Ξαφνικά, σαν ν’ άνοιξε το καπάκι και απελευθερώθηκαν τα τελώνια, το πολιτικό σκηνικό άρχισε να στροβιλίζεται με αστρονομική ταχύτητα. Τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη, η μαζική λαϊκή αποδοκιμασία, ήταν το τελευταίο καύσιμο που οδήγησε στο σημείο βρασμού και στην έκρηξη. Ολοι τρέχουν να προλάβουν, όλοι τρέχουν να πάρουν θέση στην κούρσα, στο τέλος της οποίας θα έχουμε μια νέα διάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Θα γίνει το δημοψήφισμα και τι αποτέλεσμα θα έχει; Θα γίνουν εκλογές; Θα έχουμε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»; Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Το πολιτικό σκηνικό, μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των επιμέρους μερών του, αναζητά τη λύση και έχει μεγάλες πιθανότητες να τη βρει. Εστω κι αν αυτή η λύση θα είναι προσωρινή και θα δώσει τη θέση της σε νέα κινητικότητα.
Οποια διαδικασία κι αν επιλεγεί τελικά για να οδεύσει το πολιτικό σύστημα προς μια λύση προσωρινής σταθερότητας, το βέβαιο είναι ότι αυτή η λύση θα είναι λύση διαχείρισης των εργαζόμενων μαζών, της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, ώστε να βγει αλώβητη η κυρίαρχη πολιτική, της απομύζησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας και της «κινεζοποίησης» του εργαζόμενου λαού.
Πώς εκπροσωπείται πολιτικά η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η εργατική τάξη, στις διεργασίες που έχουν ξεκινήσει; Απλούστατα, δεν εκπροσωπείται. Εκπροσωπείται ψευδώς από τα αστικά κόμματα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Μηδέ των κομμάτων της ψευτοαριστεράς εξαιρουμένων, που έχουν αναγάγει τις αστικές εκλογές σε ύψιστο διακύβευμα για το λαό, ταυτίζοντας τα λαϊκά συμφέροντα με τη δική τους κοινοβουλευτική ενίσχυση. Αυτή η κοινοβουλευτική ενίσχυση, όμως, που θα παρουσιαστεί σαν «στροφή προς τ’ αριστερά» θα ενισχύσει τις δυνατότητές τους να δημιουργούν αναχώματα και να εμποδίζουν την κίνηση των εργαζόμενων και της νεολαίας σε μια κατεύθυνση ανατρεπτική-επαναστατική.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου οι πάντες παρουσιάζουν την πολιτική τους πραμάτεια με εκλογικό περιτύλιγμα και άκρατο αγωνιστικό βερμπαλισμό φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά το τεράστιο κενό πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Πολιτικής εκπροσώπησης όχι με σκοπό τις κοινοβουλευτικές εκλογές και τους υπόλοιπους θεσμούς του αστικού συστήματος, αλλά με σκοπό την επαναχάραξη της επαναστατικής στρατηγικής, της μόνης που μπορεί να τσακίσει την «κινεζοποίηση», και την οργάνωση εκείνων των ταξικών αντιστάσεων που θ’ αποτελούν την εργατική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού. Οσο καθυστερεί η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης τόσο το αστικό σύστημα διευκολύνεται στη διαχείριση της κρίσης.
Θα γίνει το δημοψήφισμα και τι αποτέλεσμα θα έχει; Θα γίνουν εκλογές; Θα έχουμε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»; Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Το πολιτικό σκηνικό, μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των επιμέρους μερών του, αναζητά τη λύση και έχει μεγάλες πιθανότητες να τη βρει. Εστω κι αν αυτή η λύση θα είναι προσωρινή και θα δώσει τη θέση της σε νέα κινητικότητα.
Οποια διαδικασία κι αν επιλεγεί τελικά για να οδεύσει το πολιτικό σύστημα προς μια λύση προσωρινής σταθερότητας, το βέβαιο είναι ότι αυτή η λύση θα είναι λύση διαχείρισης των εργαζόμενων μαζών, της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, ώστε να βγει αλώβητη η κυρίαρχη πολιτική, της απομύζησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας και της «κινεζοποίησης» του εργαζόμενου λαού.
Πώς εκπροσωπείται πολιτικά η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η εργατική τάξη, στις διεργασίες που έχουν ξεκινήσει; Απλούστατα, δεν εκπροσωπείται. Εκπροσωπείται ψευδώς από τα αστικά κόμματα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Μηδέ των κομμάτων της ψευτοαριστεράς εξαιρουμένων, που έχουν αναγάγει τις αστικές εκλογές σε ύψιστο διακύβευμα για το λαό, ταυτίζοντας τα λαϊκά συμφέροντα με τη δική τους κοινοβουλευτική ενίσχυση. Αυτή η κοινοβουλευτική ενίσχυση, όμως, που θα παρουσιαστεί σαν «στροφή προς τ’ αριστερά» θα ενισχύσει τις δυνατότητές τους να δημιουργούν αναχώματα και να εμποδίζουν την κίνηση των εργαζόμενων και της νεολαίας σε μια κατεύθυνση ανατρεπτική-επαναστατική.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου οι πάντες παρουσιάζουν την πολιτική τους πραμάτεια με εκλογικό περιτύλιγμα και άκρατο αγωνιστικό βερμπαλισμό φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά το τεράστιο κενό πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Πολιτικής εκπροσώπησης όχι με σκοπό τις κοινοβουλευτικές εκλογές και τους υπόλοιπους θεσμούς του αστικού συστήματος, αλλά με σκοπό την επαναχάραξη της επαναστατικής στρατηγικής, της μόνης που μπορεί να τσακίσει την «κινεζοποίηση», και την οργάνωση εκείνων των ταξικών αντιστάσεων που θ’ αποτελούν την εργατική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού. Οσο καθυστερεί η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης τόσο το αστικό σύστημα διευκολύνεται στη διαχείριση της κρίσης.
πηγη. ΚΟΝΤΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου