Εκείνο το «κάποια στιγμή το ελληνικό χρέος θα χρειασθεί κούρεμα» που αρθρώνεται κατά καιρούς από διάφορες φωνές, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς Οικονομολόγος για να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί παρά να σημαίνει σε απλά Ελληνικά ότι αυτήν την ώρα η Ελλάδα ξεζουμίζεται αγρίως, ενώ εξίσου αγρίως ή και αγριότερα θα ξεζουμίζεται, αφού καταβάλλει, κι έως… τότε θα καταβάλλει, σαράφικους τόκους πάνω στο ακούρευτο.
Ωστόσο, πέρα από τους μεγάλους διεθνείς ασφαλιστικούς οργανισμούς που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τους ισολογισμούς τους, ινστιτούτα που πολιτεύονται, ακόμα και οι κάποιοι γκουρού της Οικονομικής Επιστήμης που μιλούν για κούρεμα, δεν τους έπιασε (αν και θα έπρεπε) ο πόνος γι αυτήν την εξόφθαλμη εκμετάλλευση ούτε για το αποτέλεσμα της πτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού, αλλά υπηρετούν εξ ορισμού τον οικονομικό ορθολογισμό, και κρούουν κώδωνα κινδύνου στους πιστωτές, καθώς διαπιστώνουν ότι ναι μεν ανταποκρίνεται τώρα η Ελλάδα στα τοκοχρεολύσια που τη βαραίνουν, αλλά στο ημερολόγιο αρχίζει ήδη να προβάλλει απειλητικά εκείνη η «κάποια στιγμή», στην οποία αναφέρονται, οπότε και θα πάψει η ελληνική Οικονομία να είναι σε θέση να τα εξυπηρετεί.
Αυτή είναι η κρίση χρέους, και τόσο διαλυτική, καταστροφική, ολέθρια είναι η επίδραση που ασκεί ο εκβιασμός στο όνομα των τεράστιων δανειακών υποχρεώσεων πάνω στον παραγωγικό ιστό, καταδικάζοντας ως αποτέλεσμα τις αναπτυξιακές προοπτικές, άρα και τα δημοσιονομικά έσοδα που θα μπορούσαν αυτές ιδεωδώς να αποφέρουν για την εξυπηρέτηση τους.
Κάπου εκεί, γύρω από την ημερομηνία της «κάποιας στιγμής» γεννιέται και η συζήτηση για το χρηματοδοτικό κενό, που δηλώνουν ότι θα καλύψουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αν χρειασθεί, που θα χρειασθεί. Όταν όμως εμφανίζονται ως πρόθυμοι να δείξουν την… «αλληλεγγύη» τους, δεν εννοούν φυσικά ότι θα μας τα χαρίσουν. Ίσα-ίσα, θα κερδίσουν και από εκείνα άφθονο τόκο, όπως ακριβώς αυτοκρατορικό τόκο βγάζουν σήμερα, περαιτέρω εξανδραποδίζοντας τη χώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι τα όποια νέα κεφάλαια διαθέσουν απλώς θα προστεθούν στον ίδιο φαύλο κύκλο –εξ ου και αξιώνουν πρωτογενές πλεόνασμα, έστω ένα κατ’ ευφημισμόν τύπου Στουρνάρα κατ’ ευθείαν από το ζωολογικό κήπο με τις μαϊμούδες, ώστε τουλάχιστον να εμφανίζονται οι αφεντιές τους βραχυπρόθεσμα δικαιωμένοι ότι το πρόγραμμα απέδωσε, δεδομένου ότι ένα πρωτογενές πλεόνασμα από μπανάνες οδηγεί θεωρητικά στην κατοχύρωση της ταυτόχρονης δυνατότητας να εξυπηρετούνται οι τόκοι, να μειώνεται το οφειλόμενο κεφάλαιο και να μένει και κάτι για δημόσιες επενδύσεις –ας αφήσουμε κατά μέρος τα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής.
Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, έξω από τα κάγκελα του ζωολογικού κήπου και υπό τον όρο ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, η τριπλέτα εξυπηρέτησης τόκων, μείωσης κεφαλαίου κι εξασφάλισης υπολοίπου για δημόσιες επενδύσεις υπολογίζεται να επιτευχθεί περίπου το 3.500 μ.Χ., ζωή νάχουμε… Νωρίτερα θα συμβεί αν η αυτοκαταστροφική τάση που φωλιάζει σε όλους τους ανθρώπους έχει εν αγνοία μας ήδη πάρει το πάνω χέρι στην ψυχοσύνθεση της Άγκελα Μέρκελ, αλλά απλώς δεν έχει εκδηλωθεί δημοσίως. Έτσι, μες την τρέλα της, ενώ λίγες ημέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές δεσμεύεται κατηγορηματικά απέναντι στους ψηφοφόρους ομού με τον Βόφγκαγκ Σόιμπλε ότι δεν θα φορτώσει στον Γερμανό φορολογούμενο την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, εντούτοις μερικούς μήνες αργότερα θα του βγάλει τη γλώσσα και θα του πει: «Ας πρόσεχες, κορόιδο! Τόσοι και τόσοι σε προειδοποιούσαν, αλλά εσύ πήγες κι έχαψες αυτά που έλεγα προεκλογικά…»
Στουρνάρας και Σαμαράς τα γνωρίζουν όλα τούτα άριστα –είπαμε δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος. Γιατί δεν τα παραδέχονται ανοικτά; Επειδή θα τους τραβήξει η Μέρκελ το αυτί –να γιατί. Και τι κάνουν για όλα αυτά; Πουλάνε αφηρημένες υποσχέσεις. Διοχετεύουν την «εντύπωση», την «αίσθηση» ότι δεν μπορεί, δεν γίνεται αλλιώς, «κάποια στιγμή» θα συναινέσουν και οι Γερμανοί. Εσχάτως, μάλιστα, το παραμύθι απέκτησε και δράκο, διότι ανέβηκε στη σκηνή και ο πρόεδρος των Η.Π.Α. που θα σηκώσει «κάποια στιγμη» το τηλέφωνο και θα της δείξει αυτός αυτηνής της… βρωμογερμανίδας.
Υπόσχεση στην υπόσχεση, ορόσημο στο ορόσημο, φήμη στη φήμη, στο μεταξύ… στο μεταξύ, κυβερνάνε –η ζωή τους όλη αυτό και τίποτε άλλο.
Και στο μεταξύ, γύπες, κοράκια, ύαινες και σκουλήκια πλουτίζουν. Στο μεταξύ, οι κολλητοί τους αμοίβονται αδρά. Στο μεταξύ, εκτελούν προγραφές οι δικοί τους που δεν έχουν ιδέα του τι πραγματικά πάει να πει κρίση. Και στο μεταξύ, καθώς ξεζουμίζεται μια Ελλάδα ήδη καλά-καλά ξεζουμισμένη, το τελευταίο στύψιμο γίνεται από τις εναπομείνασες δυνατότητες της να σηκωθεί η έρμη στα πόδια της «κάποια στιγμή», έστω το 3.500 μ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου