Έπεσε στα χέρια μου, πριν χρόνια ένα βιβλίο μιας κυρίας χρυσουλίτσας και άρχισα να το διαβάζω, στις δέκα πρώτες σελίδες το έκλεισα και ίσως να ήταν το μοναδικό βιβλίο που έκλεινα, γιατί το έχω ως αρχή ό,τι αρχίζω να διαβάζω να το τελειώνω. Το έκλεισα που λέτε και τσέκαρα και τη συγγραφέα -τρομάρα να της έρθει στη κεφάλα- για να αποφεύγω τεχνηέντως οποιοδήποτε βιβλίο της σκάσει μπροστά μου.
Τη κυρία θα τη λέμε από εδώ και στο εξής Μαλακίδου! Την Μαλακίδου την είδα ένα πρωινό στην Ναταλία καθώς χάζευα και δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει, το έπαιζε ξερόλας και ειδική επί παντός επιστητού. Όταν λοιπόν συνδύασα φάτσα με γραφόμενα κατάλαβα τι ήταν αυτό που με απωθούσε σε εκείνο το έρμο βιβλίο που πετάχτηκε στην κούτα της αποθήκης μου, τρώγοντας το η σκόνη και η λήθη. Στα αζήτητα...
Όλοι θα ακούσατε την μαλακωδώς διατυπωμένη καταγγελία της κυρίας Μαλακηίδας Μαλακίδου να ζητά να μην δανείζουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες τα βιβλία της γιατί χάνει η τσέπη της. Και μάλιστα να ονομάζει παρωχημένα τα βιβλία που αποτελούν την κλασική λογοτεχνία με την ευρύτερη έννοια. Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου και άλλους....τους χαρακτήρισε....ως τα αζήτητα βιβλία.
Σιγά μαρή σαγιονάρα....Αντί να λες δόξα τω θεώ που τα φτηνά και δεύτερα ρομάτζα σου κάποιοι τα διαβάζουν...-απορώ ποιοι;- κάνεις και παράπονα. Αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα συγγραφέα. Γράφει όχι γιατί βγαίνει από την ψυχή του, αλλά γιατί είναι της μόδας να γράφει και φυσικά γιατί βγάζει και φράγκα. Ειδικά με έναν πιασάρικο τίτλο όλα είναι καλύτερα. Σαν αυτούς...
Τα ματωμένα χείλη της ερωτικής σκιάς. Αγάπη μου, ξύπνα, ξεσκεπάστηκε η γάμπα μου.Τρελή για ερωτικές περιπτύξεις κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Τα φεγγάρια της σεξουαλικής ίριδας. Έλα κι απόψε στα μαγικά μονοπάτια της γυμνής μου σάρκας. Άι στο διάολο πια, σε αγαπώ.
Ενημερώστε με, πότε θα κάνουμε έναν εμετό όλοι μαζί. Βεβαια ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω πολλές μοναχικές καρδιές που στα βιβλία αυτά, τα ανάλαφρα, βρίσκουν ένα ονειράκι τους που μπορεί και πραγματοποιεί η ηρωίδα της κυρίας Μαλακίδου. Οκ, το κατανοώ. Αλήθεια.
Όμως κυρά Μαλακίδου, χαλάρωσε λίγο το κορμί σου. Αν γουστάρεις να βγάλεις χρήματα και να γίνεις πλούσια άλλαξε επάγγελμα. Από την τέχνη της γραφής κανείς δεν πλούτισε. Άσε που πολλοί συγγραφείς, ποιητές κλπ στο τέλος αυτοκτόνησαν. Ρε λες;;;
Ο θεσμός της Δανειστικής Βιβλιοθήκης ήταν εκείνος που εμένα προσωπικά αλλά και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, όταν ημαστε παιδαρέλια, μας μόρφωσε και μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσουμε κόσμους, γνώσεις και ιδέες που δεν μπορούσαν να μας αγοράσουν οι γονείς μας, γιατί ήταν φτωχοί ρε. Δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Και μας στέλναν στις Βιβλιοθήκες και δανειζόμασταν δυο βιβλία την εβδομάδα για να γίνουμε άνθρωποι.
Πηγαίναμε και μόνοι μας παρακαλώ. Και την στήναμε στα σκαλάκια μέχρι να έρθει η κοπέλα που κρατούσε την Βιβλιοθήκη. Κι όταν τη ρωτούσαμε τι να διαβάσουμε αυτή την εβδομάδα, μας πρότεινε Καζαντζάκη, Ντοστογιέφκσι και Λιλή Ζωγράφου. Και όχι τις μαλακίες που γράφει η κυρά Μαλακίδου, για την οποία αυτοί οι συγγραφείς είναι στα αζήτητα. Εμ βέβαια, δεν έχει ιδέα η γυναίκα ποιοι είναι αυτοί οι συγγραφείς....
Κάθε Δανειστική Βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ας πετάξει στα σκουπίδια τα βιβλία αυτά. Έτσι για την Παιδεία ρε γαμώτο. Για το γαμώτο του γαμώτο. Κάτω η μαλακία της κάθε -ίδου...της κάθε ίδιας μαλακίας που επαναλαμβάνεται σε κάθε βιβλίο-τσ'οντα...
Ήθελα μέρες να γράψω για το θέμα αυτό. Ίσως τώρα να φύγανε μέρες και να είναι λίγο καλύτερα! Θα πετούσα πολύ μπινελίκι αν έγραφα νωρίτερα. Αι σιχτίρ πια με το κάθε τσόφλι που το παίζει συγγραφέας.
Άντε παω για κανένα ποτάκι τωρα....
Καλό ΣΚ σε όλους, με φιλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου