείες φτάσαμε σε καταλήψεις σε χώρους δουλειάς και απεργίες διαρκείας σε μια σειρά κλάδους. Αυτή η κλιμάκωση ανέβηκε στο ύψος της 48ωρης απεργίας της 19-20 Οκτώβρη, η οποία σφραγίστηκε, πολύμορφα και αντιφατικά, από το αίτημα «κάτω η κυβέρνηση – έξω η τρόικα», που οδήγησε σε μια πρωτοφανή συμμετοχή στην απεργία και τις διαδηλώσεις, εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, νέων, αλλά και πολύ πλατύτερων μεσαίων στρωμάτων. Υπερβαίνοντας τις δυο προηγούμενες εργατικές και λαϊκές εκρήξεις της 5 Μάη 2010 και του Ιούνη 2011, που σφραγίστηκαν από το επίσης πολιτικό, αλλά κατώτερο ποιοτικά αίτημα «να μην περάσει» το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Κλιμάκωση που παρά τη βίαιη καταστολή και την ιδεολογική επίθεση για τα «καλά του κουρέματος» συνεχίστηκε και με τις κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτωβρίου, υπερβαίνοντας ακόμα και βαθιά ριζωμένες πρακτικές «εθνικής ενότητας», αναβαπτίζοντας τις σημερινές αντιστάσεις στο πραγματικό νόημα του παλλαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στο φασισμό

10. Πρόκειται για μια αλυσίδα αγώνων, που καθένας τους άφηνε και από μια παρακαταθήκη θέτοντας σε κίνηση κάθε φορά νέα τμήματα εργαζομένων και λαού και αποτύπωνε νέες και ανώτερες αγωνιστικές διαθέσεις και τάσεις αυτοοργάνωσης και κινηματικής συγκρότηση, που ειδικά το τελευταίο διάστημα αποτυπώνεται ανάγλυφα στο γεγονός ότι από τις «καταλήψεις των πλατειών» περάσαμε σε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και σε αγώνες και απεργίες διαρκείας σε κλάδους. Ο μεγάλος αγώνας της Κερατέας έδειξε ότι όταν υπάρχει αποφασιστικότητα και αντίσταση οι αγώνες μπορούν να νικήσουν. Τα πολύμορφα κινήματα ανυπακοής «Δεν πληρώνω» στα διόδια αρχικά και στα χαράτσια αργότερα δείχνουν τις δυνατότητες έμπρακτης αμφισβήτησης της αυταρχικής και αντιλαϊκής «νομιμότητας». Οι αντιρατσιστικοί αγώνες και οι κινητοποιήσεις ενάντια στη δολοφονική δράση των φασιστικών συμμοριών σε μια σειρά περιοχές, έδειξαν ότι μπορεί να ανατραπεί η επιχείρηση διαίρεσης της εργατικής τάξης από το ρατσιστικό δηλητήριο. Οι κινητοποιήσεις των μικροϊδιοκτητών φορτηγών και ταξί έδειξαν ότι και άλλα στρώματα μπορούν να μπουν σε δυναμική αγωνιστική κινητοποίηση. Το συγκλονιστικό στη μαζικότητα και τη διάρκειά του «Κίνημα των Πλατειών» έδειξε τη δυνατότητα να συναντηθούν στο δρόμο του αγώνα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε μια συνολική πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την Τρόικα και άφησε μια πολύτιμη εμπειρία δυναμικής κινητοποίησης και συλλογικής αυτοοργάνωσης. Οι πολύμορφες πρακτικές αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στις γειτονικές δείχνουν βαθύτερες τάσεις αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Ο μεγάλος ξεσηκωμός των φοιτητών απέναντι στο Νόμο Διαμαντοπούλου που ηρωικά αψήφησε τους εκβιασμούς του Υπουργείου και μπλόκαρε την εκκίνηση εφαρμογής του νόμου έδειξε τις εξεγερτικές διαθέσεις της νεολαίας. Οι απεργίες των υγειονομικών, οι απεργίες διαρκείας στα μέσα μεταφοράς, ο ηρωικός και πολύμορφος αγώνας διαρκείας των εργαζομένων στους ΟΤΑ, οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και Υπουργείων έδειξαν ότι μπορεί να έχει αποτελέσματα η κλιμάκωση των κλαδικών απεργιακών αγώνων, ο συντονισμός και ο έλεγχος των αγώνων από την εργατική βάση.

11. Αυτή η πορεία των αγώνων στην Ελλάδα αλληλοτροφοδοτήθηκε από μια ανισόμετρη, μεν, αλλά ανοδική κίνηση των αντιστάσεων σε διεθνές επίπεδο, με πιο σημαντική την «Άνοιξη» των αραβικών εξεγέρσεων και τα αντίστοιχα επαναστατικά γεγονότα, που συνεχίζονται, παρά τους ελιγμούς των αστικών τους τάξεων και την τρομοκρατική ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η αφύπνιση της αμερικανικής εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με αποκορύφωμα την «εισβολή» στο καπιτώλιο του Μάντισον στο Ουισκόνσιν, αλλά και με το νέο κίνημα «καταλάβετε την Γουόλ Στριτ» και το πρωτόγνωρο κίνημα διαδηλώσεων και καταλήψεων πλατειών σε πάρα πολλές αμερικανικές πόλεις, ενώ τέθηκαν σε κίνηση σημαντικά τμήματα εργαζομένων και νεολαίας στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, πρόσφατα στην Ιταλία, αλλά και στην Ισλανδία όπου ανατράπηκε η κυβέρνηση και η πολιτική της.

12. Στην Ελλάδα, η επικίνδυνη προοπτική ριζοσπαστικής πολιτικοποίησης του μαζικού κινήματος οδήγησε την κυβέρνηση και τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς σε κλιμάκωση της καταστολής. Με αποκορύφωμα το γεγονός, ότι στις 20 Οκτώβρη, είχαμε τον πρώτο νεκρό διαδηλωτή θύμα της κρατικής καταστολής και δεκάδες τραυματίες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδίκασε με σαφήνεια την επίθεση ομάδων «τυφλής βίας» κατά του ΠΑΜΕ. Τέτοιες δολοφονικές επιθέσεις δεν έχουν καμία σχέση με την αναγκαία εργατική και επαναστατική κριτική και αντιπαράθεση με τις «ιδιοκτησιακές» λογικές και την πρακτική του ΠΑΜΕ, αλλά και γενικότερα, της ρεφορμιστικής Αριστεράς, που πάντα πρέπει να ασκείται στα πλαίσια του κινήματος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν, είναι και θα είναι ενάντια στη χρήση βίας στο εσωτερικό του μαζικού κινήματος.

13. Οι εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις έφεραν αποτελέσματα, καθυστέρησαν την εφαρμογή μέτρων, συνέβαλαν καθοριστικά στην απομόνωση της κυβέρνησης και των άμεσων συμμάχων της, του ακροδεξιού και ρατσιστικού ΛΑΟΣ και της ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη, ενώ δεν άφησαν στο απυρόβλητο τη ΝΔ. Γενικότερα, η αστική πολιτική ηγεμονία κλονίζεται βαθιά κάτω από την επίδραση των αγώνων. Κρίσιμα ρήγματα καταγράφονται στις κοινωνικές συμμαχίες των ηγεμονικών μερίδων του κεφαλαίου. Οι κοινωνικές συμμαχίες των ηγεμονικών μερίδων του κεφαλαίου έχουν διαρραγεί, χωρίς όμως να έχουν πλήρως καταρρεύσει. Μεγάλα τμήματα εργαζομένων της βάσης του ΠΑΣΟΚ απαγκιστρώνονται από την πολιτική του. Ο ελληνικός αστισμός δεν κατάφερε να ρυθμίσει τις οξυνόμενες αντιθέσεις εντός του πολιτικού συστήματος και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται προς το παρόν να συνεχίσει μόνη της την εφαρμογή των μέτρων της Συμφωνίας του «κουρέματος». Για αυτό και είναι πολύ πιθανό να δούμε το επόμενο διάστημα μια ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση του αυταρχισμού, με αξιοποίηση όλων των μηχανισμών βίας του «νόμιμου» και «παράνομου» κράτους, μαζί με τη συνδρομή των ΜΜΕ και των υπερεθνικών μηχανισμών και ειδικά της ΕΕ. Δεν πρέπει να υποτιμάται καθόλου και η υποδαύλιση ή αξιοποίηση τυχοδιωκτικών πολιτικών στην Αν. Μεσόγειο μέσα από την αντιπαράθεση του άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας με την Τουρκία.

14. Η θετική αποτίμηση που κάνουμε των κινημάτων της τελευταίας περιόδου, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το σημερινό επίπεδο πολιτικοποίησης, ενότητας, μορφών οργάνωσης και μορφών πάλης του μαζικού, εργατικού και λαϊκού κινήματος χρειάζεται να κάνει κι άλλα βήματα μπροστά. Ο συσχετισμός δύναμης αμφισβητείται μαζικά, αλλά δεν έχει ανατραπεί ακόμη πολιτικά και ιδεολογικά, πολύ περισσότερο υλικά –όπως καταγράφεται στην απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου και την αφαίρεση ιστορικών κατακτήσεων. Η στήριξη των αγώνων και των αντιστάσεων, η ανύψωση του εργατικού και λαϊκού μαζικού κινήματος σε πολιτικό παράγοντα ανατροπής, είναι απόλυτη προτεραιότητα ώστε να αποτραπεί η μαζική εξαθλίωση και να ανοίξει ο δρόμος για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και μια σύγχρονη σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική. Και σε αυτό το καθήκον καλείται να συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και όλη η Αριστερά, όπως και κάθε αγωνιστικό ρεύμα αντίστασης. Ωστόσο, η αντεπαναστατική δυναμική που σκίαζε τα πάντα μέχρι χθες, εξαντλείται λόγω της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού. Και μέσα στους αυριανούς αγώνες θα εμφανίζονται όλο και πιο καθαρά δυναμικές ρήξεις και αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Β. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου,

με εργατικό πρόγραμμα απάντησης στην κρίση

15. Περισσότερο παρά ποτέ έχει αναδειχτεί η βάση ενός μάχιμου προγράμματος πάλης με πολιτικό στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Δηλαδή για εκείνο το σύνολο από μεταβατικούς στόχους που σήμερα ορίζουν πραγματικά τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική από αντικαπιταλιστική σκοπιά. Στόχους ταυτόχρονα άμεσους αλλά και «μετάβασης» προς την επανάσταση για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, με την ίδια την εμπειρία και τη δράση των μαζών.

16. Οι ειδικότερες κατευθύνσεις και διεκδικήσεις ενός μάχιμου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, έχουν ήδη περιγραφεί στο πολιτικό και προγραμματικό Κείμενο του απερχόμενου Κεντρικού Συντονιστικού. Συμπυκνωμένα, αυτές οι διεκδικήσεις περιλαμβάνουν:

Παύση πληρωμών - διαγραφή του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού χρέους των εργαζόμενων. Έξοδος από το ευρώ, ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, μέχρι την οριστική διάλυσή της. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Εθνικοποίηση και κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, στην προοπτική της κοινωνικοποίησής τους. Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών.

Κάτω η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι σύμμαχοί του και κάθε επίδοξος διαχειριστής της επίθεσης, όπως η ΝΔ. Όχι σε κάθε ξένη Εποπτεία - έξω η τρόικα ΕΚΤ-ΕΕ-ΔΝΤ. Να μην περάσει η Συμφωνία της ΕΕ για το «κούρεμα» μισθών και συντάξεων. Κάτω το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Πολυνομοσχέδιο και όλα τα αντιδραστικά αντιλαϊκά μέτρα.

Όχι στην ανεργία και την εξαθλίωση, ριζική βελτίωση της θέσης εργαζομένων και λαού. Ανατροπή και αντιστροφή της εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής, υπέρ του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος και σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου. Δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους.

Σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα και εργατικές λαϊκές ελευθερίες. Εργατικός έλεγχος, άνοιγμα των λογιστικών βιβλίων. Άμεση εκλογή και άμεση ανακλητότητα των βουλευτών και από τους χώρους παραγωγής, με μισθό ίσο με το μισθό ενός ειδικευμένου εργαζόμενου. Πλήρης χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Εργατική - λαϊκή περιφρούρηση και αυτοάμυνα των αγώνων, στα πλαίσια της δημοκρατίας του μαζικού κινήματος. Η ενημέρωση, οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό. Εργατικός – κοινωνικός έλεγχος στα μέσα ενημέρωσης. Ελευθερία στη διάδοση των ιδεών, ελευθερία στο διαδίκτυο,

Μαζική και ενωτική δράση ενάντια στις φασιστικές συμμορίεςκαι την αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, στα ρατσιστικά πογκρόμ και τη φασιστική απειλή. Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις, άσυλο και στέγη για τους πρόσφυγες, ίση αμοιβή και εργατικά δικαιώματα στους μετανάστες εργάτες. Όχι στην «Ευρώπη Φρούριο», διάλυση της Frontex, όχι στα κλειστά αιματοβαμμένα σύνορα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Κατάργηση των συνθηκών του Δουβλίνου.

Όχι στον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη συνεργασία της Ελλάδας με το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ. Έξω τώρα από το ΝΑΤΟ – Καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - Να κλείσουν οι βάσεις – Να γυρίσει πίσω ο ελληνικός στρατός από όλα τα μέτωπα. Κύπρος ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη ενάντια σε διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, χωρίς ξένους στρατούς, εγγυητές και βάσεις, με τους κοινούς αγώνες και τη φιλία των λαών της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Προστασία της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς και των μικρομεσαίων στρωμάτων από την κρίση.

Προστασία του περιβάλλοντος από την ληστρική επέλαση του κεφαλαίου.

Αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στο σεξισμό και στις διακρίσεις με βάση το φύλο

17. Αυτά τα αιτήματα είναι όπλο για τους αγώνες του σήμερα, μπορούν να γίνουν αιτήματα κάθε αγώνα που ξεσπάει, κάθε συνδικάτου που μπαίνει στη μάχη. Ταυτόχρονα ενέχουν το στίγμα της αμφισβήτησης των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης. Εμπεριέχουν την απαίτηση για μια άλλη οργάνωση της παραγωγής στηριγμένη στο συλλογικό και δημοκρατικό σχεδιασμό με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τη λογική του κέρδους. Απαιτούν να τεθεί σε τελική ανάλυση και το ζήτημα της επανάστασης και της εξουσίας μέσα στην κοινωνία, ανοίγουν τον δρόμο για να προχωρήσουμε στη σύγκρουση και την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος

18. Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, από τα κάτω προς τα πάνω, αποτελεί τον αναγκαίο όρο για τη νίκη των αγώνων, για την αποτροπή και ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου. Γιατί δεν μπορεί ούτε θέλει να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση η γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και πολλών ομοσπονδιών και συνδικάτων. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται μια αναδιοργάνωση των συνδικάτων, για να μην περάσει η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, για να αποτραπεί η περαιτέρω μείωση του εργατικού εισοδήματος, για να μη μετατραπεί η εργατική τάξη σε μια πληβειακή μάζα κολασμένων της σύγχρονης εποχής, για να πάρουν οι εργαζόμενοι «πίσω τα κλεμμένα».

19. Σε αυτή την κατεύθυνση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αγωνιστεί για: Συνδικάτα οργανωμένα με βάση το χώρο εργασίας, που θα συσπειρώνουν όλες τις μορφές μισθωτής εργασίας (μόνιμοι, «μπλοκάκια», ελαστική εργασία, άνεργους κ.λπ.) και θα περιλαμβάνουν έλληνες και μετανάστες εργαζόμενους. Συνδικάτα που θα λειτουργούν με συνελεύσεις και διαδικασίες βάσης, ώστε οι αποφάσεις για το περιεχόμενο, τη μορφή και την πορεία του αγώνα να ανήκουν στους ίδιους τους εργαζόμενους. Που θα συντονίζονται αγωνιστικά, μέσα, αλλά και πέρα από τις δομές του σημερινού γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Συνδικάτα που θα προωθούν μαχητικές μορφές πάλης, στηριγμένες στη βάση και την πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων. Και πάνω από όλα, συνδικάτα ταξικά, που συνενώνουν τους εργαζόμενους ενάντια στην εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

20. Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να στηριχθεί και να αναβαπτισθεί ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ο οποίος έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη των αντιστάσεων με τις θέσεις του, υπερβαίνοντας θετικά τις μέχρι τώρα αδυναμίες του. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να βοηθήσουν όλες οι αριστερές αντικαπιταλιστικές συσπειρώσεις, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικάτων και Συνδικαλιστών και άλλες ταξικές πρωτοβουλίες. Από αυτή τη σκοπιά είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η βαθύτερη ενοποίηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή βάση, για τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού ανατρεπτικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα.

21. Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στην οργάνωση από τα κάτω μαζικών επιτροπών αγώνα, απεργιακών φρουρών καθώς και εργατικών επιτροπών βάσης, για να μπορούν να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους τον αγώνα τους, τον οποίο σφετερίζεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Με συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, που πρέπει να γίνουν η βασική μορφή και ο χώρος συλλογικής επεξεργασίας της πολιτικής απάντησης του κινήματος. Με κέντρα αγώνα που θα στηρίζουν τις κεντρικές πολιτικές μάχες

Κλιμάκωση των αγώνων για έναν πανεργατικό - παλλαϊκό ξεσηκωμό

22. Άμεσα μπροστά μας τίθεται το καθήκον της στήριξης των αγώνων ενάντια στο νέο «μνημόνιο του κουρέματος» και η πάλη κατά του πιο αντιλαϊκού προϋπολογισμού της μεταπολίτευσης, αλλά και ο αγώνας για να μην περάσουν, όσο αυτό είναι δυνατό, οι επιχειρησιακές συμβάσεις, οι απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις και η καταβαράθρωση των μισθών και συντάξεων. Με μπλόκα, διαδηλώσεις, καταλήψεις εργοστασιών που κλείνουν, δημόσιων κτιρίων και χώρων, με απεργίες και αγώνες διαρκείας, με λαϊκές συνελεύσεις, γενικευμένη ανυπακοή στα χαράτσια, με δίκτυα αλληλεγγύης, να δώσουμε τη μάχη μέχρι τον πανεργατικό - παλλαϊκό ξεσηκωμό. Οι λαϊκές συνελεύσεις πρέπει να γίνουν τα κύτταρα αντίστασης και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά για να αποτραπεί η κοινωνική εξαθλίωση. Ταυτόχρονα πρέπει να οργανωθούν οι αντιστάσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα διάλυσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας και να συνδεθούν με τις λαϊκές αντιστάσεις σε κάθε γειτονιά, αλλά και σε ένα ευρύτερο συντονισμό των συντονισμών.

Η πάλη ενάντια στην καταστολή και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών καθίστανται σήμερα εξαιρετικής σημασίας με την πλήρη παραβίαση κάθε συνταγματικής διάταξης και την επιβολή επιτροπείας. Πρέπει η πάλη αυτή να μπολιάσει κάθε αγώνα, κάθε αντίσταση, γιατί μόνο όταν ο λαός πάρει τις τύχες του στα χέρια του και συγκρουστεί με την καταστροφική πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου και τους μηχανισμούς της θα μπορέσει να επιβάλει την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

Στα μέτωπα αυτά οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρωτοστατήσουν για να επιτευχθεί η ανατρεπτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της εργασίας, της νεολαίας, των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων

Αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής

23. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει να διαμορφώσουμε, μέσα από το συντονισμό των σημερινών αντιστάσεων και μέσα από την κοινή δράση όλων των ρευμάτων του αγώνα, ένα πραγματικό εργατικό και λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης, νίκης και ανατροπής. Γιατί πιστεύουμε πώς ένα τέτοιο ενωτικό μέτωπο, μια τέτοια κοινωνική συμμαχία των αγωνιζόμενων λαϊκών μαζών, με εργατική ηγεμονία και ανατρεπτική πολιτική προοπτική, μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση και να ανατρέψει την επίθεση, να επιβάλει κατακτήσεις και αντιστροφή της ιστορικής πορείας. Σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορούν να ενοποιηθούν οι κατακερματισμένες αντιστάσεις, οι αναγκαίες εργατικές επιτροπές βάσης και οι μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, να οργανωθεί δημοκρατικά και αποτελεσματικά η εργατική και λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στη βία του αστικού κράτους. Γνώμη μας είναι ότι ένα κίνημα γίνεται πραγματικά πολιτικό επικίνδυνο, ανατρεπτικό και τελικά νικηφόρο όταν το ίδιο – και όχι μόνο οι όποιες πολιτικές ή κινηματικές πρωτοπορίες – αγκαλιάζει στόχους και αιτήματα που ορίζουν τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική, όταν για παράδειγμα το γενικό «Να φύγουν όλοι» ή η απαίτηση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες συνδυάζεται με την απαίτηση να περάσει ο έλεγχος στα χέρια των εργαζομένων για να επιβάλουν διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, και όταν οι μορφές ταξικής συγκρότησης, διεκδίκησης και αυτοοργάνωσης το κάνουν πραγματικά αντίπαλο δέος απέναντι στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους.

24. Για αυτό απευθυνόμαστε στη βάση και τις κορυφές όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων του αγώνα και σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς για κοινή δράση, στο μαζικό κίνημα και σε μέτωπα της περιόδου, με όρους ισοτιμίας και σεβασμό στις απόψεις, με βάση τα κεκτημένα του κινήματος, που θα κινείται στην παρακάτω κατεύθυνση:

- Αγώνας για να να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα, η Εποπτεία και κάθε διαχειριστής της επίθεσης.

- Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.

- Έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ.

- Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο.

- Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ του εργατικού εισοδήματος σε βάρος των κερδών.

- Στήριξη, ενίσχυση και συντονισμός των απεργιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα που αναδεικνύονται μέσα από το απεργιακό κίνημα

- Συμβολή σε μια στην ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Στην κατεύθυνση της συμβολής σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ερχόμενο διάστημα, θα αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες προς ένα φάσμα κοινωνικών και πολιτικών αριστερών, ριζοσπαστικών και αγωνιστικών δυνάμεων, την ίδια στιγμή που οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές της στο εργατικό κίνημα θα παλέψουν για τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό όλων των αγωνιστικών μαχητικών τμημάτων, συνδικάτων και ομοσπονδιών που βαδίζουν στο δρόμο της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, την τρόικα και την πολιτική τους.

Γ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

25. Υποστηρίζουμε ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι ιστορικά αντιδραστικός, παροδικός και παρωχημένος. Για αυτό είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η υπέρβαση του καπιταλισμού και η αντικατάστασή του από ένα νέο κοινωνικό σύστημα, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Η υπέρβαση του καπιταλισμού και η νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, πέρα από αναγκαιότητα, είναι και υπαρκτή δυνατότητα και, μάλιστα, ισχυρότερη από ποτέ. Ωστόσο, ούτε ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει νομοτελειακά από μόνος του, ούτε ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός θα επιβληθεί από κάποιους «σιδερένιους νόμους της ιστορίας. Η ιστορία γράφεται με την πάλη των τάξεων.

26. Ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν «επανιδρύεται», αλλά και δεν μεταρρυθμίζεται. Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, η κοινωνική επανάσταση και η εργατική εξουσία νέου τύπου είναι αναγκαιότητα για την υπέρβαση του καπιταλισμού και για την κατάκτηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης. Η κοινωνική επανάσταση και η εργατική εξουσία, όμως, αποτελούν και μεγαλύτερη δυνατότητα από ποτέ. Κυρίως γιατί, το ιστορικό τους υποκείμενο, η σύγχρονη εργατική τάξη, αποτελεί πλέον τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, είναι -μέσα και παρά τις αντιθέσεις της- περισσότερο κοινωνικοποιημένη, μορφωμένη και διεθνοποιημένη από κάθε άλλη εποχή. Επιπλέον, με την προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων της επιστημονικής διανόησης, έχει περισσότερες δυνατότητες να συμμαχήσει, πέρα από τα κλασικά μικροαστικά στρώματα «της πόλης» και τη μικρομεσαία αγροτιά «της υπαίθρου», και με τα νέα μεσαία μισθωτά στρώματα της διανόησης, κατοχυρώνοντας την εργατική ηγεμονία.

27. Από αυτή τη σκοπιά, πιστεύουμε ότι το κίνημα και η δυναμική του δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε αυταπάτες για μια «προοδευτική εναλλακτική αριστερή διακυβέρνηση» ή για μια «λαϊκή εξουσία» στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Τέτοιες κυβερνήσεις θα είναι έκθετες στη συνεχή και αντικειμενική πίεση του κράτους, των επιχειρήσεων, των διεθνών οικονομικών οργανισμών. Το ζήτημα της εξουσίας δεν μπορεί παρά να τεθεί με όρους ρήξης και ανατροπής της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, με όρους επαναστατικού περάσματος της πραγματικής εξουσίας στους θεσμούς αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης, με όρους συντριβής του αστικού κράτους. Προφανώς και μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δημιουργηθούν κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Η θέση μας είναι ότι μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από τη συμμετοχή στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας εντός της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά από τη συγκρότηση αυτοτελών οργάνων πάλης για την εργατική εξουσία, ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός.

28. Εμπνεόμαστε από την εμπειρία και τις κατακτήσεις των κοινωνικών επαναστάσεων του του 20^ου αιώνα, πρώτα από όλα από τον Οκτώβρη του 1917, αλλά και από όλες τις επαναστατικές απόπειρες και εξεγέρσεις, με τα τραγικά λάθη και τις ανεπάρκειές τους, αλλά και με τα διδάγματά τους, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Δ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

29. Σε τέτοιες, κυριολεκτικά, ιστορικές στιγμές ο ρόλος της Αριστεράς είναι αποφασιστικός για να συμβάλει στον καθοριστικό παράγοντα για την ανατροπή της επίθεσης που είναι η οργάνωση των αγώνων, η σύνδεση και η πολιτικοποίησή της, στην ανάδειξη της νικηφόρας προοπτικής της, στη διαμόρφωση του αγωνιστικού κι ανατρεπτικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο στη συγκρότηση μιας μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που η εποχή μας απαιτεί. Σε αυτή την απαίτηση δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι δυο μεγάλοι σχηματισμοί της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της γενικότερης πολιτικής γραμμής τους και της κατεύθυνσης των ηγεσιών τους. Πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να ανταποκριθούν δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη, θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό ότι σήμερα βγαίνουν στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν μια ριζοσπαστική και ανατρεπτική κατεύθυνση, αλλά και ταυτόχρονα καταγράφονται πραγματικές διαφοροποιήσεις σε ριζοσπαστική κατεύθυνση μέσα στους χώρους της κοινοβουλευτικής Αριστεράς μέσα στους χώρους της κοινοβουλευτικής αριστεράς, ενώ ανάλογες αναζητήσεις αποτυπώνονται σε ανένταχτους αγωνιστές και αριστερούς διανοούμενους. Είναι διαδικασίες ελπιδοφόρες.

30. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τη δική της πολιτική και στρατηγική πρόταση, όχι για τον εαυτό της, αλλά για το συμφέρον του μαζικού κινήματος και της προοπτικής του. Εκτιμά ότι μόνο μια αριστερά πραγματικά αντικαπιταλιστική μπορεί σήμερα να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά του πανεργατικού - παλλαϊκού ξεσηκωμού, αλλά και να ανοίξει δρόμους για πραγματικές ρήξεις και ανατροπές. Γι’ αυτό και θέλει να βρει δρόμους επικοινωνίας, διαλόγου, κοινής δράσης και συνδιαμόρφωσης με αγωνιστές και συλλογικότητες που αναφέρονται στον επαναστατικό δρόμο με τμήματα της βάσης, ρεύματα αλλά και οργανωμένες δυνάμεις των σχηματισμών της κοινοβουλευτικής αριστεράς, με αγωνιστές και ρεύματα που αποδεσμεύονται από την επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας, συνολικά με όλες κι όλους που σήμερα επιχειρούν να προσεγγίσουν, από διαφορετικούς δρόμους και αφετηρίες την προοπτική ανατροπής και που μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από ένα αντικαπιταλιστικό ανατρεπτικό πρόγραμμα και την αναζήτηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

Στην αγωνία χιλιάδων αγωνιστών για μια άλλη κατάσταση στην Αριστερά, στην αγωνία τους να ξεπεράσουμε τον κατακερματισμό, στην επιθυμία τους να δουν μια Αριστερά πραγματικά απειλητική για το σύστημα πρέπει να απαντήσουμε λέγοντας με σαφήνεια: η Αριστερά μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο εάν είναι αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα απευθυνθεί με μετωπική λογική σε όλο αυτό το δυναμικό, και θα αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, με στόχο να οικοδομηθεί μια μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής, με βάση το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που απαιτεί η εποχή μας. Η μετωπική αυτή κατεύθυνση είναι σε ρήξη με τη διάφορες λογικές μετώπων που σήμερα προτείνονται (πατριωτικό, αντινεοφιλελεύθερο, αντιμνημονιακό, κ.ά).

31. Δυόμισι χρόνια μετά την ίδρυσή της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο άντεξε, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες αλλά και περιγελώντας τις ίδιες της τις αδυναμίες, έφτασε στο σημερινό σημείο όπου πάνω από 3.000 αγωνιστές συσπειρώθηκαν στις γραμμές της, ενώ πολλοί περισσότεροι θα ενταχθούν στο αμέσως ερχόμενο διάστημα, με τις ενωτικές και μάχιμες πολιτικές και οργανωτικές αποφάσεις της πρώτης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής μας.