(Μια καλογραμμένη μαλακία)! Γιατί καλώς κλείνει ο 902…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2013, μετά από τρία και πλέον χρόνια μνημονίων, και πάνω από τα διπλάσια χρόνια ύφεσης.

Σε μια χώρα όπου τα εργασιακά δικαιώματα αποκαθηλώνονται το ένα μετά το άλλο, και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, σε κάθε περίπτωση, επικροτούν το πλήγμα που δέχεται η βαλλόμενη.

Όπου μισθοί και συντάξεις έχουν αντέξει τεράστιες μειώσεις, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η…ψευδαίσθηση της “μοιρασιάς του πόνου”.

Σε ένα -πρώην- κράτος, όπου η λύση που πλασάρεται είναι αυτή της εθνικής ανωτερότητας, την ώρα το ίδιο το κράτος αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τρίτους και ημέτερους.

Συντηρούμε μια κοινωνία βρικολάκων εν υπνώσει, που παίρνουν ζωή ακόμα και από αίμα πτωμάτων.

Στα χρόνια που έχουν περάσει, έχουν εξαφανιστεί τα εργασιακά δικαιώματα, οι δημόσιες δαπάνες, η κάθε έννοια Υγειάς και Παιδείας σαν υποχρέωση του Κράτους.

Έχει παραχαραχτεί τελείως το νόημα της Δικαιοσύνης, έχουν διαρραγεί οι περισσότερες κοινωνικές συμφωνίες, και έχουν ξεθεμελιωθεί ακόμα και οι πιο αυτονόητες ανθρώπινες αξίες στο εσωτερικό της κοινωνίας.

Ο κόσμος, παρακολουθεί σχεδόν με την ηρεμία που παρέχει η παρακολούθηση μίας σαπουνόπερας, να αποδομείται ολόκληρος ο κόσμος γύρω του, γνωρίζοντας όμως πια, πως στην χειρότερη περίπτωση, υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Σκληρή, δύσκολη, ακόμα και αμφίβολη, αλλά εναλλακτική. Με όρους ανθρώπινους, κοινωνικούς και δίκαιους.

Η μομφή κατά της “σιωπηλής πλειοψηφίας” και της απίστευτης, για τις περιστάσεις, ψυχραιμίας που τη διακρίνει, σε μια στιγμή θα μπορούσε από κατηγορητήριο να γίνει η σπίθα που θα κάψει τα πάντα. Η απογοήτευση, ο φόβος, η ανασφάλεια, οι ενοχές για το μέλλον των παιδιών, η ανέχεια, η απώλεια της δημιουργικότητας, και η καθολική κλοπή των ονείρων του κόσμου, μπορούν να συντελούν βροντερά ερωτήματα, όμως ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν βροντερές απαντήσεις. Αρκεί να γίνει η σωστή ερώτηση, πριν η γίνει η λάθος.

Εάν κάποιος αναζητούσε τα πολιτικά “πρόσωπα”, που τις τελευταίες δεκαετίες είπαν αλήθειες, επαναλαμβανόμενα, χωρίς να κρυφτούν και δίχως φόβο για τις αντιδράσεις, αυτά είναι δύο. Ο ακατονόμαστος και το ΚΚΕ. Και αν ο επίτιμος έλεγε τις αλήθειες από κυνισμό και προσπαθώντας να αποδείξει το cold blood που πούλαγε στον κόσμο, το ΚΚΕ φώναζε, ωρυότανε, “σαν γραφική και οπισθοδρομική δύναμη ξεχασμένη στο παρελθόν”. Μπορεί την ανατροπή να μην την έφερε, αλλά πάντα έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα.

Αν το κλείσιμο της ΕΡΤ, παράλληλα με την χωρίς αιδώ προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσα από τα ιδιωτικά κανάλια και το Δίχως Τηλεόραση νέο “εθνικό κανάλι”, φωτίζουν ακόμα και το πιο σκοτεινό σημείο των προθέσεων της σημερινής κυβέρνησης, η εξαγορά του ΚΚΕ από τον έναν ή τον άλλον εφοπλιστή, δείχνει πως το υπάρχον καθεστώς δεν πρόκειται να επιτρέψει ούτε την ύπαρξη της ψευδαίσθησης της αντίστασης. Και αυτό είναι ένα σαφές μήνυμα προς τον κόσμο, που μέρα με τη μέρα ψάχνει το νέο παυσίπονο, παραμερίζοντας την, εμπεριστατωμένη πλέον, γνώση πως ο πόνος θα φύγει μόνο εάν αποχωριστεί το καρκίνωμα. Είναι η ώρα να καταλάβει πως εάν ο ίδιος δεν διεκδικήσεις τη ζωή σου, δεν θα στη χαρίσει κανένας.

Οι συζητήσεις για το κανάλι της Αριστεράς θα μπορούσαν να έχουν γίνει εχθές, ή να γίνουν αύριο. Σήμερα όμως, εδώ και τώρα, συντελείτε η τελευταία πράξη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, και οι μάρτυρες, τα θύματα και οι περαστικοί, ασχολούνται με τον καιρό που έκανε την ώρα της πράξης. Την ίδια ώρα, ο δολοφόνος γελά με την ψυχή του παρακολουθώντας αυτό το σουρεαλιστικό διαγωνισμό αριστερότητας, που διαδραματίζεται μπρος στα βρωμερά σκυλιά που ο ίδιος έχει εξαπολύσει. Το τόξο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης ενώνεται για την τελευταία του επίθεση πριν την οριστική ρήξη με την κοινωνία, και στην απέναντι όχθη, το τόξο της αριστερής εγωπάθειας αποδομείται πλήρως, εκσφενδονίζοντας στο καθεστώς βελάκια και σαΐτες.

Όσοι σήμερα τα βάζουν με το ΚΚΕ επειδή αναγκάστηκε να πουλήσει τις συχνότητες, επιλέγοντας την πώληση από την χρεοκοπία των καπιταλιστών και μη τήρηση εργοδοτικών δεσμεύσεων, όπως άλλωστε επιτάσσει ο νόμος που το κομμουνιστικό κόμμα ΔΕΝ έχει ψηφίσει αλλά θα κληθεί να εφαρμόσει, απλώς συνεχίζουν να σπαταλούν χρόνο.

Όσοι τα βάζουν με το ΚΚΕ το κάνουν για να μη τα βάλουν με τις επιλογές τους. Που μετά από τα εκατοντάδες χτυπήματα που έχει δεχθεί η ίδια τους η ζωή, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να βάλουν τέλος στην επίθεση που δέχονται, την ώρα που βλέπουν ακόμα και εκείνον που ποτέ δεν λύγιζε και στεκόταν πάντα απέναντι απ’ ότι ακόμα και οι ίδιοι “σιωπηρά επέτρεπαν”, να μην αντέχει το βάρος της επίθεσης.

Όλοι αυτοί, εάν δεν τα έβαζαν με το ΚΚΕ, θα έπρεπε να τα βάλουν με τον εαυτό τους.

Που ενώ μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν κάνει τίποτα.

rebeliskos

http://paganeli.wordpress.com