Oι Protagonιστικές ακροδεξιές γραφές κάποιων πούσ-τιδων συνεχίζονται!
Οδόφραγμα
Την αντίδραση του Κώστα Βαξεβάνη προκάλεσε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Protagon του Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο «Ο Κώστας Βαξεβάνης αιτία που χώρισε η Μόνικα Μπελούτσι;». Ο Κώστας Βαξεβάνης απάντησε μέσω της ιστοσελίδας του «Το Κουτί της Πανδόρας» με άρθρο με τίτλο «Ο πρωτ-Αγών μου».
Ακολουθούν τα δύο άρθρα όπως δημοσιεύτηκαν στις δύο ιστοσελίδες:
Ο Κώστας Βαξεβάνης αιτία που χώρισε η Μόνικα Μπελούτσι;
Δύο φωτογραφίες, με σημασία, φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις φήμες που κυκλοφόρησαν τις τελευταίες μέρες, ότι πίσω από το διαζύγιο της όμορφης Ιταλίδας ηθοποιού κρύβεται ο γνωστός δημοσιογράφος
Αριστερά: Η θολή εικόνα του paparazzο, που δείχνει κάποιον που θα μπορούσε να είναι ο Κώστας Βαξεβάνης, δίπλα στη Μόνικα Μπελούτσι. Δεξιά: Η Μόνικα Μπελούτσι ποζάρει με ένα τεύχος του Hot Doc στα χέρια, προφανώς για να βοηθήσει τον αγαπημένο της...
Ένα ξαφνικό ανεξέλεγκτο πάθος, από αυτά που είναι ικανά να σε κάνουν να τα τινάξεις όλα στον αέρα, φαίνεται ότι ζουν τον τελευταίο καιρό ο Κώστας Βαξεβάνης και η Μόνικα Μπελούτσι οι οποίοι, προς το παρόν, φαίνεται να θέλουν να κρατήσουν κρυφή τη σχέση τους.
Όμως οι ενδείξεις πληθαίνουν: Κατ’ αρχήν, σε φωτογραφίες από παπαράτσι που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, διακρίνεται δίπλα στην Ιταλίδα καλλονή κάποιος που μοιάζει αρκετά με τον Έλληνα δημοσιογράφο. Και σα να μην έφτανε η ομοιότητα, η ίδια η Μόνικα ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter, φωτογραφία όπου κρατάει στα χέρια της ένα τεύχος του περιοδικού Hot Doc, λες και ήθελε να διαλύσει κάθε αμφιβολία!
Έτσι, φαίνεται ότι, για μια ακόμα φορά, η γνωστή αδυναμία του Κώστα Βαξεβάνη σε μεσογειακές καλλονές ιταλικής καταγωγής «έδεσε» με την αδυναμία των μεσογειακών καλλονών ιταλικής καταγωγής σε μαχητικούς δημοσιογράφους με αρρενωπά γένια τριών ημερών και μεγάλη δραστηριότητα στο twitter.
Πέρα από αυτό όμως, φαίνεται ότι στη σχέση αυτή έπαιξε ρόλο και η οικονομική κρίση που μαστίζει τη Νότια Ευρώπη, αφού είναι προφανές ότι η Μόνικα Μπελούτσι, ως Ιταλίδα, έχει περισσότερα κοινά με έναν Έλληνα (δεδομένου ότι οι χώρες και των δύο βρίσκονται σε κοινή οικονομική μοίρα) παρά με τον Γάλλο πρώην σύζυγό της.
(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για την δημιουργία τους ο συντάκτης χρησιμοποίησε αποκλειστικά τη νοημοσύνη του, χωρίς καμμία εξωτερική βοήθεια ή κατεύθυνση, αντίθετα με τις πρακτικές που θεωρούνται από πολλούς ως δεδομένες αφού στο δικό τους σύστημα αξιών, φαίνεται αδιανόητο ένας δημοσιογράφος να γράφει αυτό που θέλει ο ίδιος χωρίς παρεμβολές και συνωμοσίες. Επίσης, ο υπογράφων, δηλώνει απερίφραστα ότι είναι υπαρκτό πρόσωπο και ότι διαθέτει την απαραίτητη πνευματική επάρκεια, ώστε αν θέλει να απαξιώσει κάποιον, στα μάτια του κοινού να μην τον παρουσιάζει ως «εραστή της Μόνικας Μπελούτσι»! Διότι αυτό μόνο απαξίωση δεν είναι. Οπότε αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, θα ήταν τελείως ηλίθιος. Τέλος διαβεβαιώνει κάθε ενδιαφερόμενο, ότι ο «αγκών» του (και ο πρώτος και ο δεύτερος) χαίρουν άκρας υγείας όπως και τα υπόλοιπα μέλη του χεριού του. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)
Ένα ξαφνικό ανεξέλεγκτο πάθος, από αυτά που είναι ικανά να σε κάνουν να τα τινάξεις όλα στον αέρα, φαίνεται ότι ζουν τον τελευταίο καιρό ο Κώστας Βαξεβάνης και η Μόνικα Μπελούτσι οι οποίοι, προς το παρόν, φαίνεται να θέλουν να κρατήσουν κρυφή τη σχέση τους.
Όμως οι ενδείξεις πληθαίνουν: Κατ’ αρχήν, σε φωτογραφίες από παπαράτσι που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, διακρίνεται δίπλα στην Ιταλίδα καλλονή κάποιος που μοιάζει αρκετά με τον Έλληνα δημοσιογράφο. Και σα να μην έφτανε η ομοιότητα, η ίδια η Μόνικα ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter, φωτογραφία όπου κρατάει στα χέρια της ένα τεύχος του περιοδικού Hot Doc, λες και ήθελε να διαλύσει κάθε αμφιβολία!
Έτσι, φαίνεται ότι, για μια ακόμα φορά, η γνωστή αδυναμία του Κώστα Βαξεβάνη σε μεσογειακές καλλονές ιταλικής καταγωγής «έδεσε» με την αδυναμία των μεσογειακών καλλονών ιταλικής καταγωγής σε μαχητικούς δημοσιογράφους με αρρενωπά γένια τριών ημερών και μεγάλη δραστηριότητα στο twitter.
Πέρα από αυτό όμως, φαίνεται ότι στη σχέση αυτή έπαιξε ρόλο και η οικονομική κρίση που μαστίζει τη Νότια Ευρώπη, αφού είναι προφανές ότι η Μόνικα Μπελούτσι, ως Ιταλίδα, έχει περισσότερα κοινά με έναν Έλληνα (δεδομένου ότι οι χώρες και των δύο βρίσκονται σε κοινή οικονομική μοίρα) παρά με τον Γάλλο πρώην σύζυγό της.
(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για την δημιουργία τους ο συντάκτης χρησιμοποίησε αποκλειστικά τη νοημοσύνη του, χωρίς καμμία εξωτερική βοήθεια ή κατεύθυνση, αντίθετα με τις πρακτικές που θεωρούνται από πολλούς ως δεδομένες αφού στο δικό τους σύστημα αξιών, φαίνεται αδιανόητο ένας δημοσιογράφος να γράφει αυτό που θέλει ο ίδιος χωρίς παρεμβολές και συνωμοσίες. Επίσης, ο υπογράφων, δηλώνει απερίφραστα ότι είναι υπαρκτό πρόσωπο και ότι διαθέτει την απαραίτητη πνευματική επάρκεια, ώστε αν θέλει να απαξιώσει κάποιον, στα μάτια του κοινού να μην τον παρουσιάζει ως «εραστή της Μόνικας Μπελούτσι»! Διότι αυτό μόνο απαξίωση δεν είναι. Οπότε αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, θα ήταν τελείως ηλίθιος. Τέλος διαβεβαιώνει κάθε ενδιαφερόμενο, ότι ο «αγκών» του (και ο πρώτος και ο δεύτερος) χαίρουν άκρας υγείας όπως και τα υπόλοιπα μέλη του χεριού του. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)
Ο Πρωτ-Αγών μου
Με ξύπνησαν φίλοι για να μου πουν γελώντας, πως στο site του Σταύρου Θεοδωράκη protagon.gr, έχω την τιμητική μου. Υπήρχε ένα σατυρικό δημοσίευμα με τίτλο «Ο Κώστας Βαξεβάνης αιτία που χώρισε η Μόνικα Μπελούτσι». Ποιός στη χάρη μου. Έστω και σατυρικά να σε τοποθετούν δίπλα στη Μόνικα. Διάβασα το δημοσίευμα και μου έκανε εντύπωση. Το protagon, που κανένας από τους πρωταγωνιστές του δεν έχει γράψει μιαν αράδα, έστω συναδελφικά, για τις νομικές περιπέτειες που ήταν το αποτέλεσμα της αποκάλυψης της λίστας Λαγκάρντ, να σπαταλά τον πολύτιμο χώρο του για να γράψει μια φανταστική ιστορία γέλιου; Για μένα ειδικά που η προσωπική μου ζωή δεν ήταν ποτέ στα μανταλάκια; Περίεργο.
Δεν έγραψε για τα δημοσιογραφικά βραβεία σε όλο τον κόσμο,για τα άρθρα μου που δημοσίευσαν οι ξένες εφημερίδες και έγραψε για το ανύπαρκτο;
Μήπως έπρεπε να γελάσω και τα έπαιρνα σοβαρά τα πράγματα; Μήπως έπρεπε να τους πάρω τηλέφωνο για να τους ευχαριστήσω για όσα έγραψαν, πως έχω αδυναμία στις ιταλίδες καλλονές και μου έχουν κι αυτές, κι εγώ ο μουντρούχος δεν μπορούσα να βγω απ’ τον βαρύ και ασήκωτο μικρόκοσμό μου; Μήπως έχω πολύ λιγότερο χιούμορ από τον Σταύρο Θεοδωράκη;
Μετά θυμήθηκα πως στις 8 Ιουνίου, ο Σταύρος μου είχε στείλει ένα οργισμένο μήνυμα για να διαμαρτυρηθεί που σε μια σατυρική στήλη του περιοδικού, στο Τεύχος 29, υπήρχε ένα σχόλιο για κάτι που είχε πει. Είχε πει ο Θεοδωράκης «δημοσιογραφικά, νομίζω ότι έχουμε προσφέρει ένα συμπροβληματισμό στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια». Και ο συντάκτης του HOT DOC έγραφε «ο βασικός προβληματισμός νομίζω αφορά ποιό είναι το καλό σας προφίλ στην κάμερα». Είχε εξοργιστεί ο Σταύρος και μου είχε γράψει ειρωνικά πως «ο συντάκτης μου ήταν μεταγραφή από το Τρωκτικό». Άρα λοιπόν ο Θεοδωράκης δεν είχε απαραίτητα περισσότερο χιούμορ από μένα. Αντιθέτως.
Στη συνέχεια θυμήθηκα κάτι άλλο. Πως στις 8 Οκτωβρίου είναι η εκδίκαση της υπόθεσής μου για τη λίστα Λαγκάρντ. Φαντάζομαι δεν θα γράψει κάτι γι’ αυτό το protagon για το οποίο γράφουν ο Guardian, οι New York Times και άλλοι πολλοί, αλλά προλαβαίνει ως τότε να σπάσει λίγο πλάκα. Να εμφανίσει τον Βαξεβάνη απαξιωτικά, «σατυρικά»,πλακατζίδικα. Όχι ως αυτόν που τα βάζει με το σύστημα, αλλά ως αυτόν που είναι άξιος λόγου ως γκομενάκιας και άλλα ελαφρά.
Δεν θα έγραφα όσα γράφω, αν δεν είχα την άποψη πως το protagon δίνει τον «Αγών» του, για μια άλλη Ελλάδα. Των θηρίων που επιχειρεί να εμφανίσει ως σωτήρες. Δικαίωμά του, αν και μπορώ να πω, πως αυτός του ο «Αγών», επιβραβεύεται. Είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, κρατικών επιχειρήσεων και φίλων φιλελεύθερων επιχειρηματιών. Πώς λοιπόν να μην γράφει «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά»;
Εδώ και αρκετούς μήνες, είναι ο εκφραστής των πιο αντιδραστικών απόψεων που εμφανίζονται ως επιφώτιση αυτογνωσίας και αυτοτιμωρίας. Ο συρφετός του life style έχει μετεξελιχθεί σε ροζοχίτωνες της πολιτικής του εκφοβισμού.
Αυτό δεν είναι θέμα μόνο του συγκεκριμένου site, αλλά πολιτικό. Γενικότερα, οι παλιοί προβληματισμένοι μιας βολικής και βολεμένης Αριστεράς, που αναδείχτηκαν πουλώντας προβληματισμό (και ανησυχούσα Αριστερά βεβαίως) έγιναν οι φορείς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έγιναν οι νεοχίπις της πολιτικής υπευθυνότητας. Εναλλακτικοί, κριτικοί, ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, αλλά εκφραστές πάντα μιας πολιτικής.
Το 2011,είχα γράψει ένα άρθρο για τις εξωτικές πάπιες της δημοσιογραφίας. Δεν είχα στο μυαλό μου το protagon, αλλά θεωρώ πια πως του ταιριάζει. Σας το παραθέτω:
«Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.
Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.
Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.
Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της.
Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.
Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.
Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες».
Υ.Γ. Για τον συγγραφέα του «σατιρικού» άρθρου, μόνο να τον ευχαριστήσω που με έβαλε μαζί με την Μπελούτσι. Και τον Θεοδωράκη ευχαριστώ κατά τα άλλα. Με την Μπελούτσι με έβαλε. Φαντάζεσαι να με έβαζε να βγαίνω απ’ το σπίτι του Ψυχάρη χαράματα;
Μήπως έπρεπε να γελάσω και τα έπαιρνα σοβαρά τα πράγματα; Μήπως έπρεπε να τους πάρω τηλέφωνο για να τους ευχαριστήσω για όσα έγραψαν, πως έχω αδυναμία στις ιταλίδες καλλονές και μου έχουν κι αυτές, κι εγώ ο μουντρούχος δεν μπορούσα να βγω απ’ τον βαρύ και ασήκωτο μικρόκοσμό μου; Μήπως έχω πολύ λιγότερο χιούμορ από τον Σταύρο Θεοδωράκη;
Μετά θυμήθηκα πως στις 8 Ιουνίου, ο Σταύρος μου είχε στείλει ένα οργισμένο μήνυμα για να διαμαρτυρηθεί που σε μια σατυρική στήλη του περιοδικού, στο Τεύχος 29, υπήρχε ένα σχόλιο για κάτι που είχε πει. Είχε πει ο Θεοδωράκης «δημοσιογραφικά, νομίζω ότι έχουμε προσφέρει ένα συμπροβληματισμό στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια». Και ο συντάκτης του HOT DOC έγραφε «ο βασικός προβληματισμός νομίζω αφορά ποιό είναι το καλό σας προφίλ στην κάμερα». Είχε εξοργιστεί ο Σταύρος και μου είχε γράψει ειρωνικά πως «ο συντάκτης μου ήταν μεταγραφή από το Τρωκτικό». Άρα λοιπόν ο Θεοδωράκης δεν είχε απαραίτητα περισσότερο χιούμορ από μένα. Αντιθέτως.
Στη συνέχεια θυμήθηκα κάτι άλλο. Πως στις 8 Οκτωβρίου είναι η εκδίκαση της υπόθεσής μου για τη λίστα Λαγκάρντ. Φαντάζομαι δεν θα γράψει κάτι γι’ αυτό το protagon για το οποίο γράφουν ο Guardian, οι New York Times και άλλοι πολλοί, αλλά προλαβαίνει ως τότε να σπάσει λίγο πλάκα. Να εμφανίσει τον Βαξεβάνη απαξιωτικά, «σατυρικά»,πλακατζίδικα. Όχι ως αυτόν που τα βάζει με το σύστημα, αλλά ως αυτόν που είναι άξιος λόγου ως γκομενάκιας και άλλα ελαφρά.
Δεν θα έγραφα όσα γράφω, αν δεν είχα την άποψη πως το protagon δίνει τον «Αγών» του, για μια άλλη Ελλάδα. Των θηρίων που επιχειρεί να εμφανίσει ως σωτήρες. Δικαίωμά του, αν και μπορώ να πω, πως αυτός του ο «Αγών», επιβραβεύεται. Είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, κρατικών επιχειρήσεων και φίλων φιλελεύθερων επιχειρηματιών. Πώς λοιπόν να μην γράφει «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά»;
Εδώ και αρκετούς μήνες, είναι ο εκφραστής των πιο αντιδραστικών απόψεων που εμφανίζονται ως επιφώτιση αυτογνωσίας και αυτοτιμωρίας. Ο συρφετός του life style έχει μετεξελιχθεί σε ροζοχίτωνες της πολιτικής του εκφοβισμού.
Αυτό δεν είναι θέμα μόνο του συγκεκριμένου site, αλλά πολιτικό. Γενικότερα, οι παλιοί προβληματισμένοι μιας βολικής και βολεμένης Αριστεράς, που αναδείχτηκαν πουλώντας προβληματισμό (και ανησυχούσα Αριστερά βεβαίως) έγιναν οι φορείς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έγιναν οι νεοχίπις της πολιτικής υπευθυνότητας. Εναλλακτικοί, κριτικοί, ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, αλλά εκφραστές πάντα μιας πολιτικής.
Το 2011,είχα γράψει ένα άρθρο για τις εξωτικές πάπιες της δημοσιογραφίας. Δεν είχα στο μυαλό μου το protagon, αλλά θεωρώ πια πως του ταιριάζει. Σας το παραθέτω:
«Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.
Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.
Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.
Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της.
Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.
Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.
Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες».
Υ.Γ. Για τον συγγραφέα του «σατιρικού» άρθρου, μόνο να τον ευχαριστήσω που με έβαλε μαζί με την Μπελούτσι. Και τον Θεοδωράκη ευχαριστώ κατά τα άλλα. Με την Μπελούτσι με έβαλε. Φαντάζεσαι να με έβαζε να βγαίνω απ’ το σπίτι του Ψυχάρη χαράματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου