Κάτι τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, που το κοντέρ σπάει κάθε ρεκόρ μισανθρωπισμού, προσφεύγω στον φασίστα μεν , αλλά αγαπημένο όλων των Γιακοβίνων δε, Έζρα Πάουντ:
΄Την θυμωμένη της αντιγνωμιά της άκουσα μια μέρα
Να τραγουδά η Άρτεμις, η Άρτεμις η θεά μου
Και να μιλά πικρόλογα, να λέει της Ευσπλαχνίας:
Σπλαχνιά σφάζει τις νύφες μου
Σπλαχνιά μαραίνει δάση,
Και στο κακό χαρίζεται,
Λερώνει τον Απρίλη.
Και στη σπλαχνιά ειν' η πηγή κι η ρίζα κι η αιτία.
Κι αν τώρα δε μ' ακολουθούν τα ζωντανά στην πλάση
Ειν' η σπλαχνιάκαι τα κρατά,
που φονικό δε θέλει.
Καιροί όπου όλα γίνανε και μένουν κακή φύρα
Και καθαρή μοίρα κανείς δε ζητά, δε γυρεύει.
Φύρα μόνο σπλαχνίζονται
Που τα στρεβλά θεριεύει'
Κι οι σαϊτιές μου δε χτυπούν να ρίξουν , δε θερίζουν.
Και τίποτα δεν πέφτει χτυπημένο πια,
Μόνο σαπίζουν όλα¨.
... στη ρήση του Μεγάλου Καλιγούλα:
"Τί κρίμα! Ναμην έχει όλος ο κόσμος ένα λαιμό,
να τον κόψω, να ξεμπερδεύω"!
Ο Εκδορεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου