Το λινκ της αρθράρας του Χρηστάκη,εδώ
{Σημ. Οδοφρ. Βλ.
(Η νέα ακροδεξιά - η ακροδεξιά της Νέας Τάξης του διεθνοποιημένου Κεφαλαίου - και το PROTAGON)! Το κυνήγι της ευτυχίας}!!!
**Ε, όχι και "πνευματικός κόσμος" ο ακκιζόμενος γεροντομπουλισμός
και ο υπέρ κοινωνικής αδικίας μεγαλομανής βατταρισμός!
Δεν έχει τίποτα το "πνευματικό" η στελέχωση της πειρατικής ΝΕΡΙΤ,
ούτε η ακατάπαυστη δικαιολόγηση των εκτροπών, του κοινωνικού αυτοματισμού και της ωμής ταξικής κυριαρχίας.
Το αλαζονικό υπέρ εαυτούλη παραλήρημα δεν διαθέτει και τίποτα το πνευματώδες.
Προκαλεί την θυμηδία, μεταξύ άλλων διότι ο συντάκτης διεκδικεί ταυτοχρόνως ρόλο εισαγγελέα, λογοτεχνικού υμνητή του εαυτού του,
υπεύθυνου λογοκρισίας και ταπεινού χαμομηλιού:
ακόμα μια παγκόσμια πρωτοτυπία στην μνημονιακή Ελλάδα των σύνθετων διαπλοκών, όπου θεωρείται αδιανόητο ο αυθαίρετος συστημικός κριτής να γίνεται κρινόμενος από τον "plebs", τον υποχρεωμένο να λιβανίζει πειθήνια τον παρακλητό φον Χρηστάρα και τους ομοτράπεζούς του.
Ο φον Χρηστάρας, μάλιστα, έχει τουλάχιστον ένα κοινό με τον φον Δημητράκη:
καίγονται και οι δύο να εδραιωθούν ως "αρχή" στο πεδίο της εξαθλίωσης, αλλά οι συνήθεις επίβουλοι "αναρχικοί" τολμούν να τους κρίνουν και να τους εναντιώνονται.
Είναι μετά να μην αφρίσει από οργή ο φον Χρηστάρας;
Τόσες δημόσιες σχέσεις,
τόση ιδεολογικοποίηση του εξουσιαστικού λόγου,
τόση προνομιακή συναναστροφή και τελικά ο "όχλος" έχει το θράσος να μιλάει,
αντί να το βουλώνει απέναντι στην πολιτική και διανοητική ιδιοφυία αυτής της αβατάρας του Καραγάτση (μπορεί και του Φλωμπέρ);;;
Ο έδικτος του φον Χρηστάρα είναι μοναδική, πιθανώς κι ανεπανάληπτη, κορύφωση αυτού που οι Γερμανοί σατιρικοί αποκαλούσαν "πλαδαρή νόηση" ("plumpes Denken").
Νόηση που ξεχειλίζει δικτατορικά πάνω στην πράξη,
νόηση των λιπαρών παραισθησιογόνων,
νόηση ως ονείρωξη νεόπλουτων parvenus, κατά την οποία οι πλούσιοι είναι καλοί επειδή θέλουν να μείνουν πλούσιοι , ενώ οι φτωχοί είναι καλοί όσο δεν τους πειράζει να είναι φτωχοί.
Είναι, τελικά, η α-νόηση ενός ατομισμού των καιρών, που σκληρίζει, απειλεί και αυτοθυματοποιείται για να καταπιούμε την γλώσσα μας ενώπιον της περιούσιας λογοδιάρροιάς της.
Αυτή η κατάσταση δεν είναι τόσο υποπροϊόν αδιαφορίας όσο συστηματικής ηθικής και συναισθηματικής απονεύρωσης, γι' αυτό είναι τόσο συμβατή με τον μνημονιακό αυταρχισμό.
Ο έδικτος του φον Χρηστάρα είναι η πολιτισμική εκδοχή της πολιτικής διαχείρισης του Μπουκαντώνη. Όσοι εξ αριστερών γεφυροποιοί, δεν διαθέτουν καμιά δικαιολογία.
Ο έδικτος του φον Χρηστάρα είναι πρόκληση στην χειμαζόμενη κοινωνία και σε όσους αντιστέκονται στην κοινωνική διάλυση, την υποτέλεια και τον εκφασισμό.
Οι επιλογές είναι είτε με την κοινωνία είτε με αποθρασυμένα ψώνια που παριστάνουν τους λοχίες του πολιτισμού.
Τα διφορούμενα νομιμοποιούν απλώς τις κουτοπόνηρες προβοκάτσιες του φον Χρηστάρα και των ομοίων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου