Του Γιώργου Αλεξάτου
Το 1975, με το που θα μαθαίναμε ότι οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν στρατιωτική επίθεση σε κάποια χώρα, θα οργανώναμε αντιιμπεριαλιστικά - αντιπολεμικά συλλαλητήρια σε ολόκληρη τη χώρα.
Το 2013 το πολύ πολύ να σχολιάσουμε το πόσο κακός είναι ο πόλεμος.
Το 1975 αγωνιζόμασταν για αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, για μείωση του ωραρίου εργασίας και του χρόνου συνταξιοδότησης, για το δικαίωμά μας να έχουμε λόγο στις συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε.
Το 2013 παρακολουθούμε τη ραγδαία συρρίκνωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση συντάξεων και κοινωνικών παροχών, την επέκταση παντού της πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Το 1975 απαιτούσαμε τη διαμόρφωση όρων για την παλιννόστηση των μεταναστών μας.
Το 2013 αποχαιρετάμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας που μεταναστεύουν.
Το 1975 σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής αναλγησίας σε βάρος των αποκάτω ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας ένας Ρίτσος, μια Ζωγράφου, ένας Χατζιδάκις.
Το 2013 οι εκδηλώσεις κοινωνικής αναλγησίας προέρχονται από Δημουλάδες, Ξανθούληδες, Διβάνηδες και Τατσόπουλους.
Το 1975 θα ήταν αδιανόητο να συζητούν αριστεροί για το αν οι φτωχοί μπορούν να τρέφονται με σκουπίδια.
Το 2013 όχι μόνο συζητιέται, αλλά και στιγματίζονται για έλλειψη κουλτούρας διαλόγου όσοι εκφράζουν την αηδία τους για τους μετέχοντες στην κουβέντα.
Το 1975 κυριαρχούσε το πνεύμα της Μεταπολίτευσης που το εξέθρεψε ο Νοέμβρης και η δίψα ενός λαού για ζωή και αξιοπρέπεια.
Το 2013 κυριαρχεί ο λόγος αυτών που θέλησαν να τελειώνουμε πια με όλα αυτά. Για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι αποπάνω στ' αποπάνω κι οι αποκάτω στον απόπατο...
Βαθύ Κόκκινο
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4891.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου